Τετάρτη 6 Απριλίου 2022

Από αυτό το σκάφος διασώθηκαν οι 70 λαθρομετανάστες στο ιόνιο και μεταφέρθηκαν στο λιμάνι της Πύλου

31 Μαρτίου με 1 Απριλίου 2022 από αυτό το σκάφος διασώθηκαν οι 70 λαθρομετανάστες στο ιόνιο με 9 μποφόρ και μεταφέρθηκαν στο λιμάνι της Πύλου μετάξι αυτών 10 γυναίκες και 7 παιδιά όλοι καλά στην υγεία τους όλοι από το Ιράν και Ιράκ
6 Απριλίου 2022
Οι χώροι φιλοξενίας των 70 λαθρομεταναστων στην Πύλο από την Δευτέρα που αποχώρησαν και οι τελευταίοι έως σήμερα Τετάρτη 6 Απριλίου 2022 και ώρα 9,30 πρωινή ο δήμος δεν έχει προβεί ακόμη στον καθαρισμό και την απολύμανση των χώρων που παρέμειναν οι λαθρομετανάστες.

Ο ΠΥΛΟΚΑΜΠΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΠΥΛΟΥ ΝΕΣΤΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ.

 

Ο ΠΥΛΟΚΑΜΠΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΠΥΛΟΥ ΝΕΣΤΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ.
Ο Πυλόκαμπος είναι μια τεράστια πεδιάδα αποτελούμενη ,σχεδόν από χίλια στρέμματα, όπου στη μέση του διασχίζεται από το ποτάμι που λέγεται Ξεριάς. Πριν από αρκετά χρόνια αρδευόταν σε όλη του την έκταση , από τον υδραύλακα του Πυλοκάμπου τον λεγόμενο
<<Γιαννούς –Αγά>>. Ο υδραύλακας ξεκινούσε από το ποτάμι του Καλάμαρι, κοντά στον καταρράκτη του Σχοινόλακα και έφθανε μέχρι τον κάμπο του πετροχωρίου. Άρδευε εκτός από το Πυλόκαμπο και δύο χιλιάδες περίπου στρέμματα των πεδινών περιοχών Γιάλοβας, Ελαιοφύτου, Κορυφασίου και Πετροχωρίου.
Δυστυχώς λόγω αλλαγής νοοτροπίας, εγκατάλειψης της αγροτικής ζωής, οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους μαζεύοντας υπογραφές αρνήθηκαν να γίνει το φράγμα του καλάμαρι. Εάν το έργο αυτό είχε πραγματοποιηθεί , η περιοχή της ΠΥΛΙΑΣ, σήμερα θα ήταν σε διαφορετική κατάσταση, θα συμβάδιζε με την ιστορία του τόπου της.
Ο Πυλόκαμπος καλλιεργείτο και παρήγαγε σχεδόν τα πάντα. Τα εσπεριδοειδή ήταν σε αφθονία, το καλαμπόκι, τα φασόλια, κηπευτικά, τριφύλλι, και εγκαταλελειμμένες σήμερα καλλιέργειες όπως σουσάμι, φασόλια πράσινα (ψηλά) και ρύζι .Κάθε Κυριακή φορτηγά με κηπευτικά από τον Ιούνιο μέχρι τον Δεκέμβριο τροφοδοτούσαν την Αθήνα , με αποτέλεσμα την αύξηση των εισοδημάτων των παραγωγών.
Σήμερα ο υδραύλακας έχει εγκαταλειφθεί τελείως και αυτή η παραπάνω εύφορη περιοχή θυμίζει κρανίου τόπο. Το μόνο που παράγει λίγα λεμόνια και λίγο λάδι.
Ο Πυλόκαμπος πονάει εκλιπαρεί και περιμένει να βγει από το αδιέξοδο της ερημοποίησης και της αδιαφορίας της πολιτείας , με την επαναλειτουργία του τσιμενταύλακου <<Γιαννούς-Αγά>>.
Αποτέλεσμα της ερημοποίησης είναι η φτωχοποίηση των γύρω χωριών, η εγκατάλειψη και η κατάργηση όλων των καλλιεργειών. Είναι κρίμα σήμερα να διασχίζεις αυτή την περιοχή και να βλέπεις να μην καλλιεργείται ούτε ένα σκόρδο ούτε ένα κρεμμύδι. Δηλαδή εδώ ο πρωτογενής τομέας, εκτός από το λάδι δεν υπάρχει πια.
Κανένας τόπος δεν πήγε μπροστά χωρίς πρωτογενή ανάπτυξη. Η περιοχή βρίσκεται σε αδιέξοδο , σε μια περιοχή που ανθούσαν τα αμπέλια οι σταφίδες , με τρία εργοστάσια οινοποιίας σε πλήρη λειτουργία, τώρα ένα ντόπιο σταφύλι σπανίζει εδώ και θεωρείται πολυτέλεια.
Σε ένα ευλογημένο τόπο , τώρα υπάρχει τεράστια σπατάλη νερού σε γράνες ακαθάριστες, χαντάκια, δρόμους, ποτίζοντας τις αγριάδες θεριεύοντας τις βατουλιές , καταλήγοντας σε ξεριάδες , γεωτρήσεις και στη θάλασσα.
