Ο ΠΥΛΟΚΑΜΠΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΠΥΛΟΥ ΝΕΣΤΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ.
Ο Πυλόκαμπος είναι μια τεράστια πεδιάδα αποτελούμενη ,σχεδόν από χίλια στρέμματα, όπου στη μέση του διασχίζεται από το ποτάμι που λέγεται Ξεριάς. Πριν από αρκετά χρόνια αρδευόταν σε όλη του την έκταση , από τον υδραύλακα του Πυλοκάμπου τον λεγόμενο
<<Γιαννούς –Αγά>>. Ο υδραύλακας ξεκινούσε από το ποτάμι του Καλάμαρι, κοντά στον καταρράκτη του Σχοινόλακα και έφθανε μέχρι τον κάμπο του πετροχωρίου. Άρδευε εκτός από το Πυλόκαμπο και δύο χιλιάδες περίπου στρέμματα των πεδινών περιοχών Γιάλοβας, Ελαιοφύτου, Κορυφασίου και Πετροχωρίου.
Δυστυχώς λόγω αλλαγής νοοτροπίας, εγκατάλειψης της αγροτικής ζωής, οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους μαζεύοντας υπογραφές αρνήθηκαν να γίνει το φράγμα του καλάμαρι. Εάν το έργο αυτό είχε πραγματοποιηθεί , η περιοχή της ΠΥΛΙΑΣ, σήμερα θα ήταν σε διαφορετική κατάσταση, θα συμβάδιζε με την ιστορία του τόπου της.
Ο Πυλόκαμπος καλλιεργείτο και παρήγαγε σχεδόν τα πάντα. Τα εσπεριδοειδή ήταν σε αφθονία, το καλαμπόκι, τα φασόλια, κηπευτικά, τριφύλλι, και εγκαταλελειμμένες σήμερα καλλιέργειες όπως σουσάμι, φασόλια πράσινα (ψηλά) και ρύζι .Κάθε Κυριακή φορτηγά με κηπευτικά από τον Ιούνιο μέχρι τον Δεκέμβριο τροφοδοτούσαν την Αθήνα , με αποτέλεσμα την αύξηση των εισοδημάτων των παραγωγών.
Σήμερα ο υδραύλακας έχει εγκαταλειφθεί τελείως και αυτή η παραπάνω εύφορη περιοχή θυμίζει κρανίου τόπο. Το μόνο που παράγει λίγα λεμόνια και λίγο λάδι.
Ο Πυλόκαμπος πονάει εκλιπαρεί και περιμένει να βγει από το αδιέξοδο της ερημοποίησης και της αδιαφορίας της πολιτείας , με την επαναλειτουργία του τσιμενταύλακου <<Γιαννούς-Αγά>>.
Αποτέλεσμα της ερημοποίησης είναι η φτωχοποίηση των γύρω χωριών, η εγκατάλειψη και η κατάργηση όλων των καλλιεργειών. Είναι κρίμα σήμερα να διασχίζεις αυτή την περιοχή και να βλέπεις να μην καλλιεργείται ούτε ένα σκόρδο ούτε ένα κρεμμύδι. Δηλαδή εδώ ο πρωτογενής τομέας, εκτός από το λάδι δεν υπάρχει πια.
Κανένας τόπος δεν πήγε μπροστά χωρίς πρωτογενή ανάπτυξη. Η περιοχή βρίσκεται σε αδιέξοδο , σε μια περιοχή που ανθούσαν τα αμπέλια οι σταφίδες , με τρία εργοστάσια οινοποιίας σε πλήρη λειτουργία, τώρα ένα ντόπιο σταφύλι σπανίζει εδώ και θεωρείται πολυτέλεια.
Σε ένα ευλογημένο τόπο , τώρα υπάρχει τεράστια σπατάλη νερού σε γράνες ακαθάριστες, χαντάκια, δρόμους, ποτίζοντας τις αγριάδες θεριεύοντας τις βατουλιές , καταλήγοντας σε ξεριάδες , γεωτρήσεις και στη θάλασσα.
Η επαναλειτουργία του υδραύλακα, θα ξαναζωντάνευε την περιοχή, τις καλλιέργειες την επαναφορά των σπόρων, την άνθηση της τοπικής αγροτικής οικονομίας. Αν επιτραπεί πάλι η άντληση νερού από τον αύλακα υπό προϋποθέσεις, θα πρόσθετε αρδευόμενα στρέμματα και αντίστοιχες εισφορές, θα αύξανε το ενδιαφέρον των χρηστών, θα περιόριζε την σπατάλη και απώλεια του νερού που καταλήγει εκεί που προανέφερα.
Η χρήση του υπάρχοντος νερού , θα οδηγήσει την περιοχή στην ανάπτυξη, στην αύξηση των παραγομένων αγαθών και την αύξηση του ενδιαφέροντος των καλλιεργητών σε συνδυασμό με το οικονομικό εισόδημα. Θα δώσει ένα τέλος στην ανάπτυξη της υποανάπτυξης πού υποβάθμισε, παρά αναβάθμισε και ανέπτυξε την
ύπαιθρο. Στην περιοχή μας ,ο αγροτικός χώρος ,η
γεωργία, έχασε τον παραδοσιακό της ρόλο του προμηθευτή των πόλεων, σε προϊόντα διατροφής.
Η παραγωγική συρρίκνωση και η φτωχοποίηση των τοπικών προϊόντων διατροφής, έχει επιφέρει μια γαστρονομική συρρίκνωση των τοπικών γεύσεων. Η περιοχή μας πλέων δεν εξασφαλίζει την αυτοκατανάλωσή της. Δικά μας τοπικά προϊόντα διατροφής δεν συναντάς στον μπακάλη των χωριών , πολύ σπάνια, ένα είδος που αν το βρεις θεωρείται πολυτέλεια. Μια πλούσια γκάμα τοπικής μαγειρικής, γεύσεων, με μια ιστορία πολλών χρόνων συρρικνώθηκαν ,εξαφανίσθηκαν.
Η κρίση είναι πλέων ορατή στα χωριά μας, με την μονοκαλλιέργεια της ελιάς, τις συντάξεις του Ο.Γ.Α. και τις πριμοδοτήσεις, σαν μοναδικό εισόδημα, δεν υπάρχει μέλλων. Με την μη χρήση των υδάτων, ο πυλόκαμπος και ο κάμπος κορυφασίου –πετροχωρίου, έχασε τους καλλιεργητές, που ήταν επί αιώνες οι συντηρητές, οι παραγωγοί, οι θεραπευτές , τους ζωγράφους του τοπίου, άνδρες και γυναίκες. Αυτοί έδιναν ζωή σε όλο αυτό εδώ τον τόπο. Ένας ακλάδευτος, ακαλλιέργητος, άτροφος τόπος , καταντάει άσχημος και δύσμορφος προκαλώντας και εγκατάλειψη ενεργού προσωπικού δυναμικού. Η γεωργία από την εποχή των παππούδων μας, εδώ ήταν συνώνυμο της φύσης και αναπτυσσόταν φιλικά σε αρμονία με το περιβάλλον.
Ο αγροτικός χώρος και ο κόσμος του, χωρίς την υποστήριξη της πολιτείας, δίχως πολιτική έκφραση, έχει υποστεί τον εμπαιγμό και την ταπείνωση. Όλοι οι ηλικιωμένοι αναπολούν το πράσινο , τα κάθε λογής χρώματα , που αντίκριζαν στους κάμπους, από τις ανθούσες καλλιέργειες, τα λαμπερά φυσικά αυτά χρώματα, τώρα τα έχει καλύψει η μουντιλα και η κιτρινίλα.
Ο ευλογημένος μας τόπος , πρέπει να ανανεώσει το ραβεντού του με την ιστορία , είναι άμεση ανάγκη να ξαναλειτουργήσει ο τσιμεντάβλακας <<ΓΙΑΝΟΥΣ—ΑΓΑ>> η ιστορία επανέρχεται, οι τούρκοι πολλά χρόνια πριν, ίσως κάτι είχαν προβλέψει για την περιοχή. Εμείς οι νεοέλληνες όμως, ίσως έχουμε μπερδέψει πολλά πράγματα.
Θεωρώ, οι αρμόδιες αρχές, η πολιτεία, ότι πρέπει να λάβουν σοβαρά αυτή μου την πρόταση και να αρχίσει η διαδικασία της υλοποίησης της μόνο έτσι η περιοχή μας , θα ξαναβρεί τη χαμένη της αγροτικότητα, την αγροτική αναγέννηση, μπαίνοντας σε μια παραγωγική λειτουργία που θα καταστήσει σαφές ,ότι η εξέλιξη του αγροτικής οικονομίας , καθορίζει την παραγωγή και την ανάπτυξη του τοπίου.
ΚΑΡΜΙΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου