ΔΥΟ ΓΙΟΥΣ ΕΙΧΕΣ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ
Μα κείνοι παίρνουνε βουνά
διαβαίνουνε ποτάμια
ο ένας τον άλλο ψάχνουνε
για ν’ αλληλοσφαγούνε.
Στίχοι μουσική Μίκης Θεοδωράκης
Στα χρόνια της διπλής Ιταλογερμανικης κατοχής στην Πύλο 1941-1944 δημιουργηθηκε μια μεγάλη φιλία μεταξύ ενός απο τα ''Τάγματα Ασφαλείας'' και ενός εκ των Εαμικων οργανώσεων του ΕΛΑΣ .
Η ιστορία όπως μας την διηγήθηκε ο γιος ενός εξ αυτών είναι πραγματική ,απλά τα ονόματα τα αναφέρουμε με τα αρχικά για ευνόητους ακόμα λόγους .
Κατά την κατοχή στην Πύλο σημειώθηκαν δυο φόνοι οι οποίοι τελικά δεν εξιχνιαστηκαν ποτέ κατηγορηθηκαν εκατέρωθεν διάφοροι πολίτες με αποτέλεσμα κάποιοι να βγουν στο βουνό ,άλλοι να πάνε σε μεγαλουπολεις για να κρυφτούν και να χαθούν τα ίχνη τους για τους ευνόητους λόγους των αντιποίνων ,τα κίνητρα κανείς δεν μπόρεσε να εξακριβώσει ,ήταν προσωπικές διαφορές ?ερωτικές αντιδικίες ?πολιτικές αντιπαραθεσεις ,ποιος ξέρει ?σημασία είναι ότι ο κόσμος μοιράστηκε σε παρατάξεις ,λίγοι ήταν εκείνοι οι οποίοι γνώριζαν ιδεολογίες, ο κόσμος όπως του βαρουσες χόρευε .
Το ένα θύμα ήταν ο εντεκας (11) ήταν το παρατσούκλι του Σ κανείς δεν έμαθε κάτι, βγήκε μια γυναίκα στο δρόμο και φώναζε ο Δ.Π και ο Δ.Χ τον σκότωσαν,όπως αποδείχθηκε έπειτα από πολλά χρόνια αυτοί δεν είχαν καμιά σχέση με τον φόνο .
Ένας άλλος φόνος ήταν το ένας από τους δυο γιους που είχε ο Κ.Γ ο οποίος ήταν στα Τάγματα Ασφαλείας ,παραφρόνησε ?πηρε μια (Αραβίδα) ελαφρύ και επαναληπτικό τουφέκι και πήρε τα χωριά ρωτώντας και ψάχνοντας για τον φονιά του γιου του, συνέλαβε στον Ευαγγελισμό της Πυλίας τον Ν.Τ και τον έφερε στο αρχηγείο των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Πυλο για να τον ανακρίνει ,αφού δεν μπορούσε να πάρει κουβέντα άρχισε να τον κτυπάει με το κοντάκι του ντουφεκιού ,πάνω στα κτυπήματα μπαίνει ο Χ.Κ και τον βλέπει αιμόφυρτο ,τι κάνεις εκει του λέει στον Κ.Γ και επεμβαίνει και τον ελευθερώνει .
24 Σεπτεμβριου 1944 εορτή της παναγιας της Μυρτιδιωτισσας τιμητικό άγημα στην εικόνα της παναγιας αντάρτες του ΕΛΑΣ ,η Πύλος έχει συνθηκολογησει για να μην χυθεί άλλο αίμα ,οι αποφάσεις μάλλον ομως ήταν ειλημμένες και οι μοίρα των συλληφθέντων και έγκλειστων στο σπίτι του Κουμάντου ήταν μοιραία ,στις 26 του μήνα παραμονή των εγκλημάτων ο Ν.Τ απο τον Ευαγγελισμό παίρνει άδεια απο το ΕΛΑΣ να απελευθερωσει τον ευεργέτη του Χ.Κ που του είχε σώσει την ζωή όταν τον κτυπούσε στην διοίκηση των Ταγμάτων Ασφαλείας με τον υποκόπανο ο Κ.Γ ,και ο οποίος ήταν έγκλειστος και αυτός στου Κουμαντου με τα σώβρακα ! μαζί του είχε άδεια και μπορούσε να πάρει άλλους δυο και να τους απελευθερωσει ,αλλά ποιους ? τότε παίρνει τυχαία τον Σ.Σ και τον Π.Κ δυο εμπόρους της Πύλου οι οποίοι αργότερα διετέλεσαν δήμαρχοι , ο δε Χ.Κ κρύφτηκε για ενα διάστημα μέχρι να περάσει η ''μπόρα'' στα καταφύγια των Ιταλών στον Αγιο Νικόλα .
τα χρόνια πέρασαν και σε μια ταβέρνα στον Αγιο Κωνσταντίνο στην Αθήνα ξανασμιξαν πλέον οι φίλοι Χ.Κ από την Πύλο (πρώην μέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας, και Ν.Τ απο τον Ευαγγελισμό πρώην μέλος του ΕΑΜ ΕΛΑΣ .
Την αφήγηση της ιστορίας μας την έκανε ο Γ.Κ γιος του Χ.Κ
Δυο γιους είχες μανούλα μου
δυο δέντρα, δυο ποτάμια,
δυο κάστρα Βενετσιάνικα,
δυο δυόσμους, δυο λαχτάρες.
Ένας για την ανατολή
κι ο άλλος για τη δύση
κι εσύ στη μέση μοναχή
μιλάς, ρωτάς, μιλάς, ρωτάς
τον ήλιο.
Ήλιε που βλέπεις τα βουνά,
που βλέπεις τα ποτάμια
όπου θωρείς τα πάθη μας
και τις φτωχές μανούλες.
Αν δεις τον Παύλο φώναξε
και τον Ανδρέα πες μου.
Μ’ έναν καημό τ’ ανάστησα
μ’ έναν λυγμό τα γέννου.
Μα κείνοι παίρνουνε βουνά
διαβαίνουνε ποτάμια
ο ένας τον άλλο ψάχνουνε
για ν’ αλληλοσφαγούνε.
Κι εκεί στο πιο ψηλό βουνό,
στην πιο ψηλή ραχούλα
σιμά κοντά πλαγιάζουνε
κι όνειρο ί κι όνειρο ίδιο βλέπουν.
Στης μάνας τρέχουνε κι οι
δυο το νεκρικό κρεβάτι.
Μαζί τα χέρια δίνουνε της
κλείνουνε τα μάτια.
Και τα μαχαίρια μπήγουνε
βαθιά μέσα στο χώμα.
Κι απέκει ανέβλυσε νερό
να πιεις να ξε να πιεις να ξεδιψάσεις.
Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου