Ωστόσο, δεν γίνεται αναφορά στο υδατοδρόμιο της Πύλου, το οποίο θεωρείται πως υπερέχει των υπολοίπων και εκτιμάται ότι θα είναι το πρώτο που θα λειτουργήσει στην περιοχή.!

Το 2020 η Καλαμάτα θα έχει το δικό της υδατοδρόμιο

Υδατοδρόμια σε Καλαμάτα, Μονεμβασιά, Μάνη και Κυλλήνη το 2020

Μια σειρά από υδατοδρόμια αναμένεται να δημιουργηθούν ανά την Ελλάδα το 2020, σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά μετά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Πιο συγκεκριμένα, βάσει σχετικών δημοσιευμάτων, ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου, Παναγιώτης Νίκας, διαπραγματεύεται τη δημιουργία δικτύου που θα εξυπηρετεί την Καλαμάτα, τη Μονεμβασιά, τη Μάνη και την Κυλλήνη. Συγχρόνως, στην ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσου σε διαδικασία αδειοδότησης βρίσκονται τα υδατοδρόμια σε Ναύπλιο και Νέα Κίο. Ωστόσο, δεν γίνεται αναφορά στο υδατοδρόμιο της Πύλου, το οποίο θεωρείται πως υπερέχει των υπολοίπων και εκτιμάται ότι θα είναι το πρώτο που θα λειτουργήσει στην περιοχή.
Το σχέδιο νόμου για τα υδατοδρόμια εισηγήθηκαν στο Υπουργικό Συμβούλιο ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Κώστας Καραμανλής και ο αρμόδιος υφυπουργός Γιάννης Κεφαλογιάννης, τονίζοντας ότι στοχεύει, αφενός, στη φιλελευθεροποίηση του θεσμικού πλαισίου –«εμπλέκοντας» ιδιώτες επενδυτές– και, αφετέρου, στην απλούστευση και την επιτάχυνση των απαιτούμενων για την αδειοδότηση των υδατοδρομίων διαδικασιών.
Η ψήφιση του νομοσχεδίου αναμένεται να σηματοδοτήσει την ανάπτυξη ενός βιώσιμου δικτύου, που θα εμπλουτίσει το τουριστικό προϊόν της Ελλάδας και θα εξυπηρετήσει την καλύτερη διασύνδεση της ηπειρωτικής χώρας με απομακρυσμένους προορισμούς, εξέλιξη η οποία έχει ήδη αναζωπυρώσει το επενδυτικό ενδιαφέρον.
Υδατοδρόμια σε Καλαμάτα, Μονεμβασιά, Μάνη και Κυλλήνη
Υδατοδρόμια σε Καλαμάτα, Μονεμβασιά, Μάνη και Κυλλήνη

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2019

η εικόνα σήμερα

επί των ανορθόγραφων αναπλάσεων 

                                                   πριν 

                                                                     και μετα

                              με την διόρθωση
η εικόνα σήμερα

 





 

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2019

Το πέρασμα του φαραγγιού

 

Η παρουσιαση του  νεου βιβλιου της Πύλιας συγγραφέας
Έφης Πολυγιαννάκη Μπαλοδήμα εγινε με μεγαλη επιτυχια
την Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου, στις 18:00 το απόγευμα στο
στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50 ,Αίθουσα (Αντώνη Τρίτση) με την παρουσία πολλών φίλων και συμπατριωτών απο την Πυλο και   από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Πύλου (Το Ναυαρίνο) 

       Το πέρασμα του φαραγγιού
 .Για το βιβλίο μίλησαν οι :Λίλλυ (Ευαγγελία) Ντούμα-Κατσιλιέρη Φιλόλογος Ελληνικής και Γαλλικής Φιλολογίας Έφη (Ευσταθία) Βαλιάντζα-Αφτιά Δρ. Μηχανικός Περιβάλλοντος και ΝηπιαγωγόςΈφη (Ευθυμία) Πολυγιαννάκη Συγγραφέας του βιβλίου Αποσπάσματα του μυθιστορήματος, διάβασε ο ηθοποιός Γιώργος Ψάλτου.Την παρουσίαση  συντόνισε ο συγγραφέας Γιάννης Κατσίκης. 


Φθινόπωρο…Δυό μεσήλικες άνδρες έχουν απομείνει οι μοναδικοί κάτοικοι ενός ορεινού χωριού της Μεσσηνιακής Μάνης, ερημωμένου από την εσωτερική και την  εξωτερική μετανάστευση. Βρίσκονται σε αντίπερες όχθες, εκεί, όπου στάθηκαν πριν τριάντα χρόνια, όταν τους χώρισε ο έρωτας μιας κοπέλας, με τα νεανικά τους όνειρα να κοίτονται ανάμεσά τους σαν σωρός υλικών κατεδαφίσεως. Για τριάντα χρόνια αποφεύγονται συστηματικά μεταξύ τους. Το παρελθόν, το οποίον ανάγεται στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, είναι πάντα εκεί να τους χωρίζει, ακόμα και τώρα που βουλιάζουν στην ερημιά, και βιώνουν δραματικά την μοναξιά. Βλέπονται μονάχα από μακριά, παρακολουθώντας ο ένας τις κινήσεις του άλλου…Ώσπου, κάποια μέρα, ένα εντελώς ασυνήθιστο γεγονός, συνδυασμένο με απίστευτες συμπτώσεις, τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο!....
Ένα δυνατό ψυχογράφημα, μέσα από μια ενδιαφέρουσα ιστορία με απρόβλεπτες εξελίξεις και ανατροπές, οι οποίες ωθούν τους ήρωες στα όριά τους. Μια ιστορία, δοσμένη με μεγάλη παραστατικότητα, μέσω της τέχνης του λόγου: Παρομοιώσεις, μεταφορές, αλληγορίες, ζωηρές περιγραφές, κάποιες φορές και χιούμορ που ελαφρύνει τις έντονες σκηνές, μεταφέρνουν τον αναγνώστη στον τόπο, τον χρόνο και το περιβάλλον της αφηγήσεως, τον βάζουν μέσα στις ψυχές και στις σκέψεις των ανθρώπων, τον κάνουν να ζει έντονα τα γεγονότα και τις καταστάσεις, να ταξιδεύει, να απολαμβάνει τοπία και εικόνες της φύσεως…
Ένα μυθιστόρημα, που γεμίζει τον αναγνώστη με συναισθήματα, που τον κρατά μέχρι την τελευταία του σελίδα σε ενδιαφέρον και που, όταν κλείσει το βιβλίο, νοιώθει να δονούνται ακόμη
μέσα του οι πιο ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης ψυχής του!
                                                                                                                        Έφη Πολυγιαννάκη

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2019

Η διεθνούς φήμης ζωγράφος J. Kordos θα φιλοτεχνήσει το μνημείο της Μάχης στα Κάτω Μηνάγια Μεσσηνίας

Η διεθνούς φήμης ζωγράφος J. Kordos θα φιλοτεχνήσει το μνημείο της Μάχης στα Κάτω Μηνάγια Μεσσηνίας

 

Η διεθνούς φήμης ζωγράφος J. Kordos θα φιλοτεχνήσει το μνημείο της Μάχης στα Κάτω Μηνάγια στην Μεσσηνία
Με μια συμβολική και συνάμα ουσιαστική ενέργεια, η καταξιωμένη σε διεθνές επίπεδο ζωγράφος Joanna Kordos, με δεκάδες εκθέσεις ανά τον κόσμο, που ζει και εργάζεται στην Μελβούρνη, ευαισθητοποιημένη από την σημαντική απόφαση του Δήμου Πύλου Νέστορος για την καθιέρωση της «Μάχης στα Κάτω Μηνάγια» ως Δημόσιας Εορτής Τοπικής Σημασίας, αποφάσισε να φιλοτεχνήσει αφιλοκερδώς το μνημείο της ιστορικής μάχης, ως ελάχιστο φόρο τιμής στους Έλληνες ήρωες που αντιστάθηκαν στις ορδές των Τουρκοαιγυπτίων κατά το έτος 1825.
Γόνος Ελλήνων μεταναστών, από τον οικισμό Κάτω Αμπελόκηπων Μεσσηνίας, που εγκαταστάθηκαν στην Αυστραλία την δεκαετία του 1950, η Kordos μέσα από το πλούσιο καλλιτεχνικό της έργο αντικατοπτρίζει την ελληνική ταυτότητα και κληρονομιά της. Καθορίζοντας τον εαυτό της ως ρομαντική σουρεαλίστρια, εμπνέεται από ρομαντικούς καλλιτέχνες και ποιητές, που ύμνησαν την έννοια του αγώνα και της ελευθερίας, όπως ο Delacroix, o Oscar Wilde και ο Lord Byron. Το καλλιτεχνικό δημιουργικό πνεύμα της οραματίζεται συμβολικά στο μεγάλο τρίπτυχο πορτραίτο που έχει δημιουργήσει για τον οικουμενικό έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη και το οποίο κοσμεί από το 2003 την οικία του, ενώ έχει αποτελέσει εξώφυλλο δίσκων του. Η Kordos χρησιμοποιώντας ιδιαίτερες παραδοσιακές παλιές τεχνικές και μελετώντας διαχρονικά και διεξοδικά ζωγράφους της φλαμανδικής σχολής, έχει καταφέρει οι πίνακες της να εκπέμπουν ένα λαμπρό και βαθύ δημιουργικό χρώμα. Παράλληλα, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από τολμηρότητα, θεατρικότητα και εκφραστικότητα, ενώ αποπνέουν μελαγχολικά και νοσταλγικά στοιχεία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, πριν ένα μήνα, ο Δήμος Πύλου Νέστορος, ύστερα από θετική εισήγηση του νεοεκλεγέντα δημάρχου κ. Καρβέλα, αποφάσισε ομοφώνως την καθιέρωση της 3ης Μαρτίου έκαστου έτους, επέτειο της ιστορικής μάχης στα Κάτω Μηνάγια (σήμερα Κάτω Αμπελόκηποι), ως ιστορικού χαρακτήρα Δημόσια Εορτή Τοπικής Σημασίας για το Δήμο Πύλου – Νέστορος Νομού Μεσσηνίας, με την αναβίωση εκδηλώσεων μνήμης και τιμής κατά την 3η Μαρτίου έκαστου έτους και τη δημιουργία μνημείου πεσόντων στην περιοχή της σύγκρουσης των Κάτω Αμπελοκήπων. Είχε προηγηθεί η επίσημη αίτηση-αίτημα από το Ψηφιακό Ινστιτούτο Πολιτισμού Μεσσηνίας προς του Δήμο Πύλου Νέστορος για εξέταση καθιέρωσης της μάχης ως Δημόσιας Εορτής Τοπικής σημασίας, που συνοδευόταν από εκτενή ιστορική μελέτη, καρπό μακροχρόνιας έρευνας ιστορικής τεκμηρίωσης, του Δημοσθένη Κορδού, υποψήφιου διδάκτορα Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Η διεθνής καλλιτέχνης πριν δύο έτη είχε αποθανατίσει και είχε κάνει γνωστό σε διεθνές επίπεδο το εμβληματικό σχολείο Κάτω Αμπελοκήπων Μεσσηνίας, λίγο πριν χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού, καθώς πρωτοστατεί στην προσπάθεια αποκατάστασης του διατηρητέου σχολείου, μέσω της Συμβουλευτικής Επιτροπής Αποκατάστασης του μνημείου. Σήμερα, ευαισθητοποιημένη και συγκινημένη από την ιστορική απόφαση του Δήμου Πύλου Νέστορος, καθώς ο οικισμός των Κάτω Αμπελοκήπων αποτελεί την γενέτειρα της οικογένειάς της, ανέλαβε την ιστορική πρωτοβουλία για την ευγενική χορηγία δημιουργίας των σχεδίων του εμβληματικού μνημείου που θα τοποθετηθεί στην περιοχή του οικισμού των Κάτω Αμπελοκήπων. Σύμφωνα με την καλλιτέχνιδα, το εμβληματικό μνημείο θα συμβολίζει και θα συμπυκνώνει, τόσο τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων για την ελευθερία, καθώς η μάχη αυτή αποτελεί την πρώτη πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Τουρκοαιγυπτίων μετά την απόβαση του Ιμπραήμ Πασά στην Μεθώνη τον Φεβρουάριο του 1825, όσο και την ιστορική εμβληματική επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση. Παράλληλα, ο σχεδιασμός του μνημείου από την Kordos, αποτελεί, σύμφωνα με την ίδια, ένα συμβολικό δώρο εκ μέρους όλων των Μεσσήνιων της ομογένειας της Αυστραλίας προς τον γενέθλιο τόπο της Μεσσηνίας, με αφορμή την ιστορική επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση και την επιδιωκόμενη προσπάθεια επανασύστασης και ανάδειξης των γεγονότων που οδήγησαν στην Εθνική Ανεξαρτησία.
Βάσει όλων αυτών, στόχος είναι, το μνημείο να έχει δημιουργηθεί και να έχει τοποθετηθεί έως τις αρχές του 2021 στην περιοχή των Κάτω Αμπελοκήπων, ώστε την 3η Μαρτίου 2021, επέτειο της «Μάχης στα Κάτω Μηνάγια» και έτος εορταστικής ιστορικής επετείου των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, να εγκαινιαστεί το μνημείο και να εορταστεί επισήμως για πρώτη φορά η επέτειο της ιστορικής μάχης. Έτσι, τα επίσημα εγκαίνια του μνημείου και του πρώτου εορτασμού της μάχης κατά το έτος 2021 θα μπορούν να ενταχθούν στο επίσημο πρόγραμμα των εκδηλώσεων που θα αφορούν τον επετειακό ιστορικό εορτασμό των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Καθώς, ο Δήμος Πύλου Νέστορος συμμετέχει στην Κοινοπραξία με τίτλο «Διαδημοτική σύμπραξη 1821» που αφορά την διασύνδεσή του με τους Δήμους Αιγιαλείας, Καλαβρύτων, Καλαμάτας, Μεσολογγίου, και Τριπόλεως, που όλοι μαζί κατέχουν εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό των ιστορικών γεγονότων του 1821 και συνιστούν μια διακριτή γεωγραφική ενότητα, με συντονιστή και επιστημονικό υπεύθυνο τον κ. Νικόλαο Ζαχαριά, Καθηγητή και Πρόεδρο του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Μαθήματα ιστορίας από την ''Ελευθερία '' !

Ο βασιλιάς Νέστορας δεν έμενε στο... Νιόκαστρο

Γράφτηκε από τον

"Δύο ασύλητοι θολωτοί τάφοι με εκπληκτικά ευρήματα στην Πύλο", "Συναρπαστικά τα ευρήματα στην Πύλο", "Δύο άγνωστοι μυκηναϊκοί τάφοι ήρθαν στο φως στην Πύλο",  είναι μόνο τρεις από τους πολλούς τίτλους που θα μπερδέψουν τον ανυποψίαστο αναγνώστη, ο οποίος δεν γνωρίζει ότι η Αρχαία Πύλος δεν ταυτίζεται με τον σημερινό οικισμό της Πύλου και ότι προχθές στο υπουργείο Πολιτισμού παρουσιάστηκαν τα ευρήματα της αρχαιολογικής ανασκαφής στον Ανω Εγκλιανό της Χώρας.
Υπενθυμίζουμε ότι το ίδιο μπέρδεμα είχε προκληθεί και το 2015, όταν είχε ανακαλυφθεί ο τάφος του Γρύπα Πολεμιστή στην Αρχαία Πύλο. Τότε πολλοί κάτοικοι της Χώρας είχαν διαμαρτυρηθεί έντονα επειδή τα ρεπορτάζ για ευρήματα στην Πύλο ουσιαστικά διαφήμιζαν το... Νιόκαστρο και όχι την περιοχή τους, στην οποία βρίσκονται τόσο το Ανάκτορο του Νέστορα όσο και ο τάφος του Γρύπα Πολεμιστή.
Προσθέτοντας ότι ο Παυσανίας τον 2ο αι. μ.Χ. ταύτισε την Πύλο με το Κορυφάσιο που βρισκόταν στο ομώνυμο ακρωτήριο δίπλα στη Bοϊδοκοιλιά, αξίζει να σημειώσουμε ότι ο σημερινός οικισμός της Πύλου "βαφτίστηκε" με Βασιλικό Διάταγμα το 1835. Μέχρι τότε η σημερινή Πύλος ονομαζόταν Νιόκαστρο (σε αντιδιαστολή με το Παλαιόκαστρο που βρίσκεται στο ακρωτήριο Κορυφάσιο) και με αυτό το όνομα  συνέχισαν να την αποκαλούν οι ντόπιοι τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. Νωρίτερα η Πύλος ονομαζόταν Αβαρίνο, η ονομασία αυτή μετεξελίχθηκε σε Ναβαρίνο και για αυτό όλοι γνωρίζουμε τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου και μόνο ο Δήμος Καλαμάτας κρατάει την παλιά γραφή και ονομάζει την παραλιακή του λεωφόρο οδό Ναυαρίνου.
Μπερδευτήκατε; Οχι άδικα. Ας πάρουμε λοιπόν τα γεγονότα από την αρχή. Το Βασίλειο της Πύλου εκτεινόταν σε όλη σχεδόν τη Δυτική Μεσσηνία και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις είχε την έδρα του στα Ανάκτορα του Νέστορα στον Ανω Εγκλιανό της Χώρας. Η νέα Πύλος, που είναι δημιούργημα του Γάλλου στρατάρχη Νικολάου - Ιωσήφ Μαιζών, δεν ταυτίζεται με την Αρχαία Πύλο και για αυτό είναι λάθος να αναφέρουμε ότι οι τάφοι ανακαλύφθηκαν στην Πύλο. Προσωπικά θα πρότεινα τόσο η Πύλος όσο και η Μεσσήνη να μετονομαστούν σε Νέα Πύλο και Νέα Μεσσήνη, ώστε ο επισκέπτης της περιοχής να μην μπερδεύει τους σημερινούς οικισμούς με τις αρχαίες πόλεις. Επίσης σε Νέα Κορώνη (ή Ασίνη) θα πρέπει να μετονομαστεί και ο σημερινός ομώνυμος οικισμός, αφού η Αρχαία Κορώνη βρισκόταν στο... Πεταλίδι.
Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να ανοίξει η συζήτηση αναφορικά με τη μετονομασία οικισμών της Μεσσηνίας, προκειμένου να ταυτίζονται οι αρχαίες με τις σύγχρονες τοποθεσίες. Μόνο έτσι δεν θα μπερδεύεται όχι μόνο ο επισκέπτης, αλλά ούτε ο αναγνώστης των ειδήσεων για τα ευρήματα στην Πύλο.
Θανάσης Λαγός

https://www.eleftheriaonline.gr/stiles/to-proto-thema/item/202942-o-vasilias-nestoras-den-emene-sto-niokastro?fbclid=IwAR0AchctM5AIgPCG0247DhsT5ok-IiNNcxBLJUPsm3wZlwYMDXg9LxBlByk
 

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019

Παρουσίαση των αποτελεσμάτων της πρόσφατης ανασκαφικής περιόδου και των δυο θολωτών τάφων του Άνω Εγκλιανού

Παρουσίαση των αποτελεσμάτων της πρόσφατης ανασκαφικής περιόδου και των δυο θολωτών τάφων του Άνω Εγκλιανού

​Σήμερα το μεσημέρι στο αμφιθέατρο του ΥΠΠΟΑ οι ανασκαφείς Jack Davis και Sharon Stocker του περίφημου τάφου -του αποκαλούμενου του «Γρύπα Πολεμιστή»- παρουσίασαν τα αποτελέσματα της ανασκαφικής περιόδου 2018-19. Στην εισαγωγή της η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού εξέφρασε τις ευχαριστίες της προς τους ανασκαφείς αναφερόμενη στην αγαστή συνεργασία, επί τόσων ετών με το ΥΠΠΟΑ.  Σημείωσε ότι  «τα ως τώρα αποτελέσματα δείχνουν ότι ο τάφος δεν είναι στον χώρο μόνος και τυχαίος αλλά ότι πρόκειται για ένα σύνολο  που αποτελεί ένα νεκροταφείο».
Τα ευρήματα ήρθαν στο φως από συγκυρία, δεδομένου ότι η ανασκαφή του μέρους όπου ανακαλύφθηκε, δεν υπήρξε ποτέ στον προγραμματισμό της ανασκαφής. Αντιθέτως, ο στόχος ήταν η ανασκαφή ενός διπλανού αγροτεμαχίου στο οποίο υπήρξε ανασκαφική δραστηριότητα και στο παρελθόν. Σ' αυτό ήλπιζαν ότι θα ανακαλύψουν οικιστικά κατάλοιπα που περιστοίχιζαν το Ανάκτορο του Νέστορος κατά την τελευταία περίοδο της ζωής του, τον 13ο αιώνα π.Χ.
Αρκετά χρόνια πριν, το Υπουργείο Πολιτισμού έκανε τις απαιτούμενες νομικές διαδικασίες για την απαλλοτρίωση του αγροτεμαχίου, το οποίο βρισκόταν ακόμη σε χέρια ιδιωτών. Ο αρχαιολόγος Καρλ Μπλέγκεν, που το 1939 μαζί με τον Κωνσταντίνο Κουρουνιώτη ανακάλυψε το Ανάκτορο του Νέστορος, ζήτησε άδεια κατά τη δεκαετία του 1950 να εξερευνήσει το οικόπεδο, όμως ο ιδιοκτήτης του τότε  δεν το επέτρεψε. Παρ' όλα αυτά, η σκαπάνη του Μπλέγκεν κατάφερε να φέρει στο φως ένα μεγάλο θολωτό τάφο στην άκρη αυτού του αγροτεμαχίου, τον οποίο ονόμασε Θολωτό Τάφο IV του Άνω Εγκλιανού. Σήμερα, ο τάφος αυτός αποτελεί σημαντικό μέρος του αρχαιολογικού χώρου και ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο.
Το 2018, τρία χρόνια μετά την ανακάλυψη του Τάφου του Γρύπα-Πολεμιστή, και αφού ολοκληρώθηκε επιτέλους η απαλλοτρίωση, ξεκίνησε η ανασκαφή. Με στόχο την εύρεση οικιστικών καταλοίπων καθαρίστηκε η βλάστηση από το αγροτεμάχιο, που ήταν σπαρμένο με κορινθιακή σταφίδα. Έτσι οι ανασκαφείς παρατήρησαν ότι υπήρχαν συγκεντρωμένες πέτρες στο νοτιοανατολικό τμήμα του αγροτεμαχίου, καθώς και αρκετές μεγάλες πλάκες, πλησίον του Θολωτού Τάφου IV, με κάτι που ομοίαζε με κοιλότητα κάτω από αυτές. Με γνώμονα αυτή την παρατήρηση αλλά και τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά, προχώρησαν στην εκσκαφή τάφρων από άκρη εις άκρη της έκτασης.
Στα τέλη Μαΐου 2018,  ήταν  ξεκάθαρο ότι επαναλαμβανόταν το θαύμα όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Τάφου του Γρύπα- Πολεμιστή το 2015: Βρέθηκαν πολύ σημαντικοί αλλά και εντελώς άγνωστοι τάφοι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επρόκειτο για δύο κυψελόσχημα ταφικά μνημεία που ονομάστηκαν  Θολωτοί Τάφοι VI και VII.
Οι δρόμοι των Θολωτών Τάφων IV και VII του 2019, βρίσκονται παράλληλα με αυτούς του Θολωτού Τάφου IV που ανακάλυψε ο Μπλέγκεν. Ήταν φανερό ότι κατά μήκος του δρόμου που οδηγούσε από την Ακρόπολη και το Ανάκτορο του Νέστορος προς την Χώρα Τριφυλίας, είχε χτιστεί το πιο σπουδαίο νεκροταφείο από χωροταξική άποψη, την εποχή που ο Μυκηναϊκός Πολιτισμός πρωτοέπαιρνε σάρκα και οστά στην Ηπειρωτική Ελλάδα και κατά τη μετάβαση από τη Μέση στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού. Και οι τρεις θολωτοί τάφοι θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί όταν πέθανε ο Γρύπας-Πολεμιστής, κάτι που εγείρει ένα σημαντικό ερώτημα: Γιατί άραγε αυτός είχε ενταφιαστεί ξεχωριστά από τους άλλους και μόνος του;
Στην περίπτωση του Θολωτού Τάφου VI, ο χώρος εντός του θαλάμου είναι τεράστιος. Έχει διάμετρο περίπου 12 μέτρα και οι τοίχοι του διατηρούνται σε ύψος περίπου 4,5 μέτρα πάνω από το δάπεδο του Τάφου. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ανασκαφέων περιείχε κατά προσέγγιση περίπου 1000 κυβικά μέτρα εδάφους και πετρωμάτων, τα οποία είχαν υποστεί κατολίσθηση σε διάφορες χρονικές φάσεις, καθώς ο θόλος του Τάφου είχε καταρρεύσει. Ωστόσο, υπάρχει σημαντική στρωματογραφία εντός του θαλάμου. Έχει απομονωθεί η φάση κατά την οποία το ανώτερο τμήμα του θαλάμου κατοικούνταν στην Αρχαϊκή-Κλασική Εποχή και σε χαμηλότερο ύψος, φαίνεται να υπάρχει παρουσία κατά τους Σκοτεινούς Χρόνους. Πιθανόν θα ξετυλιχθεί το κουβάρι της ιστορίας της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, που σχετίζεται με αυτόν τον τάφο. Βασικός αρωγός στην προσπάθεια είναι η ποιοτική φωτογραμμετρική τεκμηρίωση σε συνδυασμό με την χωρική χαρτογράφηση με την εφαρμογή εξελιγμένων μεθόδων GIS.
Ο Θολωτός Τάφος VII είναι σημαντικά μικρότερος με διάμετρο μόλις 8,5 μέτρα περίπου, ενώ οι τοίχοι του διατηρούνται μόνο σε ύψος περίπου 2 μέτρων. Όσον αφορά την τοιχοποιία τους, οι τοίχοι αμφότερων των τάφων είναι κατασκευασμένοι με παρόμοιο τρόπο με ακατέργαστους λίθους, ενώ οι δρόμοι τους είναι χωμάτινοι. Ωστόσο, ανεξήγητο παραμένει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Θολωτού Τάφου VI: στην βορειοανατολική και νοτιοανατολική πλευρά του θαλάμου, που βρέθηκαν λαξευτοί λίθοι να κείτονται στο δάπεδο του Τάφου. Η τόσο κοντινή απόσταση που έχουν με τους τοίχους φανερώνει πως δεν μπορεί να έχουν πέσει μέσα στον Τάφο από ψηλά. Μάλλον οι λίθοι είχαν μεταφερθεί από την Ακρόπολη του Ανακτόρου του Νέστορος έχοντας διασωθεί από κτίρια που είχαν προηγουμένως καταστραφεί.
Σε σχέση με προγενέστερες ανακαλύψεις, η χρονολόγηση των νέων τάφων φαίνεται ξεκάθαρη. Ο Θολωτός Τάφος IV που ανακάλυψε ο Μπλέγκεν φαίνεται ότι είχε κατασκευαστεί πρώτος και πιθανώς λειτουργούσε ως μαγνήτης για μεταγενέστερους τάφους. Όποιος διερχόταν την πύλη του οχυρωματικού τείχους που περιέβαλλε την Ακρόπολη κατά την πρώιμη φάση της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, θα τον έβλεπε μπροστά του! Ωστόσο, τόσο οι νέοι θολωτοί τάφοι, όσο και ο Τάφος του Γρύπα Πολεμιστή χτίστηκαν αργότερα, τον 15ο αιώνα π.Χ., κατά την Υστεροελλαδική Περίοδο. ΙΙΑ.
Τα μεγάλα δωμάτια των θαλάμων των δύο τάφων είχαν παραμείνει ασύλητα από την αρχαιότητα, καθώς προστατεύονταν από περίπου σαράντα χιλιάδες λίθους μεγέθους καρπουζιού που είχαν υποστεί κατολίσθηση στο εσωτερικό τους, όταν κατέρρευσε ο θόλος τους. Σε αμφότερους τους τάφους, ωστόσο, σύμφωνα με το έθιμο των Μυκηναίων που θάβονταν σε τάφους που χρησιμοποιούνταν κατ' επανάληψη, τα κατάλοιπα των προηγούμενων ταφών παραμερίζονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα ενώ τα κτερίσματα που τους συνόδευαν ανακυκλώνονταν και κατά καιρούς επέστρεφαν στον κόσμο των ζωντανών.
Ο συνολικός χαρακτήρας των ευρημάτων που παρέμειναν στους νέους τάφους και στους δρόμους τους μοιάζουν εξαιρετικά με τους θαλαμωτούς τάφους που απεκάλυψε μεταγενέστερα στις Μυκήνες η ανασκαφική δραστηριότητα του Χρήστου Τσούντα τον 19ο αιώνα, ιδίως ως προς το ύφος των κοσμημάτων και άλλων διάκοσμων, ενώ  βρέθηκαν και  στοιχεία, τα οποία απουσίαζαν στην Πύλο, και μαρτυρούν δεσμούς με την Εγγύς Ανατολή και την Αίγυπτο. Ανάμεσα στα πιο συναρπαστικά νέα ευρήματα συγκαταλέγεται ένα χρυσό δαχτυλίδι, το οποίο απεικονίζει δύο βοοειδή που πλαισιώνονται από στάχυα κριθαριού, όπως αναγνωρίστηκε από την καθηγήτρια Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ Τάνια Βαλαμώτη, και ένα χρυσό μενταγιόν που απεικονίζει την κεφαλή της Αιγύπτιας Θεάς Άθωρ. Αυτή η ανακάλυψη παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον λαμβάνοντας υπόψη τον ρόλο που είχε στην Αίγυπτο ως προστάτιδα των νεκρών.
Η ανασκαφική δραστηριότητα και η δημοσίευση των δύο νέων τάφων-  οι πρώτοι που ανακαλύφθηκαν εδώ και δεκαετίες- σε μια πολύ σπουδαία τοποθεσία με μυκηναϊκή παρουσία, δίνουν τη δυνατότητα να διασαφηνιστούν ή και να ανατραπούν πτυχές της υπάρχουσας εικόνας της Πύλου στα κρίσιμα στάδια του σχηματισμού κράτους στο Αιγαίο. Παλαιότερα, ο Θολωτός Τάφος IV φάνταζε στα μάτια πολλών, ως ταφικός θάλαμος μιας οικογένειας που ήταν υπεύθυνη για τη δημιουργία του Μυκηναϊκού κράτους της Πύλου. Η εικόνα τώρα γίνεται πολύ πιο περίπλοκη. Εικάζεται ότι ο Γρύπας Πολεμιστής, υπό το πρίσμα τόσων πολλών εκφράσεων, τόσο στρατιωτικών όσο και θρησκευτικών συμβολισμών που αντιπροσωπεύονται στην εικονογραφία των αντικειμένων που ήταν θαμμένα μαζί του ήταν ένας Βασιλιάς (άναξ) της πρώιμης Μυκηναϊκής περιόδου και ότι εξαιτίας αυτής της ιεραρχίας εξηγείται το γεγονός του χωριστού ενταφιασμού του σε λακκοειδή τάφο, αντί για τους χώρους ταφής των Βασιλιάδων της Πύλου και των οικογενειών τους.
Αυτές οι σημαντικές οικογένειες και οι ιδιώτες είχαν βαθιές επιρροές από τον Μινωϊκό πολιτισμό. Έχτιζαν τα σπίτια τους στην Ακρόπολη με λαξευτούς λίθους επηρεασμένοι από την Μινωϊκή τεχνοτροπία και γέμιζαν τους τάφους τους με κρητικά προϊόντα ανωτέρας ποιότητας που εισήγαγαν. Η Πύλος μοιάζει μετά τα καινούρια ευρήματα πολύ περισσότερο με τις Μυκήνες όσον αφορά στα νεκροταφεία, χωρίς αυτό να φαίνεται οπισθοδρομικό ή στενά περιορισμένο στην εποχή του Μυκηναϊκού πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, η συνολική εικόνα των πρώιμων σταδίων της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στην Ηπειρωτική Ελλάδα γίνεται πιο ξεκάθαρη από αυτή των Μυκηνών.
Η ανασκαφική έρευνα του Πανεπιστημίου του Cincinnati μέσω της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, αποκαλύπτοντας τα δύο νέα θολωτά ταφικά μνημεία, εμπλουτίζει τα αρχαιολογικά δεδομένα στην περιοχή της Πυλίας, παρέχοντας πολύτιμες πληροφορίες για τους διαύλους επικοινωνίας και συναλλαγών με τη Μινωϊκή Κρήτη, την Αίγυπτο και την Εγγύς Ανατολή στις πρώιμες Μυκηναϊκές Περιόδους και ιδιαίτερα πριν από τη μεγάλη ακμή του ανακτόρου του Νέστορος. Επιπλέον, τίθενται νέα δεδομένα και ερωτήματα σχετικά με το πολιτικό, κοινωνικό και θρησκευτικό καθεστώς στη Δυτική Μεσσηνία.
Η αρχαιολογική έρευνα και η μελέτη των ευρημάτων ίσως δώσει τις κατάλληλες απαντήσεις.








 https://www.culture.gr/el/Information/SitePages/view.aspx?nID=3065#prettyPhoto

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2019

Από την Πύλο του Νέστορα στην κορυφή του κόσμου

ΚΩΣΤΗΣ ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΑΣ Από την Πύλο του Νέστορα στην κορυφή του κόσμου
 
