Το τεύχος της Ναυτικής Ελλάδος τον Νοέμβριο του 1967 ,με εκτενές αφιέρωμα για την Ναυμαχία του Ναυαρίνου !
Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018
Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018
Οι δήθεν ύβρεις κατά του Ελληνισμού την Κυριακή της Ορθοδοξίας
Οι δήθεν ύβρεις κατά του Ελληνισμού την Κυριακή της Ορθοδοξίας
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
Η Αγία μας Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία καθόρισε, ως όφειλε, επακριβώς τα όρια της αλήθειας και της πλάνης, διότι πιστεύει ότι η αλήθεια είναι συνώνυμη με τη σωτηρία. Οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων περιχαρακώνουν την βιβλική αλήθεια και την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ώστε να αποτελούν την αλάνθαστη πυξίδα πλεύσης του νοητού σκάφους της ως τα έσχατα της ιστορίας.
Μελετώντας με προσοχή το «Συνοδικό» Της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, το οποίο διαβάζεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας στους ναούς, κατά την τελετή της περιφοράς των Ιερών Εικόνων, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τη μέριμνα των Πατέρων να καθαρθεί η πίστη της Εκκλησίας από περιρρέουσες ιδέες του παρελθόντος, τις οποίες κάποιοι αναμίγνυαν με την διδασκαλία Της, με στόχο να επικρατεί σύγχυση στους πιστούς.
Κάποιοι, όμως περίεργοι τύποι, τα τελευταία χρόνια, που αρέσκονται να παριστάνουν τους «ελληναράδες», ασκούν σκληρή κριτική κατά των «όρων»της αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ότι δήθεν μέσω αυτών …υβρίζεται ο Ελληνισμός, επειδή απορρίπτονται από αυτή ορισμένες δοξασίες των αρχαίων προγόνων μας ως αντίθετες με τη χριστιανική διδασκαλία! Δεν κάνουν όμως τον κόπο να μελετήσουν, τι είδους δοξασίες είναι αυτές και την αντιφατικότητα και το ξεπερασμένο τους, ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα.
Αναφέρουμε ως παραδείγματα τις δοξασίες της προΰπαρξης των ψυχών και της αϊδιότητας του κόσμου, τις οποίες η πλειοψηφία των αρχαίων σοφών (π.χ. σοφιστές, επικούρειοι, κλπ) τις απέρριπτε, αν και είχαν διατυπωθεί από μεγάλους σοφούς (π.χ. Πλάτων). Την ύπαρξη και κατά συνέπεια την προΰπαρξη της ψυχής την είχαν απορρίψει οι περισσότεροι των αρχαίων φιλοσόφων. Η δοξασία περί της αιωνιότητας του υλικού κόσμου, αν και είχε διατυπωθεί από ορισμένους φιλοσόφους (υλοζωιστές), εν τούτοις την απέρριψαν πάμπολλοι άλλοι σοφοί, όπως οι νεοπλατωνικοί, διότι ερχόταν σε κραυγαλέα αντίθεση με την πίστη τους στο «Ένα», την πρωταρχική, κατ’ αυτούς, «άυλη» αρχή του κόσμου! Έστω επίσης οι αρχαιοελληνικές πίστεις στην ειμαρμένη καθώς και η πίστη στη «θεότητα» των άστρων των στωικών, όχι μόνο απορρίφτηκαν από την πλειοψηφία των αρχαίων σοφών, αλλά πολεμήθηκαν με σφοδρότητα από τους ατομικούς φιλοσόφους, τον Αναξαγόρα, τον Καρνεάδη, τον Ίππαρχο, κ.α.
Αφού λοιπόν οι θεωρίες αυτές ήταν απορριπτέες από άλλους σοφούς της αρχαίας Ελλάδος, γιατί να τις υιοθετήσει η Εκκλησία, αφού οι δοξασίες αυτές ήταν αντίθετες με τη διδασκαλία Της; Ας μην ξεχνάμε επίσης πως υπάρχουν διδάγματα, δοξασίες και θεσμοί των αρχαίων προγόνων μας απόλυτα απαράδεκτες, όπως λ.χ. ο θεσμός της δουλείας, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, η κοινοκτημοσύνη των γυναικών (Πλάτων), η «ιερή πορνεία», οι φρικτές ανθρωποθυσίες καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας και ως τον 4ο μ. Χ. αιώνα, κ.α. τα οποία κρινόμενα με το πνεύμα του Χριστιανισμού και με τη σημερινή πραγματικότητα, είναι σαφώς αποβλητέα. Υπήρχε περίπτωση να υιοθετήσει κάτι τέτοια η Εκκλησία, για να μη θεωρηθεί «υβρίστρια» των Ελλήνων; Και για ποιο λόγο άλλωστε να το κάνει, αφού ήλθε να απελευθερώσει καθολικά τον άνθρωπο από τη δεισιδαιμονία και την κακοδαιμονία του προχριστιανικού κόσμου και όχι να τον διαιωνίσει!
Αλλά αν θέλουν να αποκαλέσουν κάποιους υβριστές των Ελλήνων, ας αρχίσουν από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είχαν απορρίψει
ό, τι θεωρούν οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» ως «ελληνικό». Ας αρχίσουν από τους ίδιους τους σοφούς, οι οποίοι απέρριπταν τις απόψεις άλλων σοφών. Ας αποκαλέσουν
πρώτα υβριστές των Ελλήνων τους σοφιστές και τους επικούρειους, οι οποίοι δεν δέχονταν και πολεμούσαν το ιδεοκρατικό σύστημα του Πλάτωνος. Ας αποκαλέσουν πρώτα τον Πλάτωνα (427-347 π. Χ.) υβριστή της Ελλάδος, διότι θεωρούσε μόνες πραγματικότητες τις αρχετυπικές ιδέες, τον δε υλικό κόσμο δήθεν αιώνιο των υλοζωιστών ως μη πραγματικό, ως αντικατοπτρισμό του ιδεατού κόσμου, ως «φάσμα των ιδεών»!
Ας αποκαλέσουν υβριστές των Ελλήνων τους σοφούς και επιστήμονες (σχεδόν στο σύνολό τους), οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με τα σκοταδιστικά διδάγματα της αρχαίας θρησκείας και τις δεισιδαιμονίες των ιερέων και καταδιώχτηκαν άγρια από αυτούς. Είναι άλλωστε γνωστό, πως περισσότεροι από πεντακόσιοι γνωστοί σοφοί και επιστήμονες βρήκαν τραγικό θάνατο κατά τις εκκαθαρίσεις, που έκανε το ιερατείο, μέσω της πολιτικής εξουσίας, μόνο στην Αθήνα, με τις φρικτές «δίκες περί αθεΐας»!
Ας αποκαλέσουν το Σωκράτη (469-399 π. Χ.) υβριστή των Ελλήνων, επειδή δίδασκε «καινά δαιμόνια», δηλαδή αλλότρια θρησκευτική πίστη από την κρατούσα, τη δήθεν ελληνική, και γ’ αυτό τον σκότωσαν. Ας αποκαλέσουν τον Αριστοτέλη (384-322 π. Χ.) υβριστή των Ελλήνων, ο οποίος θέλοντας να στηλιτεύσει τις δεισιδαίμονες πρακτικές του ιερατείου, και να αναιρέσει την πίστη στους ανύπαρκτους «θεούς» της αρχαίας θρησκείας, αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα και να καταφύγει στην Χαλκίδα, προκειμένου να γλυτώσει τη ζωή του. Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον μεγάλο Αίσωπο (6ος π. Χ. αιών), ο οποίος κατάγγειλε την απάτη της αρχαίας θρησκείας και την πρακτική των απατεώνων ιερέων του δελφικού «ιερού», και οι οποίοι τον δολοφόνησαν στον ανίερο εκείνο τόπο. Ας αποκαλέσουν υβριστές της Ελλήνων τον ελευθερόφρονα Αλκιβιάδη, τους ρήτορες Λεωγόρα και Ανδοκίδη και τον μεγάλο κυνικό φιλόσοφο Διογένη, (5ος π. Χ. αιών), οι οποίοι διακωμώδησαν τα γελοία πνευματιστικά ελευσίνια μυστήρια.
Ας αποκαλέσουν υβριστές των Ελλήνων τον Πυθαγόρα (580-490 π. Χ.) και τους μαθητές του, οι οποίοι εξαιτίας του φόβου τους από τους ιερείς και των οργάνων τους, δημιούργησαν μυστική σχολή, όπου δίδασκαν δόγματα αντίθετα με τα κρατούντα και τους οποίους οι ιερείς έκαψαν ζωντανούς στον Κρότωνα το 430 π. Χ.!
Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων το σοφιστή Πρωταγόρα ( 480-411 π. Χ.), ο οποίος δίδασκε ότι το πραγματικό θείον είναι άγνωστο στους ανθρώπους και πως οι «θεοί» της αρχαίας θρησκείας ήταν ανύπαρκτοι, και γι’ αυτό τον καταδίωξαν άγρια οι ιερείς και έκαψαν τα «αιρετικά» βιβλία του στην αγορά της Αθήνας. Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Αναξαγόρα (490-427 π. Χ.), ο οποίος δίδασκε ότι ο υλικός κόσμος δεν είναι αιώνιος, αλλά ποίημα του Νου, και τα άστρα δεν είναι θεοί, αλλά διάπυρες μάζες, και ο οποίος παραλίγο να χάσει τη ζωή του από το αθηναϊκό ιερατείο και το δεισιδαίμονα όχλο. Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Ξενοφάνη (570-480 π. Χ.), ο οποίος μίλησε για τον ένα Θεό και αρνήθηκε, την χονδροειδή ειδωλολατρία, τον ανόητο πολυθεϊσμό και το γελοίο ανθρωπομορφισμό της αρχαίας θρησκείας. Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Επίκουρο (341-270 π. Χ.), ο οποίος αρνήθηκε την ύπαρξη των «θεών» της αρχαίας θρησκείας και του όχλου και τη μεταθανάτια ζωή, το βασίλειο του Πλούτωνα στον Άδη, Νήσους Μακάρων κλπ. Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Ευήμερο (2ος αιών π. Χ.), ο οποίος χαρακτήρισε τους «θεούς» της αρχαίας θρησκείας, ως κάποιους επιφανείς ανθρώπους της παλιάς εποχής, τους οποίους θεοποίησαν οι απατεώνες ιερείς και επέβαλαν τη λατρεία τους στους αμαθείς όχλους για να τους εκμεταλλεύονται.
Ας αποκαλέσουν, τέλος, υβριστή των Ελλήνων το ίνδαλμά τους, τον παρανοϊκό Ιουλιανό (361-363 μ. Χ.), ο οποίος απαγόρευε τη διδασκαλία στα σχολεία των έργων
αρχαίων φιλοσόφων και ποιητών, όσων είχαν γράψει εναντίον της αρχαίας θρησκείας, καίγοντας με μανία τα έργα τους! Δείτε άλλωστε τι είχε γράψει σε επιστολή του ο άθλιος εκείνος «εστεμμένος φιλόσοφος»: «ας μη φτάνει στην ακοή επικούρειος ή πυρρώνειος λόγος. Τώρα αλήθεια, οι θεοί (σ.σ. μέσω αυτού) καλά έκαναν και κατέστρεψαν τα έργα τους, ευτυχώς που τα βιβλία τους χάθηκαν» (Ιουλ.Επιστ.89β, Προς αρχιερέα Θεόδωρο, 301c)!
