ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ ΑΝΑΣΤΗΛΩΜΕΝΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ στη νήσο ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ, κόλπος ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ, στη μνήμη των Ρώσων ναυτικών !!!
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ της πρόσφατης έκδοση του Κ.Ε.Π.
«200 χρόνια της Εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης των Ελλήνων του 1821. – Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου στα αρχεία της Κρατικής Βιβλιοθήκης της Ρωσίας.»
Αγαπητοί φίλοι,
Ναι, το πραγματώσαμε και αυτό το εγχείρημα. Μετά από δίμηνες αναστηλωτικές εργασίες και διετή προετοιμασία, τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2021 αναμένεται η Ημέρα Ρωσίας στο γραφικό Ναυαρίνο, με την ευκαιρία των Ναυαρινείων, των επίσημων εορταστικών εκδηλώσεων προς τιμή της ιστορικής Ναυμαχίας του Ναυαρίνου (Οκτώβριος 1827).
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ εκδηλώσεων:
ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021
- 15Θυρανοίξια του ανακαινισμένου Ρωσικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου στη Νήσο Σφακτηρία
- 19:30Παρουσίαση του βιβλίου «200 χρόνια της Εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης των Ελλήνων του 1821 - Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου στα αρχεία της Κρατικής Βιβλιοθήκης της Ρωσίας». Επιμέλεια, Συγγραφή: Δρ. Δώρα Γιαννίτση, δ/ντρια Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού Μόσχας. Αύλειος χώρος Οικίας Τσικλητήρα, Πύλος.
Πρόκειται για εγχείρημα του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π. και φίλων Ρώσων-Φιλελλήνων. Επικεφαλής του όλου εγχειρήματος ο Egor Borisovich Prokhorchuk, αρχιτέκτονας, Κοσμήτορας της Σχολής Βιοϊατρικής Ιατρικής του ρωσικού Εθνικού Ερευνητικού Ιατρικού Πανεπιστημίου "N.I. Pirogov", Διδάκτορας Βιολογικών Επιστημών, Καθηγητή του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας Lomonosov, επικεφαλής του εργαστηρίου γονιδιωματικής και επιγενομικής των σπονδυλωτών του Ομοσπονδιακού Κέντρου Ερευνών "Θεμελιώδη θεμέλια της βιοτεχνολογίας" της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών.
Η ρωσική εκκλησία, κατασκευασμένη από ξύλο, σύμφωνα με τους κανόνες της ρωσικής αρχιτεκτονικής νοοτροπίας, τοποθετήθηκε στη Σφακτηρία το 1997 από την ομογένειά μας της πόλης Πετροζαβόντσκ της Ρωσίας, επί προεδρίας της εκεί ελληνικής κοινότητας του αείμνηστου Μιχαήλ Τσάχοβ. Εξαιτίας της υγρασίας, η εκκλησία κινδυνεύει να καταρρεύσει και αυτός είναι ο λόγος, που προ 2ετίας αποφασίσαμε να την σώσουμε, να την ανακαινίσουμε, να την αναστηλώσουμε !!!
Οι προσπάθειες για τη ευόδωση και πραγμάτωση του όλου εγχειρήματος διαρκούν πάνω από δύο χρόνια και Θεού θέλοντος τον προσεχή Οκτώβριο, με την ευκαιρία των αφιερωμένων στη θρυλική Ναυμαχία επίσημων εορταστικών εκδηλώσεων, και έχουμε τη δυνατότητα να προβούμε και στα θυρανοίξια της αναστηλωμένης ρωσικής εκκλησίας.
Δραττόμεθα της ευκαιρίας για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στον εμπνευστή και επικεφαλής του όλου εγχειρήματος Egor Prokhorchuk για το ζήλο και την όλη προσωπική δουλειά, που κατέθεσε, στον κύριο χρηματοδότη-μαικήνα του όλου εγχειρήματος, τον Kirill Gromov, καθώς και στο δήμαρχο Πύλου/Νέστορος Παναγιώτη Καρβέλα και την ομάδα του, χωρίς τη συμβολή και σύμπραξη του οποίου, το όλο έργο δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί. Ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη στην Ελένη Καζάνα, αρμόδια επικοινωνίας του Δήμου Πύλου/Νέστορος, καθώς και στη Μεσσηνιακή Αμφικτυονία, στη Ναντέζντα Σοκολόβα για την πολύτιμη συμβουλευτική της υποστήριξη σε θέματα εκτελωνισμού, καθώς και στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Μόσχα, στο γενικό πρόξενο, πρέσβυ Νικόλα Κρίκο και την πρόξενο, σύμβουλο πρεσβείας Α΄ Ευαγγελία Καλαϊτζή για την άμεση ανταπόκρισή τους και υποστήριξη και εποικοδομητική σύμπραξη, και σε όλους, όσοι είναι μέτοχοι αυτού του υπερεθνικού και διεθνικού εγχειρήματος.
Επίσης ευγνωμοσύνη σε όλη την αναστηλωτική ομάδα, στο αρχιτέκτονα Βλαντίμιρ Νόσοβ και την ομάδα του, ήτοι τους: Φιλίππ Προχορτσούκ, Ντμίτριι Μιακούτιν, Νικολάι Φρίζιν, Μαξίμ Κουρμπάτοβ, Γεβγκένιι Μακούλοβ, Γιούλια Αλφιόροβα, Σεργκέι Σκρεμπτένκο.
Το όλο εγχείρημα έχει ενταχθεί, από ρωσικής πλευράς, στις επίσημες εκδηλώσεις του Αφιερωματικού Έτους Ιστορίας Ελλάδας-Ρωσίας 2021.
Αναλυτικότερα για το όλο εγχείρημα
http://www.hecucenter.ru/gr/news/14082021__anastilosi_rosikis_ekklisias_sti_niso_sfaktiria_kolpos_naiarinoi.html
http://www.hecucenter.ru/gr/news/ektelonismos_fortioi_gia_anastilosi_rosikis_ekklisias_sti_sfaktiria.html
http://www.hecucenter.ru/gr/news/23082021__anastilosi_rosikis_ekklisias.html
http://www.hecucenter.ru/gr/news/30082021__anastilosi_rosikis_ekklisias.html
http://www.hecucenter.ru/gr/news/oloklirosi_ergasion_anastilosis_rosikis_ekklisias_23092021.html
http://www.hecucenter.ru/gr/news/29092021__anastilosis_rosikis_ekklisias___omadiki_sinenteiksi_10_04.html
Επισυνάπτονται φωτογραφίες και βίντεο από τις αναστηλωτικές εργασίες:
http://www.hecucenter.ru/gr/videoarc/23082021__anastilosi_rosikis_ekklisias.html
Ευχηθείτε μας επιτυχία, αγαπητοί φίλοι !!!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ !!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΕΝΙΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ !!!
ΜΑΖΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΙ, ΣΘΕΝΑΡΟΤΕΡΟΙ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΟΙ και ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ !!!
Το συγκεκριμένο εγχείρημα αποτελεί άλλο ένα νομοτελειακό στάδιο στην αλυσίδα της ανάπτυξης και δυναμικής των αδελφικών σχέσεων των δύο ομόδοξων λαών, Ελλήνων και Ρώσων, που μάς συνδέει μία ενιαία ιστορική, πνευματική, πολιτισμική κοινότητα και συγγένεια !!!
- Κατωτέρω παρατίθεται ιστορική επισκόπηση για τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, καθώς και
- Άρθρο για τον αείμνηστο Μιχαήλ Τσάχοβ.
Με εκτίμηση
Δρ. Δώρα Γιαννίτση,
δ/ντρια Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού
Теодора Янници, к.и.н.
НАВАРИНСКОЕ СРАЖЕНИЕ (октябрь 1827г.)
Графическое изображение Наваринского сражения
24 июня (6 июля) 1827 г. после продолжительной дипломатической борьбы по Восточному вопросу три великие державы того времени, Англия, Франция и Россия, подписали в Лондоне трехстороннее соглашение (Тройственный союз). Данное соглашение в основном подтверждает условия Петербургского протокола между Россией и Англией (23 марта / 4 апреля 1826 г.), в соответствии с которым две державы договорились содействовать созданию единого греческого государства, находящегося в вассальной зависимости от султана. Этот протокол, по сути, означал отказ от принципов Священного Союза и был первым документом, в котором употреблялось понятие «Греция», а греки признавались воюющей стороной. В тот момент Франция воздержалась от присоединения к Петербургскому протоколу, т.к. тесно сотрудничала с египетским правителем Мухаммедом Али, но после категорического отказа Порты решить греческий вопрос мирным путем присоединилась к трехстороннему соглашению, подписанному в Лондоне. Данное соглашение предполагало, в частности, применение силы или проведение акций устрашения. Военно-морские силы трех держав должны были пресечь переброску вражеских войск на греческие земли. Одновременно планировалось наладить торговые отношения с греками, а также назначить и направить в Грецию консулов. Отказ Порты подчиниться требованиям Тройственного союза сделал военное столкновение неизбежным, что привело к Наваринскому сражению.
Морское сражение состоялось 8 (20) октября 1827 г. в бухте Наварино (юго-западное побережье Пелопоннеса), где объединенный англо-франко-русский флот столкнулся с турецко-египетскими судами. Накануне союзнические корабли были отправлены в данный район для того, чтобы принудить турок и египтян к перемирию. Это стало для турецкой стороны полной неожиданностью. Командующие союзническим флотом адмирал Эдвард Кодрингтон, возглавлявший английскую эскадру и всю экспедицию, вице-адмирал Анри де Реньи, стоявший во главе французской эскадры, и контр-адмирал Логин Петрович Гейден, командовавший русской эскадрой, решили направить флот в Наваринскую бухту, где базировался турецко-египетский флот под командованием Ибрагима-паши. Турецко-египетский флот насчитывал 89 кораблей с 2240 орудиями, в то время как весь союзнический флот состоял из 12 английских, 8 русских и 7 французских кораблей с 1324 орудиями.
Картина Карнерея (Ambroise-Louis Garneray) «Наваринское сражение» Εικονογράφηση της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, από τον Ambroise-Louis Garneray | Из кн.: Петров А. «Корабль «Азов» в Наваринском сражении.» СПб., 1887. ΠΕΤΡΩΒ, Α., Η ναυαρχίδα «Αζόφ» στα μάχη του Ναυαρίνου, Αγία Πετρούπολη 1887». |
Наваринское сражение, названное многими историками «счастливой случайностью», стало поистине судьбоносным. Когда фрегат «Дартмут» приблизился к противнику, капитан корабля Т. Феллоуз отправил к турецкому брандеру несколько человек во главе с помощником капитана Фицроу с требованием, чтобы турецкие и египетские корабли отошли на большее расстояние от союзнических сил. Но турки попытались не дать англичанам приблизиться и открыли огонь из орудий. Парламентер был убит, «Дартмут» открыл ответный огонь, и завязался бой. Французский флагманский корабль «Сирен» был обстрелян египетским фрегатом «Исмина», после чего вице-адмирал де Реньи приказал открыть огонь из всех орудий по вражеским судам. Через несколько секунд его приказ был выполнен. Английский адмирал Кодрингтон послал греческого лоцмана Петроса Микелиса и еще несколько человек на корабль египетского командира Мухара-бея, чтобы объяснить ему, что цель союзников состоит не в потоплении турецко-египетского флота, а в том, чтобы заставить его покинуть Наварино и отплыть на свои базы в Дарданеллах и Александрии. Однако египтяне убили отправленного Кодрингтоном греческого парламентера, и спустя несколько секунд египетское судно было потоплено французским флагманским кораблем «Азия». После этого стало ясно, что масштабного сражения не избежать. Через некоторое время к месту боевых действий приблизился и русский флот во главе с флагманским судном «Азов». Это укрепило моральный дух союзников, а пушечные залпы стали раздавать еще чаще.
Около 18:00 8 (20) октября 1827 года сражение закончилось. Бой продолжался четыре часа и стал еще одним доказательством превосходства европейского флота. Из 89 турецко-египетских кораблей 60 были уничтожены или потоплены, а остальные – причалили к берегу, получив значительные повреждения. Людские потери турецко-египетских войск составили 6 тыс. убитыми и 4 тыс. ранеными. Союзники не потеряли ни одного корабля, потери в живой силе составили 174 убитыми и 475 ранеными.
Греками известие о победе над турецко-египетским флотом было встречено с большим ликованием: они осознали, что день их освобождения уже близок.
Из кн.: «Год Наваринской кампании. Из записок лейтенанта Александра Петровича Рыкачева, веденных на эскадре контр-адмирала графа Логина Петровича Гейдена. Кронштадт, 1877».
«командующий российский контр-адмирал Логин Петрович Гейден»
Граф Ло́гин (Логгин) Петро́вич Ге́йден (нидерл. Lodewijk van Heiden; 6 сентября 1773 — 17 октября 1850) — русский адмирал (1833) голландского происхождения, который командовал русскими кораблями в знаменитом Наваринском сражении. Дед известного общественного деятеля П. А. Гейдена.
«командующий французской эскадрой вице-адмирал Анри де Риньи». Граф Мари Анри Готье Даниэль де Риньи (фр. Marie Henri Daniel Gauthier de Rigny; 2 февраля 1782, Туль, Франция — 6 ноября 1835, Париж) — французский государственный и военный деятель. Адмирал и дипломат.
«командующий английской эскадрой адмирал Эдвард Кодрингтон» / Сэр Эдвард Кодрингтон (англ. Edward Codrington; 27 апреля 1770 — 28 апреля 1851) — британский адмирал.
О ЧАХОВЕ МИХАИЛЕ АНТИПОВИЧЕ
Михаил Антипович Чахов. Это имя известно не только в Петрозаводске и Карелии, в странах ближнего и дальнего Зарубежья, как теперь принято говорить, но и в самой Греции. В памяти всех, кто хоть раз с ним соприкоснулся по службе, в общественной деятельности, просто по-соседски, он навсегда остался человеком неординарным, энергичным, обаятельным, добрым, общительным, неравнодушным, готовым придти на помощь, просто сделать по доброте душевной что-нибудь приятное своему собеседнику. Он мог найти общий язык с любым человеком и, совсем не стремясь к этому, оставить о себе добрую память. Он был вхож в кабинеты чиновников и министров, в семьи простых греков, общался с представителями Правительства и мэрии и, при этом, всегда оставался самим собой. Проходя мимо соседских старушек, он говорил им: «Как живете, девицы-красавицы? Не хотите ли яблочек?» - и при этом приносил им ящик яблок. Те, радостно улыбаясь беззубыми ртами, чувствовали себя действительно девицами, да еще и красавицами. Разве смогут они забыть этого удивительного человека? Приезжая по делам службы в удаленное село Карелии и встретив там грека, он обязательно заговаривал с ним на родном греческом языке, отчего у старого грека, в течение десятилетий не слышавшего родного языка, слезы наворачивались на глаза, и радость встречи с земляком была безмерной. Его радостно приветствовали греки, живущие в Петрозаводске и «в глубинке» Карелии, с ним интересно было поговорить грекам, приехавшим в Петрозаводск, о делах греческой диаспоры, живущей в Карелии, и планах на будущее. А планов у него было, как говорится, «громадье».
Михаил Антипович Чахов родился 16 января 1956 года в маленьком поселке Триалети недалеко от Тбилиси. Он вырос в трудовой крестьянской семье. Кроме него в семье росли три брата и две сестры. Отец Антип Георгиевич Чахов работал в колхозе, а мать Сусанна Ивановна вела домашнее хозяйство и воспитывала своих шестерых детей. Жить было трудно, но весело. В 1963 году маленький Миша пошел в первый класс сельской школы. Учеба ему давалась нелегко, но он очень старался, потому что понимал, что только грамотный человек сможет чего-то достигнуть в жизни. С детства он привык к труду, полюбил родную природу: теряющиеся в дымке горизонта горы, бескрайнее синее небо. Море, живое, необыкновенное, меняющееся в каждое мгновении, было совсем недалеко, и оно притягивало к себе, гипнотизировало. С его волнами можно было поговорить о самом сокровенном, поведать ему о своих мечтах и желаниях. Поэтому в Карелии М.А.Чахову часто снилось море, рассказывающее ему о далекой Греции. Когда Михаилу исполнилось 13 лет, в семью пришло большое горе – умер отец, кормилец, надежда и опора семьи. Семье пришлось очень тяжело. Средств катастрофически не хватало. Чтобы как-то помочь матери, Михаил в летние каникулы работал в колхозе пастухом, как бог Аполлон, пасший стада царя Адмета в Фессалии. Очень рано он познал цену трудом заработанного куска хлеба. В 1976 году он приехал в Карелию к брату. Карелия произвела на молодого человека неизгладимое впечатление. Порою, природа Карелии напоминала ему родные места. Михаил очень любил животных. Эту любовь он унаследовал от отца. В Карелии он поступил учиться в сельскохозяйственный техникум. Из Медвежьегорска, где он немного поработал, Михаила призвали в армию. Служба в армии проходила в городе Уссурийске, расположенном так далеко от родных мест.
С детства маленький Миша мечтал стать милиционером. Люди в форме, в фуражке с кокардой всегда вызывали у него восхищение и уважение. В 1976 году его мечта осуществилась – он поступил учиться Ленинградскую школу милиции. Старательного курсанта сразу заметили. К нему хорошо относились и однокурсники, и преподаватели. Учился он отлично и стал старшиной курса. На празднике фонтанов в Петергофе в 1979 году он с первого взгляда и навсегда влюбился в красивую девушку с необыкновенным именем Лаура, свою будущую жену. Свадьбу отпраздновали в 1980 году в Карелии, куда Михаила направили по распределению участковым милиционером после успешного окончания школы милиции. В 1981 году в жизни Михаила произошло счастливое событие – любимая жена подарила ему первенца, дочь Нину. Ему везло на дочерей! В 1985 году родилась вторая дочь Людмила, а в 1986 году – третья дочь, которую он назвал в честь своей далекой этнической родины Элладой, его любимица. Младшие всегда становятся самыми любимыми. Свою жену и дочерей Михаил боготворил. Уезжая по делам, он постоянно звонил домой и интересовался, как дела у жены и детей, все ли в порядке. Дочери росли красивыми, умными, настоящими гречанками и радовали своих родителей. Когда жена Михаила заболела, он, в прямом смысле, носил ее на руках по коридорам и лестницам в процедурный кабинет, немало удивляя этим окружающих.
Во время службы в милиции Михаилу Антиповичу выпал случай работать на острове Кижи, одном из красивейших мест Карелии, известном во всем мире благодаря музею деревянного зодчества под открытым небом. Сюда приезжают туристы из самых отдаленных мест мира: от Уругвая до Австралии, чтобы впитать в себя красоту строгой карельской природы, синюю бездонность озера и неба. Онежское озеро богато островами. Недалеко от острова Кижи расположен остров Леликово, на котором в начале прошлого века была построена небольшая деревенская церковь, находившаяся в то время в полуразрушенном состоянии. У Михаила Антиповича была мечта восстановить эту церковь, возродить заброшенный остров, но этому, к горькому сожалению, не суждено было сбыться.
По роду деятельности он должен был часто бывать в различных районах Карелии и с удивлением и радостью обнаружил, что он – не единственный грек здесь, в далеком северном краю. Оказывается, в Карелии проживают его земляки, волею судеб оказавшиеся так далеко от горячо любимой родины. Вот тогда-то у Михаила Антиповича Чахова зародилась мысль – объединить греков в единую семью, создать Общество греческой культуры и присвоить ему звучное имя «Эллада» в честь своей младшей горячо любимой дочери. Он чувствовал в себе необычайный прилив сил и готовность сделать для своих земляков-греков все, что было в его силах. Сначала он познакомился с греками, живущими в Карелии. Было проведено общее собрание учредителей, подготовлен и согласован Устав вновь создаваемой общественной организации и 4 февраля 1997 года была официально зарегистрирована Карельская республиканская общественная организация «Общество греческой культуры «Эллада». Закипела жизнь в новой общественной организации. Удалось арендовать помещение для офиса «Эллады» в центре города. Офис был освящен священником Екатерининской церкви Петрозаводска отцом Владимиром. Здесь проводились встречи и собрания с приглашением представителей дружественных диаспор, проживающих в Карелии, устраивались праздники, на которые греки приходили всей семьей. Звучала прекрасная греческая музыка и лилась звучная греческая речь. Атмосфера создавалась домашняя, семейная, настроение было замечательное. Случайно познакомившись с преподавателем греческого языка из Афин Дионисием Карвеласом, он пригласил его в Петрозаводск для организации занятий греческим языком в школах города и для взрослой группы учащихся, занимавшихся греческим языком в помещении офиса. После прохождения годичного курса греческого языка создавалась группа, которая ездила в Грецию на стажировку языка и для знакомства непосредственно с Грецией, ее историей и культурой. Изучение новогреческого языка с Дионисием Карвеласом продолжались почти 10 лет. В настоящее время молодые преподаватели, изучавшие новогреческий язык в Афинском университете, преподают его на кафедре классической филологии филологического факультета Петрозаводского университета. Преподается новогреческий язык и в воскресной школе Общества греческой культуры «Эллада».
Одним из самых важных мероприятий Михаила Антиповича Чахова стало строительство часовни из деревянного бруса в Греции недалеко от города Пилос. Эта удивительная история началась в давние времена. После победы в 1827 году в бухте Наварино объединенных сил военно-морской эскадры, в состав которой входили моряки Греции, России, Англии и Франции, над ненавистным турецким флотом, благодарные греки выстроили каменную часовню в знак памяти погибшим русским морякам в местечке, недалеко от морского сражения. Со временем часовня обветшала и Греция предложила конкурс на лучший проект современного памятника русским морякам, погибшим за свободу Греции. Узнав об объявленном конкурсе, Михаил Антипович обратился к карельским архитекторам с предложением принять участие в конкурсе. Карельский проект был признан лучшим, и в далекой Греции была воздвигнута часовенка из деревянного бруса, так гармонично вписавшаяся в греческий пейзаж. Как благодарны наши соотечественники, побывавшие в Греции, «карельским» грекам, увековечивших память о павших русских героях! Сколько душевных сил, сердца, нервов и собственных средств отдал Михаил Антипович для строительства этой часовни! Он побывал в Греции на освящении часовенки, встречался там с русскими моряками, традиционно прибывающими в Грецию на праздник в часть победы объединенных сил над турецким флотом в Наваринском сражении. Фактически, часовня стала памятником и ему самому, так как вскоре после ее постройки, Михаила Антиповича не стало. Он ушел из жизни полный сил и планов на будущее.
Михаил Антипович Чахов был заметной фигурой не только в Карелии, но и в странах ближнего и дальнего Зарубежья. Его хорошо знали в местах проживания греков – Минводах, Ессентуках, Мариуполе и др. На очередном конгрессе объединенных греческих общин России (ОГОР), проходившем в мае 1997 года в Новороссийске, он был избран в состав Ревизионной Комиссии этой авторитетной организации. Он наладил прочные контакты со всеми консулами Греции в России, с руководителями ряда областей Греции. В 1998 году планировалось установление побратимских связей Петрозаводска и других городов Карелии с городами Греции. К сожалению, безвременная кончина Михаила Антиповича Чахова не только затормозила этот процесс, но и нанесла сильный удар по всей организации греков в Карелии. Это потеря для всего национального движения Карелии. Чахов своим примером показывал остальным, что может и должен делать лидер общественного объединения для решения проблем своей этнической общности, развития родного языка, образования, национальной культуры, сохранения своей этнической самобытности.
9 мая 1998 года Михаила Антиповича Чахова ушел из жизни в расцвете сил, полный планов и грандиозных замыслов. На его похороны пришло очень много народа. Все хотели отдать дань памяти этому необыкновенному, так рано ушедшему из жизни светлому человеку: друзья и близкие, представители Правительства РК, Администрации Петрозаводска, греки, приехавшие издалека, члены Общества греческой культуры «Эллада», представители греческой диаспоры, жители Петрозаводска и Карелии и просто знакомые. Похоронили Михаила Антиповича Чахова в далекой и так любимой им Греции.
После смерти любимого мужа Лаура долго не могла выйти из дома: каждый уголок города остро напоминал ей о днях былого счастья. От этого горя было некуда деться. Но жизнь идет вперед. Заботы о детях, как говорится, о хлебе насущном потихоньку заглушали боль столь ранней и неожиданной утраты. Рядом были верные друзья Михаила, не оставившие ее наедине с тяжелым горем. А два года назад младшая дочь Эллада подарила маме маленького Михаила Антиповича Чахова, очень похожего на деда. Теперь есть кому продолжить славное дело, начатое знаменитым дедом!
Михаил Антипович Чахов был невероятно коммуникабельным, общительным человеком. Своей энергией, работоспособностью, жизнерадостным оптимизмом, доброй, светлой, мягкой улыбкой располагал к себе разных людей, заражал их своими идеями. Всю свою жизнь он связывал с деятельностью своего детища – «Общества греческой культуры «Эллада». Последователи его дела хранят в своих сердцах благодарную память о первом председателе КРОО «Общество греческой культуры «Эллада» Михаиле Антиповиче Чахове. Пусть будет земля тебе пухом в твоей любимой Греции, а море будет тебе тихо рассказывать о далекой, но ставшей родной Карелии, приблизившейся к Греции, благодаря твоей кипучей деятельности.
Татьяна Корниенко, председатель КРОО «Общество греческой культуры «Эллада»
1 октября 2008 года
РЕКВИЕМ М.А.ЧАХОВУ
Прощай, прощай, наш президент
Карельской Греческой общины!
Ушел от нас в расцвете лет
И даже сильные мужчины
Не смогут слез своих сдержать
И скрыть свое большое горе.
Теперь вовек тебе лежать
Там в Греции и слушать море.
Зачем так рано всех оставил,
Детей, любимую жену,
Печалиться нас всех заставил,
Вонзив нам в сердце боль одну?
Вступай же в Царствие Небесное,
Оплакан и любим сердечно,
И благодать вся Поднебесная
Пребудет над тобой навечно!
Татьяна Корниенко, председатель Общества греков япетрозаводска.
Май 1998 года
Θεοδώρα Γιαννίτση, διδάκτωρ ιστορίας.
Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ του ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ (Οκτώβριος 1827)
Иван Константинович Айвазовский «Наваринский бой» / Ιβάν Αϊβαζόβσκι «Ναυμαχία Ναυαρίνου»
Στις 24 Ιουνίου/6 Ιουλίου του 1827, σ' ένα διπλωματικό παιχνίδι για τον έλεγχο του περάσματος για την Ανατολή, οι τρεις μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία, υπογράφουν στο Λονδίνο την τριμερή Ιουλιανή σύμβαση του Λονδίνου ("Τριπλή Συμμαχία"). Η σύμβαση αυτή επαναλαμβάνει βασικά τους όρους του Πρωτοκόλλου της Πετρούπολης μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας (23 Μαρτίου/4 Απριλίου 1826), σύμφωνα με το οποίο οι δύο Δυνάμεις συμφωνούσαν να επέμβουν μεσολαβητικά για τη δημιουργία ενιαίου Ελληνικού Κράτους, υποτελούς στο Σουλτάνο. Το πρωτόκολλο αυτό ουσιαστικά σήμαινε απομάκρυνση από τις αρχές της Ιερής Συμμαχίας και αποτελεί το πρώτο διπλωματικό κείμενο (διμερή συμφωνία) που μνημονεύει το όνομα «Ελλάδα» και αναγνωρίζει πολιτική ύπαρξη στους Έλληνες. Η Γαλλία προς στιγμή διστάζει να προσχωρήσει στο Πρωτόκολλο της Πετρούπολης γιατί διατηρεί σχέσεις συνεργασίας με τον Μωχάμετ Άλυ της Αιγύπτου, αλλά, ύστερα από την επίμονη άρνηση της Πύλης να δεχτεί ειρηνική λύση του Ελληνικού Ζητήματος, προσχωρεί και αυτή στην τριμερή Ιουλιανή σύμβαση του Λονδίνου. Η σύμβαση αυτή επαναλαμβάνει βασικά τους όρους του Πρωτοκόλλου της Πετρούπολης, περιέχει όμως και ρήτρα καταναγκασμού ή τουλάχιστον εκφοβισμού. Μοίρες ναυτικές των τριών Δυνάμεων θα αναλάμβαναν να επιβάλουν τη διακοπή των εχθροπραξιών. Παράλληλα θα προχωρούσαν στη σύναψη εμπορικών σχέσεων με τους Έλληνες και στο διορισμό προξένων. Η άρνηση της Πύλης να υποταχθεί στη θέληση της Τριπλής Συμμαχίας είχε σαν αποτέλεσμα τη ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Схема Наваринского сражения / Γραφική αναπαράσταση της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου
Η ναυμαχία έλαβε χώρα στις 8/20 Οκτωβρίου 1827 στον κόλπο του Ναυαρίνου (Νότιο-Δυτική ακτή της Πελοποννήσου) και σε αυτή συγκρούστηκαν ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος και ο συμμαχικός –άγγλο-γάλλο-ρωσικός– στόλος. Προηγουμένως οι συμμαχικές μοίρες είχαν σταλεί στην περιοχή για να επιβάλουν εκεχειρία, πράγμα που η τουρκική πλευρά δεν αποδέχονταν. Οι αρχηγοί των συμμαχικών μοιρών, ναύαρχος Εδουάρδος Κόδριγκτον, αρχηγός της αγγλικής μοίρας που είχε και το γενικό πρόσταγμα, αντιναύαρχος Ερρίκος Δεριγνύ, αρχηγός της γαλλικής μοίρας και αντιναύαρχος Λογγίνος Χέϋδεν, αρχηγός της ρωσικής μοίρας, αποφάσισαν όπως εισχωρήσει ο στόλος στον κόλπο του Ναυαρίνου, όπου βρισκόταν ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος υπό την αρχηγία του Ιμπραήμ πασά. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος αποτελούνταν από 89 σκάφη με 2.240 πυροβόλα, ο δε συμμαχικός δεν διέθετε πάνω από 27 πλοία – 12 αγγλικά, 8 ρωσικά και 7 γαλλικά – με 1.324 πυροβόλα.
Ένα «τυχαίο γεγονός», όπως το χαρακτηρίζουν αρκετοί ιστορικοί της ναυμαχίας του Ναυαρίνου, διαδραμάτισε το ρόλο του «μοιραίου γεγονότος». Σε κάποια στιγμή ένα εχθρικό πυρπολικό φθάνει πολύ κοντά στο πολεμικό πλοίο «Ντάρτμουθ» και ο κυβερνήτης του Φελλόους στέλνει μια λέμβο με λίγους άνδρες και επικεφαλής τον Υποπλοίαρχο Φιτσρόϋ για να αναγκάσει το εχθρικό πυρπολικό να απομακρυνθεί. Εκείνοι, όμως, αφού προσπάθησαν να πείσουν τους Άγγλους να μην πλησιάσουν, πυροβολούν, σκοτώνουν τον υποπλοίαρχο και μερικούς ακόμη άνδρες και ανάβουν το πυρπολικό. Το «Ντάρτμουθ» ανταποδίδει το πυρ. Η γαλλική ναυαρχίδα «Σειρήν» χτυπιέται από την αιγυπτιακή φρεγάτα «Εσμίνα». Αμέσως ο Γάλλος αντιναύαρχος Δεριγνύ διατάζει σφοδρό κανονιοβολισμό κατά της εχθρικής φρεγάτας και σε ελάχιστα λεπτά το πυρ γενικεύεται. Ο Άγγλος ναύαρχος Κόδριγκτον στέλνει τον Έλληνα πλοηγό Πέτρο Μικέλη με λίγους άνδρες στον Αιγύπτιο διοικητή Μουχαρέμπεη και του διαμηνύει ότι σκοπός των συμμάχων δεν είναι να κτυπήσουν τους Τουρκοαιγυπτίους, αλλά να τους αναγκάσουν να φύγουν από το Ναυαρίνο και να επιστρέψουν στις βάσεις τους, στα Δαρδανέλια και στην Αλεξάνδρεια. Οι Αιγύπτιοι σκοτώνουν τον Έλληνα απεσταλμένο του Κόδριγκτον και σε λίγα λεπτά η γαλλική ναυαρχίδα «Ασία» βυθίζει την αιγυπτιακή ναυαρχίδα. Από αυτή τη στιγμή η μάχη γενικεύεται και ξεφεύγει από κάθε σχεδιασμό και έλεγχο. Λίγο αργότερα πλησιάζει ο ρωσικό στόλος με επικεφαλής τη ναυαρχίδα «Αζόφ», οπότε το ηθικό των συμμάχων αναπτερώνεται και ο κανονιοβολισμός γίνεται ακόμη πιο έντονος και πεισματώδης.
Εικονογράφηση της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, ΠΕΤΡΩΒ, Α., Η ναυαρχίδα «Αζόφ» στα μάχη του
από τον Ambroise-Louis Garneray Nαυαρίνου, Αγία Πετρούπολη 1887».
Γύρω στις 18.00 της 8/20 Οκτωβρίου 1827 τα πάντα είχαν τελειώσει. Η ναυμαχία είχε κρατήσει τέσσερις ώρες και το αποτέλεσμά της έδειξε την υπεροχή των ευρωπαϊκών στόλων. Από τα 89 πλοία του τουρκοαιγυπτιακού στόλου τα 60 είχαν εντελώς καταστραφεί και βυθισθεί, ενώ τα υπόλοιπα είχαν ριχτεί στα αβαθή του κόλπου με σημαντικές ζημιές, ενώ οι ανθρώπινες απώλειες ανήλθαν σε 6.000 νεκρούς περίπου και 4.000 τραυματίες. Οι σύμμαχοι δεν έχασαν κανένα πλοίο, ενώ σε ανθρώπινες απώλειες είχαν 174 νεκρούς και 475 τραυματίες.
Η χαρμόσυνη είδηση της καταναυμαχήσεως του τουρκοαιγυπτιακού στόλου πανηγυρίσθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό από τους Έλληνες που έβλεπαν πλέον κοντά την ημέρα της ελευθερίας τους.
«ο αρχηγός της ρωσικής μοίρας αντιναύαρχος Λογγίνος Χέϋδεν». Ο Λογγίνος Χέυδεν (Ρωσικά:Логин Петрович Гейден, Λόγκιν Πετρόβιτς Γκέιντεν), που γεννήθηκε στο Ζαουντλάρεν της Ολλανδίας ως Λουδοβίκος βαν Χάιντεν (Lodewijk van Heiden, 6 Σεπτεμβρίου 1773 – 17 Οκτωβρίου 1850), ήταν Ρώσος ναύαρχος, ολλανδικής καταγωγής. Έμεινε γνωστός ως ένας από τους τρεις διοικητές του στόλου των Δυτικών δυνάμεων στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
«ο αρχηγός της γαλλικής μοίρας αντιναύαρχος Ερρίκος Δεριγνύ
Ο Ανρί ντε Ρινί, γνωστός στην Ελλάδα ως Δεριγνύ (πλήρες όνομα: Marie Henri Daniel Gauthier, comte de Rigny, ελληνικά: Μαρί Ανρί Ντανιέλ Γκοτιέ, κόμης του Ρινύ, 2 Φεβρουαρίου 1782 – 6 Νοεμβρίου 1835) ήταν Γάλλος ευγενής, ναύαρχος του γαλλικού στόλου στην περίφημη Ναυμαχία του Ναυαρίνου στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
« ο αρχηγός της αγγλικής μοίρας ναύαρχος Εδουάρδος Κόδριγκτον», ο Σερ Έντουαρντ Κόδριγκτον (αγγλ.: Sir Edward Codrington, 27 Απριλίου 1770 - 28 Απριλίου1851), ναύαρχος του Βρετανικού στόλου, ήρωας της ναυμαχίας του Τραφάλγκαρ και της ναυμαχίας του Ναυαρίνου.
