Χωματερό

Χωματερό
Καθολική κατακραυγή των κατοίκων για το λιγνιτωρυχείο Μέχρι σήμερα οι φορείς της Μεσσηνίας έχουν πράξει τα δέοντα για να αποτρέψουν τη λειτουργία λιγνιτωρυχείων σε Φαλάνθη και Χωματερό. Από τις κοινές ερωτήσεις των βουλευτών μέχρι τις δηλώσεις των δημάρχων και των επικεφαλής παρατάξεων του Περιφερειακού Συμβουλίου, όλα συγκλίνουν στο εξής: η σχεδιαζόμενη επένδυση μόνο αρνητικά αποτελέσματα θα έχει για την οικονομική και κοινωνική ζωή της Ανατολικής Πυλίας αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Το «Θ» θέλησε να μάθει και από… πρώτο χέρι τι λένε οι κάτοικοι των παραπάνω περιοχών για το θέμα. Οι απόψεις τους δε μας προξένησαν εντύπωση. Από τον Άγιο Ανδρέα μέχρι το Χωματερό, όσους ανθρώπους συναντήσαμε, κανείς δεν εξέφρασε διαφορετική άποψη. Εξάλλου, είχαν δείξει τις διαθέσεις τους και παλαιότερα, όταν το ίδιο θέμα είχε απασχολήσει ξανά την επικαιρότητα (και μάλιστα δις). Αυτό που διαπιστώσαμε είναι ένα καθολικό «όχι» στην πρόταση για λειτουργία λιγνιτωρυχείων και μια διάθεση, αν αυτή η θέση τους δεν εισακουστεί έγκαιρα, να δείξουν τις προθέσεις τους και με πιο δυναμικό τρόπο. Οι απόψεις, λοιπόν, που ακούσαμε έχουν τον ίδιο παρονομαστή: Με την επένδυση της εταιρείας “Couvra Holdings Limited” αλλοιώνεται σοβαρά ο χαρακτήρας της αγροτικής και τουριστικής ανάπτυξης στην περιοχή, ενώ δημιουργείται σοβαρός κίνδυνος οικολογικής και συνολικότερης απαξίωσης των δυο χωριών που συνορεύουν με τα λιγνιτωρυχεία, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, η οποία έχει σχεδιαστεί για χρήσεις ποιοτικής αγροτικής παραγωγής και τουρισμού. Επιπρόσθετα, η περιοχή διαθέτει ιδιαίτερο φυσικό κάλλος και ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα στο χώρο του τουρισμού.Έντονες αντιδράσειςΠρώτη στάση του χθεσινού οδοιπορικού μας ο Άγιος Ανδρέας. Εκεί, συναντήσαμε τον πρώην δήμαρχο και σημερινό δημοτικό σύμβουλο της μείζονος μειοψηφίας, Ν. Αναστασόπουλο: «Ασφαλώς ο οποιοσδήποτε άνθρωπος που διαθέτει κοινή λογική πρέπει να είναι εναντίον αυτής της επένδυσης. Κι αυτό, γιατί η συγκεκριμένη περιοχή είναι τουριστική και τέτοιες ενέργειες θα έχουν εγκληματικές παρενέργειες. Εξόρυξη επιφανειακού λιγνίτη σ’ ένα χωριό κοντά στη θάλασσα και σε μια περιοχή που το οδικό της δίκτυο δεν επιτρέπει την καθημερινή κίνηση φορτηγών αυτοκινήτων, δε γίνεται, όπως και να το δει κανείς. Έπειτα, οι επιπτώσεις που θα έχει στο περιβάλλον μια τέτοια επένδυση είναι ανυπολόγιστες. Θυμάμαι τα παλαιότερα χρόνια που περνούσαν από την περιοχή μας τα φορτηγά, βρωμούσε στην κυριολεξία ο τόπος από το λιγνίτη. Δε μιλάμε για μια ερημική εποχή που μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Αντίθετα, είναι αναπτυσσόμενη, πρόσφατα έγινε συνέδριο για τη μεσογειακή διατροφή και γενικώς ο σχεδιασμός της είναι για άλλα πράγματα. Είναι δυνατόν να γυρίσουμε πίσω; Δεν μπορώ να καταλάβω ποιοι είναι αυτοί που σκέφτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Σε περίπτωση που δεν εισακουστούν οι αντιδράσεις μας, θα ξεσηκωθεί η κοινωνία ολόκληρη για να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη. Ήδη η περιοχή μας έχει εκφράσει παραπάνω από μία φορές την αντίθεσή της σε μια τέτοια προοπτική. Μάλιστα, σκεφτόμαστε να προχωρήσουμε στη δημιουργία