Ασφαλώς θα τρίζουν τα τιμημένα κόκκαλα όλων των αρχαίων σοφών προγόνων μας, από την ακατανόητη «υπεράσπισή» τους από τους σύγχρονους «αρχαιολάτρες», οι οποίοι ήξεραν να βιώνουν το σεβασμό προς τους άλλους, έστω και αν διαφωνούσαν μαζί τους, ξέχωρα από τους σκοταδιστές ιερείς, τα παράσιτα της θρησκείας και τον δεισιδαίμονα και αμαθή όχλο! Θα τρίζουν τα κόκαλά τους από αγανάκτηση διότι τους ταυτίζουν οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» με τους σκοτεινούς παράγοντες της αρχαίας θρησκείας και με τον χυδαίο και θρησκομανή όχλο, ο οποίος ποτέ δε μπόρεσε να δημιουργήσει πολιτισμό και καταδίωκε την αντίθετη γνώμη! Θα τρίζουν από αγανάκτηση τα κόκαλά τους, διότι κάποιοι φανατικοί, αμαθείς και εμπαθείς σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» έχρισαν τους εαυτούς τους όψιμους τιμητές και υπερασπιστές τους, μη γνωρίζοντας οι δύστυχοι ότι ο διαχρονικός ελληνικός πολιτισμός, από τα βάθη της ιστορίας, ως τα σήμερα, είναι σύνθεση και όχι δογματική μονολιθικότητα!
Οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ως γνήσιοι Έλληνες (στην καταγωγή, στη σκέψη και στη νοοτροπία) και εν προκειμένω οι Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, σκέφτηκαν και έπραξαν ελληνικά, εκφραζόμενοι σύμφωνα με τα πιστεύω τους ελεύθερα, απέκλεισαν κάποιες ιδέες από την επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας, οι οποίες δε συμφωνούσαν με Αυτήν. Σκέφτηκαν και έπραξαν όπως οι φημισμένοι πρόγονοί τους, οι οποίοι ήταν εκλεκτικοί, και όπως κάνουν οι Έλληνες στη διαχρονική μορφή του Ελληνισμού. Έπραξαν ό, τι έπρατταν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί, οι οποίοι απέρριπταν ό, τι δε συμφωνούσε με τις δικές τους απόψεις. Τι το πιο φυσικό για πολιτισμένους, ορθά και ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους;
Θλιβερή εξαίρεση στη μακραίωνη παράδοσή μας είναι οι σύγχρονοι αρχαιόπληκτοι «αρχαιολάτρες» και άλλοι θιασώτες της θολής κουλτούρας, οι οποίοι πάσχουν από ανίατο μονισμό για την αρχαία Ελλάδα. Λες και οι αρχαίοι τους «διόρισαν αγροφύλακες» στα αθάνατα διαχρονικά τους κτήματα, τα οποία είναι κτήματα όλου του πολιτισμένου κόσμου και περισσότερο ημών των απογόνων τους! Υβριστής των αρχαίων προγόνων μας δεν είναι η Εκκλησία με τον απόλυτα δικαιολογημένο εκλεκτισμό Της, αλλά πραγματικοί υβριστές είναι όσοι βρίζουν τον διαχρονικό Ελληνισμό, όσοι αρνούνται την ιστορική ενότητά του και τον περιορίζουν χρονικά κατά τη δική τους υποκειμενική εκτίμηση. Εν προκειμένω, πραγματικοί και μάλιστα άθλιοι υβριστές είναι όσοι βρίζουν, με τη γνωστή ψυχοπαθολογική υστερία, την πίστη εκατομμυρίων νεοελλήνων, οι οποίοι σε πείσμα των υβριστών τους, βιώνουν το ελληνικό ιδεώδες ασύγκριτα γνησιότερα από εκείνους με την ορθόδοξη πίστη τους.
Σε αντίθεση με όλους τους σύγχρονους εικονοκλάστες του πραγματικού και διαχρονικού Ελληνισμού, μηδέ των «αρχαιολατρών» εξαιρουμένων, εμείς ως ορθόδοξοι χριστιανοί, μετέχουμε της αλήθειας και ταυτόχρονα, ως έλληνες, μετέχουμε του ωραίου. Χάρη σ’ αυτές τις δύο σταθερές διαφέρουμε από όλους όσους έχουν μονοσήμαντες πίστεις και αναγάγουν τον μονισμό σε μονολιθικό δόγμα. Για τούτο έχουμε το προβάδισμα στην αληθινή πρόοδο και τον παγκόσμιο πολιτισμό και αναγκάζουμε τους άλλους να μας ακολουθούν! Ο εκλεκτισμός μας είναι το μεγάλο μας μυστικό για το ότι η Εκκλησία μας θριαμβεύει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια και
μαζί Της θριαμβεύει και το γνήσιο ελληνικό πνεύμα, το οποίο χωρίς Αυτή θα ήταν χαμένο, ίσως χωρίς ανάμνηση, κάπου στα έσχατα της αρχαιότητας, όταν ο Χριστιανισμός βρήκε να ψυχορραγεί τον Ελληνισμό και τον ανάστησε από το βέβαιο θάνατό του!
Κατά συνέπεια θα συνεχίσουμε, ως Χριστιανοί και ως Έλληνες, την αδιαίρετη διαχρονική μας παράδοση, να είμαστε εκλεκτικοί, εφαρμόζοντας το λόγο του Μ. Βασίλειου: «Οι μέλισσες δεν πετάνε σε όλα τα λουλούδια με τον ίδιο τρόπο. Κι όπου καθίσουν, δεν κοιτάνε να τα πάρουν όλα. Παίρνουν μονάχα όσο χρειάζεται στη δουλειά τους και το υπόλοιπο το παρατούν και φεύγουν. Έτσι κι εμείς, αν είμαστε φρόνιμοι. Θα πάρουμε απ’ αυτά τα κείμενα ο, τι συγγενεύει με την αλήθεια και μας χρειάζεται και τα υπόλοιπα θα τα αφήσουμε πίσω μας» (Μ. Βασιλείου: Προς τους Νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων»! Αυτός ο εκλεκτισμός μας είναι, και θα είναι, η ειδοποιός διαφορά μας με τους μονιστές και μονολιθικούς υβριστές μας, ως δήθεν υβριστές των Ελλήνων. Έχουμε ευτυχώς την ικανότητα να παίρνουμε ό, τι εκλεκτό και ωφέλιμο από το ανθρώπινο πνεύμα και να απορρίπτουμε ό, τι σαθρό και βλαβερό για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό, αδιαφορώντας για τους γελοίους γρυλλισμούς των επικριτών μας!
Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Πύλο
25/2/2018 Κυριακή της Ορθοδοξίας , εις ανάμνησιν της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων το 843
Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018
Συνέντευξη Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος
Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος
«Τα άκρα δεν έχουν καμία θέση στην Εκκλησία»
Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος
Δημήτρης Ν. Μανιάτης
Η Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρωί, έχει την ηρεμία των ανθρώπων που έχουν απαντήσει στα μεταφυσικά ερωτήματα αλλά και την αγωνία...
«Τα άκρα δεν έχουν καμία θέση στην Εκκλησία»
Η Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρωί, έχει την ηρεμία των ανθρώπων που έχουν απαντήσει στα μεταφυσικά ερωτήματα αλλά και την αγωνία αυτών που ακόμη απασχολούνται από πιο πεζές δοκιμασίες, όπως οι εξεταστικές και το διάβασμα. Ιερωμένοι, φοιτητές, φοιτήτριες στο παγωμένο κτίριο, έξω από τα γραφεία καθηγητών ή στα κινητά. Ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος (κατά κόσμον Γεώργιος Σαββάτος) βρίσκεται στο γραφείο του λίγο πριν από το μάθημα. Από το παράθυρό του βλέπει ένα μέρος της πυκνής βλάστησης που περιβάλλει το ανατολικό μέρος της Πανεπιστημιούπολης. Πρόσωπο των ημερών, αιφνιδίασε με τη στάση του κατά των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία, τεκμηριώνοντάς την και θεολογικά. Τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, επισκέπτης σε πολλά, με καλές σπουδές και μεταπτυχιακά σε Ρώμη και Στρασβούργο, συγγραφικό έργο, συχνά παρεμβαίνει, και μάλιστα σύμφωνα με μια οπτική, σε πολλά ζητήματα με αρκετά προοδευτικό πρόσημο. Για τον ίδιο, δεν ισχύουν αυτοί οι πεζοί όροι της πολιτικής αντιπαράθεσης, παρότι όταν μιλάει για το πώς η Ακροδεξιά επιχειρεί να προσεταιριστεί την Εκκλησία ή για τις πρόσφατες αντιδράσεις λιγοστών ζηλωτών για την παράσταση «Jesus Christ Superstar» στο θέατρο Ακροπόλ, ανεβάζει τους τόνους. Με συνεχή ταξίδια Μεσσηνία - Αθήνα, βλέπει πολύ κόσμο, πολλή νεολαία, πολλούς φοιτητές και μας ανοίγει τα χαρτιά του για τη συγκυρία, την Εκκλησία και τον διαχωρισμό από το Κράτος, την Ακροδεξιά, το Περιστέρι όπου μεγάλωσε και την επιστήμη της θεολογίας.
Σεβασμιότατε, γράψατε για τα πρόσφατα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία: «Οταν μάλιστα τα συλλαλητήρια αυτά διοργανώνονται προκειμένου να εξυπηρετούν πρόσωπα και σκοπιμότητες "έξωθεν και έσωθεν", τότε η Εκκλησία δεν μπορεί να έχει λόγο συμμετοχής ούτε και τρόπο παρουσίας». Ποια είναι, αλήθεια, τα πρόσωπα και οι σκοπιμότητες;
Εάν σκεφτείτε τι συνέβη στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ή την αξιολογική αντιμετώπιση της Εκκλησίας στο συλλαλητήριο των Αθηνών, θα καταλάβετε ποιες είναι οι σκοπιμότητες των συλλαλητηρίων. Υπό τον μανδύα της ονοματοδοσίας και της χρήσης του ονόματος Μακεδονία προσπαθούν κάποιοι για ιδιοτελείς σκοπούς, κυρίως πολιτικούς και κομματικούς, να αποδείξουν ότι έχουν μαζί τους και την Εκκλησία. Η Εκκλησία όμως δεν μπορεί να ταυτίζεται με κανένα μέρος ή «κόμμα». Είναι και εκφράζει το όλον, την ενότητα και την καθολικότητα.
Δεν αισθάνεστε όμως λίγο μόνος μέσα στον εθνικό παροξυσμό πολλών ιεραρχών με αφορμή τα Σκόπια;
Δεν νομίζω ότι η θέση μου έναντι της ονοματοδοσίας και της χρήσης του ονόματος Μακεδονία είναι αντίθετη από των υπολοίπων αδελφών ιεραρχών. Η Ιερά Σύνοδος με τρόπο ξεκάθαρο και ομόθυμα είπε αυτό το οποίο διαχρονικά εκφράζει η συνείδηση του λαού. Η οποιαδήποτε ονομασία, σύνθετη ή μη, η οποία δηλώνει αμφισβήτηση της ελληνικότητας μιας συγκεκριμένης γεωφυσικής και γεωπολιτικής περιοχής της πατρίδας μας ιστορικά κατοχυρωμένης ή υποκρύπτει αλυτρωτικές διαθέσεις, δεν πρόκειται να βρει στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος κανένα υποστηρικτή. Κανένας δεν μπορεί να καπηλεύεται το όνομα της Μακεδονίας για να εξυπηρετηθούν οποιεσδήποτε σκοπιμότητες, πολιτικές, εκκλησιαστικές κ.ά.