GOOGLE-TRANSLATION
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΑΧΟΒ ΜΙΧΑΗΛ ΑΝΤΙΠΟΒΙΤΣ
Μιχαήλ Αντιπόβιτς Τσάχοφ. Το όνομα αυτό είναι γνωστό όχι μόνο στο Πετροζαβόντσκ και στην Καρελία, στις χώρες του κοντινού και του μακρινού εξωτερικού, όπως συμβαίνει τώρα, αλλά και στην ίδια την Ελλάδα. Στη μνήμη όλων όσοι τουλάχιστον έρχονταν σε επαφή μαζί του σε δημόσια υπηρεσία, ακριβώς όπως ένας γείτονας, παρέμεινε για πάντα για ένα εξαιρετικό πρόσωπο, ενεργητικό, γοητευτικό, ευγενικό, κοινωνικό, μερικό, έτοιμο να έρθει στη διάσωση, μόνο για να κάνει κάτι καλό κάτι καλό για τον συνομιλητή σας. Θα μπορούσε να βρει μια κοινή γλώσσα με οποιοδήποτε άτομο και, καθόλου να αγωνίζεται για αυτό, να αφήνει μια καλή μνήμη του εαυτού του. Συμμετείχε στα γραφεία αξιωματούχων και υπουργών, στις οικογένειες των απλών Ελλήνων, μίλησε με εκπροσώπους της κυβέρνησης και του Δημαρχείου και ταυτόχρονα παρέμεινε ο ίδιος. Περνώντας από τους παλιούς γείτονες, τους είπε: "Πώς ζείτε, όμορφα κορίτσια; Θα θέλατε τα μήλα; »- και ταυτόχρονα τους έφερε ένα κουτί με μήλα. Εκείνοι χαμογελώντας χαρούμενοι με άφθονα στόματα αισθάνθηκαν πραγματικά σαν κορίτσια και ακόμη και ομορφιές. Πώς μπορούν να ξεχάσουν αυτό το εκπληκτικό πρόσωπο; Φτάνοντας σε υπηρεσία σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Καρελίας και συναντώντας έναν Έλληνα εκεί, πάντα μίλησε σε αυτόν στην πατρίδα του, γι 'αυτό ο παλιός Έλληνας, που δεν είχε ακούσει τη μητρική του γλώσσα εδώ και δεκαετίες, είχε δάκρυα στα μάτια του και η χαρά της συνάντησης με τον συμπατριώτη του ήταν τεράστια. Χαιρετίστηκε με χαρά από τους Έλληνες που ζούσαν στο Πετροζαβόντσκ και το "outback" της Καρελίας, ήταν ενδιαφέρον να μιλήσουμε με τους Έλληνες που έφτασαν στο Πετροζαβόντσκ για τις υποθέσεις της ελληνικής διασποράς που ζούσαν στην Καρελία και τα σχέδια για το μέλλον. Και είχε σχέδια, όπως λένε, "πολύ".
Ο Mikhail Antipovich Chakhov γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1956 στο μικρό χωριό Τριαλέτη κοντά στην Τιφλίδα. Μεγάλωσε σε μια εργαζόμενη αγροτική οικογένεια. Εκτός από αυτόν, στην οικογένεια μεγάλωσαν τρία αδέλφια και δύο αδελφές. Ο πατέρας Antip Georgievich Chakhov εργάστηκε σε ένα συλλογικό αγρόκτημα και η μητέρα του Susanna Ivanovna έτρεξε ένα νοικοκυριό και έθεσε τα έξι παιδιά του. Ήταν δύσκολο να ζεις, αλλά διασκέδαση. Το 1963, λίγο Misha πήγε στην πρώτη τάξη ενός αγροτικού σχολείου. Η μελέτη δεν ήταν εύκολη γι 'αυτόν, αλλά προσπάθησε πολύ σκληρά, γιατί κατάλαβε ότι μόνο ένα ικανό πρόσωπο θα μπορούσε να επιτύχει κάτι στη ζωή. Από την παιδική ηλικία, συνηθίζει να εργάζεται, έπεσε στην αγάπη με τη φυσική του φύση: τα βουνά έχαναν στο θολό ορίζοντα, τον απέραντο γαλάζιο ουρανό. Η θάλασσα, ζωντανή, ασυνήθιστη, μεταβαλλόμενη σε κάθε στιγμή, ήταν πολύ κοντά και προσέλκυσε στον εαυτό της, υπνωτισμένη. Με τα κύματα του θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τα πιο οικεία, να του πούμε για τα όνειρα και τις επιθυμίες του. Ως εκ τούτου, στην Κάρελια Μ.Α. ο Τσάχοβ συχνά ονειρευόταν τη θάλασσα που του έλεγε για την μακρινή Ελλάδα. Όταν ο Μιχαήλ ήταν 13 ετών, ήλθε στην οικογένεια μεγάλη θλίψη - πέθανε ο πατέρας του, ο οικογενειάρχης, η ελπίδα και η στήριξη της οικογένειας. Η οικογένεια είχε πολύ σκληρό χρόνο. Τα κονδύλια λείπουν πάρα πολύ. Για να βοηθήσει τη μητέρα του κατά κάποιο τρόπο, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, ο Μιχαήλ εργάστηκε ως βοσκός στο συλλογικό αγρόκτημα, όπως ο θεός Απόλλων, κάνοντας τα κοπάδια του Τσάρ Αμπέμ στη Θεσσαλία. Πολύ νωρίς γνώριζε την τιμή ενός σκληρού κέρδους κομμάτι ψωμιού. Το 1976, ήρθε στην Καρέλια στον αδελφό του. Η Καρελία έκανε μια μόνιμη εντύπωση στον νεαρό. Κάποιες φορές, η φύση της Καρελίας του υπενθύμισε τους ιθαγενείς τόπους του. Ο Μιχαήλ ήταν πολύ λάτρης των ζώων. Αυτός κληρονόμησε αυτή την αγάπη από τον πατέρα του. Στην Καρελία πήγε να σπουδάσει σε γεωργική τεχνική σχολή. Από το Medvezhyegorsk, όπου εργάστηκε λίγο, ο Mikhail σχεδιάστηκε στο στρατό. Στρατιωτική υπηρεσία πραγματοποιήθηκε στην πόλη Ussuriysk, που βρίσκεται τόσο μακριά από τις πατρίδες τους.
Από την παιδική ηλικία, ο μικρός Μισά ονειρευόταν να γίνει αστυνομικός. Οι άνθρωποι με στολή, με ένα καπάκι με ένα κοκκάδι, έκαναν πάντα θαυμασμό και σεβασμό από αυτόν. Το 1976, το όνειρό του έγινε πραγματικότητα - εισήλθε στην Αστυνομική Σχολή του Λένινγκραντ. Ένας επιμελής καπετάν παρατηρήθηκε αμέσως. Και οι δύο συμμαθητές και οι δάσκαλοι τον αντιμετώπισαν καλά. Σπούδασε καλά και έγινε εργοδηγός του μαθήματος. Στο φεστιβάλ σιντριβάνι στο Peterhof το 1979, από την πρώτη ματιά και για πάντα ερωτεύτηκε ένα όμορφο κορίτσι με ένα ασυνήθιστο όνομα Laura, τη μελλοντική του γυναίκα. Ο γάμος γιορτάστηκε το 1980 στην Καρελία, όπου ο Μιχαήλ ήρθε για διανομή από έναν τοπικό αστυνομικό μετά την επιτυχή ολοκλήρωση μιας αστυνομικής σχολής. Το 1981, ένα χαρούμενο γεγονός συνέβη στη ζωή του Μιχαήλ - η αγαπημένη του γυναίκα του έδωσε το πρώτο του παιδί, κόρη Νίνα. Ήταν τυχερός με τις κόρες του! Το 1985 γεννήθηκε η δεύτερη κόρη Λουδμίλα και το 1986 η τρίτη κόρη, την οποία ονόμασε προς τιμήν της μακρινής εθνοτικής πατρίδας της Ελλάδας, του αγαπημένου της. Οι νεότεροι είναι πάντα οι πιο αγαπημένοι. Ο Μιχάλης είδε την γυναίκα και τις κόρες του. Αφήνοντας στην επιχείρηση, ο ίδιος κάλεσε σταθερά το σπίτι και ρώτησε πώς κάνουν η γυναίκα και τα παιδιά του, όλα ήταν εντάξει. Οι κόρες μεγάλωσαν πανέμορφες, έξυπνες, πραγματικές ελληνικές γυναίκες και ευχαρίστησαν τους γονείς τους. Όταν η σύζυγος του Μιχαήλ αρρώστησε, κυριολεκτικά την έφερε στην αγκαλιά του κατά μήκος των διαδρόμων και σκαλοπατιών στην αίθουσα θεραπείας, εκπλήσσοντας πολλούς γύρω του.
Ενώ υπηρετούσε στην αστυνομία, ο Mikhail Antipovich είχε την ευκαιρία να δουλέψει στο νησί Kizhi, ένα από τα πιο όμορφα μέρη στην Καρελία, γνωστό σε όλο τον κόσμο χάρη στο υπαίθριο μουσείο ξύλινης αρχιτεκτονικής. Οι τουρίστες έρχονται εδώ από τα πιο απομακρυσμένα μέρη του κόσμου: από την Ουρουγουάη στην Αυστραλία για να απορροφήσουν την ομορφιά της αυστηρής καρελιανής φύσης, την γαλάζια αψίδα της λίμνης και του ουρανού. Η λίμνη Ονέγκα είναι πλούσια σε νησιά. Δεν απέχει πολύ από το νησί Kizhi το νησί Lelikovo, στο οποίο στις αρχές του περασμένου αιώνα χτίστηκε μια μικρή εκκλησία του χωριού, η οποία τότε ήταν σε κατασπαρμένη κατάσταση. Ο Μιχαήλ Αντιπόβιτς είχε ένα όνειρο να αποκαταστήσει αυτήν την εκκλησία, να αναβιώσει ένα εγκαταλελειμμένο νησί, αλλά αυτό, δυστυχώς, δεν προοριζόταν να γίνει πραγματικότητα.
Ανά τύπο δραστηριότητας, έπρεπε συχνά να βρίσκεται σε διάφορες περιοχές της Καρελίας, και με έκπληξη και χαρά ανακάλυψε ότι δεν ήταν ο μόνος Ελληνας εδώ, στο βόρειο άκρο. Αποδεικνύεται ότι οι συμπατριώτες του ζουν στην Καρελία, με τη θέληση της μοίρας, που ήταν τόσο μακριά από την αγαπημένη πατρίδα τους. Ήταν τότε που ο Μιχαήλ Αντιπόβιτς Τσάχοβ είχε την ιδέα να ενώσει τους Έλληνες σε μια ενιαία οικογένεια, να δημιουργήσει την Εταιρεία Ελληνικού Πολιτισμού και να του δώσει το ηχηρό όνομα "Hellas" προς τιμήν της νεότερης αγαπημένης του κόρης. Αισθάνθηκε στον εαυτό του μια εξαιρετική έκρηξη δύναμης και μια ετοιμότητα να κάνει για τους συναδέλφους του Έλληνες ό, τι ήταν στην εξουσία του. Πρώτα συναντήθηκε με τους Έλληνες που ζούσαν στην Καρελία. Πραγματοποιήθηκε μια γενική συνάντηση των ιδρυτών, προετοιμάστηκε και συμφωνήθηκε ο Χάρτης του νεοσύστατου δημόσιου οργανισμού και στις 4 Φεβρουαρίου 1997 ο επίσημος δημοτικός σύλλογος «Ελληνικός Πολιτιστικός Σύλλογος Ελλάδας» της Καρελικής Δημοκρατίας. Η ζωή άρχισε να βράζει σε μια νέα κοινωνική οργάνωση. Κατάφερα να νοικιάσω ένα δωμάτιο για το γραφείο της Ελλάδας στο κέντρο της πόλης. Το γραφείο ήταν αφιερωμένο από τον πατέρα Βλαντιμίρ, ιερέα της Εκκλησίας της Αικατερίνης του Πετροζαβόντσκ. Συνεδριάσεις και συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν εδώ με την πρόσκληση εκπροσώπων φιλικών διασπορών που ζούσαν στην Καρελία, πραγματοποιήθηκαν αργίες, στις οποίες οι Έλληνες ήρθαν ως οικογένεια. Έλασε όμορφη ελληνική μουσική και χυθεί ηχητική ελληνική ομιλία. Η ατμόσφαιρα δημιουργήθηκε στο σπίτι, στην οικογένεια, η διάθεση ήταν υπέροχη. Καθώς συναντήθηκε τυχαία με τον καθηγητή ελληνικής γλώσσας από την Αθήνα, ο Διονύσιος Καρβέλας, τον κάλεσε στο Πετροζαβόντσκ να διοργανώσει ελληνικές μαθήματα στα σχολεία της πόλης και για μια ενήλικη ομάδα μαθητών που μελετούσαν τα ελληνικά στο γραφείο. Αφού ολοκλήρωσε μια μονοετή πορεία της ελληνικής γλώσσας, δημιουργήθηκε μια ομάδα που πήγε στην Ελλάδα για μια πρακτική άσκηση της γλώσσας και να εξοικειωθεί άμεσα με την Ελλάδα, την ιστορία και τον πολιτισμό της. Η μελέτη της νεοελληνικής γλώσσας με τον Διονύσιο Carvelas κράτησε σχεδόν 10 χρόνια. Σήμερα, οι νέοι δάσκαλοι που φοίτησαν τη νεοελληνική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών διδάσκουν στο Τμήμα Κλασικής Φιλολογίας, Τμήμα Φιλολογίας, Πανεπιστήμιο Petrozavodsk. Η σύγχρονη ελληνική γλώσσα διδάσκεται επίσης στο Κυριακό σχολείο της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτισμού "Hellas".
Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του Μιχαήλ Αντίποβιτς Τσάχοβ ήταν η κατασκευή ενός παρεκκλησίου με ξύλινα δοκάρια στην Ελλάδα κοντά στην πόλη της Πύλου. Αυτή η εκπληκτική ιστορία ξεκίνησε στην αρχαιότητα. Μετά τη νίκη του 1827 στον κόλπο του Ναυαρίνου των συνδυασμένων δυνάμεων της ναυτικής μοίρας, που περιλάμβαναν ναύτες από την Ελλάδα, τη Ρωσία, την Αγγλία και τη Γαλλία, πάνω στον μισητό τουρκικό στόλο, οι ευγνώμονες Έλληνες έχτισαν ένα πέτρινο παρεκκλήσι στη μνήμη των νεκρών Ρώσων ναυτικών σε ένα μέρος κοντά στη θάλασσα τη μάχη. Με την πάροδο του χρόνου, το παρεκκλήσι έσπασε και η Ελλάδα πρότεινε έναν διαγωνισμό για τον καλύτερο σχεδιασμό ενός σύγχρονου μνημείου στους Ρώσους ναυτικούς που πέθαναν για την ελευθερία της Ελλάδας. Με την εκμάθηση του εξαγγελθέντος διαγωνισμού, ο Mikhail Antipovich στράφηκε στους αρχιτέκτονες της Καρελίας με πρόταση να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό. Το έργο της Καρελίας αναγνωρίστηκε ως το καλύτερο και στην απομακρυσμένη Ελλάδα ανεγέρθηκε ένα παρεκκλήσι από ξύλινα δοκάρια, αρμονικά αναμειγμένο με το ελληνικό τοπίο. Πόσο ευγνώμονες είναι οι συμπατριώτες μας που επισκέφτηκαν την Ελλάδα στους "Καρελούς" Έλληνες που διαιωνίζουν τη μνήμη των πεσόντων ρωσικών ηρώων! Πόσο πνευματική δύναμη, καρδιά, νεύρα και ίδια κεφάλαια διοχέτευσε ο Μιχαήλ Αντίποβιτς για την κατασκευή αυτού του παρεκκλησίου! Επισκέφτηκε την Ελλάδα κατά την εκδήλωση των θυρανοίξεων του παρεκκλησίου, συναντήθηκε εκεί με Ρώσους ναύτες, που κατά παράδοση έφτασαν στην Ελλάδα σε διακοπές κατά μέρος της νίκης των συνδυασμένων δυνάμεων κατά του οθωμανικού στόλου στη Μάχη του Ναυαρίνου. Στην πραγματικότητα, το παρεκκλήσι έγινε μνημείο για τον εαυτό του, δεδομένου ότι σύντομα, μετά την ανέγερσή του, ο ίδιος ο Μιχαήλ Αντίποβιτ απεβίωσε. Πέθανε γεμάτος ενέργεια και σχέδια για το μέλλον.
Ο Μιχαήλ Αντιπόβιτς Τσάχοβ υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα όχι μόνο στην Καρελία, αλλά και στις χώρες του εξωτερικού και του εξωτερικού. Ήταν πολύ γνωστός στους τόπους διαμονής των Ελλήνων - Μιντούν, Εσένττουκι, Μαριούπολη κ.α. Στο επόμενο συνέδριο των Ηνωμένων Ελληνικών Κοινοτήτων της Ρωσίας (OGOR), το οποίο διεξήχθη τον Μάιο του 1997 στο Novorossiysk, εξελέγη στην Επιτροπή Αναθεώρησης αυτής της έγκυρης οργάνωσης. Διαμόρφωσε ισχυρές επαφές με όλους τους προξένους της Ελλάδας στη Ρωσία, με τους ηγέτες αρκετών περιοχών της Ελλάδας. Το 1998, σχεδιάστηκε η δημιουργία διπλών πόλεων Petrozavodsk και άλλων πόλεων της Καρελίας με τις πόλεις της Ελλάδας. Δυστυχώς, ο πρόωρος θάνατος του Μιχαήλ Αντπόβιτς Τσάχοφ όχι μόνο επιβράδυνε αυτή τη διαδικασία αλλά επίσης έπληξε σοβαρά ολόκληρη την οργάνωση των Ελλήνων στην Καρελία. Αυτή είναι μια απώλεια για ολόκληρο το εθνικό κίνημα της Καρελίας. Με το παράδειγμά του, ο Τσάχοφ έδειξε τα υπόλοιπα που μπορεί και πρέπει να κάνει ο ηγέτης μιας δημόσιας ένωσης για να λύσει τα προβλήματα της εθνοτικής του κοινότητας, να αναπτύξει τη μητρική του γλώσσα, την εκπαίδευση, τον εθνικό πολιτισμό και να διατηρήσει την εθνική του ταυτότητα.
9 Μαΐου 1998 Ο Μιχαήλ Αντιπόβιτς Τσάχοβ απεβίωσε στην κορυφή του, γεμάτος σχέδια και μεγαλοπρεπή σχέδια. Πολλοί άνθρωποι ήρθαν στην κηδεία του. Όλοι ήθελαν να αποτίσουν φόρο σε αυτόν τον ασυνήθιστο, λαμπρό άνθρωπο που πέθανε τόσο νωρίς: φίλοι και συγγενείς, εκπρόσωποι της κυβέρνησης της Δημοκρατίας του Καζακστάν, διοίκησης του Πετροζαβόντσκ, Έλληνες που ήρθαν από μακριά, μέλη της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτισμού "Hellas", εκπρόσωποι της ελληνικής διασποράς, κάτοικοι Πετροζαβόντσκ και Καρελίας γνωριμίες. Θα έθαψαν τον Μιχαήλ Αντιπόβιτς Τσάχοφ στην μακρινή Ελλάδα, τόσο αγαπητό από αυτόν.
Μετά το θάνατο του αγαπημένου της συζύγου, η Λόρα δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα: κάθε γωνιά της πόλης της υπενθύμισε απότομα τις ημέρες της προηγούμενης ευτυχίας. Δεν υπήρχε πουθενά να πάει από αυτή τη θλίψη. Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Η φροντίδα των παιδιών, όπως λένε, για το καθημερινό τους ψωμί, έπνιξε αργά τον πόνο μιας τόσο πρόωρης και απροσδόκητης απώλειας. Σε κοντινή απόσταση βρίσκονταν οι πιστοί φίλοι του Μιχαήλ, οι οποίοι δεν την αφήνουν μόνοι με μια βαριά θλίψη. Και πριν από δύο χρόνια, η νεώτερη κόρη της Ελλάδας έδωσε τη μητέρα του μικρού Μιχαήλ Αντιπόβιτς Τσάχοφ, πολύ παρόμοια με τον παππού του. Τώρα υπάρχει κάποιος που θα συνεχίσει το λαμπρό έργο που ξεκίνησε ο διάσημος παππούς!
Ο Mikhail Antipovich Chakhov ήταν ένα απίστευτα κοινωνικό, κοινωνικό πρόσωπο. Με την ενέργεια του, τη σκληρή δουλειά, τη χαρούμενη αισιοδοξία, το είδος, το λαμπερό, μαλακό χαμόγελο, προσέλκυσε διαφορετικούς ανθρώπους στον εαυτό του, τους μολύνθηκε με τις ιδέες του. Συνδύασε ολόκληρη τη ζωή του με τις δραστηριότητες του πνευματικού του παιδιού - την Εταιρεία Ελληνικού Πολιτισμού "Hellas". Οι οπαδοί της δικής του υπόθεσης κρατούν στην καρδιά τους την ευγνώμονη μνήμη του πρώτου προέδρου της «Ελληνικής Εταιρείας Πολιτισμού» KROO Hellas "Μιχαήλ Αντιπόβιτς Τσάχοφ. Μείνετε στην ειρήνη μαζί σας στην αγαπημένη σας Ελλάδα, και η θάλασσα θα σας πει αθόρυβα για το μακρινό, αλλά για να γίνεις εγγενής Καρέλια, πλησιάζοντας την Ελλάδα, χάρη στην ευφυή σας δραστηριότητα.
Τατιάνα Κορνιένκο, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ελληνικού Πολιτισμού "Hellas"
1 Οκτωβρίου 2008
REQUIEM M.A. CHAKHOVU
Αντίο, αντίο, ο πρόεδρός μας
Ελληνική κοινότητα της Καρελίας!
Πέρασε από εμάς στην κορυφή της ζωής
Και ακόμη ισχυροί άνδρες
Δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους
Και κρύψτε τη μεγάλη θλίψη σας.
Τώρα που βρίσκεται για πάντα
Εκεί στην Ελλάδα και να ακούσετε τη θάλασσα.
Γιατί άφησες όλους τόσο νωρίς
Τα παιδιά, η αγαπημένη γυναίκα,
Αυτό μας έκανε λυπημένους
Προωθώντας έναν πόνο στην καρδιά μας;
Εισάγετε το βασίλειο των ουρανών
Θρηνημένος και αγάπησε καρδιάς
Και η χάρη είναι όλη η Μέση Βασιλεία
Παραμείνετε σε σας για πάντα!
Τατιάνα Κορνιένκο, πρόεδρος Συλλόγου Ελλήνων Πετροζαβόντσκ
Μάιος 1998