Η επαναλειτουργία του υδραύλακα, θα ξαναζωντάνευε την περιοχή, τις καλλιέργειες την επαναφορά των σπόρων, την άνθηση της τοπικής αγροτικής οικονομίας. Αν επιτραπεί πάλι η άντληση νερού από τον αύλακα υπό προϋποθέσεις, θα πρόσθετε αρδευόμενα στρέμματα και αντίστοιχες εισφορές, θα αύξανε το ενδιαφέρον των χρηστών, θα περιόριζε την σπατάλη και απώλεια του νερού που καταλήγει εκεί που προανέφερα.
Η χρήση του υπάρχοντος νερού , θα οδηγήσει την περιοχή στην ανάπτυξη, στην αύξηση των παραγομένων αγαθών και την αύξηση του ενδιαφέροντος των καλλιεργητών σε συνδυασμό με το οικονομικό εισόδημα. Θα δώσει ένα τέλος στην ανάπτυξη της υποανάπτυξης πού υποβάθμισε, παρά αναβάθμισε και ανέπτυξε την
ύπαιθρο. Στην περιοχή μας ,ο αγροτικός χώρος ,η
γεωργία, έχασε τον παραδοσιακό της ρόλο του προμηθευτή των πόλεων, σε προϊόντα διατροφής.
Η παραγωγική συρρίκνωση και η φτωχοποίηση των τοπικών προϊόντων διατροφής, έχει επιφέρει μια γαστρονομική συρρίκνωση των τοπικών γεύσεων. Η περιοχή μας πλέων δεν εξασφαλίζει την αυτοκατανάλωσή της. Δικά μας τοπικά προϊόντα διατροφής δεν συναντάς στον μπακάλη των χωριών , πολύ σπάνια, ένα είδος που αν το βρεις θεωρείται πολυτέλεια. Μια πλούσια γκάμα τοπικής μαγειρικής, γεύσεων, με μια ιστορία πολλών χρόνων συρρικνώθηκαν ,εξαφανίσθηκαν.
Η κρίση είναι πλέων ορατή στα χωριά μας, με την μονοκαλλιέργεια της ελιάς, τις συντάξεις του Ο.Γ.Α. και τις πριμοδοτήσεις, σαν μοναδικό εισόδημα, δεν υπάρχει μέλλων. Με την μη χρήση των υδάτων, ο πυλόκαμπος και ο κάμπος κορυφασίου –πετροχωρίου, έχασε τους καλλιεργητές, που ήταν επί αιώνες οι συντηρητές, οι παραγωγοί, οι θεραπευτές , τους ζωγράφους του τοπίου, άνδρες και γυναίκες. Αυτοί έδιναν ζωή σε όλο αυτό εδώ τον τόπο. Ένας ακλάδευτος, ακαλλιέργητος, άτροφος τόπος , καταντάει άσχημος και δύσμορφος προκαλώντας και εγκατάλειψη ενεργού προσωπικού δυναμικού. Η γεωργία από την εποχή των παππούδων μας, εδώ ήταν συνώνυμο της φύσης και αναπτυσσόταν φιλικά σε αρμονία με το περιβάλλον.
Ο αγροτικός χώρος και ο κόσμος του, χωρίς την υποστήριξη της πολιτείας, δίχως πολιτική έκφραση, έχει υποστεί τον εμπαιγμό και την ταπείνωση. Όλοι οι ηλικιωμένοι αναπολούν το πράσινο , τα κάθε λογής χρώματα , που αντίκριζαν στους κάμπους, από τις ανθούσες καλλιέργειες, τα λαμπερά φυσικά αυτά χρώματα, τώρα τα έχει καλύψει η μουντιλα και η κιτρινίλα.
Ο ευλογημένος μας τόπος , πρέπει να ανανεώσει το ραβεντού του με την ιστορία , είναι άμεση ανάγκη να ξαναλειτουργήσει ο τσιμεντάβλακας <<ΓΙΑΝΟΥΣ—ΑΓΑ>> η ιστορία επανέρχεται, οι τούρκοι πολλά χρόνια πριν, ίσως κάτι είχαν προβλέψει για την περιοχή. Εμείς οι νεοέλληνες όμως, ίσως έχουμε μπερδέψει πολλά πράγματα.
Θεωρώ, οι αρμόδιες αρχές, η πολιτεία, ότι πρέπει να λάβουν σοβαρά αυτή μου την πρόταση και να αρχίσει η διαδικασία της υλοποίησης της μόνο έτσι η περιοχή μας , θα ξαναβρεί τη χαμένη της αγροτικότητα, την αγροτική αναγέννηση, μπαίνοντας σε μια παραγωγική λειτουργία που θα καταστήσει σαφές ,ότι η εξέλιξη του αγροτικής οικονομίας , καθορίζει την παραγωγή και την ανάπτυξη του τοπίου.
ΚΑΡΜΙΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Ελένη Σαμαράκη: Ο δικός μου Αντώνης Σαμαράκης

 

Ελένη Σαμαράκη: Ο δικός μου Αντώνης Σαμαράκης

Μια εξομολόγηση της συντρόφου της ζωής του μεγάλου λογοτέχνη.
Φωτογραφία από τον γάμο του Αντώνη και της Ελένης Σαμαράκη τον Φεβρουάριο του 1963
Φωτογραφία από τον γάμο του Αντώνη και της Ελένης Σαμαράκη τον Φεβρουάριο του 1963
ΑΡΧΕΙΟ ΕΛΕΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗ

Εζησε πλάι του 40 και πλέον χρόνια. Από το 1963 που αυτός ο αμετανόητος εργένης αποφάσισε να παραβεί τις δεσμεύσεις που είχε κάνει με τον εαυτό του. Απόφαση καθόλου εύκολη. Οταν μετά από σύντομο διάστημα γνωριμίας η 20χρονη Ελένη Κουρεμπανά έκανε εκείνη πρόταση στον 44χρονο λογοτέχνη Αντώνη Σαμαράκη να παντρευτούν εκείνος ... εξαφανίστηκε. «Μία ολόκληρη εβδομάδα διήρκεσε αυτή η εξαφάνιση κατά την διάρκεια της οποίας ο Σαμαράκης αντιλαμβανόμενος ότι δεν θα μπορέσει να σταθεί συνεπής στην απόφασή του να μην παντρευτεί εκδήλωσε έρπη», θυμάται η ίδια, η οποία σε όλο αυτό το διάστημα ήταν «έξαλλη μαζί του». Αλλά κι όταν κάμφθηκαν οι αντιστάσεις του ίδιου έπρεπε να αντιμετωπίσει την μητέρα της η οποία δεν της επέτρεπε να παντρευτεί πριν κλείσει τα 21 της χρόνια.

Προσωπικά αντικείμενα του Αντώνη Σαμαράκη μεταξύ των οποίων και πορτρέτο της γυναίκας του, Ελένης, στην έκθεση
Προσωπικά αντικείμενα του Αντώνη Σαμαράκη μεταξύ των οποίων και πορτρέτο της γυναίκας του, Ελένης, στην έκθεση
ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Στις 9 Φεβρουαρίου του 1963, πάντως, όλες οι αντιστάσεις είχαν καμφθεί και το μυστήριο του γάμου τους έλαβε χώρα. Εως το 2003 που ο Αντώνης Σαμαράκης έφυγε από την ζωή (σε ηλικία 84 ετών), η γυναίκα του, Ελένη, μεγάλωσε, διαπλάστηκε και διαμορφώθηκε σε ένα μεγάλο βαθμό μέσα από την προσωπική και πνευματική ζύμωση με έναν συγγραφέα ο οποίος μεταφράστηκε σε περισσότερες από 30 γλώσσες και προώθησε μέσα από το έργο του τις ανθρωπιστικές αξίες τις οποίες υπηρέτησε σε όλη του την ζωή.

Από την έκθεση για τον Αντώνη Σαμαράκη
Από την έκθεση για τον Αντώνη Σαμαράκη
STUDIO PANOULIS _ DIMITRIS PANOU

Αυτή την λογοτεχνική, αλλά και την προσωπική διαδρομή του Αντώνη Σαμαράκη αφηγείται με ιδιαίτερα εναργή τρόπο η έκθεση «Αντώνης Σαμαράκης – Μία διαδρομή στον 20ό αιώνα» που φιλοξενείται στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα του Δήμου Αθηναίων. Μια έκθεση που δομείται και αναπτύσσεται πάνω σε μία νοητή γραμμή ενός χρονολογίου -προσωπικού και δημόσιου, που διασχίζει περισσότερες από οχτώ δεκαετίες του γεμάτου με σημαντικά γεγονότα 20ού αιώνα.

Πορτρέτα του Αντώνη Σαμαράκη από τον Παναγιώτη Τέτση
Πορτρέτα του Αντώνη Σαμαράκη από τον Παναγιώτη Τέτση
ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Ξεκινώντας από τη γέννηση του τιμώμενου δημιουργού, το 1919, έως και τον θάνατό του, το 2003, το χρονολόγιο αυτό αποδεικνύεται βασικός άξονας της έκθεσης στην οποία θα συναντήσει κανείς προσωπικά αντικείμενα, ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις των έργων του Σαμαράκη, έργα φιλοτεχνημένα από έλληνες εικαστικούς, χειρόγραφα του Αντώνη Σαμαράκη αλλά και άλλων διακεκριμένων προσωπικοτήτων, έγγραφα, άρθρα, προβολές και φωτογραφίες. Εκθέματα τα οποία προέρχονται από όλο το φάσμα της ζωής του συγγραφέα και με τα οποία αναδεικνύονται οι άρρηκτα συνδεδεμένες πορείες του, τόσο η προσωπική όσο και η καλλιτεχνική, προβάλλεται το συγγραφικό και το ανθρωπιστικό έργο του και παράλληλα καλύπτεται ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά μία μεγάλη χρονική περίοδος της Ελληνικής ιστορίας.

Η αφίσα της έκθεσης για τον Αντώνη Σαμαράκη
Η αφίσα της έκθεσης για τον Αντώνη Σαμαράκη
ΥΠΠΟΑ

- Πόσο καιρό προετοιμαζόταν η έκθεση «Αντώνης Σαμαράκης. Ζητείται Ελπίς. Μια διαδρομή στον 20ο αιώνα»; Ποιος ήταν ο αρχικός προγραμματισμός να πραγματοποιηθεί και πως τελικά εξελίχθηκε;

«Η έκθεση είχε προγραμματιστεί στα πλαίσια του έτους Σαμαράκη που είχε ανακηρυχθεί από το υπουργείο Πολιτισμού το 2020. Μετά από πολλές αναβολές λόγω πανδημίας γίνεται επιτέλους τώρα».

- Τι περιλαμβάνει σε αδρές γραμμές αυτή η έκθεση και πως διαρθρώνεται;

«Την ζωή και το έργο του Αντώνη μέσα από φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα, χρονολόγιο, έργα τέχνης, βιβλία, επιστολές, προβολή ταινιών, και άλλα».

- Μιλήστε μου λίγο για την ομάδα συνεργατών που δούλεψε για να γίνει πραγματικότητα αυτή η έκθεση.

«Η έκθεση είναι συνεργασία του υπ πολιτισμού, της Βουλής και του Δήμου Αθηναίων. Η κ. Σίσσυ Παπαθανασιου με την υπέροχη ομάδα της Διεύθυνσης Γραμμάτων του υπουργείου Πολιτισμού, η κ. Μαρία Βλασσοπούλου με τους δικούς της εξαιρετικούς συνεργάτες της Βιβλιοθήκης της Βουλής, στην οποία ευρίσκεσαι το αρχείο του Αντώνη και ο ΟΠΑΝΔΑ του Δήμου Αθηναίων με την κ Άννα Ροκοφύλλου με την οποία ξεκίνησε ο σχεδιασμός της έκθεσης και τελείωσε με την κ, Αραμπατζή. Η υλοποίηση οφείλεται στον κ Γιώργο Ρυμενίδη που με την βοήθεια της κυρίας Θάλειας Μελίσσα έστησαν αυτή την έκθεση με αγάπη και γνώση. Τους ευχαριστώ όλους με όλη μου την καρδιά».

- Τι, πιστεύετε, ότι μπορεί να «ειπωθεί» μ′ αυτή την έκθεση για τον Αντώνη Σαμαράκη που δεν έχει ειπωθεί μέχρι σήμερα;

«Μέσα από το το σύνολο της ζωής και του έργου του να τον ξαναθυμηθούμε, ειδικά σήμερα στις τραγικές στιγμές που ζούμε, να στοχαστούμε τα μεγάλα οράματα που είχε πυξίδα στην ζωή του, την ειρήνη, την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη, αξίες που σήμερα πλήττονται».

- Ποιο σχόλιο απ′ όσα έχετε ακούσει μέχρι σήμερα για την έκθεση σας έχει εντυπωσιάσει και γιατί;

«Η συγκίνηση των επισκεπτών. Αναβιώνουν και τις δικές τους μνήμες και μάλιστα χτες μια νεαρή γυναίκα, γιατρός πια, μου είπε ότι βλέποντας την έκθεση προσπάθησε να τοποθετήσει τον εαυτό της στο σήμερα, εν σχεσει με αυτό που ήτανε και ονειρευόταν παλιότερα».

- Πόσο ιδιαίτερο βάρος έπεσε στο Χρονολόγιο της ζωής του Αντώνη Σαμαράκη που, πλαισιωμένο από ιδιαίτερα πλούσιο εικονογραφικό και πληροφοριακό υλικό, διατρέχει ολόκληρο τον 20ο αιώνα;

«Το Χρονολόγιο αποτελεί τον βασικό ιστό της έκθεσης . στην επάνω σειρά, με γκρι χρώμα, αναγράφονται τα βασικά γεγονότα της εποχής, και από κάτω με μπλε χρώμα, τι έκανε ο Αντώνης τότε. Τοποθετείται έτσι η δράση του μέσα στον χώρο και στον χρόνο, διατρέχοντας τον 20ο αιώνα».

- Στην έκθεση βλέπουμε επιστολές από αλλά και προς τον Αντώνη Σαμαράκη από τον Οδυσσέα Ελύτη έως τον Φρέντυ Γερμανό. Μιλήστε μας λίγο για το δίκτυο φίλων και τις σπουδαίες προσωπικότητες που συνδεθήκατε κάνοντας παρέα με τον Αντώνη Σαμαράκη.

«Ύπαρχει μεγάλο υλικό από επιστολές επωνύμων και απλών ανθρώπων, ο Αντώνης αντιπαθούσε αυτή την διάκριση, έλεγε ότι όλοι έχουμε επώνυμο. Επειδή ο Αντώνης αγαπούσε πολύ, το είχε εσωτερική ανάγκη να επικοινωνεί με τον κόσμο και γραπτά. Έτσι είχα κι εγώ την τύχη να γνωρίσω καταπληκτικούς ανθρώπους. Βέβαια όταν αυτό γινόταν και το ζούσαμε, δεν είχε τις διαστάσεις που του δίνετε σήμερα, ήταν απλό, ανθρώπινο μέσα σε μια καθημερινότητα ζεστή και όμορφη».

- Στην έκθεση υπάρχει έντονο και το δικό σας «άρωμα». Ως σύντροφος ενός τόσο μεγάλου λογοτέχνη, ποιο το απόσταγμα της ζωής που σας κληρονόμησε;

«Η αγάπη, η σεμνότητα και η προσπάθεια. Έλεγε ότι θα ήθελα να πουν κάποτε για μένα ότι τουλάχιστον προσπάθησα».

- Πώς ήταν η ζωή κι η καθημερινότητα μαζί του; Τι σας λείπει περισσότερο από εκείνον σήμερα;

«Ήταν πολύ απλός άνθρωπος, στην καθημερινότητα δεν ζητούσε τίποτα, μόνο χώρο για να απλώνει τα χαρτιά του, ήτανε απίστευτα ακατάστατος, και ελευθερία για να απλώνει τις ιδέες του, ήτανε τόσο ελεύθερος! Αυτό με γοήτευσε και μου λείπει, η ελευθερία του».

- Γιατί πιστεύετε πώς ο Αντώνης Σαμαράκης «μιλάει» τόσο άμεσα κι απευθείας στην ψυχή των παιδιών κι εφήβων;

«Όπως το λέτε, είχε έμφυτη και αληθινή αμεσότητα στην ανθρώπινη επικοινωνία. Έβγαινε αβίαστα από μέσα του, τον ενδιέφερε πολύ, σαν να ζούσε μόνον για να έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους. Και στα παιδιά είχε μεγάλη αγαπη, παιδί έμεινε και ο ιδιος και έλεγε ότι αν ξανάρχιζε την ζωή του θα ήθελε να είναι δάσκαλος στην πρώτη δημοτικού. Πως θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον κόσμο χωρίς παιδιά, χωρίς μέλλον».

- Τι θα έλεγε σήμερα σ′ αυτές τις ηλικίες αν έβλεπε την «διείσδυση» της τεχνολογίας και την απομάκρυνση από το βιβλίο;

«Δεν ξέρω τι θα έλεγε. Ίσως θα προσπαθούσε να κατανοήσει την νέα πραγματικότητα και μέσα από εκεί να ανοίξει νέους δρόμους».

- Ποιες άλλες δράσεις του έτους Σαμαράκη υπολείπονται και θα τις δούμε να υλοποιούνται;

«Υπάρχουν ακόμη εκδηλώσεις που αναβλήθηκαν σε πολλά μέρη της Ελλάδας και αρχίζουν να πραγματοποιούν τα. Επίσης κάτι πολύ τιμητικό. Ο Δήμος της Αθήνας θα στήσει την προτομή του που φιλοτέχνησε ο κ Πραξιτέλης Τζανουλίνος, μέσα στην Αθήνα, όπου έζησε και αγάπησε».

Η έκθεση που ήταν προγραμματισμένη για την άνοιξη του 2020, αλλά αναβλήθηκε λόγω των δυσμενών υγειονομικών συνθηκών και κατ’ εφαρμογή των έκτακτων μέτρων προστασίας, διοργανώνεται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού στο πλαίσιο του Λογοτεχνικού Έτους Αντώνη Σαμαράκη, με τη συνεργασία του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων. Θα διαρκέσει έως και την 27η Απριλίου 2022.

Η Ελένη Σαμαράκη (μέσον) με την (αριστερά) Σίσσυ Παπαθανασίου Διευθύντρια Γραμμάτων και Τεχνών του ΥΠΠΟΑ και την (δεξιά) Αννα Ροκοφύλλου, Πρόεδρο του ΟΠΑΝΔΑ στα εγκαίνια της έκθεσης για τον Αντώνη Σαμαράκη.
Η Ελένη Σαμαράκη (μέσον) με την (αριστερά) Σίσσυ Παπαθανασίου Διευθύντρια Γραμμάτων και Τεχνών του ΥΠΠΟΑ και την (δεξιά) Αννα Ροκοφύλλου, Πρόεδρο του ΟΠΑΝΔΑ στα εγκαίνια της έκθεσης για τον Αντώνη Σαμαράκη. 
STUDIO PANOULIS _ DIMITRIS PANOULIS

Info:

«Αντώνης Σαμαράκης – Μία διαδρομή στον 20ό αιώνα»

Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» του Δήμου Αθηναίων

Ηρακλειδών 66, Αθήνα 118 51

Δευτέρα 4 Απριλίου 2022

Ενημέρωση και Έκφραση Γνώμης από το Δημοτικό Συμβούλιο για το Μνημόνιο Αμοιβαίας Κατανόησης και Συνεργασίας του Δήμου Πύλου - Νέστορος με το ΤΑΙΠΕΔ.

 










Οι ανασκαφές στην Ίκλαινα ρίχνουν νέο φως στους μηχανισμούς που οδήγησαν στη δημιουργία του θεσμού του κράτους

 

Μιχάλης Κοσμόπουλος:

 Οι ανασκαφές στην Ίκλαινα ρίχνουν νέο φως στους μηχανισμούς που οδήγησαν στη δημιουργία του θεσμού του κράτους


Κοσμόπουλος: Οι ανασκαφές στην Ίκλαινα ρίχνουν νέο φως στους μηχανισμούς που οδήγησαν στη δημιουργία του θεσμού του κράτουςΠώς δημιουργήθηκαν οι σύνθετες πολιτικές δομές που επέτρεψαν τη γένεση των πρώτων δυτικών κρατών -δηλαδή των μυκηναϊκών; Στο ερώτημα θα επιχειρήσει να απαντήσει ο Μιχαήλ Κοσμόπουλος, επικεφαλής των ανασκαφών της Αρχαιολογικής Εταιρείας στην Ίκλαινα Μεσσηνίας, κατά τη διαδικτυακή διάλεξη «Ανασκαφή στην Ίκλαινα. Νέα συμπεράσματα για το μυκηναϊκό βασίλειο της Πύλου», που διοργανώνει η Εταιρεία την Τετάρτη 6 Απριλίου 2022, ώρα 6 μμ.

«Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο ο θεσμός του κράτους διαπερνά κάθε πτυχή της ζωής μας, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Η μετάβαση από έναν κόσμο χωρίς κράτη σε έναν κόσμο στον οποίο το κράτος είναι ο κυρίαρχος πολιτικός θεσμός αποτελεί ένα από τα πιο συναρπαστικά κεφάλαια στην ανθρώπινη ιστορία. Στον δυτικό πολιτισμό, το κεφάλαιο αυτό γράφεται στη μυκηναϊκή Ελλάδα και οι ανασκαφές στην Ίκλαινα ρίχνουν νέο φως στους μηχανισμούς που οδήγησαν στη δημιουργία του. Οι μηχανισμοί αυτοί είναι πολύπλοκοι, αλλά εκείνο που διαπιστώνουμε είναι ότι η κινητήρια δύναμη πίσω από τη δημιουργία των πρώτων κρατών δυστυχώς ήταν ο πόλεμος και η βίαιη ενσωμάτωση εδαφών από ισχυρούς ηγεμόνες», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μιχαήλ Κοσμόπουλος, καθηγητής Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Μιζούρι-Σαιντ Λούις στις ΗΠΑ.

Οι πρώτες -ολιγοήμερες- ανασκαφές στην Ίκλαινα πραγματοποιήθηκαν το 1954 από τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο, ο οποίος ανακάλυψε τμήματα μνημειώδους κτηρίου, το οποίο περιέγραψε ως ανάκτορο, έναν δρόμο και κυκλώπεια τείχη. Έκτοτε η θέση παρέμενε ανεξερεύνητη μέχρι τη δεκαετία του 1990, οπότε ο καθηγητής Γεώργιος Κορρές, ο οποίος ενέταξε τη θέση στον κατάλογο των παλαιών ανασκαφών του Μαρινάτου που έχρηζαν περαιτέρω έρευνας, πρότεινε στον Μ. Κοσμόπουλο να τη συνεχίσει. Τότε ιδρύθηκε το Αρχαιολογικό Πρόγραμμα Ίκλαινας (http://www.iklaina.org/ ), το οποίο διεξάγεται πάντα με την ευγενική άδεια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας και υπό την αιγίδα της Αρχαιολογικής Εταιρείας.

Οι ανασκαφές στην Ίκλαινα έφεραν στο φως μια σημαντική πρωτεύουσα του μυκηναϊκού βασιλείου της Πύλου, που άκμασε την Ύστερη Εποχή του Χαλκού (1600 - 1100 π. Χ.). Πέρα από τα εντυπωσιακά ευρήματα, μεταξύ των οποίων κατάλοιπα από δυο μνημειώδη κτήρια, η σχέση της Ίκλαινας με το μυκηναϊκό βασίλειο της Πύλου, που προέκυψε από την ενσωμάτωση εδαφών από τον ηγεμόνα του Άνω Εγκλιανού, γνωστού και ως «Ανακτόρου του Νέστορα», κάνει τη θέση ιδιαίτερα σημαντική. «Η ιστορική πορεία της Ίκλαινας φανερώνει συνεχή άνθηση μέχρι τη βίαιη ενσωμάτωσή της από τον ηγεμόνα του ανακτόρου του Νέστορα. Στη διάρκεια των τεσσάρων αιώνων της ζωής της Ίκλαινας, οι σχέσεις των δύο πόλεων ήταν πολυσχιδείς και άλλαζαν, ανάλογα με τα οικονομικά και πολιτικά δεδομένα. Στην ομιλία θα παρουσιάσω τα στοιχεία που φωτίζουν τη σχέση αυτή και τη σημασία της για το ευρύτερο θέμα της δημιουργίας των πρώτων κρατών», προσθέτει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής.

