Πύλος, 16 Αυγούστου 2013: «Τελετή Βράβευσης» ή « Καλοστημένη Φιέστα»;

Πύλος, 16 Αυγούστου 2013: «Τελετή Βράβευσης» ή « Καλοστημένη Φιέστα»;

 

Γράφει ο/η Στέλλα Μαρή, στις 24-08-2013 Παρευρέθην προ ημερών στην αγαπημένη μου γενέτειρα και έτυχε να παρακολουθήσω, παρουσία του Πρωθυπουργού, την εκδήλωση του Δήμου Πύλου προς τιμή του Βέλιου Καραβία, και τα αποκαλυπτήρια της σχετικής τιμητικής πλάκας από τον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή...Αλλά ας γυρίσουμε για λίγο πίσω στο Φεβρουάριο του 1980. Ο Βέλιος, πράγματι, όρμησε με εντυπωσιακή αυτοθυσία με τη λάντζα του στις φλόγες που τύλιξαν το πλοίο Serenade μετά την έκρηξή του, και έσωσε τους 29 επιβαίνοντες σε αυτό. Το πλοίο, κατά την πλοήγησή του στον όρμο του Ναβαρίνου, είχε προσκρούσει σε ύφαλο και οδηγήθηκε μοιραία στην έκρηξη του επικίνδυνου φορτίου του- 100 χιλιάδες τόνοι μαζούτ. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το ασύλληπτο μέγεθος αυτής της ηρωικής πράξης… Η υπόθεση Serenade είναι γνωστή πλέον στη Διεθνή Νομολογία ως μία από τις μεγαλύτερες «polution cases» (με συγκίνηση την είδα να φιγουράρει στα Lloyds, όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Ναυτικό Δίκαιο στο Southampton University). Αλλά το πιο σημαντικό για μένα, οι προσωπικές μου μνήμες, καθώς έζησα και η ίδια σαν παιδί, μαζί με τη μητέρα μου και τις αδερφές μου, τον τρόμο κατά την έκρηξη του πλοίου -καθώς νομίσαμε ότι ο πατέρας μου, Αντρέας Μαρής, αρχιπλοίαρχος και πλοηγός του σταθμού, ήταν αυτός που ήταν παρών εκείνη τη στιγμή στο πλοίο ως πλοηγός του. Αισθάνθηκα έτσι , ότι είχα το δικαίωμα, αλλά και χρέος, να σχολιάσω από μία άλλη οπτική γωνία, τη διοργάνωση, και εξ αφορμής αυτής να προβληματιστώ και να μοιραστώ τον προβληματισμό μου με εσάς. Αιφνιδιάστηκα, λοιπόν, με την προκλητική μη πρόσκληση του Ανδρέα Μαρή στην εκδήλωση, ως το πλέον αρμόδιο πρόσωπο να παρευρεθεί, να μιλήσει, να τιμήσει τη μνήμη του Βέλιου Καραβία. Να αναφέρω, ότι ο Αντρέας Μαρής διετέλεσε επί 16 συναπτά έτη (1964-1980) αρχιπλοίαρχος, πλοηγός, υπεύθυνος του σταθμού στη Σφακτηρία, όταν η Πύλος ήταν από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο, σε κίνηση λιμάνι ανεφοδιασμού της Μεσογείου, όντας ο ίδιος ο οργανωτής  και «ιδρυτής» (αφετηρία της όλης κατάστασης, για λογαριασμό της Εταιρείας του. Με τη σκληρή δουλειά του και το αδιαμφισβήτητο ήθος του, αποτέλεσε και αποτελεί σύμβολο της Πύλου, όπως λένε οι ίδιοι οι ντόπιοι (ενώ ο ίδιος δεν καταγόταν από εκεί, αλλά τίμησε και τιμά την Πύλο σαν πατρίδα), ενώ ενέπνευσε πολλούς νέους να αγαπήσουν και υπηρετήσουν τη θάλασσα. Να τονίσω ότι, λόγω του ότι υπήρχαν κι άλλα πλοία που πλοηγούνταν εκείνη την ώρα, δεν ήταν αυτός που πλοήγησε το Serenade, καθώς πλοηγούσε άλλο πλοίο τη στιγμή εκείνη. Ωστόσο, είναι αυτός, που μολονότι δεν είχε καμία υποχρέωση να καλύψει λάθη άλλων, δέχτηκε να παρευρεθεί σε όλες τις ανακρίσεις που ακολούθησαν από τις εμπλεκόμενες ασφαλιστικές εταιρείες, και όχι μόνο, να καταθέσει και υπογράψει ως ο υπεύθυνος πλοηγός του σταθμού- και πλοηγός του συγκεκριμένου πλοίου (!)- αναλαμβάνοντας την ευθύνη ως Αντρέας Μαρής, υπερασπιζόμενος και προστατεύοντας για άλλη μια φορά συναδέλφους, χωρίς βέβαια να δεχτεί οποιαδήποτε αντάλλαγμα από τα χρήματα που αυτοί αναμφίβολα κέρδισαν από την αποφυγή της μεγάλης ζημίας... Να σημειωθεί, επιπλέον, ότι μπήκε κι ο ίδιος στις φλόγες για να σώσει τους 2 εργαζόμενους λιμενεργάτες, που ήξερε ότι βρίσκονταν τότε στο σταθμό της Σφακτηρίας.  Σημειωτέον, αγαπούσε και «προστάτευε» με την αγάπη του το Βέλιο, τον οποίον η πλειονότητα των κατοίκων της Πύλου περιφρονούσε, αντιμετωπίζοντάς τον επιεικώς ως γραφικό και αφελή, προσπαθώντας ακόμα και τώρα να μειώσουν τη ηρωική του πράξη θεωρώντας την ένδειξη χαμηλού νοητικού επιπέδου, που δεν του επέτρεπε να έχει επίγνωση του κινδύνου!!! Το πιο προκλητικό δε της στάσης των διοργανωτών, ήταν το ότι κάλεσαν ένα άτομο παντελώς αμέτοχο στα γεγονότα για να τιμήσει τον αποθανόντα Βέλιο- τον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή, καθιστώντας εμφανέστατα το δρώμενο μια ευκαιρία προβολής πολιτικών μέσω μιας καλοστημένης φιέστας, η οποία με ενόχλησε αμέσως και ηθικά και αισθητικά… Θεωρώντας ότι είναι υποχρέωση όλων να αρθρώνουν λόγο, όταν αισθάνονται ότι αδικούνται πρόσωπα και καταστάσεις, ένιωσα ιδιαίτερο καθήκον να το πράξω με αυτή την ευκαιρία, κόντρα σε όποια συμφέροντα (είμαι πλέον Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών ως σκηνοθέτιδα, άρα «δε με συμφέρει» να γίνω αντιπαθής στον κύριο Σμαραγδή), αλλά και κόντρα στη βούληση του πατέρα μου, του οποίου η σεμνότητα, αλλά και η υγιής αυτοπεποίθηση, δεν του επέτρεψαν να προβεί σε οποιαδήποτε πράξη διαμαρτυρίας ή εκδήλωσης της πικρίας που αισθάνθηκε. Το καθήκον αυτό θεωρώ, ότι απορρέει και από το πώς εγώ τοποθετούμαι στο χώρο, που πλέον υπηρετώ, το Θέατρο, καθώς έχω επανειλημμένα και έμπρακτα δηλώσει, πως χρέος μου θεωρώ να καλώ σε αφύπνιση συνειδήσεων και άρθρωση λόγου… Ναι, αυτή η καλοστημένη φιέστα με Πρωθυπουργό, Εκκλησία, Φιλαρμονική Ορχήστρα, Λιμενικό Σώμα κ.α. παρόντες, θεωρώ, τελικά, ότι δεν αποτέλεσε φόρο τιμής στο Βέλιο Καραβία, ο οποίος, βέβαια, δεν είχε καμιά σχέση με το πομπώδες ύφος των παρευρισκομένων), ενώ, φυσικά επέδειξαν επιπλέον μία προκλητική αχαριστία προς άλλα πρόσωπα και καταστάσεις... Ο κόσμος έχει πια κουραστεί από τις καλοστημένες, ψεύτικες φιέστες, καλοστημένες αρκετά ώστε να κρυφτεί το ψέμα της πολιτικής μας ζωής. Θέλω επίσης να τονίσω ότι η κατάθεσή μου αυτή απέχει παντελώς από τη στόφα του κομματικοποιημένου, αλλά, ναι, είναι βαθιά πολιτική. Ας τολμήσουμε, επιτέλους, να αγκαλιάσουμε με αληθινή ευγνωμοσύνη τα παραδείγματα ήθους, που μας χάρισαν κάποιοι άνθρωποι. Ας τολμήσουμε να εμπνευστούμε έμπρακτα από αυτά, όχι δηλαδή βλέποντάς τα απλά σα μια ευκαιρία να φωτογραφηθούμε με τις «τυχαία» και «κατά λάθος» παρευρισκόμενες εκεί διασημότητες, αλλά σαν ένα κάλεσμα να αναλάβουμε κι εμείς τις ευθύνες μας, σε μια χώρα που νοσεί από την έκπτωση πολιτισμού, εφόσον έχει νοσήσει πρώτα η ηθική μας- αρρώστια που απλά καταλήγει στη γνωστή σε όλους μας «οικονομική κρίση» των ημερών μας. Στέλλα Α. Μαρή Σκηνοθέτις