Ενας πρωθυπουργός αναγκάζεται να παρακαλά τον κάθε "βλαχοδήμαρχο"Γράφτηκε από τον Γιώργος Παναγόπουλος
Ο πρωθυπουργός της χώρας παίρνει τηλέφωνο το δήμαρχο Μεσσήνης προκειμένου να τον ενημερώσει ότι έδωσε εντολή να προχωρήσουν οι τροποποιημένες μελέτες έτσι ώστε ο δήμος να συναινέσει και να προχωρήσει το έργο! Δηλαδή, ο πρωθυπουργός καλοπιάνει το δήμαρχο, για να γίνει το έργο! Σε ποια χώρα ζούμε; Τι επίπεδο διαβούλευσης είναι αυτό; Τι δημοκρατία ανοχής και συναίνεσης είναι αυτή που έχει θεσμοθετηθεί; Πώς τα έχουμε καταφέρει να οικοδομήσουμε ένα τόσο πολύπλοκο σύστημα το οποίο οδηγεί αφενός στην ακινησία της νομιμότητας και ταυτόχρονα στην απόλυτη αυθαιρεσία ως καθημερινή πρακτική;
Το μεγάλο πρόβλημα στη λειτουργία του κράτους, όπως πολλές φορές έχει επισημανθεί, είναι το πολυδαίδαλο σύστημα αδειοδοτήσεων. Στο όνομα της υπεράσπισης δικαιωμάτων αλλά και των φυσικών πόρων της χώρας έχει κατασκευαστεί ένα νομικό πλαίσιο που η εφαρμογή του είναι σχεδόν αδύνατη. Η οποιαδήποτε επένδυση ή μεγάλο έργο αν ακολουθήσει τη νόμιμη οδό, θα καθυστερήσει σε τέτοιο βαθμό που, αν δεν ματαιωθεί, θα γίνει μετά από πολλά χρόνια. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεθεί κάποιος που αγαπάει τα τσιλιπογούστερα για να ζητήσει την προστασία τους, ούτε κάποιος άλλος που να μην ανακαλύψει το ιστορικό μεγαλείο της περιοχής ή το μοναδικό της φυσικό κάλλος. Τη συγκεκριμένη παράσταση την έχουμε δει τόσες πολλές φορές που καταντά πλέον τραγωδία η επανάληψή της.
Στη Μεσσήνη, για παράδειγμα, "βροντάνε" για το τείχος που θα σηκώσει ο δρόμος, με το ύψος που θα έχει, το οποίο θα κλείσει τον αέρα που φέρνει η θάλασσα στην πόλη. Αφού, λοιπόν, ο δρόμος εμποδίζει τον αέρα, γιατί δεν ζητούν και την απαγόρευση της οικοδομής σε όλο το μήκος του παραλιακού μετώπου; Τα σπίτια δεν κάνουν τείχος και δεν κόβουν τον αέρα; Πώς είπατε; Μα αυτό είναι το θέμα, τα οικόπεδα; Ας αφήσουν, λοιπόν, όλοι τις περιβαλλοντικές δήθεν ευαισθησίες. Γιατί αν το ζήτημα είναι περιβαλλοντικό, να απαγορευθεί κάθε οικοδομική δραστηριότητα σε όλο το παραλιακό μέτωπο και να προστατεύσουμε αποτελεσματικά το περιβάλλον, ώστε να αερίζεται απρόσκοπτα η Μεσσήνη. Είναι, λοιπόν, πρόκληση στη λογική αλλά και το συμφέρον όλων των υπολοίπων να χρησιμοποιείται η νομοθεσία της προστασίας του περιβάλλοντος για να προωθηθεί η οικοδόμηση της περιοχής.
Ο δρόμος Καλαμάτα – Ριζόμυλος είναι το δεύτερο οδικό έργο της περιοχής που πέφτει θύμα των περιβαλλοντικών, δήθεν, ευαισθησιών. Εχει προηγηθεί η ιστορία του Καϊάφα. Τα δημόσια έργα δεν μπορούν να βρίσκονται στην ομηρία και τις διαθέσεις κάθε άλλου συμφέροντος ή απλώς της ευαίσθητης λόξας του καθενός. Η απλοποίηση της νομοθεσίας και κυρίως η εκδίκαση κάθε προσφυγής άμεσα και με ταχύτητα είναι από τις αλλαγές που δεν μπορούν πλέον να περιμένουν. Ο πρωθυπουργός αντί να παίρνει τηλέφωνο και να παρακαλεί τον κάθε "βλαχοδήμαρχο" -κατά την έκφραση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης- για να συναινέσει να γίνει το έργο, θα έπρεπε να ζητήσει από τον υπουργό Δικαιοσύνης να προωθήσει νομοθετική ρύθμιση που θα υποχρεώνει στην εκδίκαση μέσα σε 5 μέρες της όποιας προσφυγής. Να τελειώνουμε οριστικά με τους εκβιασμούς της κωλυσιεργίας. Επιπρόσθετα, η απόφαση που θα εκδίδεται να έχει χαρακτήρα απαγόρευσης κάθε παρόμοιας δραστηριότητας στην ευρύτερη περιοχή, όχι να απαγορεύεται ο δρόμος αλλά να χτίζονται σπίτια.
Είναι προφανές ότι οι παράγοντες της Μεσσήνης δεν ενδιαφέρονται για την κατασκευή του δρόμου. Το έργο τους ενδιαφέρει μόνο αν ο δρόμος συμβάλλει στο να κόψουν οικόπεδα, να φτιάξουν μαγαζιά και βενζινάδικα. Η αντίληψη αυτή είναι παλιά και είναι αυτή που έχει κατασκευάσει χιλιόμετρα κατσικόδρομων σε όλη τη Μεσσηνία, οι οποίοι περνούν υποχρεωτικά από την πλατεία του κάθε χωριού. Αυτή ήταν η αντίληψη για την ανάπτυξη και αυτή επαναλαμβάνεται στο συγκεκριμένο έργο. Αυτή η αντίληψη πρέπει να αποτελέσει παρελθόν, γιατί η εξυπηρέτηση μικροσυμφερόντων δεν οδηγεί στην ανάπτυξη αλλά στην απόλυτη χρεοκοπία. Η περιοχή θέλει δρόμο για να ενώσει τις τουριστικές της περιοχές και όχι σκοτώστρα για να φτιάξουν βενζινάδικα δέκα παράγοντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου