1η ΜΑΗ 2015
ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΠΛ 25ης ΜΑΡΤΗ 10:00 π.μ.
Το 1886 οι εργάτες στην Αμερική, που δούλευαν έως 16 ώρες , ζήτησαν 8 ώρες. Οι βιομήχανοι έλεγαν πως λιγότερη δουλειά σημαίνει περισσότερη τεμπελιά. Οι εφημερίδες μιλούσαν για κομμουνιστικό κίνδυνο και ανταρσία που θα ξεσπούσε την 1η Μάη.
Δεν θέλουμε να μην έχουμε μία ώρα για να σκεφτούμε έλεγαν οι εργαζόμενοι. Οι εργοδότες θορυβημένοι ικανοποίησαν το αίτημά τους σε πολλούς κλάδους.
Στο Σικάγο η απεργία συνεχίστηκε. Τότε κατέφυγαν στην βία. Στις 3 Μάη η αστυνομία άνοιξε πυρ στους απεργούς. Την επόμενη μέρα, σκοτεινά χέρια στην πλατεία ΧΕΡ ΜΑΡΚΕΤ, έριξαν μια βόμβα. Σκοτώθηκε ένας αστυνομικός. Αυτό ήταν το σύνθημα του θανάτου. 6 εργάτες σκοτώθηκαν, εκατοντάδες συνελήφθησαν, δικάστηκαν 8. Κρεμάστε τους και μετά δικάστε τους έγραφαν οι εφημερίδες. Το Νοέμβρη του 1887 απαγχονίστηκαν οι Πάρσον, Εγγελ, Φύσσερ, και Σπάις.
ΣΗΜΕΡΑ
Τιμάμε τους νεκρούς εργάτες του Σικάγου της Πρωτομαγιάς του 1886, και όλους τους νεκρούς της τάξης μας. Τιμάμε τους Λιμενεργάτες της Καλαμάτας, πού έπεσαν νεκροί στις 9 Μάη του 1934. Όμως η Πρωτομαγιά του 1944 έμελλε να είναι η πιο αιματοβαμμένη της ελληνικής ιστορίας. Συνολικά ο αριθμός των εκτελεσμένων φτάνει τους 325. Στη Καισαριανή εκτελέστηκαν 200 κομμουνιστές. Επίσης σε όλη την Πελοπόννησο έγιναν εκτελέσεις. Στην Καλαμάτα το πρωί της 1ής Μαΐου 1944 στις όχθες του ποταμού Νέδοντα (διασταύρωση Νεδοντός και δρόμου Καλαμάτας- Σπάρτης.) εκτελούνται 40 μέλη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ ανάμεσα τους και 3 γυναίκες. Στην εκτέλεση σύμφωνα με τη διαταγή του Γερμανικού στρατού πήρε μέρος το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμάτας.
Τέλος τιμάμε τα εκατομμύρια των αλύγιστων της ταξικής πάλης, που αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, που έδωσαν τη ζωή τους για τα δικαιώματα της τάξης μας. Όλους τους νεκρούς της εργατικής τάξης, τα θύματα των εργοδοτικών εγκλημάτων και της αυθαιρεσίας στους χώρους δουλειάς.
Σε λίγες μέρες, συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, που επιτεύχθηκε χάρη στις τιτάνιες προσπάθειες του πρώτου σοσιαλιστικού εργατικού κράτους. Τα μηνύματά της παραμένουν και σήμερα επίκαιρα και εμπνέουν τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, που γεννάει το φασισμό μαζί με την κρίση, τον πόλεμο και τον αντικομμουνισμό.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων των αντιδραστικών καθεστώτων, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια και το θάνατο και έρχονται αντιμέτωποι με τους δουλεμπόρους, τα μέτρα καταστολής της ΕΕ, την αδιαφορία των κυβερνήσεων, το ρατσισμό που καλλιεργεί η Χρυσή Αυγή και άλλα αντιδραστικά κέντρα του συστήματος, για να διαιρούν την εργατική τάξη.
Η 1η Μάη μας καλεί, να προωθήσουμε ακόμα πιο αποφασιστικά την ενότητα της τάξης μας, για την ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, να οργανώσουμε τη δική μας αντεπίθεση. Να δημιουργήσουμε τους όρους για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης.
