έφυγε απο κοντά μας ένας αξέχαστος πατριώτης και φίλος ο ηθοποιός Κώστας Λαβδιώτης
Κώστας Λαβδιώτης
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΒΔΙΩΤΗ
Ο Κώστας Λαβδιώτης γεννήθηκε στην Πύλο Μεσσηνίας. Σπούδασε θέατρο και είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάσθηκε ως ηθοποιός σε πολλούς θιάσους, όπως Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν, Δημήτρη Μυράτ, Β. Ζουμπουλάκη, Αλίκης Βουγιουκλάκη-Δημήτρη Παπαμιχαήλ κ.ά., σε επιθεωρήσεις και κωμωδίες. Έχει συμμετάσχει σε τηλεοπτικές σειρές. Επί μία εικοσαετία δούλεψε μόνιμα στην ΕΡΤ ως εκφωνητής ειδήσεων στο Κρατικό Ραδιόφωνο. Επίσης, έχει λάβει μέρος σε πολλές παρουσιάσεις και εκπομπές λόγου (ποίηση-λογοτεχνία) στο Γ΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ.
Είχαμε την ευκαιρία να μας πει δυο λόγια για την πρωτότυπη παράσταση ΜΠΟΥΛΟΥΚΙΑ-ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ, που παίζεται κάθε Κυριακή στις 6μμ, στο θέατρο STUDIO ΚΥΨΕΛΗΣ (Κυψέλης & Σπετσοπούλας 9, 210-8819571).
Ο τίτλος της παράστασης παραπέμπει σε μια άλλη εποχή και σε συνθήκες πολύ δύσκολες για τους ηθοποιούς. Συγκρίνοντας το τότε με το τώρα, τι έχει αλλάξει για τους «θεατρίνους»;
Κ.Λ Οι θεατρίνοι της τότε εποχής των μπουλουκιών αντιμετώπιζαν πραγματικά πολύ δύσκολες συνθήκες, τόσο στον τρόπο διαβίωσης όσο και επαγγελματικά. Ήταν υποχρεωμένοι να ζουν με ελάχιστα χρήματα, γιατί οι εισπράξεις τις περισσότερες φορές ήταν πενιχρές. Ζούσαν σε άθλια νοικιασμένα δωμάτια, χωρίς θέρμανση και χωρίς τα «στοιχειώδη». Από την άλλη, επαγγελματικά ήταν πραγματικά ήρωες. Έπαιζαν, σε μια ενιαία παράσταση, αρχικά επιθεώρηση με χορό, πρόζα, τραγούδι και μετά «Γενοβέφα», «αγαπητικό της βοσκοπούλας» κ.λπ. Καθημερινά άλλαζαν έργο όταν έμεναν στην ίδια πόλη ή χωριό, πολλές φορές έπαιζαν άλλο στην απογευματινή και άλλο στη βραδινή παράσταση. Ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστοι και ας μην ξεχνάμε ότι από τα μπουλούκια ανεδείχθησαν αργότερα σπουδαίοι πρωταγωνιστές. Οι θεατρίνοι του σήμερα ζουν και εργάζονται σε πολύ καλύτερες συνθήκες. Κάνουν πολύ λιγότερες παραστάσεις την εβδομάδα, παίζουν σε καλύτερα θέατρα. Ακόμα και οι περιοδεύοντες θίασοι -γιατί μπουλούκια πια δεν υπάρχουν- εμφανίζονται σε ευπρεπέστερες αίθουσες. Επίσης, συνδικαλίζονται, φροντίζουν για τα ένσημα τους.
Το έργο δεν περιγράφει απλώς τη ζωή των μπουλουκιών. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μία «αναπαράσταση», για μια παράσταση ανεβασμένη ακριβώς όπως γινόταν τότε. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε στη δημιουργία κάτι τόσο νέου (διότι τα κείμενα είναι καινούργια, τώρα γράφτηκαν) και κάτι τόσο παλιού ταυτόχρονα;
Κ.Λ Τα «μπουλούκια-θεατρίνοι» είναι έργο καθαρά βιωματικό. Είναι αναμνήσεις από όσα έζησα σαν παιδί στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Πύλο, θαυμάζοντας τους ακούραστους και τους γεμάτους ζωντάνια και μπρίο σπουδαίους αυτούς ηθοποιούς και που, πολύ αργότερα, αισθάνθηκα την ανάγκη να τις αποτυπώσω στο χαρτί.