Πριν την προσάρτησή της από τον ηγεμόνα του Άνω Εγκλιανού, η Ίκλαινα φαίνεται ότι ήταν ανεξάρτητη πρωτεύουσα ηγεμονίας ή κρατιδίου. Τα μνημειώδη κτήρια προέρχονται από τη φάση αυτή του οικισμού, ο οποίος καταστράφηκε βίαια κατά τη διάρκεια της Υστεροελλαδικής ΙΙΙΒ περιόδου, δηλαδή μεταξύ 1300-1200 π.Χ., όταν ο ηγεμόνας του Άνω Εγκλιανού την ενσωμάτωσε στο βασίλειό του. «Μπορούμε να παρακολουθήσουμε την ιστορική της διαδρομή από απλό χωριό, στα τέλη της Μέσης Εποχής του Χαλκού, σε ισχυρή πρωτεύουσα κατά την ακμή της μυκηναϊκής περιόδου. Δηλαδή, από το 1550 μέχρι το 1300/1250 π.Χ. περίπου, η Ίκλαινα σταδιακά εξελίσσεται από πρωτεύουσα ηγεμονίας σε πρωτεύουσα κρατιδίου», εξηγεί ο καθηγητής. Όσο για το αν παρόμοιες «μεταβάσεις» συνέβησαν και σε άλλες γνωστές μυκηναϊκές θέσεις, ο Μ. Κοσμόπουλος σημειώνει: «Είναι δύσκολο να εξάγουμε γενικά συμπεράσματα για άλλες μυκηναϊκές θέσεις, γιατί δυστυχώς πολύ λίγοι οικισμοί έχουν ανασκαφεί συστηματικά. Ένα από τα ζητούμενα της μυκηναϊκής αρχαιολογίας είναι η ανασκαφή μη ανακτορικών θέσεων, για να μπορέσουμε να συγκρίνουμε την ιστορική τους πορεία με εκείνη των μεγάλων ανακτορικών κέντρων».

Οι ανασκαφές στην Ίκλαινα έχουν αποκαλύψει δύο μνημειώδη κτήρια: Ένα μεγαλοπρεπές διώροφο ή τριώροφο κτηριακό συγκρότημα με τρεις πτέρυγες κτισμένες γύρω από αυλή -η μία πτέρυγα είναι κτισμένη πάνω σε άνδηρο κυκλώπειας κατασκευής- και ένα μνημειώδες κτήριο, ανατολικά του πρώτου, κατασκευασμένο επίσης με ισόδομους λίθους και ορθοστάτες. Ανάμεσά τους υπήρχε πλακόστρωτη πλατεία και υπαίθριο ιερό, ενώ γύρω τους απλωνόταν ο οικισμός, με σπίτια και εργαστήρια.

Στην τρισδιάστατη αναπαράσταση που είναι αναρτημένη στην ιστοσελίδα του ερευνητικού προγράμματος (https://iklaina.wordpress.com/2021/11/25/computer-reconstruction-of-the-iklaina-site/ ) εντυπωσιάζουν τόσο τα κτήρια όσο και οι αναπαραστάσεις τοιχογραφιών, οι οποίες έχουν βασιστεί σε σπαράγματα τα οποία εντοπίστηκαν στη θέση. Ο καθηγητής εξηγεί γιατί δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τα αρχιτεκτονικά αυτά κατάλοιπα ως ανακτορικά: «Από αρχιτεκτονικής απόψεως δεν θα χαρακτήριζα τη θέση αυτή ως ανακτορικό κέντρο, γιατί ο όρος συνδέεται με συγκεκριμένο αρχιτεκτονικό τύπο και χρησιμοποιείται για τα μεγάλα κέντρα του τέλους της μυκηναϊκής περιόδου, όταν πια η Ίκλαινα είχε καταληφθεί από τον ηγεμόνα του Ανακτόρου του Νέστορα και τα μνημειώδη κτήριά της είχαν καταστραφεί. Η Ίκλαινα παρουσιάζει μοναδικά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά που ναι μεν φανερώνουν ότι για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της ήταν ισχυρή πρωτεύουσα, αλλά καθιστούν δύσκολη την κατάταξή της ως ανακτορικού κέντρου».