Υπάρχει, αλήθεια, κάποια διαιρετική τομή στην Ιεραρχία, τύπου Αριστερά - Δεξιά; Εσείς πώς αισθάνεστε;
Αυτοί οι «προσανατολισμοί», του τύπου Αριστερά - Δεξιά, είναι κοσμικές συμβατικότητες που δεν έχουν θέση και δεν χωρούν στον χώρο της Εκκλησίας και της Ιεραρχίας. Η Ιεραρχία είναι ενωμένη και αυτή την εσωτερική της συνοχή γύρω από το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να τη διαταράξει για οποιονδήποτε λόγο.
Είχατε πει παλαιότερα πως «στα σπλάγχνα της ελληνικής κοινωνίας και της Εκκλησίας εκτρέφουμε ένα θηρίο» και είχατε ξιφουλκήσει ανοιχτά κατά της Χρυσής Αυγής. Στα πρόσφατα συλλαλητήρια η Εκκλησία συμπορεύθηκε με τέτοιες δυνάμεις, ενώ συχνά μητροπολίτες μιλούν για τη Χρυσή Αυγή...
Στην Εκκλησία τα άκρα δεν έχουν θέση γιατί πάντοτε οδηγούν σε διάσπαση και διχασμό και κάθε φορά που εμφανίζονται τέτοιες διχαστικές τάσεις εμφωλεύει ο κίνδυνος της αποδυνάμωσης και της εκμετάλλευσης της Εκκλησίας, γι' αυτό και οι Πατέρες της Εκκλησίας ομιλούν για τη μεσότητα. Η οποιαδήποτε ταύτιση με τα άκρα είναι μονομέρεια, απομόνωση και πάντοτε καταλήγει επιζήμια για την ταυτότητα και τον χαρακτήρα της Εκκλησίας.
Γίνεται λόγος εδώ και χρόνια για τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Εσείς τι πιστεύετε; Δεν είναι αναγκαίος;
Είναι ένα θέμα που έχει τις ρίζες του στην ίδρυση του ελληνικού κράτους και έχει δημιουργήσει αρκετά πολυδύναμες, πολυσήμαντες και πολυδιάστατες σχέσεις, όχι πάντοτε άριστες και εποικοδομητικές. Ο διαχωρισμός όμως δεν μπορεί να είναι ένα στιγμιαίο γεγονός ή μια απόφαση «εν βρασμώ», και μάλιστα για να εξυπηρετηθεί ένας συγκεκριμένος ιδεολογικός προσανατολισμός. Γι' αυτό πιστεύω ότι χρειάζεται διάλογος, εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας. Υπενθυμίζω μόνο ότι στη Σουηδία, για έναν ανάλογο διαχωρισμό, ο διάλογος διήρκεσε πάνω από μία δεκαετία!
Πρέπει η Εκκλησία να παρεμβαίνει στα δημόσια ή και πολιτικά δρώμενα; Πρέπει ο ιεράρχης ή οι ιερωμένοι γενικά να κάνουν κήρυγμα ή να μιλούν πολιτικά στον κόσμο;
Ο λόγος της Εκκλησίας είναι πάντοτε δημόσιος και πρέπει να αφορά θέματα που απασχολούν ή δοκιμάζουν το ποίμνιό της, και μάλιστα όταν υπάρχει κίνδυνος αλλοίωσης της ταυτότητας των ανθρώπων, των ανθρωπίνων σχέσεων ή ακόμη και της ίδιας της ιδιοπροσωπίας τους. Ο λόγος της είναι λόγος ποιμαντικός, διδακτικός και κηρυγματικός. Η συσχέτιση του εκκλησιαστικού λόγου προς τον πολιτικό, νομίζω, ούτε εποικοδομητικός καθίσταται και μάλλον εξυπηρετεί τη μερικότητα και όχι την ολότητα.
Με τον μακαριστό Χριστόδουλο είχε επιτευχθεί ένα άνοιγμα στη νεολαία. Σήμερα;
Το έργο κάθε ιεράρχου και του Αρχιεπισκόπου ειδικότερα κατανοείται και προσεγγίζεται όχι με κριτήρια κοσμικής επιρροής ή αποδοχής, αλλά κατά πόσο αποτελεσματικός είναι στη συγκεκριμένη εποχή και για τα συγκεκριμένα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει και στον συγκεκριμένο χώρο και τόπο. Αλλη η εποχή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και διαφορετικός ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε τα προβλήματα της συγκεκριμένης περιόδου. Ούτε ο κάθε αρχιεπίσκοπος ή ιεράρχης πρέπει να γίνεται αντίγραφο του προηγουμένου γιατί τότε θα καταντήσει «κακέκτυπο». Στην Εκκλησία χρησιμοποιούμε έναν όρο για να προσδιορίσουμε τη διακριτικότητα στην αντιμετώπιση των διαφόρων προβλημάτων κάθε εποχής, τον όρο «ποιμαντική διάκριση», είναι κάτι ανάλογο με αυτό που κάνει ο γιατρός ως προς τη θεραπεία. Για την ίδια νόσο δεν δίνει πάντα το ίδιο φάρμακο ούτε και σε όλους ανεξαιρέτως τους ασθενείς.
Είστε καθηγητής στη Θεολογική Σχολή. Ποιο είναι το σημερινό μεγάλο επίδικο στην επιστήμη της θεολογίας; Για παράδειγμα, θυμάμαι ότι το '80 υπήρχε το ρεύμα των «νεοορθοδόξων» που επανεξέτασαν διάφορα ζητήματα Ορθοδοξίας, με αποτέλεσμα την έναρξη ενός διαλόγου που αφορούσε και νέους και αριστερούς, αλλά και όλους.
Πάλι όμως επανέρχεται το θέμα της «ετικέτας». Οταν ανήκεις στην Εκκλησία και εκφράζεις τη θεολογία της, όπως αυτή βιώνεται στην παράδοσή της και εκφράζεται στη λατρεία της, δεν χρειάζεται καμία θεολογία με «ετικέτα» κάποιου συγκεκριμένου προσδιορισμού. Η θεολογία πρέπει να βοηθά την Εκκλησία να «συνειδητοποιήσει» τα προβλήματα κάθε εποχής και να της δίνει τα μέσα (γλώσσα, προβληματισμούς, προτάσεις) για την επίλυσή τους ως μια πρόταση ζωής, άλλως η θεολογία έξω από την Εκκλησία καταντά ιδεολογία, μια ιδεολογία που παραμορφώνει την Αλήθεια του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας.
Πολλές φορές εξαιτίας αυτών των «ετικετών» η θεολογία εγκλωβίστηκε ανυπεράσπιστη σε κάποιους προσδιορισμούς και η Εκκλησία έμεινε τελικά «αθεολόγητη». Σε ένα πλουραλιστικό θρησκευτικό μάλιστα περιβάλλον η Εκκλησία για να επιβιώσει έχει ανάγκη τη θεολογία, χωρίς προσδιορισμούς και «ετικέτες», για να επιτύχει ακριβώς τον εκπολιτισμό του ευαγγελικού μηνύματος και για να εκσυγχρονίσει το λεξιλόγιό της, άλλως θα χάσει το πραγματικό περιεχόμενο του ρόλου της και της σημασίας της. Θα επιβιώσει η Εκκλησία μόνον όταν η θεολογία την κατευθύνει ώστε το περιεχόμενο της πίστης να γίνει κατανοητό και αποδεκτό από τον σύγχρονο άνθρωπο στο επίπεδο των υπαρξιακών προβλημάτων του, μόνον όταν η Εκκλησία με τη βοήθεια της θεολογίας δημιουργεί πολιτισμό και διαμορφώνει παιδεία. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που ανοίγεται για την Εκκλησία και τη θεολογία ως προς το μέλλον της.
Πώς είναι να είστε μητροπολίτης σε μια γεωγραφική περιοχή όπως η Μεσσηνία, κατά παράδοση συντηρητική;
Δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν να θέτουμε τέτοιου είδους στεγανά και «ετικέτες» στους ανθρώπους, στη συμπεριφορά τους ή στον τρόπο που σκέφτονται, και μάλιστα με τόσο απόλυτο τρόπο. Αντίθετα, θα έλεγα ότι μέσα στα δέκα και πλέον χρόνια που βρίσκομαι στη Μεσσηνία δεν αντιμετώπισα προβλήματα τέτοιου τύπου. Αυτό το οποίο θεωρώ ότι λειτουργεί θετικά σε μια κοινωνία είναι η ειλικρίνεια των θέσεων σε διάφορα θέματα και των σχέσεων προς τους ανθρώπους και τελικά αυτό αξιολογείται χωρίς καμία άλλη «ετικέτα» ή προσδιορισμό. Γι' αυτό και δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι ανήκουμε σε μια συγκεκριμένη ομάδα ή να χαρακτηρίζουμε την κοινωνία μας ότι είναι μια θεοκρατική κοινωνία ή μη. Αυτά είναι ιδεολογήματα που μπορούν να λέγονται σε άλλους χώρους και για άλλους λόγους, όχι όμως στην Εκκλησία.
Πώς σας διαμόρφωσε ο τόπος γέννησής σας, το Περιστέρι, ως προς τα βιώματά σας και τα παιδικά σας χρόνια και κυρίως ως προς την ιεροσύνη σας;
Καταρχήν το Περιστέρι ήταν και είναι μια περιοχή τίμιων εργαζόμενων κατοίκων, οι οποίοι στην πλειονότητά τους είτε ήσαν πρόσφυγες από τα μέρη της Μικράς Ασίας είτε από άλλα μέρη της πατρίδας μας. Αυτά που χαρακτηρίζουν τον τρόπο ζωής των ανθρώπων αυτών είναι η εργατικότητα, η τιμιότητα, η ειλικρίνεια, η απλότητα και η συμπαράσταση του ενός στα προβλήματα και στις δοκιμασίες των άλλων. Με αυτές τις οικογενειακές αρχές μεγαλώσαμε όλα τα παιδιά της περιοχής και με αυτά τα δεδομένα βγήκαμε στον στίβο της ζωής. Επιπλέον, ολόκληρη η ζωή των μικρασιατών προσφύγων είχε και ένα άλλο χαρακτηριστικό, την άμεση σχέση και αναφορά με την εκκλησιαστική ζωή. Η Εκκλησία της ενορίας των Ταξιαρχών ήταν πάντα γεμάτη με παιδιά, τα οποία είχαν μια ευσέβεια, μια ευλάβεια και έναν σεβασμό στην Εκκλησία και στις παραδόσεις του λαού μας. Φαίνεται, μέσα στο συγκεκριμένο περιβάλλον και με βάση αυτές τις αρχές και αξίες άρχισε να αναπτύσσεται και η κλίση μου προς την ιεροσύνη, αλλά χρονικά αυτό είναι απροσδιόριστο.
http://www.tanea.gr/interview/article/5520509/ta-akra-den-exoyn-kamia-thesh-sthn-ekklhsia/
Από την Ζάκυνθο μέχρι την Μεθώνη ....
ΤΟ 1806 ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΠΗΓΕΣ ΣΤΗΝ ΖΑΚΥΝΘΟ ΤΟ 1913 ΑΝΤΛΟΥΣΑΝ 20 ΤΟΝΝΟΥΣ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ;;;;
Το ζήτημα των πετρελαίων ενέχει ιδιαιτέρα και κεφαλαιώδη σημασία για την χώρα μας. λόγω των μεγάλων ποσών συναλλάγματος τα οποία εκρέουν στην αλλοδαπή. για την προμήθεια πετρελαίου και των διαφόρων παραγώγων του.
Η Ζάκυνθος είναι μία από τις περιοχές της Ελλάδος που από αρχαιοτάτων χρόνων έχει εντοπισθεί και καταγραφεί από τους συγγραφείς. η ύπαρξη πετρελαίου.
Πρώτος ο Όμηρος επισημαίνει την ύπαρξη τους στην περιοχή Κερί της Ζακύνθου. Αργότερα ο Ηρόδοτος, επισκεπτόμενος την Ζάκυνθο, περιγράφει την ύπαρξη μικρών λιμνών που στον πυθμένα τους οι ντόπιοι ανεύρισκαν άσφαλτο την οποία συνέλεγαν σε αμφορείς.
Αλλά και άλλοι συγγραφείς της αρχαιότητος αναφέρουν τις ασφαλτούχες πηγές της Ζακύνθου, όπως ο Πλίνιος στην «Φυσική Ιστορία» του, ο Διοσκουρίδης στο «Περί Ύλης Ιατρικής» σύγγραμμά του, και ο Βιτρούβιος στο «Περί Αρχιτεκτονικής» βιβλίο του.
Από τους νεώτερους συγγραφείς, ο Γάλλος ποιητής και πολιτικός Σατωβριάνδος ο οποίος επισκέφθηκε την Ζάκυνθο το 1806 στο έργο του «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», γράφει ότι: «Η Ζάκυνθος είναι σήμερα ξακουστή για τις πετρελαιοπηγές της».
Και τίθεται το ερώτημα: Τι πετρελαιοπηγές είδε ο Σατωβριάνδος στην Ζάκυνθο για τις οποίες ήταν από το 1806 ξακουστή;;;
Οι επιφανειακές εμφανίσεις της ασφάλτου συναντώνται και μέχρι σήμερα στην Ζάκυνθο. Ιδιαίτερα στο νότιο άκρο της, παρά την θέση Κερί, και πλησίον της θαλάσσης υπάρχει μικρά χερσόνησος βαλτώδης, όπου σε πολλά σημεία εμφανίζεται επιφανειακά η άσφαλτος. Στο μέρος μάλιστα αυτό υπάρχει μικρό αβαθές φρέαρ το οποίο οι ντόπιοι αποκαλούν «πηγάδι του Ηροδότου». Φαίνεται ότι ολόκληρη η περιφέρεια είναι πετρελαιούχος, διότι πίσσα και άσφαλτος (που είναι προϊόντα του πετρελαίου) ανευρίσκονται στον πυθμένα του παρακείμενου κόλπου, πολλές φορές δε οι αλιείς, όταν η θάλασσα είναι γαλήνια παρατηρούν κηλίδες πετρελαίου επί της επιφανείας της θαλάσσης και αισθάνονται την χαρακτηριστική οσμή του πετρελαίου.
Όπως μας πληροφορεί ο χημικός Δρ. Ευάγγελος Μπόμπος σε άρθρο του με τίτλο «Τα πετρέλαια της Ζακύνθου» που δημοσίευσε στην εβδομαδιαία εγκυκλοπαιδική επιθεώρηση «Ο ΗΛΙΟΣ» της 25ης Ιανουαρίου 1941, η πρώτη προσπάθεια για αναζήτησης πετρελαίου στο Κερί της Ζακύνθου έγινε μεταξύ των ετών 1848 – 1852 με την διάνοιξη φρεάτων από το Αυστριακό Λόϋδ, χωρίς όμως επιτυχία. Μια δεύτερη προσπάθεια στην ίδια θέση με διάνοιξη φρεάτων έγινε από την Αγγλοαμερικανική Εταιρεία υπό τον Γιορκ κατά τα έτη 1866 – 1867. Εκ του ενός φρέατος εξήλθαν πέντε περίπου τόννοι πετρελαίου σε λίγες ώρες, κατόπιν όμως η εκροή σταμάτησε.
Αργότερα κατά το 1891 με δαπάνες του Ελληνικού κράτους το οποίο διέθεσε 30.000 δραχμές έγιναν εργασίες αντλήσεως πετρελαίου. Κατά τις εργασίες αυτές αντλήθηκε μία ποσότητα πετρελαίου εκ του διανοιχθέντος φρέατος, αλλά οι εργασίες σταμάτησαν λόγω εξαντλήσεως της σχετικής πιστώσεως.
Σοβαρότερες εργασίες έγιναν από την Αγγλική εταιρεία «ΛΟΝΤΟΝ ΟΙΛ ΝΤΕΒΕΛΟΠΜΑΝ», η οποία δαπάνησε για τον σκοπό αυτόν 320.000 δραχμών ποσό αξιόλογο για την εποχή εκείνη. Η εταιρεία αυτή εκτέλεσε δύο γεωτρήσεις εκ των οποίων η μία έφθασε σε βάθος 375 μέτρων. Και η εταιρεία όμως αυτή διέκοψε τις εργασίες της λόγω δυσμενούς γνωμοδοτήσεως του τεχνικού συμβούλου της καθηγητού Ράντγουντ, ο οποίος απεφάνθη, ότι συνεπεία των σεισμικών δονήσεων που είχαν τότε επισυμβεί στην Ζάκυνθο, τα πετρέλαια και αν υπήρχαν, θα είχαν κατά πάσα πιθανότητα διαφύγει εκ των ρωγμών που θα είχαν προξενηθεί από τον σεισμό.
Το έτος 1913 ο Ζακυνθινός επιχειρηματίας Δ. Κολαΐτης συνεταιρίσθη μετά του Άγγλου Ρόστον και διάνοιξε τριάντα γεωτρήσεις στην περιοχή Κερί και σε άλλα σημεία της Ζακύνθου. Λόγω όμως ελλείψεως επαρκών τεχνικών μέσων οι διατρήσεις έγιναν σε μικρά σχετικά βάθη των 200 έως 400 μέτρων. Από τα περισσότερα φρέατα εξήλθε πετρέλαιο και κατά την εκτίμηση του Άγγλου γεωλόγου 20 τόννοι ημερησίως.
Παράλληλα ο Κολαΐτης κατασκεύασε στην περιοχή Κρυονέρι της Ζακύνθου μικρό εργοστάσιο για την απόσταξη και πρόχειρη κατεργασία του εξαχθέντος πετρελαίου, όπου για μικρό χρονικό διάστημα παρήγαγε μερικούς τόννους πετρελαίου για μηχανές ντίζελ καθώς και ποσότητα λιπαντικών ελαίων.
Λόγω ακριβώς του ανεπαρκούς βάθους των γενομένων διατρήσεων εδημιουργηθη δυσμενής εντύπωση ακόμα και απογοήτευση για την ανεύρεση πλουσίων πηγών πετρελαίου.
Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής τα δεδομένα αλλάζουν. Από το 1941 έως το 1945 ο Γερμανικός πολεμικός στόλος έκανε τροφοδοσία καυσίμου πετρελαίου από πετρελαιοπηγές, τις οποίες οι Γερμανοί είχαν διανοίξει στην Ζάκυνθο. Αυτές τις πηγές έκλεισαν οι “σύμμαχοι” Άγγλοι το 1946 με τσιμέντο ταχείας πήξεως, με τη δόλια σκοπιμότητα την καταστροφή της ενεργειακής αυτονομίας των Ελλήνων. Η απόφραξη των πετρελαιοπηγών Ζακύνθου, ήταν προδοσία των Άγγλων εναντίον των Ελλήνων διότι οι Γερμανοί είχαν αποχωρήσει από την Ζάκυνθο και είχαν επισήμως αποδεχθεί την ήττα τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το 1967 – 1973, ο Σωτήριος Σοφιανόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της “ΧΡΩΠΕΙ”, με κεφάλαια της “ΧΡΩΠΕΙ” έκανε νέες διανοίξεις πετρελαιοπηγών στην Ζάκυνθο, όπου και κατασκεύασε ένα μικρό διυλιστήριο δοκιμαστικής παραγωγής, το οποίο παρήγαγε άριστης ποιότητος πετρελαιοειδή με ελάχιστα ποσοστά θείου, ενώ είχε εκπονηθεί σχεδιασμός κατασκευής μεγάλου διυλιστηρίου στην Ζάκυνθο. Το 1977 παρήγαγε πετρέλαιο στο Κερί Ζακύνθου και κατέληξε στα δικαστήρια κατηγορούμενος από την κρατική μηχανή παρ’ όλο που είχε πάρει δύο άδειες γι’ αυτό το σκοπό.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο κ. Σωτήρης Σοφιανόπουλος είχε ξεκινήσει από τις εκπομπές του στην τηλεόραση, μια δυναμική προσπάθεια ενημερώσεως των Ελλήνων για την ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου στην Ζάκυνθο. Ακολούθησε δυναμικά και ο βουλευτής του ΛΑΟΣ κ. Βελόπουλος από το “ΤΗΛΕ ΑΣΤΥ” επιδεικνύοντας χάρτες που είχαν συνταχθεί από το ΙΓΜΕ και είχαν καταγραφεί οι πετρελαιοφόρες περιοχές της Ελλάδος και των κοιτασμάτων ορυκτών. Και από τα χείλη του αποσβολωμένου από τις αποκαλύψεις λαού έβγαινε το ερώτημα: Γιατί δεν τα βγάζουν;
Αυτή την απορία υποβάλλει και ο γράφων. Ίσως, αν ρωτάγαμε «τους φίλους μας Αμερικανούς», κατά την ρήση του π. Πρωθυπουργού κ. Σημίτη, να μας έλεγαν ότι μια Ελλάδα που θα προέκυπτε από την άντληση των πετρελαίων ισχυροποιημένη οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά, θα μπορούσε να οδηγήσει στην μείωση ή την εξάλειψη της επιρροής των Αμερικανών στη χώρα μας, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Οι Αμερικανοί οι Ευρωπαίοι και οι Τούρκοι μας ήθελαν και μας θέλουν πάντα φτωχούς και εξαρτημένους, για να μπορούν να καθορίζουν της τύχες μας με τα εδώ ανδρείκελά τους. Ευελπιστούμε ότι κάποτε θα φύγουν τα σκοτάδια που τυλίγουν το μυαλό των Ελλήνων και θα φέρουν στην εξουσία ΕΛΛΗΝΕΣ.
Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018
Οι Μανιάτες κρατούν μανιάτικο στην ηγεσία της Εκκλησίας: Λι-Μάνη της αγωνίας! Τι θα γίνει με τον νέο Μητροπολίτη;
Οι Μανιάτες κρατούν μανιάτικο στην ηγεσία της Εκκλησίας: Λι-Μάνη της αγωνίας! Τι θα γίνει με τον νέο Μητροπολίτη;
23 Φεβρουαρίου 2018
|
