Η αλήθεια για την απελευθέρωση της Πελοποννήσου το 1827
(στο......επετειακό κείμενο του κ. Πιμπλή στο φύλλο των "ΝΕΩΝ" της 25/03/10 (που ήδη έχουμε σχολιάσει) αναφέρεται ο ισχυρισμός των έγκυρων "Ιστορικών", που επιμένουν κιόλας, ότι
Ιμπραήμ, αλλά και τους υπόλοιπους Τούρκους από τα φρούρια της Πελοποννήσου, για να έχετε άποψη για ένα θέμα που πολύ λίγοι έχουν ασχοληθεί από ότι βλέπω. Κύριος οδηγός μου θα είναι ο Σπυρίδων Τρικούπης και μια-δυό βοηθητικές πηγές. Θα καταλάβετε αμέσως γιατί επιμένω και θεωρώ πως η εξιστόρηση έχει και ένα εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον, καθώς δεν συνάντησα πουθενά στο Ελληνικό διαδίκτυο σχετικές πληροφορίες.)
Μετά την καταστροφή του Τουρκοαιγυπτιακού στόλου στην ναυμαχία του Ναβαρίνου, οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) είχαν καταστήσει σαφές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ότι επιθυμούσαν να γίνει ανακωχή των εμπολέμων και διαπραγματεύσεις για την τελική μορφή του αναδυόμενου Ελληνικού κρατιδίου. Βασική προϋπόθεση ήταν η απομάκρυνση όλων των Τούρκων και Αιγυπτίων από την Πελοπόννησο.
Για τον σκοπό αυτό, και μετά από κοινή συμφωνία των τριών μεγάλων δυνάμεων, στάλθηκε ο στρατηγός Μαιζόν με 14.000 στρατιώτες στην Πελοπόννησο. Παράλληλα ο ναύαρχος Κόδριγκτον,
επικεφαλής του συμμαχικού στόλου στο Ναβαρίνο, έπλευσε στην Αλεξάνδρεια και συναντήθηκε με τον Μεχμέτ Αλή για να πετύχει την αποχώρηση των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ. Ο Μεχμέτ Αλή αδυνατώντας να συνδράμει τον Ιμπραήμ μετά την καταστροφή του στόλου στο Ναβαρίνο, υπέγραψε την περίφημη συνθήκη της Αλεξάνδρειας στις 25 Ιουλίου 1828, που προέβλεπε την άμεση αποχώρηση του Ιμπραήμ και των στρατευμάτων του εντός λίγων εβδομάδων. Η αποχώρηση αυτή θα γινόταν χωρίς την παραμικρή ενόχληση από τους Γάλλους του Μαιζόν που επίσης δεν θα επέτρεπαν και σε Έλληνες να επιτεθούν στον εχθρό που κατέκαψε την πατρίδα τους.
Τα Γαλλικά στρατεύματα έφθασαν στο Πεταλίδι Μεσσηνίας στις 5 Αυγούστου 1828 με σκοπό να επιβάλλουν την υπογραφείσα συνθήκη. Ο Ιμπραήμ όμως συνεχώς ανέβαλλε την αποχώρηση του κατά την συνθήκη, που είχε υπογράψει ο πατέρας του, αδιαφορώντας επιδεκτικά για την παρουσία των Γαλλικών στρατευμάτων. Πίστευε, ορθά, ότι οι Γάλλοι δεν επρόκειτο να του επιβάλλουν με την βία την τήρηση των όρων της συνθήκης της Αλεξάνδρειας. Στην πραγματικότητα όμως τα στρατεύματα του Ιμπραήμ βρίσκονταν σε πλήρη διάλυση σύμφωνα με τον Τρικούπη και η περαιτέρω παραμονή τους στην Πελοπόννησο ήταν προβληματική. Σε αυτή την κατάσταση είχαν οδηγηθεί οι Αιγύπτιοι από τον ναυτικό αποκλεισμό, την ανοιχτή ανταρσία των Αλβανών και την παθητική αντίσταση των Ελλήνων. Πολλοί αξιωματούχοι των Αιγυπτίων υποδείκνυαν στον Ιμπραήμ ότι η μόνη λύση ήταν η αποχώρηση.
Ο Ιμπραήμ έφυγε μετά από ένα μήνα μετά, τον Σεπτέμβριο του 1828, υπό την προστασία των
συμμαχικών στόλων. Η αποχώρηση του διήρκεσε έναν ολόκληρο μήνα, ενώ απέσπασε και πολλούς αιχμαλώτους που πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα καταστρατηγώντας τους σχετικούς όρους της συνθήκης, τόσο πριν φτάσουν οι Γάλλοι όσο και μετά την άφιξη τους. Οι Γάλλοι δεν αντέδρασαν, ενώ ο στρατηγός Μαιζόν παρέθεσε γεύμα προς τιμήν του! στο οποίο ο Αιγύπτιος στρατιωτικός ειρωνεύτηκε τον Γάλλο λέγοντας του "πριν 15 μέρες σκλαβώσατε την Ισπανία, τώρα ελευθερώνετε της Ελλάδα". Μάλιστα ο Ιμπραήμ επιθεώρησε και Γαλλικό ναυτικό άγημα που του απέδωσε τιμές σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα Γάλλο στρατιωτικό Dumont!
Μετά την αποχώρηση του Ιμπραήμ έμεναν πέντε φρούρια (Πάτρα, Κορώνη, Μεθώνη, Χλουμούτσι, Νεόκαστρο) στην Πελοπόννησο επανδρωμένα με Τούρκους στρατιώτες. Θεωρητικά οι Γάλλοι στρατιώτες όφειλαν να πολεμήσουν για να τα κυριεύσουν, ώστε να πετύχουν τον αντικειμενικό τους σκοπό. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη. Η Οθωμανική Πύλη είχε δώσει διαταγή στους Τούρκους να μην παραδώσουν τα φρούρια, αλλά και να μην σκοτώσουν Γάλλους στρατιώτες. Η ίδια περίπου διαταγή είχε δοθεί και στον Μαιζόν, έτσι συνέβησαν αλλόκοτες αναίμακτες μάχες που δεν περιλάμβαναν ανταλλαγές πυροβολισμών και σκοτωμούς.
Η διαδικασία στα κάστρα της Μεθώνης και του Νεοκάστρου ήταν η ίδια. Οι αμυνόμενοι και οι επιτιθέμενοι δεν άνοιγαν πυρ, οι Γάλλοι έστηναν σκαλωσιές κοντά στα τείχη με αργούς ρυθμούς, ανέβαιναν και καταλάμβαναν τα φρούρια. Στο Νεόκαστρο ένας αυτόπτης μάρτυς
περιγράφει:"Ανέβηκε πρώτα ένας αξιωματικός. Γλίστρησε όμως και έπεσε στα γόνατα. Τότε ένας Αιγύπτιος του απλώνει το θηκάρι του σπαθιού του για να τον βοηθήσει. Ανασηκώθηκε εκείνος, ανέβηκε στο τείχος και φώναξε στους Γάλλους: Φίλοι! Νικήσαμε! Ζήτω ο βασιλεύς!" (Εduard Driault Histoire diplomatique de la Grece de 1821 a nos jours). Στην Κορώνη που επαναλήφθηκε η ίδια διαδικασία, οι Τούρκοι πετροβόλησαν τους Γάλλους μηχανικούς που έστηναν τις σκαλωσιές τραυματίζοντας τους. Την επόμενη ημέρα η διαδικασία επαναλήφθηκε ομαλότερα και το φρούριο παραδόθηκε.
Η μόνη εξαίρεση της αλλόκοτης αυτής διαδικασίας "απελευθέρωσης" ήταν στο φρούριο του Ρίου στην Πάτρα στις 18 Οκτωβρίου. Φανατικοί μωαμεθανοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ στους ανυποψίαστους και ακάλυπτους για αυτό τον λόγο Γάλλους στρατιώτες, που είχαν 28 νεκρούς. Το φρούριο παραδόθηκε την επόμενη ημέρα υπό τον φόβο των Γαλλικών αντιποίνων. Συνολικά 2.800 Τούρκοι υπερασπιστές των κάστρων, στάλθηκαν με ασφάλεια πίσω στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σε όλα τα φρούρια υψώθηκαν οι τρεις σημαίες των προστάτιδων δυνάμεων και έτσι ολοκληρώθηκε η εκκένωση της Πελοποννήσου από τους Τούρκους.
Συμπέρασμα
Η λογική του κειμένου μου, δεν είναι να αμφισβήτησει τον Φιλελληνισμό του Μαιζόν και την ευεργετική επίδραση του Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην υπόθεση της Ελληνικής απελευθέρωσης. Πιστεύω όμως ότι αποδεικνύεται περίτρανα πως οι "Ιστορικοί" που επικαλείται ο αρθρογράφος των "ΝΕΩΝ" (τους οποίους μάλιστα δεν κατονομάζει και κάνει πολύ καλά γιατί τους σώζει) επιλέγουν πάντοτε να ερμηνεύουν την Ιστορία με έναν επιλεκτικά ανθελληνικό τρόπο, με μια τάση ανεξήγητου υποβιβασμού των Ελλήνων. λες και έχουν προηγούμενα μαζί τους.
