O Σταύρος Μπένος για το “Διάζωμα”, την κόντρα του με το ΥΠΠΟ και τη “μετα-οθωμανική” δημόσια διοίκηση

Συγγραφέας: messinia24 στις 14/07/2019 Πολιτική

Στην εποχή μας η εικόνα της δημόσιας διοίκησης παραμένει μετα-οθωμανική. Παντού δοβλέτια που δεν συνεργάζονται μεταξύ τους και κρατούν πεισματικά τις μικρο-εξουσίες τους.

Συνέντευξη του ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΠΕΝΟΥ στην LIFO και στον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟ

“O Αλέξης Τσίπρας έχει μέλλον γιατί διαθέτει τη συνταγή που θα τον κρατήσει ζωντανό στο πολιτικό παιχνίδι. Όμως Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα γίνει ποτέ…”
“…το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει βρει την κατάλληλη ηγεσία ούτε και τον εαυτό του για να συνέλθει και να κάνει το βήμα προς τα μπρος”.
“…αυτό που μου δημιουργεί φόβους είναι ότι το επιτελείο του Μητσοτάκη δεν έχει αντιληφθεί τι σημαίνει κράτος”

Ο Σταύρος Μπένος γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1948 και είναι τοπογράφος-μηχανικός. Στην πολυδαίδαλη διαδρομή του ως δημάρχου Καλαμάτας, βουλευτή και υπουργού μετρά πολλούς σημαντικούς σταθμούς στη δημόσια σφαίρα, όπως η ανασυγκρότηση της Καλαμάτας μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του Σεπτεμβρίου του 1986 αλλά και η ίδρυση και λειτουργία των Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ).
Τα τελευταία έντεκα χρόνια παραμένει στο παλιό πολιτικό του γραφείο στην οδό Μπουμπουλίνας 30 στα Εξάρχεια, αλλά, πλέον, με άλλη ιδιότητα, εκείνη του ιδρυτή και προέδρου του σωματείου ΔΙΑΖΩΜΑ που μεριμνά για τα μνημεία με σκοπό την ένταξη των αρχαίων θεάτρων στη σύγχρονη ζωή.
Το μεσημέρι που συναντηθήκαμε στον πρώτο όροφο της αστικής πολυκατοικίας πίσω από το Αρχαιολογικό Μουσείο είχε πραγματοποιηθεί ήδη η παράδοση-παραλαβή της ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού. Γύρω μου υπήρχαν πολυάριθμα βραβεία, τόμοι βιβλίων και φωτογραφίες με σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες όπως του Ανδρέα Παπανδρέου, της Μελίνας Μερκούρη, του Κώστα Σημίτη αλλά και του πολιτικού του προτύπου Γιώργου Γεννηματά. Μάλιστα, το αιτιολογεί λέγοντας ότι ήταν ένα σπάνιο μείγμα μεταρρυθμιστή πολιτικού με πηγαίο ανθρωπισμό.
Ο ίδιος συστήνεται ως αριστερός φιλελεύθερος και ως ένας άνθρωπος που ήρθε αντιμέτωπος με «διαλυτικές» δυνάμεις του λαϊκισμού, ο οποίος κολακεύει τα ταπεινά ένστικτα των ανθρώπων. Ωστόσο, πολλές φορές προτίμησε μια διαφορετική στάση, προωθώντας μεταρρυθμίσεις και συνεργάστηκε με κορυφαίες προσωπικότητες της πολιτικής αλλά και των τεχνών.
Στη διάρκεια της συζήτησής μας είναι φιλικός, άμεσος και παραθέτει ιστορίες και εμπειρίες. Παράλληλα, τονίζει ότι το αίσθημα της παραίτησης δεν τον κατέβαλε ποτέ. Όσον αφορά το ΔΙΑΖΩΜΑ θα πει: «Με τον μόχθο και το ήθος της αρχαιολογικής κοινότητας έχουν αποκατασταθεί υποδειγματικά εκατοντάδες μνημεία, που είναι όμως βυθισμένα στη μοναξιά τους. Το φαινόμενο αυτό είναι ένας σύγχρονος αβδηριτισμός. Όπως οι Αβδηρίτες κατασκεύασαν μια περίτεχνη κρήνη που δεν είχε νεράκι, έτσι και τα μνημεία έχουν ανάγκη το νεράκι τους, την ανθρώπινη αγάπη και φροντίδα. Με τις συνέργειες που αναπτύσσουμε φιλοδοξούμε να φέρουμε τα μνημεία στο κέντρο της ζωής, της καθημερινότητας των πολιτών αλλά και στο κέντρο της αναπτυξιακής πορείας της χώρας μας».
Στη συνέντευξη που ακολουθεί ο πρώην υπουργός και πρόεδρος του ΔΙΑΖΩΜΑΤΟΣ μιλά για την πορεία του, τα εμπόδια που συνάντησε στη δημόσια διοίκηση, την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, τον χώρο της κεντροαριστεράς, τα Εξάρχεια, την κόντρα με το υπουργείο Πολιτισμού για την αναστολή της δωρεάς στο αρχαίο θέατρο Ορχομενού Αρκαδίας αλλά και για το πώς τα ερείπια τον ακολουθούν σε όλη του τη ζωή.

Πολλοί στην αρχή μάς αντιμετώπισαν με καχυποψία. Νόμιζαν ότι θέλαμε να γίνουμε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Η αλήθεια είναι ότι δεν ισχύει τίποτε άλλο πέραν της άποψη ότι γεννηθήκαμε για να λειτουργήσουμε ως ασπίδα μιας ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας. [Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO]

— Πώς αποτιμάτε την περίοδο ΣΥΡΙΖΑ στο υπουργείο Πολιτισμού;
Προσπαθούμε να κρατάμε το ΔΙΑΖΩΜΑ μακριά από τις πολιτικές αλλαγές. Δεν έχουμε μεγάλη ώσμωση με τις ηγεσίες του υπουργείου. Δείχνουμε έναν απέραντο σεβασμό προς όλους. Προφανώς και υπάρχουν διακυμάνσεις – δεν είναι πάντα όλα επίπεδα στην ποιότητα της συνεργασίας μας, αλλά η χρυσή συνταγή είναι η απόσταση.
Μάλιστα, η αυθυπαρξία του σωματείου εξασφαλίζεται από το γεγονός ότι δεν λαμβάνουμε χρήματα από το κράτος και δεν συμμετέχουμε σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Κι αυτό προκειμένου να έχουμε ένα ηθικό ανάστημα και να είμαστε ανεξάρτητοι. Οι πόροι μας είναι ιδιωτικοί. Επομένως, οι πολιτικές συνθήκες ελάχιστα μας επηρεάζουν.
— Η πρώην υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά ανακάλεσε παλιότερη απόφασή της, με την οποία αποδεχόταν τη δωρεά της μελέτης αποκατάστασης που εκπόνησε το ΔΙΑΖΩΜΑ για το αρχαίο θέατρο του Ορχομενού Αρκαδίας. Για το θέμα αυτό δηλώσατε ότι μια «μικρή ομάδα στο υπουργείο, με συνδικαλιστική και πολιτική ισχύ, προσπαθεί συστηματικά, με θεμιτά και αθέμιτα, μέσα να παρεμποδίσει την εφαρμογή των νόμων και του Συντάγματος». Τι εννοείτε;
Είναι μια πληγή του υπουργείου. Πιστεύω ότι αυτή η απόφαση θα αναιρεθεί το συντομότερο δυνατόν. Αναμφίβολα, είμαστε φυσικοί σύμμαχοι των αρχαιολόγων. Όμως είμαστε αμετακίνητοι όταν τίθενται ιδεολογικά ζητήματα γύρω από το μνημείο και την προστασία του. Στο άρθρο 24 του Συντάγματος αναφέρεται ρητά ότι «η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα του καθενός».
Το κράτος δεν είναι μόνο ιδιοκτήτης των μνημείων αλλά και θεματοφύλακάς τους και οφείλει να διευκολύνει τη διάθεση προσφοράς οποιουδήποτε πολίτη ή θεσμού. Αυτή, λοιπόν, η μικρή μειοψηφία την εμποδίζει. Διότι διαθέτει μια ιδιοκτησιακή αντίληψη σε σχέση με το μνημείο, του τύπου: «Εμείς είμαστε και κανείς άλλος». Τα μνημεία, όμως, δεν είναι κρατική περιουσία αλλά δημόσιο αγαθό.
— Τι είναι αυτό που οδήγησε στην αλλαγή της απόφασης;
Πρόκειται για μια ομάδα που διακρίνεται από μια διαφορετική προσέγγιση ως προς το τι σημαίνει ανάδειξη και προστασία των μνημείων. Πιστεύει ότι είναι υπόθεση μιας κλειστής κοινότητας και ότι μόνο αυτή εγγυάται την προστασία τους, καθώς και ότι όλοι οι άλλοι είναι «επικίνδυνοι». Σε κάθε περίπτωση, όμως, θέλω να υπογραμμίσω ότι θεωρώ τους αρχαιολόγους μια σύγχρονη εποποιία.
Αδιάφθοροι, προσηλωμένοι στο καθήκον τους ‒ ό,τι έχει σωθεί στη χώρα οφείλεται σε αυτούς. Όσο ακραίες κι αν είναι οι απόψεις τους, δεν έχω σκοπό να αντιπαρατεθώ μαζί τους. Είναι οι άνθρωποι που η πολιτεία στέλνει στο πυρ το εξώτερον ως εχθρούς του λαού όταν πρόκειται για την κατασκευή ενός σπιτιού, για τους επενδυτές, ακόμα και για τους πολιτικούς ή τα στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Όμως, εξαιτίας αυτής της πίεσης, αυτοπεριθωριοποιήθηκαν. Οδηγήθηκαν σε κοινωνικό εξοστρακισμό. Αυτό είχε μια οδυνηρή παρενέργεια, όρθωσαν ένα τείχος ανάμεσα στα μνημεία και την κοινωνία, εξού αυτή η συνείδηση ιδιοκτησίας.
— Σας κατηγόρησαν ότι αποφασίζετε εσείς ποιοι χώροι και ποια μνημεία θα χρηματοδοτηθούν, ενώ είναι υπόθεση του υπουργείου Πολιτισμού;
Αποφάσεις δεν μπορούμε να λάβουμε σε καμία περίπτωση. Εμείς προβάλλουμε ιδέες και προτάσεις. Άλλες τις υιοθετούν, κάποιες άλλες όχι. Πιθανόν, ορισμένες εξ αυτών είναι πιο προωθημένες, διότι διακρίνονται από μια ολιστική προσέγγιση που επικεντρώνεται στην άποψη ότι ένα μνημείο δεν το σώζεις μόνο με την αναστήλωση αλλά και κάνοντας τους πολίτες να το αγαπήσουν.
Ουσιαστικά, κοινωνικοποιούμε τα μνημεία και αναπτύσσουμε μια σχέση φροντίδας με τις τοπικές κοινωνίες. Αναδεικνύουμε το μνημείο ως κέντρο της αειφορίας και της ανάπτυξης. Κάποιοι δεν συμφωνούν με αυτά, γι’ αυτό και με έχουν κατηγορήσει ότι είμαι δούρειος ίππος του κεφαλαίου. Και νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η ουσία της διαφοράς, στην οποία εξακολουθούμε να δείχνουμε κατανόηση και ανοχή.
Η περίπτωση του Ορχομενού είναι στα όρια της γραφικότητας, διότι δεν έχουμε καμία σχέση με τις εσωτερικές διεργασίες της αποδοχής μιας δωρεάς. Μας ζήτησε το υπουργείο, όπως πάντα, τη μελέτη. Συνεργαστήκαμε αρμονικά με όλους, βάλαμε τον κουμπαρά μας, αναθέσαμε τη μελέτη και την υποβάλαμε, όπως προβλέπει ο νόμος. Το υπουργείο αποφάσισε την αποδοχή της και ήταν εκείνο που έπειτα γνωμοδότησε για την αναστολή της με μια επιχειρηματολογία καινοφανή, η οποία προφανώς θα καταπέσει. Τριάντα μελέτες που έχουμε υποβάλει ήδη, οι μισές από τις οποίες είναι εργοτάξια, τι θα τις κάνουν; Θα τις αναιρέσουν;

Ο Στ. Μπένος, ως βουλευτής, σε φωτογραφία με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Γιώργο Γεννηματά. [Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO]

— Η νέα υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, ως αρχαιολόγος, πιστεύετε ότι θα λειτουργήσει ευνοϊκά σε παρόμοιες αποφάσεις ή όχι;
Είναι βαθύτατη γνώστρια των θεμάτων που αφορούν την προστασία και την ανάδειξη των μνημείων. Όλα αυτά που σας ανέφερα πριν η ίδια τα υπερασπίζεται μια ολόκληρη ζωή και πιστεύω ότι θα έχουμε μια εξαιρετική συνεργασία.
Η πρώτη της ενέργεια ήταν να τοποθετήσει γιατρό στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης. Δεν θεωρείται αδιανόητη τη μη ύπαρξη του;
Και δεν είναι το μόνο αδιανόητο. Μπορώ να σας πω πολλά ακόμα αδιανόητα. Πέρσι το ελληνικό κράτος εισέπραξε 100 εκατομμύρια ευρώ από τα εισιτήρια, με τα μισά να προέρχονται από το σύμπλεγμα της Ακρόπολης. Αναλογιστείτε με ποιον τρόπο διαχειριζόμαστε όλο αυτό το απόθεμα.
Το ζητούμενο είναι μια άλλη διαχείριση του πολυτιμότερου πλεονεκτήματος που διαθέτει αυτή η χώρα, που είναι ο πολιτισμός. Αναλογιστείτε ότι υπάρχουν μνημεία στα οποία δεν υπάρχουν σταθερά ωράρια, χώροι στάθμευσης, κυλικεία ή τουαλέτες. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά ακόμα που χρειάζονται γιατρειά στη χώρα μας.
— Στα έντεκα χρόνια του ΔΙΑΖΩΜΑΤΟΣ, ποια εμπόδια έχετε συναντήσει;
Το βασικότερο εμπόδιο ήταν η γραφειοκρατία. Όταν δημιουργήσαμε το ΔΙΑΖΩΜΑ, δεν υπήρχε η δυνατότητα να κάνεις δωρεά σε ένα μνημείο. Ακούγεται ως ανέκδοτο, αλλά αυτή ήταν η πραγματικότητα. Εμείς θέλαμε να κάνουμε πράξη τη σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, οικονομικές δυνάμεις της χώρας να συνδράμουν στην προσπάθειά μας ως χορηγοί.
Ως σωματείο επιθυμούμε να προβάλουμε την ομορφιά, την πρωτοτυπία, τις αξίες, τη γνώση, τη σοφία, την αισθητική και την αρμονία των αρχαίων θεάτρων με όλους τους τρόπους: από τη διοργάνωση εκδηλώσεων, καμπάνιας για το κάθε θέατρο, υιοθεσίας μνημείων και το άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών-κουμπαράδων για τον κάθε αρχαίο χώρο θέασης και ακρόασης μέχρι την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών.
Δημιουργούμε μια διαφορετική αφήγηση. Πολλοί στην αρχή μάς αντιμετώπισαν με καχυποψία. Νόμιζαν ότι θέλαμε να γίνουμε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Η αλήθεια είναι ότι δεν ισχύει τίποτε άλλο πέραν της άποψη ότι γεννηθήκαμε για να λειτουργήσουμε ως ασπίδα μιας ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας.
— Οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα παραμένουν ταμπού;
Όχι, νομίζω ότι έχει βελτιωθεί αισθητά η κατάσταση. Το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας μας έχει ωριμάσει και είναι θετικά διακείμενο απέναντι στις συμπράξεις. Και είναι απολύτως λογικό, αφού οι πολίτες ήρθαν σε επαφή με επωφελείς πλευρές τους όπως το μετρό, η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, το αεροδρόμιου, οι αυτοκινητόδρομοι.
Η μόνη σκιά που υπάρχει σε αυτό είναι μην τυχόν, με την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου στα μνημεία, εμπορευματοποιήσουμε κατά κάποιον τρόπο την πολιτιστική μας κληρονομιά. Κανένας ιδιώτης δεν έχει εκφράσει μια τέτοια βούληση. Και δεν σας κρύβω ότι με έχει εντυπωσιάσει πάρα πολύ η συμπεριφορά των ιδιωτών. Κάποτε τους είχα ενοχοποιήσει κι εγώ. Αλλά οφείλω να τους αναγνωρίσω ότι δεν έχουν ζητήσει το παραμικρό αντάλλαγμα. Και για μένα αυτός είναι ο νέος πατριωτισμός.

Τα ΚΕΠ σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν ως υποκαταστήματα του κράτους. Καθίσαμε τότε και μετρήσαμε πόσες φορές συναντά το κράτος ο πολίτης στη διάρκεια του βίου του και είδαμε ότι αγγίζουν περίπου τις 1.200. [Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO]

— Έχετε ταυτιστεί με τη δημιουργία των ΚΕΠ. Τι κρατάτε πιο έντονα απ’ όλο αυτό το εγχείρημα;
Το γεγονός ότι δεν ήταν καθόλου αυτονόητο όλο αυτό που αντικρίζουμε σήμερα. Και δεν σας κρύβω ότι μου έχουν αφήσει μια πίκρα. Σήμερα η νεότερη γενιά απολαμβάνει μόνο το 5% της δυναμικής τους, αφού παραμένουν σε νηπιακή ηλικία. Τα ΚΕΠ σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν ως υποκαταστήματα του κράτους. Καθίσαμε τότε και μετρήσαμε πόσες φορές συναντά το κράτος ο πολίτης στη διάρκεια του βίου του και είδαμε ότι αγγίζουν περίπου τις 1.200.
Οργανώσαμε τα «προϊόντα» του κράτους, απλοποιήθηκαν οι διαδικασίες και αποτυπώθηκαν όλα τα δικαιολογητικά σε ένα έντυπο, το οποίο μπήκε στην ψηφιακή πύλη. Επίσης, οργανώθηκαν με τη μορφή του franchise, ώστε να παρέχεται παντού το ίδιο επίπεδο εξυπηρέτησης. Αυτή είναι η δημοκρατία της καθημερινότητας. Όμως το σύστημα αντέδρασε βίαια όταν ήρθαμε σε επαφή με το σκέλος των αδειοδοτήσεων. Δηλαδή να μπορείς να λαμβάνεις τη σύνταξή σου από το ΚΕΠ, να ανοίγεις την επιχείρησή σου ή ακόμη και να παίρνεις την άδεια παραμονής ως μετανάστης.
Εκεί βρεθήκαμε αντιμέτωποι με λυσσαλέες αντιδράσεις. Μπλόκαραν όλα. Το τεκμήριο της εξυπηρέτησης που θέλαμε να δημιουργήσουμε προέβλεπε ότι το κράτος οφείλει να συγκεντρώνει τα δικαιολογητικά που έτσι κι αλλιώς εμπεριέχονται στους χώρους του και όχι ο πολίτης. Επίσης, τη δυνατότητα να παρακολουθείς από το κινητό σου την πορεία της διεκπεραίωσης. Όλα αυτά, λοιπόν, έχουν μείνει στάσιμα στο μακρινό 2002. Αυτός, λοιπόν, είναι ο μεγάλος μου καημός. Τα ΚΕΠ έδωσαν πολλά, αλλά ο σχεδιασμός έμεινε ανεκπλήρωτος, παρ’ ότι βραβεύτηκε ως η καλύτερη υπηρεσία στον κόσμο.
— Τι πιστεύετε ότι έφταιξε;
Το πίσω μέρος του συστήματος τρομοκρατήθηκε, νομίζοντας ότι χάνει τις εξουσίες του. Την τελευταία μέρα πριν φύγω από το υπουργείο ήμουν στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και είχα εκατό υπαλλήλους από τα ΚΕΠ κι άλλους εκατό του «πίσω» συστήματος, δηλαδή από ασφαλιστικά ταμεία, του τομέα μεταφορών. Σκοπός αυτής της συνάντησης ήταν η γνωριμία μεταξύ τους και η συνεργασία. Τα παιδιά των ΚΕΠ φλέγονταν από επιθυμία εξυπηρέτησης των πολιτών, ενώ οι «πίσω» αντιδρούσαν, θέλοντας να περιφρουρήσουν την ανόητη εξουσία που νόμιζαν ότι κατείχαν. Μόνο στα χέρια δεν πιάστηκαν.
— Αυτή η νοοτροπία που περιγράφετε δεν ήταν που μας οδήγησε στη δεκαετή κρίση;
Ήταν μέρος μιας μεγαλύτερης πληγής που συναποτελούν ο λαϊκισμός και ο κρατισμός. Η νοοτροπία που περιέγραψα σίγουρα λειτούργησε ως πυρίτιδα που έφερε την έκρηξη της κρίσης.
— Τι εικόνα αποκομίσατε από τη δημόσια διοίκηση μετά την πολυετή εμπειρία σας;
Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει ελάχιστα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν. Στην εποχή μας η εικόνα της δημόσιας διοίκησης παραμένει μετα-οθωμανική. Παντού δοβλέτια που δεν συνεργάζονται μεταξύ τους και κρατούν πεισματικά τις μικρο-εξουσίες τους. Απέναντι σε αυτό το φαινόμενο του μετα-οθωμανικού πελατειακού ελληνικού κράτους τόλμησα να ονειρευτώ ένα κράτος σοβαρά λειτουργικό, που να σέβεται τους πολίτες του αντί να τους ταπεινώνει μπροστά στους χιλιάδες γκισέδες του. Με τα ΚΕΠ επιδιώξαμε να κάνουμε πράξη ένα μεγάλο αγαθό που συμπυκνώνεται σε μια λέξη: προσβασιμότητα.

Στ. Μπένος: «Ο πολιτικός πρέπει να ονειρεύεται και όχι να γίνεται διαιτητής μικροσυμφερόντων». [Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO]

— Δηλαδή πώς μπορεί να διοικηθεί το κράτος αποτελεσματικά από την πολιτική ηγεσία του;
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ελεγχθούν οι τρεις βασικές ροές που συνθέτουν λειτουργικά την υπόσταση του κράτους. Πρώτον, η ροή ανθρώπινου δυναμικού. Θα πρέπει να επιδιώξουμε τη μέγιστη δυνατή και απλή κινητικότητα των δημόσιων υπαλλήλων. Για παράδειγμα, ένας μηχανικός που διορίζεται σε έναν δήμο της χώρας θα πρέπει, οποιαδήποτε στιγμή το απαιτήσουν οι ανάγκες της δημόσιας διοίκησης, να μετακινείται στην περιφέρεια, σε οποιοδήποτε υπουργείο ή σε οποιοδήποτε γεωγραφικό σημείο της χώρας. Συνεπώς, κάθε δημόσιος υπάλληλος, από την πρώτη στιγμή που διορίζεται, είναι υπάλληλος του κράτους και όχι κάποιας συγκεκριμένης οργανικής μονάδας του.
Δεύτερον, η ροή διαδικασιών, δηλαδή η ροή των διοικητικών αποφάσεων που υπαγορεύονται από το δόγμα «στο εσωτερικό του κράτους κινούνται τα έγγραφα και όχι οι πολίτες». Τέλος, η ροή του χρήματος. Ο έλεγχός της αποτελεί τη μέγιστη μεταρρύθμιση στις δύσκολες στιγμές που περνά η χώρα λόγω του γενικευμένου προβλήματος της φοροδιαφυγής. Έλεγχος της ροής του χρήματος σημαίνει ότι κάθε οικονομική πράξη που τελείται πρέπει αυτομάτως να γίνεται γνωστή στο κεντρικό μηχανογραφικό σύστημα του κράτους (TAXIS).
Οποιαδήποτε κυβέρνηση, όσο ικανό πρωθυπουργό και υπουργικό συμβούλιο κι αν διαθέτει, δεν μπορεί να προχωρήσει σε καμία μεγάλη μεταρρύθμιση αν δεν μπορεί να διοικήσει το κράτος. Και για να διοικηθεί το Κράτος, πρέπει να ελέγχει αποτελεσματικά τις τρεις παραπάνω ροές. Δυστυχώς, στη χώρα μας το δύσκολο είναι το απλό.
— Υπάρχει κάτι για το οποίο να μετανιώσατε στην πολιτική σας διαδρομή;
Για το ότι μερικές αλήθειες δεν τις είπα στην ώρα τους. Το πιο δύσκολο για έναν πολιτικό είναι να καταφέρει να αφήσει το στίγμα του, γιατί για να το επιτύχει πρέπει να εγκαταλείψει πολλά άλλα ελκυστικά «στίγματα». Ο πολιτικός πρέπει να ονειρεύεται και όχι να γίνεται διαιτητής μικροσυμφερόντων.
— Τι είναι αυτό που σας ακολουθεί ακόμα και σήμερα, θετικό ή αρνητικό;
Όλη μου τη ζωή με κυνηγούν τα ερείπια. Της Καλαμάτας μετά τον σεισμό, του κράτους με τα ΚΕΠ και των μνημείων με το ΔΙΑΖΩΜΑ. Ίσως, μια τάση ανασυγκρότησης εν γένει.
— Πώς βλέπετε τον χώρο της κεντροαριστεράς;
Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν αποτέλεσμα του αιτήματος της κοινωνίας για κανονικότητα. Γι’ αυτό και ψηφίστηκε και από ένα μεγάλο κομμάτι της εκσυγχρονιστικής πτέρυγας της κεντροαριστεράς. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει δημιουργήσει μια διαλεκτική σχέση με τον χώρο αυτόν. Κατά τη γνώμη μου, δεν το έχει καταφέρει, παρά το γεγονός ότι είναι μια χαρισματική προσωπικότητα.
Η κεντροαριστερά ακολούθησε τον κύκλο της αρχαίας τραγωδίας. Για την ύβρη της μεταπολίτευσης έπρεπε να υπάρξει ένα θύμα. Και το θύμα αυτό ήταν το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν έχει βρει την κατάλληλη ηγεσία ούτε και τον εαυτό του για να συνέλθει και να κάνει το βήμα προς τα μπρος. Θεωρώ ότι η νοοτροπία και το πνευματικό απόθεμα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αντίστοιχα της πολιτικής παράδοσης του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς. Θα δυσκολευτούν πολύ. Το ΠΑΣΟΚ, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ρίζωσε στην κοινωνία. Σήμερα πού υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ στα συνδικάτα, στην τοπική αυτοδιοίκηση;

Ο Στ. Μπένος με την οικογένειά του, με τον Α. Παπανδρέου (λίγες ημέρες μετά τους σεισμούς του 1986), με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Γ. Γεννηματά (την ίδια περίοδο). [Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO]

— Έχει μέλλον ο Αλέξης Τσίπρας;
Σίγουρα, γιατί διαθέτει τη συνταγή που θα τον κρατήσει ζωντανό στο πολιτικό παιχνίδι. Όμως Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα γίνει ποτέ. Και το λέω διότι δεν θεωρώ ότι κατέχει το πολυσύνθετο πνευματικό κεφάλαιο που απαιτεί το ιστορικό ρεύμα της σοσιαλδημοκρατίας.
— Αν σας ζητούσα ένα σχόλιο για τη νέα κυβέρνηση, τι θα μου λέγατε;
Πρώτα απ’ όλα, κρίνω θετική την αποφασιστικότητά της. Επιπρόσθετα, ο νέος πρωθυπουργός πατά πάνω στις επιταγές των πολιτών, που ζητούν κανονικότητα, ασφάλεια και ανάπτυξη. Ωστόσο, αυτό που μου δημιουργεί φόβους είναι ότι το επιτελείο του Μητσοτάκη δεν έχει αντιληφθεί τι σημαίνει κράτος. Οι δομές του ανθρώπινου δυναμικού και η ψηφιακή διακυβέρνηση απαιτούν ενιαία διοίκηση. Ο ψηφιακός κόσμος δεν είναι αξία αλλά το μέσον. Αντιθέτως, αξία είναι η δημόσια διοίκηση.
Επίσης, ο συνδυασμός πολιτικών – τεχνοκρατών γέρνει υπέρ των δεύτερων. Με ανησυχεί, διότι ας μην ξεχνάμε πως δεν έχουμε προεδρικό σύστημα αλλά κοινοβουλευτικό. Ο κοινοβουλευτισμός και οι εκπρόσωποί του πρέπει να έχουν έναν δυναμικότερο ρόλο στη συγκρότηση της κυβέρνησης.
— Ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα της Αθήνας;
Η ανάκτηση του δημόσιου χώρου. Η άμεση προτεραιότητα για μένα είναι να κλείσει ο μικρός δακτύλιος για τα αυτοκίνητα και να επιτρέπονται μόνο τα οχήματα των μόνιμων κατοίκων και εκείνα της καθημερινής τροφοδοσίας. Ο δήμαρχος πρέπει να είναι σύμμαχος μόνο με τα όνειρα της πόλης του. Και πιστεύω ότι ο Κώστας Μπακογιάννης θα αποδειχτεί ένας σπουδαίος δήμαρχος.
— Είναι άβατο τα Εξάρχεια;
Θα ήταν λάθος να απαντούσα μονολεκτικά με ένα «ναι» ή με ένα «όχι». Τα Εξάρχεια δεν χρειάζονται διαχείριση εκ μέρους του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Είναι μια λανθασμένη προσέγγιση αυτή. Είναι μια ιστορική περιοχή με απέραντα όρια έκφρασης. Ακόμα και οι αναρχικοί είναι κομμάτι αυτής της έκφρασης ‒ δεν το απορρίπτω. Το ζήτημα έγκειται στα όρια της παραβατικότητας. Όμως δεν καταπολεμάς αυτό το πρόβλημα με μέτρα καταστολής, διότι είναι ένα έντονα κοινωνιολογικό φαινόμενο και απαιτεί αντίστοιχες λύσεις.
— Τι θεωρείται σημαντικό στη ζωή;
Να εκφράζεσαι. Εκείνη την πάλη προκειμένου να εξαντλείς τα όρια της έκφρασής σου.
Πηγή: LIFO

Σε πιλοτική εφαρμογή το Δημοτικό Σχολείο Κάτω Αμπελοκήπων

Συγγραφέας: messinia24 στις 30/07/2019 Πύλος

Το Δημοτικό Σχολείο Κάτω Αμπελοκήπων Μεσσηνίας συμμετέχει στη πιλοτική εφαρμογή και αξιολόγηση των ψηφιακών εφαρμογών και της πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης του ευρωπαϊκού ερευνητικού έργου PLUGGY, για την προστασία και ανάδειξη της πολιτισμικής κληρονομιάς.
Ειδικότερα, από  1 έως 31 Αυγούστου 2019, το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) παρουσιάζει στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, που βρίσκεται στη Δημητσάνα, σε πιλοτική εφαρμογή την ευρωπαϊκή πλατφόρμα πολιτισμού PLUGGY.  Μέσα από την πλατφόρμα οι χρήστες θα έχουν την δυνατότητα να περιηγηθούν και να μοιραστούν ιστορίες τοπικής πολιτισμικής κληρονομιάς, ανάμεσα στις οποίες και η ιστορία του κτηρίου του Δημοτικού Σχολείου Κάτω Αμπελοκήπων Μεσσηνίας, το οποίο πριν ένα χρόνο χαρακτηρίστηκε (ΦΕΚ ΑΑΠ 158/31.07.2018) από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού Διατηρητέο Νεώτερο Μνημείο της Ελλάδας.
Μέσα από την ευρωπαϊκή πλατφόρμα πολιτισμού δίνεται η δυνατότητα στους Ευρωπαίους πολίτες, ακόμα και στις λιγότερο ανεπτυγμένες περιφέρειες, να συμμετέχουν ενεργά σε δραστηριότητες που σχετίζονται με την τοπική πολιτισμική κληρονομιά, διευκολύνοντας ταυτόχρονα και την επαφή τους με την πολιτισμική παραγωγή σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο. Μέσα από τη συνεργασία και την αλληλεπίδραση των χρηστών της πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης του PLUGGY, οι πολίτες θα είναι σε θέση να αναπτύξουν μια κοινή πολιτισμική και πνευματική κληρονομιά και να συμμετέχουν στη διαμόρφωση ενός συνολικού ευρωπαϊκού τοπίου πολιτισμού. Έτσι, σκοπός του PLUGGY είναι η προώθηση της τοπικής και εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά και η διασύνδεση, προσφέροντας στους χρήστες υπηρεσίες επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης σε θέματα πολιτισμού. Περισσότερα για το πρόγραμμα καθώς και για την παρουσία του σχολείου στην ευρωπαϊκή πλατφόρμα πολιτισμού PLUGGY μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ.

Ο φιλελληνισμός απετέλεσε ένα ιδιαίτερα σημαντικό ρεύμα στην Γαλλία τον 18ο και 19ο αιώνα

Ο φιλελληνισμός στην Γαλλία του 18ου και 19ου αιώνα

Ο φιλελληνισμός απετέλεσε ένα ιδιαίτερα σημαντικό ρεύμα στην Γαλλία τον 18^ο και 19^ο αιώνα, που στήριξε την Επανάσταση του 1821 και τη σύσταση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.
Κατά τη διάρκεια του 18^ου αιώνα η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός έχουν δημιουργήσει ένα ρεύμα επιστροφής στην κλασσική Ελλάδα, η οποία αναγνωρίζεται πλέον ως η μητέρα του δυτικού πολιτισμού. Πολλοί επιστήμονες, αρχαιολόγοι, ιστορικοί, διανοούμενοι, άνθρωποι των τεχνών, ταξιδεύουν στην Ελλάδα ως περιηγητές ήδη από τα τέλη του 18^ου αιώνα και καταγράφουν στα αχνάρια του Παυσανία τον Ελληνικό πολιτισμό. Ιδιαίτερα εμβληματικό είναι το έργο του Γάλλου ακαδημαϊκού και πρέσβη της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη, κόμη Σουαζέλ – Γκουφφιέ Choiseu l-Gouffier (1752-1817), με τίτλο: Voyage pittoresque de la Grèce.

Ο Σουαζέλ – Γκουφφιέ ήταν μαθητής του αρχαιολόγου και συγγραφέα Jean-Jacques Barthélemy, ο οποίος ενέπνευσε και τον Ρήγα Φεραίο στο έργο του για την Χάρτα.

Ο Σουαζέλ – Γκουφφιέ ανέλαβε στην πορεία το 1809 πρόεδρος του Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου, μίας μυστικής προεπαναστατικής εταιρείας στη Γαλλία με στόχο την πνευματική αναγέννηση και διαφώτιση των Ελλήνων και την προετοιμασία εξέγερσης εναντίον των Τούρκων. Η πιο σημαντική δράση του Ξενοδοχείου, ήταν η αποστολή 40.000 όπλων σε Έλληνες ορεινών περιοχών στην Ήπειρο, Μακεδονία και Πελοπόννησο. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο ίδιος ο Ναπολέων γνώριζε και στήριζε την δράση του Ξενοδοχείου.
Ο εμπνευστής του Ξενοδοχείου, και καταλύτης για την ίδρυσή του, φέρεται να είναι η Ελληνοκύπρια λόγια και διανοούμενη Ελισάβετ Σάντη Λουμάκη (ή Λομάκη) Σενιέ, σύζυγος του Γάλλου εμπόρου Σενιέ, και μητέρα των δύο φημισμένων Γάλλων ποιητών της εποχής, του μεγάλου νεοκλασικιστή Ανδρέα Μαρία Σενιέ (1762-1794), που καρατομήθηκε την παραμονή της πτώσης του Ροβεσπιέρου, και του Ιωσήφ Σενιέ (1764-1811). Στο διάσημο φιλολογικό σαλόνι της κυρίας Σενιέ ξεκίνησαν οι ζυμώσεις για την ίδρυση του Ξενοδοχείου.

Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι στο Ξενοδοχείο συμμετείχε ο Έλληνας διπλωμάτης Γρηγόρης Ζαλύκης και ο Τσακάλωφ, ο οποίος το 1814 μετακόμισε από το Παρίσι στην Οδησσό, όπου το Ξενοδοχείο ουσιαστικά μετεξελίχθηκε στην Φιλική Εταιρεία.
To 1819 o φιλέλλην ζωγράφος Louis Dupre, επισκέπτεται την Ελλάδα και περιγράφει με ακρίβεια στιγμές της καθημερινότητας των Ελλήνων αλλά και τα πρώτα ηρωικά κατορθώματα των αγωνιστών του 1821.

Αλλά και πολλοί άλλοι Γάλλοι επιστήμονες προσέφεραν σημαντικό έργο στην Ελλάδα.
Το φύλλο της εφημερίδας Journal des Debats (Η Εφημερίδα των Δημοσίων Συζητήσεων) της 31 Αυγούστου 1821, αναφέρεται στο έργο του μεγάλου Γάλλου γεωγράφου, του Malte-Brun, ο οποίος κατέγραψε με λεπτομέρειες την γεωγραφία και όλα τα στοιχεία του πληθυσμού της Πελοποννήσου.
Το φύλλο της 27 Ιουλίου 1821 επίσης της εφημερίδας Journal des Debats αναφέρεται στο έργο ενός Γάλλου, ο οποίος κατέγραψε με λεπτομέρειες τα πολιτιστικά μνημεία της Αθήνας, εκφράζοντας φόβο για τις ζημίες που μπορούν να υποστούν κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η αποστολή Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος, 15.000 ανδρών υπό την αρχηγία του στρατηγού Maison στην Πελοπόννησο (1828 – 1833), με σκοπό την απομάκρυνση του Ιμπραήμ και την υλοποίηση της Συνθήκης του Λονδίνου του 1827, για τη σύσταση Ελληνικού κράτους.
Μέρος της αποστολής ήταν 17 Γάλλοι επιστήμονες, γνωστοί ως «επιστημονική αποστολή του Μοριά» (Mission scientifique de Morée), οι οποίοι χαρτογράφησαν την Πελοπόννησο και τα νησιά του Αιγαίου, μελέτησαν τα αρχαία μνημεία και περιέγραψαν τα αποτελέσματα των ερευνών τους σε 6 βιβλία που παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για την εποχή. Στην ομάδα αυτή συμμετείχε και ο αρχιτέκτων Guillaume Abel Blouet.
Έτσι λοιπόν κατά τις αρχές του 19ου αιώνα αναπτύσσεται στην κοινή γνώμη, η οποία λαμβάνει συστηματικά μία παιδεία εξόχως Ελληνοκεντρική, ένα κλίμα αγάπης για την Ελλάδα και τους Έλληνες που υποφέρουν στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Το κλίμα αυτό κυριαρχεί στις τέχνες και περνά στη συνέχεια και στην πολιτική. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η εισήγηση στη Βουλή του 1816, του πολιτικού και μεγάλου φιλέλληνα Σατωβριάνδου, υπέρ της κατάργησης της δουλείας χριστιανικών πληθυσμών.

Η πρόταση αυτή, που υπερψηφίσθηκε, αναφέρεται στα δικαιώματα της ανθρωπότητας και τη διαγραφή της ντροπής στην Ευρώπη. Η μάστιγα της δουλείας και της αρπαγής Χριστιανών από Τούρκους αποτυπώθηκε με πολλούς τρόπους στην τέχνη. Τον τίτλο του φιλέλληνα τον οφείλει όμως ο Σατωβριάνδος κυρίως στο περίφημο «Υπόμνημα περί της Ελλάδος» (Note sur la Grėce, 1825), το οποίο αποτέλεσε φιλελληνικό μανιφέστο κατά τη διάρκεια της Επανάστασης.

Από τη στιγμή που η Ελληνική Επανάσταση έγινε γνωστή στη δυτική Ευρώπη, οι εφημερίδες άρχισαν να κατακλύζονται καθημερινά από ειδήσεις για τις πολεμικές επιχειρήσεις και τις πολιτικές εξελίξεις.
Η Γαλλική εφημερίδα La Quotidienne (Η Καθημερινή) της 12 Ιουνίου 1822, αναφέρεται για παράδειγμα σε σφαγές Ελλήνων από Τούρκους, ανακοινώνει την απελευθέρωση της Αθήνας, κλπ. Το ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο είναι ότι η έγκυρη αυτή εφημερίδα, χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον όρο «Ελλάδα» για να αναφερθεί στην Πελοπόννησο και την Στερεά που έχουν ελευθερώσει οι Έλληνες.
Άλλο φύλλο της Γαλλικής εφημερίδας Gazette de France (Η Εφημερίδα της Γαλλίας) της 16 Ιανουαρίου 1827, αναφέρεται στον Γάλλο αξιωματικό Φαβιέρο και άλλους φιλέλληνες που πολεμούσαν στην Αττική.

Eνώ το φύλλο της 15 Ιουνίου 1827, περιγράφει τις διαπραγματεύσεις του Γάλλου διοικητή De Rigny, με τον Rachid Πασά για την προστασία των Αθηναίων.

Το έντονο αυτό ενδιαφέρον για την Επανάσταση του 1821 αποτυπώθηκε και στην λογοτεχνία.
Από το 1821, συγγράφηκαν και κυκλοφορούσαν διεθνώς περισσότερα από 2000 φιλολογικά έργα (ποιήματα, θεατρικά έργα, φυλλάδια ιστορικού και πολιτικού περιεχομένου, κλπ.) που αναφέρονταν στην Επανάσταση των Ελλήνων, την οποία ύμνησαν γνωστοί ποιητές της εποχής. Όπως οι ακαδημαϊκοί Γκιρώ (Guiraud) και Καζιμίρ Ντελαβίν (Casimir Delavigne), ο Βίκτωρ Ουγκώ (Victor Hugo) και ο Αλφόνσος Λαμαρτίνος (Alphonse de Lamartine).

Στεκόμαστε σε δύο περιπτώσεις που αφορούν το Μεσολόγγι, το οποίο έδειξε στην κοινή γνώμη της Ευρώπης ότι η επική και ηρωική Ελλάδα των Θερμοπυλών ήταν ακόμη ζωντανή. Ενδεικτική είναι μία επιστολή του Ιταλού συνθέτη Pacini (ο οποίος ζούσε μόνιμα στο Παρίσι). Με αυτήν προσφέρει τα έσοδα από την πώληση του μουσικού του έργου για το Μεσολόγγι αντί ενός φράγκου ανά αντίτυπο, έτσι ώστε τα χρήματα να διατεθούν υπέρ της Ελληνικής Φιλανθρωπικής Επιτροπής, καθώς και την απάντηση της.

Ένα εμβληματικό δράμα σχετικά με το Μεσολόγγι, ήταν και το τρίπρακτο «η τελευταία ημέρα στο Μεσολόγγι». Αντίτυπο του έργου αυτού είχε περίοπτη θέση στην προσωπική βιβλιοθήκη του μέλους της βασιλικής οικογένειας Marie-Caroline de Bourbon-Sicile, δούκισσας του Berry (1798-1870).
Παράλληλα, στις αρχές της δεκαετίας του 1820, φιλοτεχνήθηκαν πολλά εικαστικά έργα με θέματα εμπνευσμένα από την Ελληνική Επανάσταση και τα δεινά των αγωνιζομένων Ελλήνων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του νεαρού τότε ζωγράφου Ευγενίου Ντελακρουά (Eugene Delacroix), με τα συγκλονιστικά έργα του «Η καταστροφή της Χίου» και η «Η Ελλάδα επί των ερειπίων του Μεσολογγίου».
Ένας μεγάλος αριθμός ζωγράφων υλοποίησαν σειρά έργων σε λάδι, χαρτί, μέταλλο ή ταπισερί, που παρουσιάζουν αγωνιστές του 1821, σκηνές σύγκρουσης Ελλήνων με Τούρκους, Έλληνες πρόσφυγες, όρκο και αναχώρηση Έλληνα μαχητή, κλπ.

Η αλληλεγγύη προς τους Έλληνες εκδηλώθηκε όμως και σε πρακτικότερο επίπεδο, με τη σύσταση φιλελληνικών επιτροπών (κομιτάτων), στις οποίες συμμετείχαν διακεκριμένες προσωπικότητες της εποχής. Τα κομιτάτα προσέφεραν βοήθεια στους επαναστατημένους Έλληνες. Περιέθαλπαν τους πρόσφυγες που είχαν καταφύγει στην Ευρώπη, διευκόλυναν με χρηματικά ποσά τη μετάβαση εθελοντών στην Ελλάδα και διοργάνωναν εράνους για τη συλλογή χρημάτων που αποστέλλονταν στην Ελλάδα ή χρησιμοποιούντο για την εξαγορά Ελλήνων αιχμαλώτων και σκλάβων.
Γάλλοι φιλέλληνες μέλη της πρώτης Γαλλικής επιτροπής με τίτλο «Εταιρεία Χριστιανικής Ηθικής» ήταν δυο γερουσιαστές. Ο πρόεδρός της, δούκας ντε λα Ροσφουκώ-Λιανκούρ (de la Rochefoucault-Liancourt) και ο δούκας ντε Μπρειγ (De Broglie – de Breuil), καθώς και βουλευτές και τραπεζίτες.
Στα μέλη της συμπεριλαμβάνονταν επίσης Έλληνες που ζούσαν στο Παρίσι, όπως ο Αδαμάντιος Κοραής. Η επιτροπή διοργάνωνε εράνους στους οποίους συνεισέφεραν επώνυμοι, αλλά και απλοί άνθρωποι.
Τον Φεβρουάριο του 1825 ιδρύθηκε στο Παρίσι η «Φιλανθρωπική Επιτροπή υπέρ των Ελλήνων». Μια νέα φιλελληνική οργάνωση με πολύ ευρύτερους στόχους, η οποία απέβλεπε στη συλλογή χρημάτων με εράνους για την παροχή βοήθειας στους Έλληνες και στον στρατιωτικό τομέα. Παράλληλα, η «Εταιρεία της Χριστιανικής Ηθικής» συνέχισε να βοηθά, ιδιαίτερα στον τομέα της παιδείας, αναλαμβάνοντας την εκπαίδευση στη Γαλλία ορφανών Ελληνόπουλων και αποστέλλοντας το μέλος της και επιφανή εκπαιδευτικό Ντυτρόν (Dutrone) στην Ελλάδα, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην οργάνωση σχολείων. Στην έκθεσή μπορείτε να δείτε ένα ιδιαίτερα εμβληματικό πίνακα που απεικονίζει τον νεαρό γιό του πυρπολητή Κανάρη στο Παρίσι να εκπαιδεύεται από λόγιο.
Ανάλογη φιλελληνική κίνηση παρατηρήθηκε και σε άλλες πόλεις. Όπως στη Μασσαλία, στη Λυών και στο Στρασβούργο.
Τα κομιτάτα, και πολλά στελέχη της Γαλλικής κυβέρνησης ήταν σε διαρκή επαφή με τους Έλληνες. Ακολουθεί μία επιστολή του 1824 του Δημητρίου Υψηλάντη προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης της Γαλλίας, από τον οποίο ζητά την υποστήριξη της Γαλλικής κυβέρνησης. Μάλιστα ο Υψηλάντης είχε ως στενό συνεργάτη τον Γάλλο φιλέλληνα Ολιβιέ Βουτιέ, ο οποίος πολέμησε ως συνταγματάρχης, και στη συνέχεια στρατηγός, του Ελληνικού στρατού στην κατάληψη της Τρίπολης και της Αθήνας, και βοήθησε στην χρήση πυροβολικού.

Το φιλελληνικό αυτό κλίμα είχε περάσει πλέον σε όλη την Γαλλική κοινωνία. Σχεδόν κάθε σπίτι είχε ένα ή περισσότερα αντικείμενα σχετικά με την Ελλάδα και τον αγώνα των Ελλήνων. Συχνά ένα μέρος από τα έσοδα από το εμπόριο των αντικειμένων αυτών χρηματοδοτούσε δράσεις υπέρ των Ελλήνων.
Για παράδειγμα, έχουν καταγραφεί περίπου 150 διαφορετικοί τύποι από μπρούτζινα επιτραπέζια ρολόγια με αγωνιστές του 1821 και σκηνές σχετικές με τον αγώνα των Ελλήνων.
Πολλών ειδών πορσελάνινα σερβίτσια με αντίστοιχη πληθώρα απεικονίσεων. Διακοσμητικά βάζα και πορσελάνινα αγαλματίδια, κουτιά αποθήκευσης, αλλά και επιτραπέζια παιχνίδια και βεντάλιες με φιλελληνικά θέματα που χρησιμοποιούσαν οι κυρίες στη Γαλλία. Όλα αυτά μπορείτε να τα δείτε στην έκθεση.
    
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει μία αναμνηστική φιλελληνική βεντάλια από τη συναυλία της 28ης Απριλίου 1826 στο Vauxhall (βοξαλ) του Παρισιού, που αποτέλεσε κορυφαία στιγμή της φιλελληνικής κίνησης στη Γαλλία και χαρακτηρίστηκε το κοσμικότερο γεγονός της εποχής. Όλες οι γνωστές κυρίες της αριστοκρατίας ανέβηκαν τότε στη σκηνή και τραγούδησαν για χάρη του ελληνικού λαού. Η μια όψη της βεντάλιας αναφέρει «Cantate chantée au concert du Vauxhall», και την επιγραφή: «A la Patrie. Mourons pour la défendre et vivons pour l’aimer». Αριστερά σημαία με σταυρό και δεξιά κέρας Αμαλθείας από το οποίο ρέουν τα έσοδα από τις γενναιόδωρες προσφορές των φιλελλήνων. Στην άλλη όψη αναφέρονται τα ονόματα των συντελεστών.

Η ΕΕΦ, σε συνεργασία με την Γαλλική πρεσβεία στην Ελλάδα, τίμησε την μνήμη όλων αυτών των επωνύμων και ανωνύμων ανθρώπων που στήριξαν με πάθος τον αγώνα της Ελλάδας με εκδήλωση και συναυλία φιλελληνικής μουσικής στις 13 Ιουνίου 2019.
Η δράση των φιλελλήνων καταγράφεται σε ιδιαίτερα σημαντική επιστολή που στέλνει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στον γιό του Ιωάννη στις 8 Ιουλίου 1826, και μεταξύ άλλων αναφέρει «… μου γράφει ο πρόεδρος των κομιτάτων της Ευρώπης ότι να του γράψω να μου στείλει ότι θέλω, τροφάς, άρματα και ότι άλλο, φθάνει μόνο να κινούμεθα και ημείς και να μην κοιμούμεθα …».