επιτροπής αγώνα για να αποτρέψουμε τα όποια σχέδια. Το ξεκαθαρίζουμε μία και καλή: Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε σε εξόρυξη λιγνίτη σε τουριστική περιοχή. Καλό θα ήταν οι αρμόδιοι να λάβουν υπόψη τους τις αντιδράσεις που ήδη υπάρχουν και να μην προχωρήσουν σε παραπέρα ενέργειες». Δεύτερη στάση μας η Φαλάνθη. Κι εδώ πάνω - κάτω οι ίδιες κουβέντες: «Όσες φορές στο παρελθόν επιχείρησαν διάφοροι να δημιουργήσουν τέτοιες επενδύσεις, έφαγαν τα μούτρα τους. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το 2012 φέρνουν και πάλι το ίδιο θέμα στην επιφάνεια. Οι φορείς, ο κόσμος όλος, είμαστε κάθετα αντίθετοι σε μια τέτοια προοπτική. Δεν πρόκειται να περάσει κανένα τέτοιο σχέδιο. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όσοι μηχανεύονται τέτοια πράγματα. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επιμένουν ορισμένοι, αφού γνωρίζουν τις διαθέσεις μας;». Στην τελευταία ερώτηση δεν καταφέραμε να δώσουμε πειστική απάντηση, ιδιαίτερα όταν ο συνομιλητής μας συμπλήρωσε: «Θεωρώ ότι πίσω από αυτή την ιστορία κρύβονται συμφέροντα που θέλουν να μας εξαναγκάσουν να πουλήσουμε τη γη μας για ένα πιάτο φαΐ, για να έρθουν στη συνέχεια κάποιοι άλλοι να την εκμεταλλευτούν. Έτσι όπως καταντήσανε τη χώρα μας οι πολιτικοί, όλα πλέον τα θεωρώ πιθανά».Τρίτη στάση το Χωματερό. Στο καφενείο του χωριού είναι μαζεμένοι καμιά δεκαριά άνθρωποι. Μόλις βάζουμε στο τραπέζι της συζήτησης το θέμα του λιγνιτωρυχείου, τα πνεύματα ανάβουν. Και η κουβέντα φέρνει στην επιφάνεια, όχι μόνο την αντίθεσή τους για την υπό σχεδιασμό επένδυση, αλλά και τα προβλήματα που υπάρχουν με την τιμή του λαδιού και τη στάση των πολιτικών μας, ιδιαίτερα των δύο μεγάλων κομμάτων. Η πλειοψηφία διαφωνεί, όμως υπάρχουν και κάποιοι που βλέπουν τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. «Με 1,95 ευρώ που μαζεύω το λάδι σήμερα, μπαίνω μέσα. Αν είναι να τα πάρουν όλα και να μας δώσουν και κάποιες χιλιάδες ευρώ ως αποζημίωση, ας έρθουν», λέει κάποιος. Ο μεγαλύτερος, όμως, της παρέας τον επαναφέρει γρήγορα στην… τάξη: «Για την περιοχή αυτή η επένδυση είναι καταστροφική. Το να μας δώσουν κάποια χρήματα ως αποζημίωση δε λέει τίποτα. Τα λιγνιτωρυχεία θα επηρεάσουν το περιβάλλον ολόκληρου του Μεσσηνιακού Κόλπου. Πώς είναι δυνατόν να δεχτούμε να φύγουμε από τα σπίτια μας και να χαλάσουμε και το περιβάλλον; Η υπουργός Άννα Διαμαντοπούλου, που είχε έρθει κάποτε, μας είχε πει ότι εδώ δεν είναι Κοζάνη. Τούτος ο τόπος είναι για να τον χαζεύεις και όχι για να τον καταστρέψεις. Δεν μπορεί από τη μια να θέλεις να προστατέψεις την περιοχή περιβαλλοντικά και από την άλλη να επιτρέπεις τη λειτουργία λιγνιτωρυχείου». Στην ίδια… όχθη και οι υπόλοιποι θαμώνες: «Ένα τέτοιο θέμα θα καταστρέψει την ιστορία του καθενός μας κι ό,τι αγωνίστηκε να φτιάξει μια ζωή. Δεν μπορούμε να συναινέσουμε. Αν και ακόμα δε γνωρίζουμε τα ανταποδοτικά τέλη που θα υπάρξουν, μια και η κατάσταση είναι θολή, εν τούτοις δεν μπορούμε να δούμε το συγκεκριμένο πρόβλημα με άλλο μάτι. Βέβαια, δε γνωρίζουμε ούτε ποια είναι αυτή η εταιρεία ούτε τίποτε άλλο. Επίσης ξέρουμε ότι σήμερα όλα αγοράζονται. Αλλά, σε κάθε περίπτωση και με οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω». Του Αντώνη Πετρόγιαννη