Ο ΚΩΣΤΗΣ ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ
Ο Τσικλητήρας, με κριτήριο την ολυμπιακή ταυτότητά του (ένα χρυσό, δύο αργυρά και ένα χάλκινο μετάλλιο), κατέχει δικαιωματικά την κορυφαία θέση στον Ελληνικό Αθλητισμό του 20ου αιώνα. Τα όσα έχουν κατά καιρούς γραφεί σε βιβλία και στο γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα σχολιασμού και πληροφόρησης για έναν αθλητή αυτού του διαμετρήματος.
 Ο Έλληνας πρωταθλητής διέγραψε σε (μικρό) χρονικό διάστημα έξη ετών (1906-1912) μια θαυμαστή πορεία, κυρίως στο ολυμπιακό πλαίσιο, ενώ έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε νεαρή ηλικία, βυθίζοντας στην οδύνη έναν ολόκληρο λαό. Έγινε λαϊκό ίνδαλμα με διαδρομή τόσο σύντομη αλλά συναρπαστική, όπως ενός φωτεινού ουράνιου σώματος. Κατά συνέπεια, γεννάται το ερώτημα: προς τι αυτή η βιογραφία;
Η συγγραφική προσπάθεια οδηγεί σε κάτι περισσότερο από την απλή έννοια της βιογραφίας, αφού επιδιώκεται να προσφερθεί στον σύγχρονο αναγνώστη, και πιο ειδικά στη νέα γενιά, μια σύνθετη και συνάμα ολοκληρωμένη εικόνα του Κωστή Τσικλητήρα σε άμεση σύνδεση με την εποχή του, ακόμη και σε διεθνές επίπεδο. Επίσης και με πλήθος ανθρώπων, με τους οποίους ο πρωταθλητής συναντήθηκε κατά τη διάρκεια του σύντομου πλην μεστού βίου του, σε σπουδαία γεγονότα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ευνόητη θέση κατέχει η σύμπτωση των αθλητικών επιτευγμάτων του Τσικλητήρα με τη νέα περίοδο, όπου η Ελλάδα κατόρθωσε να σπάσει τα μίζερα γεωπολιτικά σύνορά της.
Προσωπικά, η ζωή του ολυμπιονίκη αποτελεί ένα συγκλονιστικό ψυχόδραμα. Πυξίδα της συγγραφής και της ερευνητικής αποτίμησης, η προσωπικότητα του μεγάλου αθλητή – πατριώτη και ο ελληνικός και διεθνής περίγυρος. Το κατά πόσον επιτεύχθηκε ο στόχος μας, κάθε άλλο παρά εύκολος, εναπόκειται στην εκτίμηση του κάθε φίλου αναγνώστη.
Π . Ν .Λ. – Κ.Χ.Κ.

Λινάρδος Ν. Πέτρος, Κατσιγιάννης Χ. Κώστας


 

Ο Πέτρος Ν. Λινάρδος γεννήθηκε το 1925 σ’ ένα αποδυτήριο του Παναθηναϊκού Σταδίου (όπου, διέμεναν προσφυγικές οικογένειες από τη Μικρά Ασία). Φοιτητής της Ιατρικής. Επαγγελματική δημοσιογραφία στο «Βήμα» (1950 μέχρι σήμερα) και «Τα Νέα» (1950-1975). Βασική ενασχόληση του ο Αθλητισμός καθώς και άλλοι τομείς (Ναυτιλία, Κριτική Κινηματογράφου, Δημ.Πρόνοια-Υγεία, Φιλοτελισμός). Επί 16 χρόνια Πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικών Συντακτών (ΠΣΑΤ). Έχει τιμηθεί με το Ολυμπιακό Τρόπαιο (ΔΟΕ) και το έπαθλο «Ολυμπία» (Διεθνής Ολυμπιακή Ακαδημία) από ΤΕΦΑΑ (Αριστοτελείου, Δημοκριτείου και Θεσσαλίας) και την (ΑΙΡS-EUROPE). Σύμβουλος Έκδοσης του περιοδικού «Ναυτική Ελλάς» (1968-2019) Επί τιμή μέλος της Ένωσης Κυπρίων Αθλητικών Συντακτών. Σύζυγος του η Ζαφειρούλα το γένος Διαμαντοπούλου, από τη Βόρειο Ήπειρο, έχει δύο γιους και τρεις εγγονές. Κείμενά του έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα της Ιταλίας, Γερμανίας και Σουηδίας.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:
• Πανελλήνιος Γ.Σ. (1991
• Εθνικός Γ.Σ. (2003)
• Δημήτριος Βικέλας (1995, επανέκδοση 2003 και στα αγγλικά)
• Η Σμύρνη του Πανιωνίου (1998)
• Τα Τήνια (2002)
• Τα Ολυμπιακά αθλήματα και οι μεγάλες μορφές των Αγώνων (2003)
• Ο Σαιξπηριστής Βικέλας (2007)
• Ο άλλος Βικέλας (2008)
• Η Εθνική Ομάδα μπάσκετ στο Ελσίνκι (2012)
• Δημητρός Δάλλας (2018)
• Δεί γράφειν και λέγειν (2018)
• Πλίνθοι και Κέραμοι (2019)
• Κωστής Τσικλητήρας (2019)
• Δοκίμια και Μελέτες


Ο Κώστας Κατσιγιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944. Είναι διπλωματούχος πολιτικός μηχανικός Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Εργάστηκε στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού επί 35 χρόνια (1970-2005), όπου υπηρέτησε ως Γενικός Διευθυντής τουριστικής ανάπτυξης από το 1994 μέχρι το 2005. Υπήρξε συντονιστής της μικτής επιτροπής Ε.Ο.Τ.- «Αθήνα 2004» για το πρόγραμμα φιλοξενίας των Ο.Α. του 2004. Κατά την περίοδο 1999-2005 εκπροσώπησε την Ελλάδα στον Ελληνο-Τουρκικό διάλογο για τον τουρισμό. Έχει μετάσχει ως ομιλητής σε περισσότερα από 140 συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μεταξύ των οποίων αρκετά αφορούσαν στην ιστορία του κλασικού αθλητισμού και στον αθλητικό τουρισμό. Είναι μέλος του Δ.Σ. του Ελληνικού τμήματος του ICOMOS που αποτελεί Οργανισμό της UNESCO για την προστασία και ανάδειξη των ιστορικών μνημείων και τόπων. Εδώ και δώδεκα χρόνια μετέχει στην οργανωτική επιτροπή του διεθνούς Κλασικού Μαραθωνίου δρόμου της Αθήνας. Είναι μέλος Δ.Σ. σε διάφορους Συλλόγους.
Βιβλία του :
α. «Τα αστέρια του παγκόσμιου Κλασικού Αθλητισμού», με 1.122 βιογραφίες αθλητών και αθλητριών και
β. «Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού -Ταξίδι στο Χρόνο».
Είναι παντρεμένος με την Γεωργία Θεοδοσιάδου, πτυχιούχο πολιτικών επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου, εκπαιδευτικό δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Ξένες γλώσσες: γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά και τουρκικά


Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Σηλυβριανής από τη Μητρόπολη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου,στην Πύλο κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις στα Ναυαρινεια του 2020

Η Εικόνα της Παναγίας Σηλυβριανής για πρώτη φορά στη Πυλο στα Ναυαρινεια του 2020 

Σε αυτή την εικόνα μπροστά προσευχότανε μικρός ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος καταγόταν από την Σηλυβρία. Η εικόνα της Παναγίας βρισκότανε στον Μητροπολιτικό ναό του Γενέθλιου της Θεοτόκου, στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης και την φέρανε με τον ξεριζωμό τον Νοέμβριο του 1922 οι πρόσφυγες στην Καβάλα.

 

Η ιερά εικόνα της Παναγίας της Σηλυβριανής μεταφέρθηκε από τους πρόσφυγες της Σηλυβρίας της Ανατολικής Θράκης, όπου εγκαταστάθηκαν τον Νοέμβριο του 1922 μ.Χ. στην Καβάλα και την εναπέθεσαν με ευλάβεια στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καβάλας.
Η Παναγία η Σηλυβριανή είναι η εικόνα στην οποία προσευχόταν ο Άγιος Νεκτάριος, που καταγόταν από την Σηλυβρία.
η εικόνα της παναγίας εμφανίστηκε θαυμαστά κατά την ναυμαχία του Ναυαρινου το 1827  κατά τον ιστορικό Νικόλαο Σπηλιάδη  .

 Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Σηλυβριανής από τη Μητρόπολη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου,στην Πύλο κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις στα Ναυαρινεια του 2020  Σε αυτή την εικόνα μπροστά προσευχότανε μικρός ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος καταγόταν από την Σηλυβρία. Η εικόνα της Παναγίας βρισκότανε στον Μητροπολιτικό ναό του Γενέθλιου της Θεοτόκου, στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης και την φέρανε με τον ξεριζωμό τον Νοέμβριο του 1922 οι πρόσφυγες στην Καβάλα.

Η εικόνα της Παναγίας βρισκότανε στον Μητροπολιτικό ναό του Γενέθλιου της Θεοτόκου, στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης και την φέρανε με τον ξεριζωμό τον Νοέμβριο του 1922 οι πρόσφυγες στην Καβάλα.
Ήτανε αναγκασμένοι να αφήσουν τις πατρογονικές εστίες, περιουσίες αλλά και όλα τους τα υπάρχοντα.
Δεν άφησαν όμως εκεί τα ιερά τους κειμήλια, όπως τις εικόνες και τα ιερά σκεύη των ναών τους, έτσι την έφεραν και την τοποθέτησαν στον ιερό ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Καβάλα.
Οι ξεριζωμένοι από τα πατρογονικά εδάφη τους, πρόσφυγες από την Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, μαζί με την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Σηλυβριανής φέρανε επίσης και τα λείψανα της Οσίας Ξένης αλλά και την Τιμία κάρα του Αγίου Αγαθόνικου.
Η οικογένεια που την φύλαξε από την μανία των Τούρκων και την έφερε στην Ελλάδα ήταν η οικογένεια του Τηλέμαχου Κιτσικόπουλου.
Το πανηγύρι της Παναγίας Σηλυβριανής στην Ανατολική Θράκη κρατούσε ένα μήνα περίπου και ερχόταν κόσμος από όλη την Ανατολική Θράκη, στην παραλιακή πόλη της Σηλυβρίας καθώς επίσης κι από όλα τα παράλια της Μικράς Ασίας και ήταν θαυματουργή.
Δεν γνωρίζουμε την ταυτότητα του αγιογράφου όμως γνωρίζουμε ότι σε αυτή την εικόνα μπροστά προσευχότανε μικρός ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος καταγόταν από την Σηλίβρυα.
Η Παναγία η Σηλιβρυανή τιμάται στο Γενέσιον της Θεοτόκου στην Καβαλα που ανήκει στην ιερα  Μητρόπολη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου. 

πρόταση για κέντρο διεθνών σπουδών η μεταπτυχιακό νεότερης η αρχαίας ιστ...

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου και ώρα 7.00 μ.μ στο Δημαρχείο της Πύλου έλαβε
χώρα η παρουσίαση του βιβλίου ΠΥΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ .που αποτελεί
την έκδοση των Πρακτικών των δύο τελευταίων Διεθνών Συνεδρίων 2017 και
2018.Ομιλητές ηταν : ο κ. Βασίλειος Κωνσταντινόπουλος,Καθηγητής
Φιλολογίας του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου,o κ
Μανώλης Στεργιούλης Δρ, Φιλολογίας και τέως Σχολικός Σύμβουλος Λακωνίας
καθώς και η Αικατερίνη Διαμαντοπούλου - Κουτσουμπού που είχε την
επιμέλεια του παρόντος τόμου.
Και μια πρόταση του κ. Βασιλείου Κωνσταντινόπουλου,Καθηγητή Φιλολογίας
του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου για κέντρο
διεθνών σπουδών η μεταπτυχιακό νεότερης η αρχαίας ιστορίας ,μια πρόταση
που έρχεται για δεύτερη φορά στο τραπέζι, η  πρώτη φορά ήταν επί
δημαρχίας του αείμνηστου δημάρχου Δημ Καρακαιδου και του επίσης ,
πρύτανη του ΠΑΝ ΠΕΛ τότε, Κωνσταντίνου Δημόπουλου για μεταφορά έδρας
σπουδών στην Πύλο .

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019

Πρακτικά των δύο τελευταίων Διεθνών Συνεδρίων 2017 και 2018.ΠΥΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙ...

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου και ώρα 7.00 μ.μ στο Δημαρχείο της Πύλου έλαβε χώρα η παρουσίαση του βιβλίου ΠΥΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ .που αποτελεί την έκδοση των Πρακτικών των δύο τελευταίων Διεθνών Συνεδρίων 2017 και 2018.Ομιλητές ηταν : ο κ. Βασίλειος Κωνσταντινόπουλος,Καθηγητής Φιλολογίας του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου,o κ Μανώλης Στεργιούλης Δρ, Φιλολογίας και τέως Σχολικός Σύμβουλος Λακωνίας καθώς και η Αικατερίνη Διαμαντοπούλου - Κουτσουμπού που είχε την επιμέλεια του παρόντος τόμου.

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2019

Στέλιος Καζαντζίδης - Η ξενιτειά - Official Audio Release



Α ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΥΠΕΡΩΚΕΑΝΙΑ






Από την πρώτη υπερπόντια γραμμή
το 1907, έως το τελευταίο ταξίδι του “Αυστραλίς”, το 1977.


Περί Αλός


Του Αναστασίου Ι. Τζαμτζή


Το
παρόν άρθρο αποτελεί μια σύντομη ανασκόπηση  
από το
βιβλίο του Α.Ι. Τζαμτζή, «Τα Ελληνικά
Υπερωκεάνια
1907-1977», Εκδόσεις Μίλητος.
Δημοσιεύθηκε
στο περιοδικό «Περίπλους», τ.79,
σελ.
36, έκδοση του Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος.
Αναδημοσίευση
στο Περί Αλός με την έγκριση του ΝΜΕ.






Μοντέλο του υπερωκεανίου
ΟΛΥΜΠΙΑ κοσμεί την βιτρίνα
πρακτορείου ταξιδίων. ΦΩΤΟ: ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ




 


Το ελληνικό μεταναστευτικό κύμα
προς την Αμερική έως το 1907, οπότε ιδρύθηκε η πρώτη ελληνική ωκεανοπόρος επιβατική
γραμμή, το διακινούσαν ξένες ατμοπλοϊκές εταιρίες. Οι γαλλικές “
Messageries
Maritimes
και “
Fabre
Line”,
οι οποίες μετέφεραν τους μετανάστες έως τη Μασσαλία και από εκεί σιδηροδρομικώς
στην Χάβρη ή το Χερβούργο όπου επιβιβάζονταν στα υπερωκεάνια του Βορείου
Ατλαντικού με προορισμό τη Νέα Υόρκη. Επίσης, η γερμανική “Hamburg American
Line” και κυρίως η Αυστριακή “Austro Americana” που τα υπερωκεάνια τους προσέγγιζαν
στην Πάτρα.


Καθώς το μεταναστευτικό ρεύμα
ογκωνόταν, γεννήθηκε η ανάγκη της καθιερώσεως μιας ελληνικής γραμμής, η οποία
θα συνέδεε τη μητέρα-πατρίδα με την υπερπόντια παροικία. Το εγχείρημα ανέλαβε
ένας πρωτοπόρος της ατμήρους ναυτιλίας, ο Ανδριώτης Δημήτριος Γ. Μωραΐτης
(1866-1942). Ο Μωραΐτης με τη βοήθεια του Παναγή Βαλιάνου είχε αγοράσει τα
πρώτα του φορτηγά ατμόπλοια το 1906, όταν αποφάσισε να ξανοιχτεί και στα
ωκεανοπόρα
επιβατικά. Το κυριότερο εμπόδιο
στα σχέδιά του ήταν η έλλειψη κεφαλαίων για μια τέτοια επιχείρηση. Μπόρεσε όμως
ο Μωραΐτης να πείσει πολλούς κεφαλαιούχους και οικονομικούς παράγοντες της
εποχής να συμμετάσχουν και αμέσως προχώρησε στο επόμενο βήμα, που ήταν η παραγγελία
στην Αγγλία δύο υπερωκεανίων: του “Μωραΐτης“ (ολικής χωρητικότητας 6.045 κόρων
) και το κάπως μεγαλύτερο “Αθήναι“ (ολικής χωρητικότητας 6.142 κόρων).


Σημειώνουμε ότι την εποχή εκείνη
δεν υπήρχαν ακόμη υπερωκεάνια από δεύτερο χέρι. Το “Μωραΐτης” άρχισε τα
δρομολόγια του τον Ιούνιο του 1907. Δυστυχώς η πρώτη προσπάθεια για τη δημιουργία
ελληνικής υπερατλαντικής γραμμής δεν ευδοκίμησε και ο Μωραΐτης είχε την τύχη των
πρωτοπόρων. Μια οικονομική κρίση που παρουσιάσθηκε τότε, ένας περιορισμός του μεταναστευτικού
ρεύματος μαζί με την απειρία για τέτοιου είδους εκμετάλλευση, είχαν αποτέλεσμα
την κάμψη της επιχείρησης. Στο τέλος του 1908 η εταιρία κηρύχθηκε σε πτώχευση
και ο ιδρυτής της κατέφυγε σχεδόν πένης στο Λονδίνο.


Την εταιρία Μωραΐτη διαδέχθηκε
η «Υπερωκεάνιος Ελληνική Ατμοπλοΐα» με μετόχους τους αρχικούς δανειστές του
Μωραΐτη και πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου τον Ι. Ευταξία, διοικητή της Τραπέζης
Αθηνών που ήταν ενυπόθηκος δανείστρια της εταιρίας.


Η νέα εταιρία παρέλαβε το 1910
και το δεύτερο υπερωκεάνιο της παραγγελίας του Μωραΐτη, το “Αθήναι“, ενώ το
“Μωραΐτης” μετονομάσθηκε σε “Θεμιστοκλής”.


Αλλά και η νέα εταιρία είχε την
τύχη της πρώτης. Τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη που κληρονόμησε το ανίδεο διοικητικό
συμβούλιο, η αδυναμία και άβουλη διοίκηση και η παντελής έλλειψη οργανώσεως και
προγραμματισμού, την οδήγησαν στη χρεοκοπία, με αποτέλεσμα την απορρόφησή της,
το 1912, από την «Εθνική Ατμοπλοΐα της Ελλάδος» των Αδελφών Εμπειρίκου.


 
«Εθνική Ατμοπλοΐα της Ελλάδος»


Το 1908 εμφανίσθηκε στο χώρο
των υπερωκεανίων ο Λεωνίδας Α. Εμπειρίκος, ο οποίος μαζί με τα αδέλφια του
Μιχαήλ Μ, Μαρή και Αντώνη ίδρυσαν την «Εθνική Ατμοπλοΐα της Ελλάδος». Ο
Λεωνίδας Εμπειρίκος υπήρξε ένας από τους μεγάλους πρωτοπόρους της νεώτερης
εμπορικής ναυτιλίας.








Αφίσσα της Εθνικής Ατμοπλοΐας της
Ελλάδος, δεκαετία 1910.
ΦΩΤΟ: Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο.


 


Η «Εθνική Ατμοπλοΐα της
Ελλάδος», η οποία κυριάρχησε στο χώρο των υπερωκεανίων για 30 ολόκληρα χρόνια
(1908-1937), άρχισε τις εργασίες της με την παραλαβή, το 1909, από τα αγγλικά
ναυπηγεία του υπερωκεανίου “Πατρίς” (4.890 κόρων ολικής χωρητικότητας) που
μπήκε αμέσως στη γραμμή Πειραιά-Νέας Υόρκης.


Το ”Μακεδονία” στάθηκε από την
αρχή άτυχο. Με την κήρυξη των Βαλκανικών Πολέμων επιτάχθηκε και μετατράπηκε σε
εξοπλισμένο βοηθητικό του στόλου. Στις 4 Ιανουαρίου 1913, ενώ βρισκόταν στο
λιμάνι της Σύρου για επισκευές, δέχθηκε βομβαρδισμό από το τουρκικό “Χαμηδιέ”
και μισοβυθίστηκε στα ρηχά νερά του λιμανιού, ενώ μια πυρκαγιά το κατέστρεψε
σχεδόν ολοσχερώς. Αργότερα ανελκύσθηκε και πουλήθηκε.


Η εταιρία προκειμένου να
αντικαταστήσει το «Μακεδονία» αγόρασε δύο μέσης ηλικίας υπερωκεάνια, το
«Ιωάννινα» (4.191 κ.) και το «Θεσσαλονίκη» (4.682 κ.) ναυπηγήσεως του 1890.
Παράλληλα είχαν παραγγελθεί στην Αγγλία δύο σύγχρονου τύπου επιβατικά υπερωκεάνια:
το “Βασιλεύς Κωνσταντίνος” (μετέπειτα “Μεγάλη Ελλάς” και “Βύρων”) και το
“Βασίλισσα Σοφία». Το τελευταίο δεν παραλήφθηκε ποτέ καθώς τον Σεπτέμβριο του
1914 με την κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου επιτάχθηκε από τη βρετανική
κυβέρνηση. Η ναυπήγησή του ολοκληρώθηκε το 1917 και βυθίστηκε από πολεμική αιτία
ένα μήνα πριν από την λήξη του πολέμου.


Το “Βασιλεύς Κωνσταντίνος”
παρελήφθη στις 9 Ιουνίου 1914. Μπορούσε να μεταφέρει 1.800 μετανάστες.


Στο διάστημα του Α’ Παγκοσμίου
Πολέμου η «Εθνική» έχασε το υπερωκεάνιο “Αθήναι” που καταστράφηκε από πυρκαγιά
στον Ατλαντικό το 1915, ευτυχώς χωρίς θύματα. Ένα χρόνο αργότερα ναυάγησε στον Ατλαντικό
το υπερωκεάνιο “Θεσσαλονίκη”, το δε υπερωκεάνιο “Ιωάννινα” τορπιλίσθηκε και
βυθίστηκε κοντά στις Αζόρες.


Τα
προβλήματα συνεχίζονται


Η «Εθνική» όμως εκτός από τις
πολεμικές αντιξοότητες αντιμετώπιζε συχνά και τη λυσσώδη εχθρότητα από τις
αντίπαλες πολιτικές μερίδες, που εναλλάσσονταν τότε στη διακυβέρνηση της χώρας.
Συχνά αναγκάσθηκε να αντιμετωπίσει επιτάξεις και φθορές πλοίων, πολλές φορές
υπαγορευμένες από διάστροφο και μόνον πνεύμα.


Προς το τέλος του 1919 η
εταιρία βρέθηκε σχεδόν χωρίς στόλο. Στην προσπάθειά της να κρατηθεί στην αγορά,
αγόρασε το 1920 το υπερωκεάνιο “Βασιλεύς Αλέξανδρος” (16.911 κ.ο.χ.,
ναυπηγήσεως 1896) αλλά και αυτό πουλήθηκε το 1929 για τη διάλυση. Το
“Κωνσταντινούπολις” μετονομάσθηκε αργότερα σε “Βασιλεύς Αλέξανδρος”.


Τελευταία προσπάθεια της
εταιρείας ήταν η αγορά το 1926 του υπερωκεανίου “Μωρέας” με αποτέλεσμα η
εταιρία να μείνει με δύο παλαιά υπερωκεάνια: το “Βύρων” και “Έδισων”.


Το 1932 φάνηκε κάποια ελπίδα
για τη διάσωση της «Εθνικής», καθώς υπόγραψε συμφωνία με το κράτος το οποίο θα
την επιχορηγούσε με 100.000 δολάρια το χρόνο, για 20 χρόνια. Η εταιρία θα απαλλασσόταν
από κάθε φορολογία, αλλά θα αναλάμβανε την υποχρέωση να εκτελεί οκτώ δρομολόγια
το χρόνο μεταξύ Πειραιά-Πάτρας-Νέας Υόρκης και να ναυπηγήσει ή να αγοράσει ένα
σύγχρονο υπερωκεάνιο.


Ατυχώς η σύμβαση αυτή, παρά τις
αναληφθείσες από την κυβέρνηση υποχρεώσεις, δεν πραγματοποιήθηκε. Η κυβέρνηση
που διαδέχθηκε τους Φιλελεύθερους πέτυχε να ακυρώσει τη σύμβαση και να
προκαλέσει τη διακοπή της υπερωκεανίου γραμμής.


Το επόμενο βήμα ήταν η διάλυση
της «Εθνικής», που τερματίσθηκε το 1937. Τότε, πουλήθηκαν και τα τελευταία της
πλοία. Τον Φεβρουάριο του 1937 ο κόσμος του Πειραιά με θλίψη παρακολούθησε τον
απόπλου του “Βύρωνος”, του μοναδικού αυτού υπερωκεανίου, στο ύστατο ταξίδι του
για διάλυση, κλείνοντας μια
σταδιοδρομία που είχε συνδεθεί
στενά με τις εθνικές περιπέτειες της εποχής του. Ξεκίνησε σε μια γεμάτη δόξα
εποχή με το όνομα “Βασιλεύς Κωνσταντίνος”, όταν αναπτερώθηκαν οι ελπίδες του έθνους
μετονομάσθηκε σε “Μεγάλη Ελλάς” και όταν οι ελπίδες αυτές φυλλορρόησαν μετά τη
Μικρασιατική Καταστροφή έγινε “Βύρων”. Με το όνομα αυτό εξυπηρέτησε τη γραμμή
Πειραιώς-Νέας Υόρκης έως το 1935, για να κλείσει το 1937 ένα κεφάλαιο της ελληνικής
επιβατικής ναυτιλίας.


Η περίοδος 1930-1939 μπορεί να
χαρακτηρισθεί ως η εποχή των διαπραγματεύσεων μεταξύ του κράτους και διαφόρων
ενδιαφερομένων, προκειμένου να ανασυσταθεί η γραμμή Ελλάδος-Αμερικής.


Το ζήτημα τελικά επιλύθηκε στις
αρχές του 1934. Στο διαγωνισμό που είχε προκηρυχθεί, ανάδοχος της γραμμής
αναδείχθηκε ο οίκος αδελφών Γουλανδρή και η σχετική συμφωνία υπογράφηκε στις 22
Φεβρουαρίου 1939.


Η εταιρία Γουλανδρή Greek Line
κινήθηκε γρήγορα και στις 19 Απριλίου 1939 παρέλαβε το αγγλικό υπερωκεάνιο
“Tuscania” που το ονόμασε “Νέα Ελλάς” και ύψωσε την ελληνική σημαία∙ ήταν ναυπηγήσεως
του 1922 και 16.991 κ.ο.χ. Το “Νέα Ελλάς” στον Πειραιά στις 8 Μαΐου και
αναχώρησε για το πρώτο του ταξίδι πανηγυρικά στις 19 του ίδιου μήνα.


Είχε δυνατότητα για 179
επιβάτες πρώτης, 404 δευτέρας και 1.399 τουριστικής θέσεως.


Στα συνήθη ταξίδια του το “Νέα
Ελλάς”, εκτός από Πειραιά «έπιανε» και στη Μάλτα, τη Νεάπολη, τη Λισσαβώνα και
το Χάλιφαξ. Στην επιστροφή επεξέτεινε τα ταξίδια του ως την Αίγυπτο και την Παλαιστίνη.
Τα ταξίδια του “Νέα Ελλάς” διέκοψε ο πόλεμος το 1940.


Το πλοίο μπήκε υπό αγγλική
διοίκηση και μετατράπηκε σε οπλιταγωγό. Το “Νέα Ελλάς” διασώθηκε από τη λαίλαπα
του πολέμου και παραδόθηκε στην ιδιοκτήτρια εταιρία τον Ιούλιο του 1947 για να ξαναρχίσει
τα ταξίδια του μεταξύ Πειραιώς-Νέας Υόρκης. Ορισμένα ταξίδια στην ίδια γραμμή
έκανε και το άλλο υπερωκεάνιο της Greek Line το “Neptunia”.


Με την είσοδο της δεκαετίας του
’50 είχε πλέον φτάσει η ώρα της αντικαταστάσεως του “Νέα Ελλάς”. Ο συναγωνισμός
με τα ξένα νεότευκτα ήταν φανερά άνισος και η Greek Line άρχισε διαπραγματεύσεις
με την ελληνική κυβέρνηση για την υπογραφή νέας συμφωνίας, προκειμένου η πρώτη
να αναλάβει τη ναυπήγηση ενός σύγχρονου υπερωκεανίου κατάλληλου για τη γραμμή
του Ατλαντικού.


Οι όροι που προέβαλε η εταιρία
κρίθηκαν ασύμφοροι από το κράτος. Έτσι η εταιρία προχώρησε στην παραγγελία μόνη
της, χωρίς κρατική βοήθεια. Το σκάφος καθελκύσθηκε στη Γλασκώβη, στις 16
Απριλίου 1953. Ήταν 22.974 κ.ο.χ., στροβιλοκίνητο, ταχύτητος 22 κόμβων∙ διέθετε
138 καμπίνες πρώτης θέσεως και 1.169 τουριστικής. Αρχικά καθελκύστηκε χωρίς
όνομα, αργότερα όμως ύψωσε λιβεριανή σημαία και ονομάσθηκε “Ολυμπία”. Ήταν το
πρώτο νεότευκτο υπερωκεάνιο από το 1914, όταν καθελκύσθηκε το “Βασιλεύς
Κωνσταντίνος”. Το “Ολυμπία” ξεκίνησε το παρθενικό του ταξίδι στις 20 Οκτωβρίου
1953, δρομολογήθηκε όμως στη γραμμή του Βορείου Ατλαντικού.


Στο μεταξύ είχε λήξει η σύμβαση
κράτους-Greek Line και η κυβέρνηση πιεζόταν να λύσει το πρόβλημα της γραμμής
Πειραιώς-Νέας Υόρκης.


Καθώς η “Greek Line” επέμενε στους
όρους της, η κυβέρνηση απευθύνθηκε στον Ευγένιο Ευγενίδη, πρόεδρο της Home
Lines που ήταν ιδιοκτήτρια εταιρία τριών υπερωκεανίων με έδρα τη Γένοβα. Ο Ε.
Ευγενίδης ανταποκρίθηκε πρόθυμα και υπέγραψε συμφωνία με το κράτος θέτοντας υπό
ελληνική σημαία το υπερωκεάνιο “Atlantic”, το οποίο ονομάσθηκε “Βασίλισσα
Φρειδερίκη” και μπήκε στη γραμμή Πειραιώς-Νέας Υόρκης τον Δεκέμβριο του 1954.


Τον Ιανουάριο του 1955 η Greek Line
απέσυρε από τη γραμμή το “Νέα Ελλάς”, που μετονομάσθηκε σε “Νέα Υόρκη” και
μπήκε στη γραμμή του Βορείου Ατλαντικού, ενώ στη γραμμή Πειραιώς-Νέας Υόρκης
τοποθετήθηκε το “Ολυμπία”.


Παρά το σκληρό συναγωνισμό που
αναπτύχθηκε ανάμεσα στα δύο υπερωκεάνια, αυτά δούλεψαν κερδοφόρα κάνοντας
συνήθως εννέα με έντεκα κυκλικά ταξίδια το χρόνο.


Τον Νοέμβριο του 1964 η Greek
Line παρέλαβε το “Empress of Britain”, ναυπηγήσεως 1956, 21.116 κ.ο.χ., 21
κόμβων ταχύτητος, που μετονομάσθηκε σε “Βασίλισσα Άννα Μαρία” και το Μάρτιο του
1965 προστέθηκε στη γραμμή της Νέας Υόρκης.


Το Δεκέμβριο του 1964 έληξε η
σύμβαση του Ελληνικού Δημοσίου με την «Εθνική Γραμμή Βορείου Αμερικής» (Ε.
Ευγενίδη) και αποδεσμεύθηκε το κράτος από το συμβατικό “Βασίλισσα Φρειδερίκη”.


Δεν υπογράφηκε άλλη σύμβαση
έκτοτε.


Στο μεταξύ, λόγω του
αεροπορικού συναγωνισμού, η υπερωκεάνιος επιβατική ατμοπλοΐα έφθινε συνεχώς και
ο αριθμός των μεταφερόμενων επιβατών και από τις δύο ακτές του Ατλαντικού
μειωνόταν συνεχώς. Η δύση των υπερωκεανίων ήταν πλέον ορατή και το μέλλον της
γραμμής καταδικασμένο. Σιγά σιγά το υπερωκεάνια της γραμμής στρέφονταν στις
κρουαζιέρες. Το “Βασίλισσα Φρειδερίκη” πουλήθηκε το 1965 στην εταιρία Χανδρή, η
οποία το 1967 το δρομολόγησε στη γραμμή της Αυστραλίας και σε κρουαζιέρες. Η Greek
Line πούλησε το 1975 τα “Ολυμπία” και “Βασίλισσα Άννα Μαρία” και διαλύθηκε.


Μια εποχή που άρχισε με το
“Μωραΐτης” το 1901, έκλεινε οριστικά.


Γραμμή
Αυστραλίας


Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου παρατηρήθηκε σοβαρή ροή μεταναστών από την τραυματισμένη Ευρώπη προς τη
νέα ήπειρο, την Αυστραλία. Το ελληνικό στοιχείο που ήθελε να μεταναστεύσει
εξυπηρετούταν από ξένα υπερωκεάνια, βρετανικά και ιταλικά κυρίως.


Την πρώτη ελληνική γραμμή,
μεταξύ Ελλάδος-Αυστραλίας εγκαινίασαν οι Ελληνικές Μεσογειακές Γραμμές
(ΕΛ.ΜΕ.Σ.) με τη δρομολόγηση το 1947 του “Κυρήνεια” (7.527 κ.ο.χ. ταχύτητος 17
κόμβων) και αργότερα του “Τασμανία” (11.672 κ.ο.χ., ταχύτητος 17 κόμβων), τα
οποία ταξίδεψαν έως το 1955 όταν η ΕΛ.ΜΕ.Σ. αναγκάσθηκε να διακόψει τη γραμμή.


Το 1958 έκανε ένα δοκιμαστικό
ταξίδι το “Βασίλισσα Φρειδερίκη”
χωρίς όμως συνέχεια.


Τον Μάρτιο του 1959 ο Λάτσης
αγόρασε δύο υπερωκεάνια με σκοπό να εγκαταστήσει γραμμή Ελλάδος-Αυστραλίας,
χωρίς όμως επιτυχία.


Τον Ιούλιο του 1959, οι αδελφοί
Ι. Χανδρή ανακοίνωσαν ότι αποφάσισαν να εγκαταστήσουν γραμμή ανάμεσα στην
Ελλάδα και την Αυστραλία. Για το σκοπό αυτό αγόρασαν το αγγλικό “Bloemfontein Castle”
ναυπηγήσεως 1950, 18.400 κ.ο.χ. και ταχύτητας 18 κόμβων.


Το πλοίο ύψωσε την ελληνική σημαία
και μετονομάσθηκε σε “Πατρίς”. Δρομολογήθηκε τον Δεκέμβριο του 1959. Η εταιρία
Χανδρή αντιμετώπισε σκληρό ανταγωνισμό από τις εταιρίες που εκμεταλλεύονταν τη
γραμμή Ευρώπη-Αυστραλία.


Άντεξε όμως σε όλες τις
αντίξοες συνθήκες και μπόρεσε, όχι μόνον να κρατήσει τη γραμμή, αλλά και να την
αναπτύξει έτσι ώστε να προστεθούν σ’ αυτή αργότερα τα υπερωκεάνια “Βρεττάνη”, “Ελληνίς”,
“Αυστραλία”, “Βασίλισσα Φρειδερίκη”, “Αμερικανίς”, “Βρετανία” και “Aτλαντίς”.


To 1967 όταν έκλεισε η διώρυγα
του Σουέζ και τα πλοία ήταν υποχρεωμένα να κάνουν το γύρο της Αφρικής, η
εταιρία Χανδρή προωθούσε τους επιβάτες της αεροπορικώς από την Αθήνα στο
Τζιμπουτί και από εκεί, με τα υπερωκεάνιά της, στην Αυστραλία. Παράλληλα, τα
πλοία τους εκτελούσαν και κρουαζιέρες, τόσο στα νερά της Αυστραλίας όσο και στο
Γύρο του Κόσμου.




Το
τέλος


Το τέλος όμως των υπερωκεανίων
είχε πια σημάνει. Ο συναγωνισμός από το αεροπλάνο είχε γίνει άνισος. Οι μέρες
του ταξιδιού με τα υπερωκεάνια αντιστοιχούσαν σε αριθμό ωρών μόνο με το αεροπλάνο
και μάλιστα με ναύλο χαμηλότερο. Οι γραμμές του Βόρειου Ατλαντικού στην αρχή,
μετά της Μεσογείου και τέλος, εκείνες της Αυστραλίας υπέκυψαν.


Ο οίκος Χανδρή εξακολούθησε τα
δρομολόγια από την Αγγλία προς την Αυστραλία έως το τέλος του 1977, χρονιά που
το “Αυστραλία” έκανε το τελευταίο του ταξίδι πριν πουληθεί τον επόμενο χρόνο.


Το κεφάλαιο της ιστορίας των
ελληνικών υπερωκεανίων έκλεινε πια οριστικά. Τα ελληνικά όμως υπερωκεάνια δεν
χάθηκαν από τους ωκεανούς. Πολλά από αυτά μετατράπηκαν σε «κρουαζερόπλοια» και
εξακολουθούν να ταξιδεύουν με επωνυμία στη νέα του καριέρα έως τις μέρες μας.


Αυτά όμως αποτελούν άλλο
κεφάλαιο της νεότερης ναυτιλιακής ιστορίας μας.


 
 


Υπερωκεάνιο
“Θεμιστοκλής” πρώην “Μωραΐτης”. 1907-
1933.


Το πρώτο ελληνικό υπερωκεάνιο.
Ναυπηγήθηκε από τους Priestman and Co. στο Sunderland της Αγγλίας για λογαριασμό
του Δ. Γ. Μωραΐτη. Είχε μικτό βάρος 6.045 τόνους.


Το 1910 περνά στην ιδιοκτησία
της Ελληνικής Υπερωκεανίου Ατμοπλοΐας και μετονομάζεται σε «Θεμιστοκλής». Το
1914 περνά στην Εθνική Ατμοπλοΐα με το ίδιο όνομα. Έκανε το πρώτο ταξίδι Πειραιάς-Νέα
Υόρκη στις 4 Ιουλίου 1907 και το τελευταίο το 1924. Πουλήθηκε για διάλυση το
1933.


 
Το
υπερωκεάνιο «Αθήναι». 1909-1915.


Το δεύτερο ελληνικό υπερωκεάνιο
που ναυπηγήθηκε το 1908 από τους
Sir Raylton, Dixon &
Co
Ltd
στο Middlebrough
on-
Tees της Αγγλίας για λογαριασμό της εταιρίας του Δ.Γ. Μωραΐτη. Είχε ολική
χωρητικότητα 6.142 τόνων.


Παρελήφθη τελικά το 1910 από
την Υπερωκεάνιο Ελληνική Ατμοπλοΐα. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων
1912-1913 επιτάχθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και εντάχθηκε στη μοίρα των ευδρόμων.
Χαρακτηρίσθηκε ως «βοηθητικό». Κατά την πολεμική του υπηρεσία, η ολική
χωρητικότητά του μειώθηκε στους 4.405 τόνους.


Το 1914 πέρασε στην Εθνική
Ατμοπλοΐα των αδελφών Εμπειρίκου.
Καταστράφηκε από πυρκαγιά στο
Βόρειο Ατλαντικό στις 19 Σεπτεμβρίου 1915.


 
Το
υπερωκεάνιο “Πατρίς”. 1909-1939.


Ναυπηγήθηκε το 1909 στο Northumberland
Shipbuilding Co
Ltd
του Newcastle της
Αγγλίας για λογαριασμό της Εθνικής Ατμοπλοΐας της Ελλάδος. Ήταν ολικής
χωρητικότητας 4.390 τόνων.


Μπορούσε να μεταφέρει 60
επιβάτες στην πρώτη θέση και 1.300 στην τρίτη θέση. Στις 2 Απριλίου 1909 έκανε
το πρώτο του ταξίδι στην γραμμή Πειραιάς-Πάτρα-Νέα Υόρκη και το τελευταίο του
το 1920.


Ήταν από τα πιο αγαπητά
υπερωκεάνια των Ελλήνων μεταναστών.


Το 1920-22 επιτάχθηκε από την
ελληνική κυβέρνηση για τις ανάγκες της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Το 1925
πουλήθηκε στη Messageries Maritime και μετονομάσθηκε σε “Claude Chappe”.
Διαλύθηκε το 1939.


 
Το
υπερωκεάνιο “Μακεδονία”. 1912-1932.


Ναυπηγήθηκε το 1912 από τους
Sir James Laig & Sons Ltd στο Sunderland της Αγγλίας για λογαριασμό της
Εθνικής Ατμοπλοΐας των αδελφών Εμπειρίκων. Είχε ολική χωρητικότητα 6.333 τόνων.
Τον Απρίλιο του 1912 έκανε το πρώτο του ταξίδι στη γραμμή
Πειραιάς-Πάτρα-Νέα Υόρκη. Μετά
από μερικά ταξίδια επιτάχθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και χρησιμοποιήθηκε ως
εξοπλισμένο εύδρομο κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους με κυβερνήτη των Πλωτάρχη Α.
Τσουκαλά. Στις 2 Ιανουαρίου του 1913 ευρισκόμενο στο λιμάνι της Σύρου δέχεται
επίθεση από το τουρκικό καταδρομικό “Hamidie” και ο κυβερνήτης του “Μακεδονία”
προκειμένου να προστατέψει την Ερμούπολη, βυθίζει το πλοίο του. Αργότερα, ανελκύσθηκε
και επισκευάστηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση για να πουληθεί δύο χρόνια
αργότερα σε ολλανδική εταιρία. Οι νέοι πλοιοκτήτες διατήρησαν το όνομα
«Μακεδονία» και το καράβι ταξίδευε με ολλανδική σημαία ως το 1921 οπότε
αγοράζεται από τους Lloyds Latino και μετονομάζεται σε “Prinzio”. Διαλύθηκε το
1932.


Το
υπερωκεάνιο “Βασιλεύς Κωνσταντίνος”. 1914-1937.


Κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία
Cammell, Laird and Co. Στο Birkenhead της Αγγλίας το 1914 για λογαριασμό της
Εθνικής Ατμοπλοΐας της Ελλάδος. Είχε ολική χωρητικότητα 9.272 κόρων. Μπορούσε
να μεταφέρει 1.800 επιβάτες σε 60 δίκλινες και τετράκλινες καμπίνες. Το πλοίο
δεν παραδόθηκε άμεσα στους ιδιοκτήτες, καθώς είχε ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος
Πόλεμος και είχε επιταχθεί από τη βρετανική κυβέρνηση για να χρησιμοποιηθεί ως οπλιταγωγό.
Το 1919 επιστρέφεται στους πλοιοκτήτες του με το όνομα “Βασιλεύς Κωνσταντίνος”.
Το 1920 μετονομάζεται σε Μεγάλη Ελλάς και το 1924 σε “Byron” με αγγλική σημαία
και εκμετάλλευση από την Byron Line Steamer που ελεγχόταν από τον Λ. Εμπειρίκο.
Το 1928 υψώνει και πάλι την ελληνική σημαία με το ίδιο όνομα και μεταβιβάζεται
στην Εθνική Ατμοπλοΐα. Υπηρέτησε στη γραμμή Χάιφα - Πειραιάς - Νέα Υόρκη. Το
1937 επωλήθη για διάλυση.




Το
υπερωκεάνιο “Βασιλεύς Αλέξανδρος”. 1908-1933.


Ναυπηγήθηκε από τους Blohm
& Voss στο Αμβούργο το 1908 για λογαριασμό της Hamburg-American Line, με το
όνομα “Cleveland” 16.971 τόνων. Μπορούσε να μεταφέρει 239 επιβάτες πρώτης
θέσης, 224 δεύτερης και 2.391 τρίτης. Το 1917 αγοράσθηκε από την αμερικανική
κυβέρνηση και μετονομάσθηκε σε “Mobile”. Το 1920 παρελήφθη από την Byron Line
Steamer και μετονομάσθηκε σε “Βασιλεύς Αλέξανδρος” και έκανε το πρώτο του ταξίδι
Πειραιάς-Νέα Υόρκη. Το 1923 πουλήθηκε στην United American και ξαναπήρε το
όνομα “Cleveland”, το οποίο διατήρησε και μετά την μεταβίβαση του στην Hamburg
American Line το 1926. Το 1931 παροπλίζεται στο Αμβούργο και διαλύεται το 1933.






Το υπερωκεάνιο «Νέα Ελλάς».
ΦΩΤΟ: F.Cali
of
Genova
www.simplonpc.co.uk.


Το
Υ/Κ “New York”, πρώην “Νέα Ελλάς”, πρώην “Tuscania”. 1922-1961.


Ναυπηγήθηκε ως “Tuscania” για
την
Anchor
Line
από τους Fairfield
Shipbuilding and
Engineering Co,
της Γλασκώβης το 1922. Ήταν ολικής χωρητικότητας 16.991 τόνων. Μπορούσε να
μεταφέρει 179 επιβάτες 1ης θέσης και 1.399 τουριστικής,
ενώ διέθετε 404 καμπίνες. Το
1939 αγοράζεται από την Greek Line, μετονομάζεται σε “Νέα Ελλάς” και αρχίζει τα
ταξίδια Πειραιάς-Νέα Υόρκη με ελληνική σημαία.


Με την είσοδο της Ελλάδος στο
Β΄ Π.Π. το “Νέα Ελλάς” παραχωρείται στο Βρετανικό Υπουργείο Πολεμικών
Μεταφορών, και ύστερα από κατάλληλες μετασκευές στη Γλασκώβη το Νοέμβριο του
1940 αναλαμβάνει υπηρεσία ως οπλιταγωγό με το όνομα “Nellie Wallace”.


Στάθηκε τυχερό σε όλη τη
διάρκεια του πολέμου, παρ’ όλο που βρισκόταν συνεχώς σε κίνηση. Επεστράφη στους
πλοιοκτήτες το 1947 και ξαναπήρε το όνομά του “Νέα Ελλάς”. Τον Αύγουστο του ιδίου
χρόνου ανακαινίζεται και αρχίζει τα ταξίδια μεταξύ Πειραιά- Νέας Υόρκης. Το
1955 ύστερα από εκτεταμένες μετασκευές μετονομάσθηκε σε “New York” και τέθηκε
στη γραμμή Μπρεμερχάβεν- Νέας Υόρκης. Τον Οκτώβριο του 1959 κάνει το τελευταίο
του ταξίδι Κεμπέκ-Πειραιάς Το 1961 οδηγήθηκε για διάλυση στο Onomichi.




 
Το
Υ/Κ “Ολυμπία” της Greek Line. 1953-2010.


Ναυπηγήθηκε για λογαριασμό της
Greek Line το 1953 στα ναυπηγεία Alexander Stephen & Sons στην Γλασκώβη της
Σκωτίας. Είχε ολική χωρητικότητα 22.979 τόνων, μεγίστη ταχύτητα 23 κόμβων και
μπορούσε να μεταφέρει 138 επιβάτες 1ης θέσης και 1.169 επιβάτες 2ης
θέσης. Έφερε λιβεριανή σημαία.


Στις 15 Οκτωβρίου 1953
αναχώρησε από την Γλασκώβη για το παρθενικό ταξίδι στη Νέα Υόρκη μέσω Μπέλφαστ,
Λίβερπουλ, Σαουθάμπτον, Χερβούργο, Cobh και Χάλιφαξ. Τον Απρίλιο του 1955
μεταφέρθηκε στη γραμμή Πειραιώς-Μεσογειακών Λιμένων (Χάιφα, Ισραήλ)-Νέα Υόρκη.
Στην κορύφωση της καριέρας του σε αυτή τη γραμμή, από το 1957 έως το 1959
μετέφερε συνολικά περίπου 20.000 επιβάτες ετησίως. Τον Ιανουάριο του 1959
επίσης πραγματοποίησε μία μοναδική στο είδος της κρουαζιέρα, για την εποχή του
ψυχρού πολέμου, καθώς μετέφερε Αμερικανούς επισκέπτες σε ρωσικά λιμάνια της Μαύρης
Θάλασσας στο πλαίσιο ειδικών συμφωνιών περί μορφωτικών υποθέσεων.


Από το 1960 σημειώνεται
σημαντική στροφή του επιβατηγού κοινού προς τις ταχύτερες και οικονομικά
συμφερότερες αεροπορικές πτήσεις. Το “Ολυμπία” τον ίδιο χρόνο αρχίζει να μεταλλάσσεται
σε κρουαζερόπλοιο, καθώς πραγματοποιεί κρουαζιέρες στην Καραϊβική, στην
Μεσόγειο και στα ελληνικά νησιά. Το 1961 στη Γένοβα γίνονται εκτεταμένες μετασκευές
στο πλοίο και το 1968 υψώνει την
ελληνική σημαία (νηολόγιο
Άνδρου). Το 1970 μετατρέπεται οριστικά σε κρουαζιερόπλοιο μίας θέσης 1.037
επιβατών. Το 1974 παροπλίζεται στο Πέραμα.


 
Το
Υ/Κ Βασίλισσα Άννα Μαρία. 1955-2009.


Ναυπηγήθηκε το 1955 ως "Empress
of
Britan"
από τους
Fairfield Shipbuilding and
Engineering Co
της Γλασκώβης για λογαριασμό
της
Canadian Pacific Steamship Co
με βρετανική σημαία.
Είχε ολική χωρητικότητα 25.516 τόνων, μέγιστη ταχύτητα 21 κόμβων και μπορούσε
να μεταφέρει 109 επιβάτες πρώτης θέσης και 1.145 τουριστικής θέσης. Τον
Φεβρουάριο του 1964 αγοράστηκε από την Greek Line και τον Νοέμβριο του ιδίου
χρόνου οδηγήθηκε στη Γένοβα για εκτεταμένες μετασκευές που αύξησαν όχι μόνο την
πολυτέλεια και τις ανέσεις στο πλοία άλλα και την χωρητικότητα του κατά 200
περίπου επιβάτες. Στις 15 Μάρτιο του
1965 έγιναν τα επίσημα εγκαίνια
του πλοίου στον Πειραιά παρουσία του τότε βασιλικού ζεύγους και μετονομάζεται
σε «Βασίλισσα Άννα Μαρία». Στις 24 Μαρτίου αναχώρησε για το πρώτο ταξίδι στη Νέα
Υόρκη.


Ήταν ωστόσο η εποχή της δύσης
των υπερωκεανίων. Οι δέκα μέρες ταξιδιού του υπερωκεανίου μετατρέπονταν σε 10
ώρες πτήσεις και με ναύλο χαμηλότερο. Την 1η Ιουνίου 1966 η Ολυμπιακή Αεροπορία
εγκαινιάζει την γραμμή Αθήνα-Νέα Υόρκη χωρίς ενδιάμεσο σταθμό και παράλληλα
εφαρμόζονται ειδικά μειωμένα τιμολόγια για μετανάστες. Το τέλος της υπερπόντιας
γραμμής ήταν πια δεδομένο.


Στις 11 Ιανουαρίου του 1975 το
«Βασίλισσα Άννα Μαρία» αναχώρησε από Νέα Υόρκη εκτελώντας για το τελευταίο του
ταξίδι των ελληνικών υπερωκεανίων στην γραμμή του Βορείου Ατλαντικού.


Στις 22 του ίδιου μήνα
φθάνοντας στο Πειραιά, παροπλίζεται. Το Δεκέμβριο του 1975 πουλήθηκε στην
Carnival Cruise Lines και ύψωσε παναμαϊκή σημαία, μεταπωλείται σε διάφορες
εταιρείες και αλλάζει ονόματα, χρησιμοποιούμενο ως κρουαζιερόπλοιο.


Το 1995 έρχεται για δεύτερη
φορά στην ιστορία του σε ελληνικά χέρια, καθώς
αγοράζεται από την Ηπειρωτική,
αποκτά το όνομα “Olympic” και υψώνει πάλι
την ελληνική σημαία. Τελευταία
ονομασία που πήρε ήταν `TOPAZ` και είχε κυπριακή σημαία. Το Μάρτιο του 2009
οδηγήθηκε για διάλυση στην Ινδία.


 
Το
υπερωκεάνιο “Βασίλισσα Φρειδερίκη”, πρώην “Atlantic”,
πρώην
“Mastonia”, πρώην “Malolo”. 1926-1977.


Ναυπηγήθηκε το 1926 από τους
William Cramp & Sons στην Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ για λογαριασμό της Matson
Navigation Company. Είχε ολική χωρητικότητα 17.226 κόρους.


Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
χρησιμοποιήθηκε ως οπλιταγωγό.


Το 1948 πωλήθηκε στην εταιρία
Ηome Lines του Ευγένιου Ευγενίδη και μετονομάζεται “Atlantic”. Στις 23
Δεκεμβρίου 1954 με τον κατάπλου στον Πειραιά, παρουσία των Βασιλέων και άλλων
επισήμων μετονομάζεται σε “Βασίλισσα Φρειδερίκη” υψώνει την ελληνική σημαία.
Διαχειρίστρια εταιρία του πλοίου ήταν η Εθνική Ελληνική Γραμμή Αμερικής. Το
1960-61 υπέστη εκτεταμένες επισκευές στη Γένοβα και η ολική χωρητικότητα έγινε
21.239 κόροι, η μεταφορική ικανότητα της σε επιβάτες έγινε 174 πρώτης θέσης και
1.005 τουριστικής θέσης ή 650 ενιαίας θέσης σε κρουαζιέρες. Για μια δεκαετία απασχολήθηκε
στη γραμμή Μεσογείου-Βορείας Αμερικής, συναγωνιζόμενο το «Ολυμπία» της Greek
Line με επιτυχία. Το 1958 το “Βασίλισσα Φρειδερίκη” πραγματοποίησε ταξίδι και
στην Αυστραλία.


Το 1965 η Εθνική Γραμμή Βόρειας
Αμερικής με το πλοίο της πουλήθηκε στον όμιλο Χανδρή, ο οποίος κράτησε το
“Βασίλισσα Φρειδερίκη” με το ίδιο όνομα στη γραμμή της Νέας Υόρκης ως το 1967 κάνοντας
παράλληλα και μερικά ταξίδια στην Αυστραλία. Η ολική χωρητικότητα μειώθηκε σε
16.435 κόρους και το 1968 χρονοναυλώθηκε από την Sovereigh Cruises για κρουαζιέρες
στη Μεσόγειο.


Το 1971 παροπλίσθηκε, ενώ το
1973 χρησιμοποιήθηκε εποχιακά για κρουαζιέρες. Το 1977 διαλύθηκε στην Ελευσίνα
και το 1978, ό,τι απόμεινε καταστράφηκε από πυρκαγιά.
 
Το Περί Αλός προτείνει:


Επισκεφθείτε τα Ναυτικά Μουσεία
μας! Κατάλογος Ναυτικών Μουσείων. Πιέσατε ΕΔΩ
 

Θαυμάστε παλιές κάρτ ποστάλ με
φωτογραφίες από  ελληνικά υπερωκεάνια.
Πιέσατε ΕΔΩ