Το καλοκαίρι του 2010, η είδηση για την ανακάλυψη στην Ίκλαινα μιας πήλινης πινακίδας Γραμμικής Β με καταλόγους προϊόντων στη μία πλευρά και ανδρικών ονομάτων στην άλλη, που χρονολογείται πριν από την καταστροφή της Υστεροελλαδικής ΙΙΙΒ, έκανε τον γύρο του κόσμου ως η «αρχαιότερη πινακίδα Γραμμικής Β στην Ευρώπη». Ωστόσο, η αξία του ευρήματος δεν έγκειται μόνο στην παλαιότητά του, αλλά και στο ίδιο το γεγονός της ανακάλυψής του. «Στην Ίκλαινα έχει βρεθεί μία και μοναδική πινακίδα, που χρονολογείται γύρω στο 1400-1300 π.Χ. Αν και στα ΜΜΕ έχω ακούσει να τη χαρακτηρίζουν ως την αρχαιότερη πινακίδα Γραμμικής Β στην Ευρώπη, δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο ευσταθεί, γιατί πολύ πιθανόν να υπάρχουν και άλλες πινακίδες της ίδιας γενικής περιόδου. Και, εν πάση ειλικρινεία, δεν έχει και σημασία αν είναι η αρχαιότερη ή όχι. Σημασία έχει ότι φανερώνει την ύπαρξη κρατικής γραφειοκρατίας 100-150 χρόνια πριν τις πινακίδες του Ανακτόρου του Νέστορα, δηλαδή έχουμε ενδείξεις ότι κρατική γραφειοκρατία είχε δημιουργηθεί νωρίτερα από ό,τι πιστεύαμε μέχρι τώρα», τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μ. Κοσμόπουλος, καθηγητής και κάτοχος της Διακεκριμένης Έδρας («Endowed Chair») Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μιζούρι-Σαιντ Λούις. Σημειωτέον ότι η Έδρα αυτή είναι μια από τις πρώτες Έδρες Ελληνικών Σπουδών που ιδρύθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, με αποστολή την ανάπτυξη της έρευνας, της διδασκαλίας και της δημόσιας εκπαίδευσης για τον Ελληνισμό και, κυρίως, για την επίδραση του ελληνικού πολιτισμού στη σύγχρονη κοινωνία. «Η μελέτη του παρελθόντος δεν είναι ένα θέμα ακαδημαϊκό και θεωρητικό, αποκομμένο από τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά ένα θέμα ζωτικής σημασίας για το μέλλον. Αποτελεί πολύτιμο εργαλείο που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε αφενός ορισμένες γενικές αρχές που διέπουν την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις διεργασίες που ρυθμίζουν την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών και, αφετέρου, τι συμβαίνει στον κόσμο μας σήμερα ώστε να πάρουμε σωστές αποφάσεις για το μέλλον. Θέματα όπως η γένεση, η εξέλιξη και η καταστροφή των κρατών ή η επίδραση της βίας και του πολέμου στον άνθρωπο, επηρεάζουν τη ζωή μας ακόμα και σήμερα. Εάν δεν μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος, είμαστε καταδικασμένοι να τα επαναλάβουμε», σχολιάζει ως προς τη σημασία της αρχαιολογίας και ευρύτερα της ιστορίας στη ζωή μας.

Επί του παρόντος, πέρα από τη συνέχιση της ανασκαφικής έρευνας, ο κ. Κοσμόπουλος έχει ξεκινήσει τη διαδικασία αναστήλωσης, προστασίας και ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου, με τελικό σκοπό το άνοιγμά του στο ευρύ κοινό. Οι ανασκαφές στην Ίκλαινα χρηματοδοτούνται από το Πανεπιστήμιο του Missouri-St.Louis, το Ινστιτούτο Προϊστορίας του Αιγαίου, τη National Geographic Society, τα Εθνικά Συμβούλια για τις Ανθρωπιστικές (National Endowment for the Humanities) και τις Θετικές (National Science Foundation) Επιστήμες των ΗΠΑ.

Διαδικτυακός σύνδεσμος διάλεξης εδώ

Ταυτότητα συνάντησης (Meeting ID): 962 8918 2315

Κωδικός (Passcode): 478129

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Σάββατο 2 Απριλίου 2022

70 λαθρομετανάστες στην Πύλο

Και όμως δεν είναι πρωταπριλιατικο!
Ιστιοφόρο με 70 λαθρομετανάστες εντοπίστηκε λόγο των καιρικών συνθηκών στο Ιόνιο με 9 μποφόρ και μεταφέρθηκε γύρω στις 8 μ.μ στο λιμάνι της Πύλου (την Παρασκευη το βραδυ) ,στην επιχείρηση εντοπισμού έλαβαν μέρος δύο σκαφοι και άνδρες του λιμενικού Σώματος οι επιβαινοντες είναι από Ιράν και Ιράκ μεταξύ αυτών 7 παιδιά και 10 γυναίκες κατασχέθηκαν 60 κινητά, επίσης το έργο γίνεται πιο δύσκολο καθώς διενεργείται και έλεγχος για covid, εκτός από το λιμενικό και ανάκριτικο σώμα εμπλοκή είχαν οι κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου και του κέντρου υγείας Πύλου.
Μέχρι αυτή την στιγμή που γράφουμε Σαββάτο βράδυ είναι ακόμη στο λιμάνι της Πύλου κάτω από τριτοκοσμικες συνθήκες και κάποιοι από αυτούς κοιμούνται σε ένα εγκαταλειμμένο λεωφορείο του δήμου που είναι σε ακινησία.