Βασική Πηγή
Σπυρίδων Τρικούπης, ιστορία της Ελληνικής επαναστάσεως
Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξενοκρατία, μισελληνισμός και υποτέλεια, εκδόσεις ΣΤΑΧΥ
"Στρατιωτικά, η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος. Στα τέλη του 1827 ο Ιμπραήμ ήλεγχε την Πελοπόννησο και ο Κιουταχής τη Στερεά. Ο Γάλλος στρατηγός Μαιζόν έδιωξε από την Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ."Αποφάσισα να σας εξηγήσω εν συντομία πως ο στρατηγός Μαιζόν έδιωξε από την Πελοπόννησο τον
Ιμπραήμ, αλλά και τους υπόλοιπους Τούρκους από τα φρούρια της Πελοποννήσου, για να έχετε άποψη για ένα θέμα που πολύ λίγοι έχουν ασχοληθεί από ότι βλέπω. Κύριος οδηγός μου θα είναι ο Σπυρίδων Τρικούπης και μια-δυό βοηθητικές πηγές. Θα καταλάβετε αμέσως γιατί επιμένω και θεωρώ πως η εξιστόρηση έχει και ένα εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον, καθώς δεν συνάντησα πουθενά στο Ελληνικό διαδίκτυο σχετικές πληροφορίες.)Μετά την καταστροφή του Τουρκοαιγυπτιακού στόλου στην ναυμαχία του Ναβαρίνου, οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) είχαν καταστήσει σαφές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ότι επιθυμούσαν να γίνει ανακωχή των εμπολέμων και διαπραγματεύσεις για την τελική μορφή του αναδυόμενου Ελληνικού κρατιδίου. Βασική προϋπόθεση ήταν η απομάκρυνση όλων των Τούρκων και Αιγυπτίων από την Πελοπόννησο.
Για τον σκοπό αυτό, και μετά από κοινή συμφωνία των τριών μεγάλων δυνάμεων, στάλθηκε ο στρατηγός Μαιζόν με 14.000 στρατιώτες στην Πελοπόννησο. Παράλληλα ο ναύαρχος Κόδριγκτον,
επικεφαλής του συμμαχικού στόλου στο Ναβαρίνο, έπλευσε στην Αλεξάνδρεια και συναντήθηκε με τον Μεχμέτ Αλή για να πετύχει την αποχώρηση των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ. Ο Μεχμέτ Αλή αδυνατώντας να συνδράμει τον Ιμπραήμ μετά την καταστροφή του στόλου στο Ναβαρίνο, υπέγραψε την περίφημη συνθήκη της Αλεξάνδρειας στις 25 Ιουλίου 1828, που προέβλεπε την άμεση αποχώρηση του Ιμπραήμ και των στρατευμάτων του εντός λίγων εβδομάδων. Η αποχώρηση αυτή θα γινόταν χωρίς την παραμικρή ενόχληση από τους Γάλλους του Μαιζόν που επίσης δεν θα επέτρεπαν και σε Έλληνες να επιτεθούν στον εχθρό που κατέκαψε την πατρίδα τους.Τα Γαλλικά στρατεύματα έφθασαν στο Πεταλίδι Μεσσηνίας στις 5 Αυγούστου 1828 με σκοπό να επιβάλλουν την υπογραφείσα συνθήκη. Ο Ιμπραήμ όμως συνεχώς ανέβαλλε την αποχώρηση του κατά την συνθήκη, που είχε υπογράψει ο πατέρας του, αδιαφορώντας επιδεκτικά για την παρουσία των Γαλλικών στρατευμάτων. Πίστευε, ορθά, ότι οι Γάλλοι δεν επρόκειτο να του επιβάλλουν με την βία την τήρηση των όρων της συνθήκης της Αλεξάνδρειας. Στην πραγματικότητα όμως τα στρατεύματα του Ιμπραήμ βρίσκονταν σε πλήρη διάλυση σύμφωνα με τον Τρικούπη και η περαιτέρω παραμονή τους στην Πελοπόννησο ήταν προβληματική. Σε αυτή την κατάσταση είχαν οδηγηθεί οι Αιγύπτιοι από τον ναυτικό αποκλεισμό, την ανοιχτή ανταρσία των Αλβανών και την παθητική αντίσταση των Ελλήνων. Πολλοί αξιωματούχοι των Αιγυπτίων υποδείκνυαν στον Ιμπραήμ ότι η μόνη λύση ήταν η αποχώρηση.
Ο Ιμπραήμ έφυγε μετά από ένα μήνα μετά, τον Σεπτέμβριο του 1828, υπό την προστασία των
συμμαχικών στόλων. Η αποχώρηση του διήρκεσε έναν ολόκληρο μήνα, ενώ απέσπασε και πολλούς αιχμαλώτους που πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα καταστρατηγώντας τους σχετικούς όρους της συνθήκης, τόσο πριν φτάσουν οι Γάλλοι όσο και μετά την άφιξη τους. Οι Γάλλοι δεν αντέδρασαν, ενώ ο στρατηγός Μαιζόν παρέθεσε γεύμα προς τιμήν του! στο οποίο ο Αιγύπτιος στρατιωτικός ειρωνεύτηκε τον Γάλλο λέγοντας του "πριν 15 μέρες σκλαβώσατε την Ισπανία, τώρα ελευθερώνετε της Ελλάδα". Μάλιστα ο Ιμπραήμ επιθεώρησε και Γαλλικό ναυτικό άγημα που του απέδωσε τιμές σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα Γάλλο στρατιωτικό Dumont!Μετά την αποχώρηση του Ιμπραήμ έμεναν πέντε φρούρια (Πάτρα, Κορώνη, Μεθώνη, Χλουμούτσι, Νεόκαστρο) στην Πελοπόννησο επανδρωμένα με Τούρκους στρατιώτες. Θεωρητικά οι Γάλλοι στρατιώτες όφειλαν να πολεμήσουν για να τα κυριεύσουν, ώστε να πετύχουν τον αντικειμενικό τους σκοπό. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη. Η Οθωμανική Πύλη είχε δώσει διαταγή στους Τούρκους να μην παραδώσουν τα φρούρια, αλλά και να μην σκοτώσουν Γάλλους στρατιώτες. Η ίδια περίπου διαταγή είχε δοθεί και στον Μαιζόν, έτσι συνέβησαν αλλόκοτες αναίμακτες μάχες που δεν περιλάμβαναν ανταλλαγές πυροβολισμών και σκοτωμούς.
Η διαδικασία στα κάστρα της Μεθώνης και του Νεοκάστρου ήταν η ίδια. Οι αμυνόμενοι και οι επιτιθέμενοι δεν άνοιγαν πυρ, οι Γάλλοι έστηναν σκαλωσιές κοντά στα τείχη με αργούς ρυθμούς, ανέβαιναν και καταλάμβαναν τα φρούρια. Στο Νεόκαστρο ένας αυτόπτης μάρτυς
περιγράφει:"Ανέβηκε πρώτα ένας αξιωματικός. Γλίστρησε όμως και έπεσε στα γόνατα. Τότε ένας Αιγύπτιος του απλώνει το θηκάρι του σπαθιού του για να τον βοηθήσει. Ανασηκώθηκε εκείνος, ανέβηκε στο τείχος και φώναξε στους Γάλλους: Φίλοι! Νικήσαμε! Ζήτω ο βασιλεύς!" (Εduard Driault Histoire diplomatique de la Grece de 1821 a nos jours). Στην Κορώνη που επαναλήφθηκε η ίδια διαδικασία, οι Τούρκοι πετροβόλησαν τους Γάλλους μηχανικούς που έστηναν τις σκαλωσιές τραυματίζοντας τους. Την επόμενη ημέρα η διαδικασία επαναλήφθηκε ομαλότερα και το φρούριο παραδόθηκε.Η μόνη εξαίρεση της αλλόκοτης αυτής διαδικασίας "απελευθέρωσης" ήταν στο φρούριο του Ρίου στην Πάτρα στις 18 Οκτωβρίου. Φανατικοί μωαμεθανοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ στους ανυποψίαστους και ακάλυπτους για αυτό τον λόγο Γάλλους στρατιώτες, που είχαν 28 νεκρούς. Το φρούριο παραδόθηκε την επόμενη ημέρα υπό τον φόβο των Γαλλικών αντιποίνων. Συνολικά 2.800 Τούρκοι υπερασπιστές των κάστρων, στάλθηκαν με ασφάλεια πίσω στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σε όλα τα φρούρια υψώθηκαν οι τρεις σημαίες των προστάτιδων δυνάμεων και έτσι ολοκληρώθηκε η εκκένωση της Πελοποννήσου από τους Τούρκους.
Συμπέρασμα
Η λογική του κειμένου μου, δεν είναι να αμφισβήτησει τον Φιλελληνισμό του Μαιζόν και την ευεργετική επίδραση του Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην υπόθεση της Ελληνικής απελευθέρωσης. Πιστεύω όμως ότι αποδεικνύεται περίτρανα πως οι "Ιστορικοί" που επικαλείται ο αρθρογράφος των "ΝΕΩΝ" (τους οποίους μάλιστα δεν κατονομάζει και κάνει πολύ καλά γιατί τους σώζει) επιλέγουν πάντοτε να ερμηνεύουν την Ιστορία με έναν επιλεκτικά ανθελληνικό τρόπο, με μια τάση ανεξήγητου υποβιβασμού των Ελλήνων. λες και έχουν προηγούμενα μαζί τους.
Βασική Πηγή
Σπυρίδων Τρικούπης, ιστορία της Ελληνικής επαναστάσεως
Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξενοκρατία, μισελληνισμός και υποτέλεια, εκδόσεις ΣΤΑΧΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου