Αεί Σε Οικτίρω επιτέλους με:  

«τα  μαγιάπριλα και τους αηδονισμούς»  

της κηφηνοφλήναρης εκμετάλλευσης 

 

 

 

" Ωχ, Κεσάτια μωρέ βλάμη ωχ, τα χάλια μας  

να χτυπάμε τα κεφάλια μας” [1]  

Πέτρος Κυριακού  

 

Λαέρτης ο Πύλιος 

 

Προοίμιο: Μπόλικο Αβδηριτισμό* παρουσίασε στις 6-9-2013 η «στημένη» και προσποιητή πανηγυρική εκδήλωση στη Πλατεία και στο μόλο της Πύλου , παρουσία του Υπουργού Δημοσίας Τάξης συνοδεία πολυπληθούς αστυνομικής δύναμης και εσμού* του δημοτικού «σαγματοποιείου»*, τύπου  για τις  πολλαπλές  δημόσιες και δημοτικές θέσεις που «καπακώνουν»), διαρρήδην* η «φέστα», εμπίπτει  στη ιστορική περίοδο που ενδεικτικά θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε καινούργιο Μεσαίωνα, τρομακτικό, ζοφερό, αν και κανένας παραλληλισμός δεν μπορεί να καταδείξει την απανθρωπιά του επικαιρικού εφιάλτη. Το ξεχωριστό και μοναδικό σήμερα είναι ο ηδονικός χαρακτήρας της κομματικής εθελοδουλίας* [2 ], η τέλεια απουσία εναλλακτικού «νοήματος» της ύπαρξης, άλλου «τρόπου» χαράς της ζωής.  

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, μετά από σχεδόν  ένα χρόνο και  κάτι η  «νέα κυβέρνηση» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει να ουδετεροποιήσει τους μηχανισμούς ελέγχου του πολιτικού συστήματος και να ισχυροποιήσει την εξουσιαστική της δυνατότητα, επιβάλλοντας τους κανόνες που μεγιστοποιούν το όφελος της πολιτικής εξουσίας εις βάρος της κοινωνίας. Πράγματι στην σημερινή Ελληνική και τοπική πραγματικότητα για να αναζητήσει κανείς τους μηχανισμούς ελέγχου της εξουσίας πρέπει να ψάξει σε περιοχές της συλλογικής και ατομικής δράσης που έχουν – ή είχαν – τη δυνατότητα να ελέγχουν την εξουσία και πολλές φορές να κατευθύνουν την πολιτική απόφαση. Αυτές οι περιοχές περιγράφονται γλαφυρά με τον όρο «πελατειακό σύστημα», όπου ο πολιτικός στίβος, κατακλύζεται από συμπλεγματικές μετριότητες ή αρρωστημένους ψυχικά ανθρώπους: εξουσιολάγνους, λαμόγια, τυχάρπαστους, επιδειξίες και συγκατανευσιφάγους*.  

«Το πελατειακό σύστημα» επιτείνει ραγδαία την εξαθλίωση της κρίσιμης μάζας των ψηφοφόρων πολιτών, τους τρέπει σε επιλογές οργής και εκδίκησης, καθόσον από την μια, λειτούργησε και λειτουργεί  ως μηχανισμός ισορροπιών και ελέγχου της πολιτικής εξουσίας και από την άλλη, θεμελιώνει το βίαιο δωσιλογισμό για να συνοδεύει τη διαχείριση της κλεπτοκρατικής εξουσίας. 

 Απ' όπου κι αν πιάσεις τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, τον κυρίαρχο δημόσιο λόγο, ζέχνει και βρωμάει. Ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος ο εκπορευόμενος από τα κυρίαρχα εθνικά και τοπικά κανάλια υποτιθέμενης ενημέρωσης, συνιστά παραβίαση κάθε κανόνα λογικής, ηθικής, ανθρωπισμού, παραβίαση κάθε κανόνα της ιστορικά κατακτημένης στοιχειωδώς δημοκρατικής επικοινωνίας. Ζούμε σε συνθήκες διαρκούς ψυχονοητικού πολέμου εκτός του πολέμου στις υλικές δομές της ζωής μας. 

Ο εκ προμελέτης φόνος ονομάζεται θεάρεστο έργο, οι μαζικές δολοφονίες, υπηρεσία προς την κοινωνία, η κατεδάφιση κάθε ιστορικού δημιουργήματος, ανάπτυξη. Το ψέμα ντύνεται με ωραία ρούχα και προσφέρεται ως επιδόρπιο στο δείπνο των ετοιμοθάνατων. Η αλήθεια στραγγαλίζεται και σαβανώνεται για να βγει στο φέρετρο ως σε σκηνή πανηγυριού. 

Μας κυβερνάει ο υπόνομος, οι μαφιόζοι [3], όλα τα σκύβαλα*  και οι ανεπάγγελτοι κηφήνες της κοινωνίας και ορίζουν το νόμιμο, ορίζουν το αληθές, κρατάνε στα χέρια τους τα κλειδιά του δημόσιου και δημοτικού  χώρου, του δημόσιου και αυτό-διοικητικού λόγου και ασελγούν ασύστολα επάνω στη εθνική και τοπική κοινωνία. Στο τέλος δεν θα έχει απομείνει τίποτα, κανένα υλικό με το οποίο θα μπορούμε να ξαναχτίσουμε ότι καταστρέφεται, με το οποίο θα μπορούμε να επαναφέρουμε στη ζωή ότι σήμερα ψυχορραγεί. Όπως και στον μεταρωμαϊκό, βαρβαρικό Μεσαίωνα του πρωτόγονου ατομοκεντρισμού* (κυρίως θρησκευτικού: της ατομικής σωτηρίας) έτσι και σήμερα, η ανθρωπιά του ανθρώπου θα σωθεί κρυμμένη σε περιθωριακούς πυρήνες κοινωνίας σχέσεων, θυσιαστικής αυταπάρνησης, έρωτα που κατορθώνει την ελευθερία από το εγώ. Πυρήνες ταλαντούχων της κοινωνούμενης  Τέχνης και της μεθεκτής τίμιας γλώσσας [4]. 

Επομένως για να σταματήσουμε το βέβηλο, το κίβδηλο* και το σκύβαλο αποτέλεσμα του κλεπτοκρατικού, του φαύλου και σπουδαρχίδικου*  «πολιτικού συστήματος», πρέπει να κάνουμε το έμπλεον* άλμα προς τα εμπρός και απαιτεί ένα συναμφότερον* μνημόνιο εναντίον των πυλώνων της καταστροφής και όχι εναντίον της κοινωνίας. Ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα μεταβάλλει την κοινωνία των πολιτών σε θεσμικό του συντελεστή, ένα κράτος και μια αυτοδιοίκηση που θα υπηρετεί τον πολίτη, μια νομοθεσία που θα απελευθερώνει τις υγιείς δυνάμεις της χώρας και θα εξαναγκάζει την πολιτική τάξη να πολιτεύεται και το κοινό συμφέρον [5]. Οι εμμονές της  καθεστωτικής κομματοκρατίας στο παρελθόν, στη νομή του κράτους της περιφέρειας και του δήμου και η επιλογή της να προσφεύγει διαχρονικά  στην εξωτερική νομιμοποίηση για να αντιμετωπίζει την οργή της εθνικής και τοπικής  κοινωνίας, συνομολογεί ότι δεν μπορεί από τους κόλπους της να προκύψει το νέο. Ώστε, η υπέρβασή της και όχι η εναλλαγή, θα ελευθερώσει τη χώρα από τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς της κατακτητές. Ας  προσπαθήσουμε λοιπόν  να ανατινάξουμε το ζυγό της ανάπηρης ολιγαρχικής και κομματικής κλεπτοκρατία τους.  

 

Συμπέρασμα: Ας αφήσουμε λοιπό  την κατάσταση ραστώνης*, τον εντεψίζικο*  μιθριδατισμό* , ας σηκωθούμε από τις άνετες πολυθρόνες μας και ας σταματήσουμε να κλαίμε την μοίρα μας τραγουδώντας το ρεμπέτικο άσμα του επιθεωρησιακού ηθοποιού Πέτρου Κυριακού: “ Ωχ, Κεσάτια μωρέ βλάμη ωχ, τα χάλια μας να χτυπάμε τα κεφάλια μας”. είναι όπως όταν λέμε: το άστρι της τραμουντάνας, έχουμε στο νου 

τον πολικό αστέρα . Φτάνει πια, αεί σε οικτίρω* επιτέλους με «τα  μαγιάπριλα και τους αηδονισμούς» της κηφηνοφλήναρης εκμετάλλευσης.  

 

ΥΓ: Επειδή τα κομματικά φινοκαλιδία* διαδίδουν ότι οι λέξεις που χρησιμοποιώ είναι υβριστικές, όπως υποσχέθηκα, παραθέτω αφιλοκερδώς “το λεξικό του άρθρου” για να καταλαβαίνουν τι διαβάζουν τα  «κούτσουρα απελέκητα» του Δ. «Σαγματοποιείου» και οι πέριξ αυτών παρατρεχάμενοι. 

 

Αεί Σε Οικτίρω= Άη Σηχτήρ, είναι ελληνική έκφραση περασμένη στην τουρκική  

 

Κηφηνοφλήναρη=κηφηνοβλακολογία 

 

Αβδηριτισμός= σημαίνει μία πράξη ή μία σκέψη, που τη χαρακτηρίζει η προσπάθεια ανόητης επίδειξης.  

Εσμοός=πλήθος ,σμήνος 

Σαγματοποιείο= Σαμαράδικο 

Διαρρήδην= κατηγορηματικά, ρητά, απερίφραστα 

Εθελοδουλία =. Η κατάσταση στην οποία, ο άνθρωπος επιλέγει το δυνάστη του (συνήθως υπό ομαλές συνθήκες). 

Συγκατανευσιφάγος= ο τρεφόμενος με το να λέει πάντοτε «ναί». 

Σκύβαλο= ανάξιο και τιποτένιο  

Ατομοκεντρισμός= ο ενεργός εγωκεντρισμός, η αδίστακτη ιδιοτέλεια, η αδιαφορία για τον άλλον. 

Κίβδηλος = ψεύτικος,κάλπικος 

Σπουδαρχίδης = εκείνος που επιδιώκει με κάθε τρόπο την απόκτηση κάποιας θέσεως ή κάποιου αξιώματος 

Έμπλεος= πλήρης, γεμάτος 

Το συναμφότερον = συν + αμφί + έτερον. Συν και αμφί, γύρω-γύρω και  έτερος, όπως λένε τα κορίτσια στα Ραδιο-Ταξιά: «έτερος»! 

Ραστώνη= αδράνεια 

Εντεψίζικο= ανήθικο, πρόστυχο, φαύλο, χυδαίο 

Μιθριδατισμός= ανοχή και αποδοχή που δείχνουμε σε κάτι 

Φλήναρος= μωρολόγος 

τα  μαγιάπριλα και οι αηδονισμοί= ψέμματα και υποσχέσεις 

τα φινοκαλίδια, = σκουπίδια (στην κρητική διάλεκτο). 

 

Πηγές 

 

[1] http://annyra.wordpress.com/2010/03/14 Ο Πέτρος Κυριακός ήταν ο ηθοποιός που είπε σε επιθεώρηση στο θεάτρο Λαού το: «Μετάξι-μετάξι το ψωμί θα πάει δεκάξι». Στην καρδιά της δικτατορίας του Ι. Ματαξά και επί της σκηνής, μπροστά στο κοινό, του έδωσαν τα αστυνομικά όργανα να πιει ρετσινόλαδο!!!  

 

[2] http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_07/07/2013_507951 "Γεωπολιτική της δουλοκτησίας" του Χρήστου Γιανναρά  

 

[3] http://tvxs.gr/news/user-post/%CE%B7 Η νομιμότητα ενός κράτους υπονόμου, μαφιόζων, υποκόσμου, είναι ανήθικη" 

 

[4] http://antilogies.blogspot.gr/ Απόσπασμα του άρθρου "Γεωπολιτική της δουλοκτησίας" του Χρήστου Γιανναρά στη Καθημερινή 7.7.2013: 

 

[4]  http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=92686  «Ακου, βλέπε, αλλά μη σωπαίνεις» είναι η προτροπή του Γιώργου Κοντογιώργη, μέσα από το βιβλίο του 12/2008, Οι νέοι, η ελευθερία και το κράτος (εκδόσεις Ιανός).