"Να επιστραφεί το χρυσό δαχτυλίδι στη Μεσσηνία"

ΛΕΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΒΡΗΚΕ «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος», έγραφε ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Καλό είναι να το διαβάσουν οι φορείς και να ακούσουν τα λόγια του Θωμά Θεοχάρη, υπαλλήλου της ΛΗ’ Εφορείας Αρχαιοτήτων. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος, όντας στην αρχαιολογική ομάδα, βρήκε το χρυσό σφραγιστικό δαχτυλίδι του 16ου αιώνα π.Χ. στις ανασκαφές της Θουρίας και που μέχρι το 2004 φυλασσόταν στο Μπενάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Καλαμάτας. Τότε ήταν που δανείστηκε στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, αλλά ποτέ δεν επεστράφη στην «πατρίδα» του. Τον συναντήσαμε χθες το πρωί και ήταν γεμάτος οργή: «Το δαχτυλίδι πρέπει να επιστρέψει στη Μεσσηνία. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο παραμένει στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας. Δεν είναι εκεί η θέση του. Θέλω, λοιπόν, να κινητοποιήσω τις δυνάμεις του νομού, το Δήμο Καλαμάτας ιδιαίτερα, προκειμένου να κάνουν ό,τι είναι δυνατό για την επιστροφή του δαχτυλιδιού. Εξάλλου, όπως αποδείχτηκε και με τα τελευταία γεγονότα (σ.σ. κλοπή του από το Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας), εμείς μπορούμε να το φυλάξουμε καλύτερα από τον οποιονδήποτε. Το αντικείμενο είναι μεγάλης αξίας και θα προσθέσει ένα ακόμη λιθαράκι στον πολιτιστικό τουρισμό της περιοχής μας. Βέβαια, όταν ήταν προϊσταμένη της Εφορείας η κυρία Αραπογιάννη, εστάλη μια πρώτη σχετική επιστολή – αίτημα, που απερρίφθη. Έκανε ακόμα μία προσπάθεια, αλλά η δεύτερη δεν απαντήθηκε ποτέ». Ο κ. Θεοχάρης δε μας μίλησε, όμως, μόνο για το συγκεκριμένο χρυσό δαχτυλίδι. Τριάντα και πλέον χρόνια στο επάγγελμα, «έφαγε» όλη του τη ζωή να συμμετέχει σε αρχαιολογικές ανασκαφές στο νομό. Το απόσταγμα της εμπειρίας του είναι… πικρό: «Οι υπεύθυνοι φορείς του νομού μας δε νοιάζονται στο βαθμό που πρέπει για την αρχαιολογική μας κληρονομιά. Η περιοχή είναι γεμάτη αρχαιολογικούς θησαυρούς, αλλά δε δείχνουμε το σεβασμό και την αγάπη που τους πρέπει. Υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν σε αρχαιολογικούς τάφους, αδιάβατοι. Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει. Έφτασε στο μη παρέκει. Για να σας δώσω ένα ακόμη παράδειγμα της λάθος νοοτροπίας μας. Είναι λογικό ο ναός των Αγίων Αποστόλων να μην είναι φωτισμένος τη νύχτα; Είναι δυνατό, αντί να δουλεύουμε σε διάφορες αρχαιολογικές σκαπάνες, να “τρώμε” τις ώρες μας καθαρίζοντας τους γύρω δρόμους από το Μουσείο Μπενάκη και το Αρχαιολογικό Μουσείο; Ο Δήμος πού βρίσκεται σε όλα αυτά;». Η κουβέντα μαζί του τελείωσε με μια προτροπή: «Πρέπει με κάθε τρόπο και μέσο να βοηθήσουν όλοι οι φορείς της Μεσσηνίας, ιδιώτες αλλά και το υπουργείο Πολιτισμού, να συνεχιστούν και να ολοκληρωθούν οι ανασκαφές για την ανάδειξη της Αρχαίας Θουρίας. Πρόκειται, ίσως, για το σημαντικότερο αρχαιολογικό θησαυρό του νομού, ανώτερο από αυτόν της Αρχαίας Μεσσήνης, και η αρχαιολόγος κυρία Ξένια Αραπογιάννη, που προΐσταται των ανασκαφών, δε θα πρέπει να αφεθεί στην τύχη της…». ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΛΑΦΥΡΟ Το δαχτυλίδι ανήκε σε κάποιον ηγεμόνα της Άνθειας και χρονολογείται μεταξύ 1580-1400 π.Χ. Βρέθηκε στον περίφημο βασιλικό θολωτό τάφο «Τσαγκή 4», στη θέση «Ράχη» της περιοχής «Ελληνικά», στο δημοτικό διαμέρισμα της Άνθειας του Δήμου Καλαμάτας, όπως περιγράφει ο ιστορικός ερευνητής, πρώην έκτακτος επιμελητής Αρχαιοτήτων Καλαμάτας και συγγραφέας, Δημήτρης Σταματόπουλος. Απεικονίζει δύο άνδρες αθλητές να συμμετέχουν σε εκδήλωση ταυροκαθαψίων. Του Αντώνη Πετρόγιαννη