ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

Η διάρκεια της ζωής ενός εντύπου, όσο μεγαλύτερη είναι τόσο μεγαλύτερη αξία προσδίδει στο έντυπο. Όταν μάλιστα πλησιάζει τον αιώνα, τότε μαρτυρά την καταξίωσή του στην κοινωνία και τους αναγνώστες του.

Το μηνιαίο περιοδικό «Ναυτική Ελλάς» ανήκει στην κατηγορία αυτή. Ένα ναυτικό περιοδικό το οποίο πήρε βραβείο από την ακαδημία Αθηνών το 1979 πρωτοεκδόθηκε το 1928 σε μια περίοδο εθνοκοινωνικών αναπλάσεων, μετά από έναν Παγκόσμιο Πόλεμο, τις περιπέτειες του Εθνικού διχασμού και λίγο μετά από μία μεγάλη τραγωδία για τον Ελληνισμό, τη Μικρασιατική καταστροφή.

Από το 1928 η «Ναυτική Ελλάς» πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει για την ανάπτυξη της ναυτικής σκέψης, την ενίσχυση της έμφυτης ναυτικής συνείδησης των Ελλήνων και τη διάδοση της αντίληψης για τη μεγάλη αξία και τη χρησιμότητα του ναυτικού παράγοντα στη ζωή του ΄Εθνους μας. Με θέματα από την καθημερινή ζωή, τη ναυτική ιστορία – παγκόσμια και ελληνική – την παράδοση, τη λογοτεχνία, το ναυταθλητισμό την εμπορική ναυτιλία, την ιστορική και λαογνωστική έρευνα από τα πανάρχαια χρόνια, δίνει στις σελίδες της το πνευματικό σφρίγος και στέκεται σταθερά στο προγραμματικό της πλαίσιο, παραμένοντας ξένη στις ελκυστικές κυκλοφοριακές μεθόδους των διαφόρων εποχών αλλά – και κυρίως – ξένη στην παραπληροφόρηση, την πλάνη και την ασχετολογία που μάστιζε και μαστίζει σε μεγάλο ποσοστό τα δημοσιογραφικά μας έντυπα.

Πολύ νερό κύλησε στις οκτώ αυτές δεκαετίες που ο τόπος σημαδεύτηκε από γεγονότα που μας κάνουν, άλλα να υπερηφανευόμαστε και άλλα να ντρεπόμαστε. Η «Ναυτική Ελλάς» με συνεχή κυκλοφορία – εκτός από μία μικρή διακοπή κατά τη διάρκεια της Κατοχής – ανυποχώρητη, έμεινε και παραμένει μπροστά στους μεγάλους σκοπούς της, στην αναβίωση δηλαδή της θαλασσινής δόξας του Έθνους μας. Και όταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα μαζί με τα πρώτα ναυτικά αγήματα που παρήλασαν μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, μαζί με την ανακατάληψη του ιστορικού Υπουργείου των Ναυτικών στην πλατεία Κλαυθμώνος, στο ίδιο κτίριο ξαναναστήθηκε για να συνεχίσει το έργο της.

Η «Ναυτική Ελλάς» υπήρξε έντυπο της «Ελληνικής Θαλάσσιας Ένωσις» (Ε.Θ.Ε.), η οποία λειτούργησε από το 1931 έως το Δεκέμβριο του 2012. Από τον Ιανουάριο του 2013 το Πολεμικό Ναυτικό ανέθεσε την έκδοσή του στην Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού (Ε.Α.Α.Ν.-ΝΠΔΔ, υπαγόμενο στο ΥΕΘΑ μέσω Γενικού Επιτελείου Ναυτικού).

Στο πανηγυρικό και επετειακό   τεύχος του Μαρτιου 2020 η ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΣ  που κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο την έξοδο του Αρεως από το Ναυαρινο ένα από τα μεγαλύτερα  ναυτικά θαύματα.

Η ΗΡΩΪΚΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ
26/4/1825
Η έξοδος του πλοίου «Άρης» από το Ναβαρίνο αποτελεί ένα από τα ηρωικότερα και πιο συγκινητικά περιστατικά του ναυτικού αγώνα κατά την ελληνική επανάσταση του 1821.
Ο Ιμπραήμ μετά την κατάληψη της Μεθώνης δεν εννοούσε να προχωρήσει στο εσωτερικό της Πελοποννήσου αν δεν ξεκαθάριζε τις εχθρικές εστίες του Παλαιοκάστρου, του Νεοκάστρου και της Σφακτηρίας. Η κατάληψη του νησιού και η πτώση των δύο κάστρων θα του εξασφάλιζε την αδιαφιλονίκητη κατοχή της Μεσσηνίας που θα γινόταν η βάση του για την εξόρμησή του προς το κέντρο της Πελοποννήσου.
Έτσι, στις 26 Απριλίου, ημέρα Κυριακή, του 1825, τουρκοαιγυπτιακή αρμάδα, εισέπλευσε στο Ναβαρίνο για να ενισχύσει την πολιορκία της Σφακτηρίας και του Νεοκάστρου, τα οποία υπεράσπιζαν μικρές δυνάμεις επαναστατημένων Ελλήνων. Οι ώρες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες για τους αγωνιστές του νησιού αλλά και για τα 8 ελληνικά καράβια που βρίσκονταν στο λιμάνι καθώς διέτρεχαν τον κίνδυνο του αποκλεισμού.
Τo τελευταίo καράβι που διέσπασε τον εχθρικό κλοιό ήταν ο «Άρης» που περίμενε μάταια τον κυβερνήτη του, Αναστάσιο Τσαμαδό, ο οποίος είχε πέσει μαχόμενος κατά την πολιορκία της νήσου Σφακτηρίας. Με τον «Άρη» κατάφεραν να διαφύγουν με πολύ κόπο και ο Α. Μαυροκορδάτος και μερικοί άλλοι υπερασπιστές του νησιού. Τη διοίκηση του πλοίου ανέλαβε ο Ν. Βότσης και μαζί με τον Δ. Σαχτούρη ξεκίνησαν για τον δύσκολο απόπλου καθώς την έξοδο για την ανοιχτή θάλασσα από την κεντρική είσοδο του κόλπου είχαν κλείσει τρείς φρεγάτες. Οι ναύτες του ελληνικού πλοίου έφεραν την εικόνα της Παναγίας στο κατάστρωμα και μία άγρια μάχη ξέσπασε.
Ο «Άρης» έβαλε πλώρη για τη μοναδική ανοιχτή δίοδο, το στενό άνοιγμα ανάμεσα στη Σφακτηρία και το βράχο Tsichli-Baba. Επρόκειτο να επιτελέσει έναν ελιγμό που απαιτούσε εξαιρετική ναυτική δεινότητα. Ο «Άρης», ωστόσο, κατάφερε να βγει στην ανοιχτή θάλασσα και με τα 16 μικρά κανόνια του, που δεν σταμάτησαν να βάλλουν, προκάλεσε σοβαρές ζημιές στον εχθρό. Κατά την έξοδό του βύθισε ένα μπρίκι, έκαψε μία γολέττα και έθεσε εκτός μάχης πέντε μπρίκια. Ύστερα από τη σκληρή μάχη, που διήρκησε πέντε ώρες, τα πανιά του μικρού πλοίου κουρελιάστηκαν. Με 2 νεκρούς και 7 τραυματίες κατέπλευσε στην Καλαμάτα.
Ο πάρων «Άρης» χάρη στην ηρωική τόλμη του κυβερνήτη και του πληρώματος που αψήφισαν τον κίνδυνο, έγραψε μια ακόμα λαμπρή σελίδα στην ιστορία της δράσης του ελληνικού ναυτικού.
Μετά την απελευθέρωση το πλοίο αγοράσθηκε από την ελληνική κυβέρνηση, εντάχθηκε στον πολεμικό στόλο και μετονομάσθηκε σε «Αθηνά». Το 1879 μετονομάσθηκε πάλι σε «Άρης». Χρησιμοποιήθηκε ως Σχολή Δοκίμων. Διατηρήθηκε μέχρι το 1921, οπότε λόγω οικονομικής αδυναμίας συντηρήσεώς του, αποφασίσθηκε η «τιμητική» βύθισή του.