Στη ζωή, γενικότερα, θεωρείτε ότι η προσκόλληση στο παρελθόν μπορεί να γίνει έως και επικίνδυνη μερικές φορές, ή ότι έχει πολλά να διδάξει στο παρόν, προς όφελος του μέλλοντος;
Κ.Λ Θεωρώ ότι, στη ζωή γενικώς, η επιστροφή στο παρελθόν δεν αποτελεί παρελθοντολογία, αλλά είναι απαραίτητη για να γνωρίζουμε τις ρίζες μας, τον πολιτισμό και την ιστορία μας. Βέβαια, δε θα πρέπει να μένουμε μόνο στο παρελθόν, γιατί τότε μπορεί να γίνει πραγματικά επικίνδυνη. Αντίθετα, πρέπει με γνώμονα το παρελθόν να οικοδομούμε το μέλλον.
Μιλήστε μας λίγο για την μετά από τόσα χρόνια επιστροφή σας στο σανίδι και, μάλιστα, με την τριπλή ιδιότητα του συγγραφέα, του σκηνοθέτη και του ηθοποιού: συναντήσατε δυσκολίες;
Κ.Λ Η επιστροφή μου στο σανίδι μετά από πολλά χρόνια είναι για εμένα –πιστέψτε με –πραγματική ευλογία. Η επί μία 20ετία θητεία μου στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ δε μου επέτρεπε να συνεχίσω το θέατρο που πραγματικά λατρεύω και να που τώρα μου δίνεται η ευκαιρία να ξαναπαίξω, να τραγουδήσω, να χορέψω. Αισθάνομαι πραγματικά υπέροχα. Όσο για τις άλλες δύο ιδιότητες, αυτής του συγγραφέα και του σκηνοθέτη, έχω να πω τα εξής: συγγραφέας δεν είμαι, ούτε θέλω να δρέψω δάφνες συγγραφικές, αυτό προέκυψε εντελώς βιωματικά, αισθανόμενος την ανάγκη να αποτυπώσω στο χαρτί αυτά που έζησα σαν παιδί. Στο ανέβασμα της παράστασης αντιμετώπισα αρκετές δυσκολίες, διότι η επιθεώρηση που παίζουμε στο πρώτο μέρος έχει πολλές απαιτήσεις από τους ηθοποιούς: πρόζα-χορό-τραγούδι. Χάρη, όμως, στη σύμπνοια και το ταλέντο των συνεργατών μου, το αποτέλεσμα με δικαίωσε.
Επί σκηνής βλέπουμε ηθοποιούς που τραγουδούν και χορεύουν, άλλοι με χρόνια εμπειρίας και άλλοι εντελώς καινούργιοι στο χώρο. Το αποτέλεσμα της δουλειάς, πιστεύετε ότι δικαίωσε τις επιλογές σας;
Κ.Λ Η επιλογή των συνεργατών μου πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη. Νέοι και παλιοί δουλέψαμε με πραγματικό ενθουσιασμό και κέφι γι’ αυτήν την παράσταση και πιστεύω ότι τα καταφέραμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γι’ αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους μαζί και τον καθένα χωριστά για την αφοσίωση και την αγάπη που έδειξαν στα «μπουλούκια». Επιτρέψτε μου να τους αναφέρω αλφαβητικά: Λήδα Μακρίδη, Ελένη Μπέη, Διονύσης Νικολόπουλος, Πηνελόπη Πίκουλα, Ιωάννα Πίκουλα, Πόπη Τσίτου και ο εξαίρετος πιανίστας μας, Γιάννης Αραμπατζής.
Η τελευταία ερώτηση μπορεί να φανεί τετριμμένη, όμως η απάντησή σας ίσως σε κάποιους φανεί χρήσιμη: μέσα στην κρίση που ζούμε, όχι μόνο την οικονομική, αλλά κι αυτή των αξιών, έχετε να πείτε κάτι στους νέους, που βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται πριν καν χτιστούν;
Κ.Λ Αγαπώ πολύ τους νέους ανθρώπους, βλέπω πόσο ώριμοι είναι, πόσο ανήσυχοι είναι για το μέλλον και πραγματικά θλίβομαι όταν βλέπω τα όνειρα τους να γκρεμίζονται. Στον καλλιτεχνικό χώρο, βλέπω νέα παιδιά με ταλέντο, με ήθος, που προσπαθούν να βρουν μία θέση στον ήλιο. Θα ήθελα, λοιπόν, να τους πω με όλη μου την αγάπη να μην το βάζουν κάτω. Αν πραγματικά αγαπούν αυτό που κάνουν, να επιμένουν: ο επιμένων νικά! Τους χρειαζόμαστε τους νέους στο χώρο, γι’ αυτό και εμείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να τους προστατέψουμε και να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε, γιατί χωρίς αυτούς και τις σταθερές τους αξίες δε θα υπάρχουμε σαν λαός και σαν οντότητες.
Σας ευχαριστούμε πολύ
