ποιηση Σερενες

Αθήνα 1.5.2012

                                                                          Κλέοβις και Βίτων

Με θεσπέσιο χιτώνα ήρθες ντυμένος,

ξέρεις το Σώμα να καλύπτεις

φανερώνοντάς το

και ηδονικά προσφορά στον Απόλλωνα

το δίνεις

ανηφορίζοντας στον ουρανό

ανελέητα τη θάλασσα δαμάζοντας, τα κύματα,

επιφανής(,)

δε στέκονταν εμπόδια στο δρόμο σου,

μήτε προφάσεις ασχημονούν εμπαίζοντας την Αρετή,

μήτε λέξεις την βεβηλώνουν.

Παράδειγμα λαμπρό ακολουθείς,

Κλέοβις και Βίτων

οι ίδιοι την άμαξα σέρνουν,

ένας ζερβά άλλος δεξιά

τον ζυγό φορώντας στον αυχένα,-

όταν τα βόδια

που προορίζονταν την άμαξα να σύρουν,-

αργούν να φτάσουν

τη Μάνα που τους γέννησε

να φέρουν στην τελετή της Ήρας, που γιορτάζει,

να τιμήσει την θεά,- όντας ιέρειά της

και η Θεά

ύπνο αξύπνητο χαρίζει στους Δύο Γιούς,

για Πράξη εξαίσια,-

όλβιο Θάνατο στον Ύπνο προστάζει,

Πράξη άλλη(,) ανώτερη δεν θεωρεί,

υπέρτερη καμία,

παρά το σέβας των Παιδιών

σ’ Αυτούς που τους έδωσαν την Ύπαρξη.

Θέση πήραν στον Όλυμπο.

Πρόσθεσε η Θεά

το Άλφα

(μπροστά) στη λέξη θάνατος.

                                                                                                                                  Σερενές                                                       

 Αθήνα 2.5.2012

                                                                 Το αδιαίρετο του έρωτα

Οι αμμόλοφοι

όταν φτάσεις στην κορυφή τους

σε βγάζουν στην έκταση του πέλαγου,

τότε, αναπότρεπτα δέχεσαι

το λίγο της ύπαρξής σου,

το ελάχιστο του χρόνου (σου),

ζυγίζεις το ανεπανόρθωτο του θανάτου,

ζητάς το χέρι της γης να σε κρατήσει,

το άλλο χέρι του άνεμου

να σε τραβήξει επάνω(,)

στη συγκομιδή των άστρων

να λάβεις μέρος,

στο αδιαίρετο του έρωτα.

Γίνε (συν)ομιλητής,

εξομολογήσου στο φως.

                                                                                                                                Σερενές

Αθήνα 3.5.2012

                                                                   Ανθό-Αστροι διάλογοι

─Από πού ήρθες, άνθος;

─Ποιος είσαι; ρώτησε,

άστρο της νύχτας είμαι

που στέγες σπιτιών φωτίζει,

δέντρων κορυφές, κλαδιά του ανέμου,

εκεί που κατοικούν τα όνειρα.

─Από το διάφανο του Λευκού έρχομαι,

του Αιώνιου το Άγνωστο

και η δίψα μου μεγάλη,

με φέρνει να ξεδιψάσω

στου νερού την άντυτη αλήθεια.

Με τις παλάμες (μου) χωμένες

στο λαβύρινθο του ύδατος

εικόνες ψηλαφώ,

που η Δήμητρα έσπειρε στη Γη,

παραισθήσεις πίνω της Περσεφόνης,

αλλόκοτες, που θνητός κανένας δεν αξιώθηκε

δικές του να κάνει.

Σύντομο το ξέφτισμα

μην αμελείς,

ο παραχαράκτης χρόνος καιροφυλακτεί,

το Τώρα

να μεταμφιέσει αδημονεί,

να αλλοιώσει.

                                                                                                                         Σερενές