Εμείς είμαστε η τάξη που παράγει τον πλούτο! Χωρίς τις σωματικές και πνευματικές μας δυνάμεις ο κόσμος θα απονεκρωθεί. Χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά. Πέρα από τα φυσικά φαινόμενα, ότι κινείται στον κόσμο προέρχεται από το δικό μας κόπο και ιδρώτα.
Φέτος συμπληρώνονται 16 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ το γέννησε η ανάγκη της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Για ένα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση. Αλλά και ικανό να παλεύει με γραμμή πάλης και συμμαχιών κίνημα που δεν θα περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα παλεύει στην προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, ζήτημα που προϋποθέτει γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν, πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Από τη σκοπιά αυτή οι δυνάμεις που συγκροτούν το ΠΑΜΕ έθεσαν πριν 16 χρόνια το ζήτημα της αλλαγής των συσχετισμών και της απαλλαγής του συνδικαλιστικού κινήματος από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, από τις δυνάμεις της υποταγής του συνδικαλιστικού κινήματος στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Δεκαέξι χρόνια το ΠΑΜΕ ως ταξικός πόλος, δώσαμε πολλές μικρές και μεγάλες μάχες για τα δικαιώματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης.
Έτσι καταξιωθήκαμε στις συνειδήσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων, Ελλήνων και μεταναστών, νέων και γυναικών. Ανθρώπων που γνώρισαν τη δράση του ΠΑΜΕ μέσα από το ταξικό τους συνδικάτο, την Επιτροπή Αγώνα στη δουλειά τους, το συνάδελφο συνδικαλιστή στο εργοστάσιο, τον εργάτη στο διπλανό πόστο που έκανε το βήμα και βγήκε μπροστά.
Με την πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ αναπτύχθηκαν αγώνες και αντιστάσεις στους κλάδους, στις γειτονιές, στα εργοστάσια, πανεργατικοί, που παρεμπόδισαν προσωρινά ή καθυστέρησαν αντιλαϊκά μέτρα.
Στα χρόνια αυτά δεχτήκαμε σφοδρή επίθεση, προβοκάτσιες, συκοφαντίες, χτυπήματα, όμως δεν υποκύψαμε , αντέξαμε.
Δώσαμε πνοή και ζωντάνια στο εργατικό κίνημα, βάλαμε στη μάχη περισσότερους εργάτες και εργάτριες, αποδείξαμε ότι υπάρχει προοπτική, υπάρχει διέξοδος.
Οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα Συνδικάτα, τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια, οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τη σαπίλα και τον εκφυλισμό.
Η πείρα δείχνει ότι ο πόλεμος με την εργοδοσία και το αστικό κράτος, με το μηχανισμό του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και την μεταμόρφωση του σε νέο, είναι σκληρός και σ’ αυτή τη μάχη καλούμε κάθε εργαζόμενο, κάθε τίμιο συνδικαλιστή, να συμβάλλει μαζί μας στην προσπάθεια να απαλλάξουμε την εργατική τάξη από το βραχνά αυτό.
Στο επίκεντρο των πρωτοβουλιών μας πρέπει να κυριαρχεί η ενίσχυση του ταξικού ρεύματος, και η σύγκρουση με τις αντιλήψεις του συμβιβασμού, της ταξικής συνεργασίας. Να βάλουμε εμπόδια στην προσπάθεια που επιχειρείται να εμφανιστεί ο ρεφορμισμός με νέο αγωνιστικό προσωπείο.
Στέλνουμε μήνυμα σε μεγαλοεργοδοσία, κυβέρνηση, κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό ότι είμαστε όρθιοι, σκληροτράχηλοι, ανίκητοι για να υπερασπιστούμε τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας.
Ο δρόμος ανάπτυξης που ζούμε σήμερα έχει χρεοκοπήσει. Δε μπορεί να προσφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο ανέχεια και ζόρια. Δεν υπάρχουν περιθώρια για μικροβελτιώσεις.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που πήρε τη σκυτάλη από την κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, συνεχίζει στον ίδιο δρόμο της ΕΕ, των καπιταλιστικών κερδών. Γι' αυτό διατηρεί ανέπαφο όλο το αντεργατικό οικοδόμημα των προηγούμενων κυβερνήσεων, τους δεκάδες εφαρμοστικούς νόμους που ψηφίστηκαν με τα μνημόνια, νόμους που τώρα συζητά πώς θα τους ενισχύσει με νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις που θα προκύψουν από τις νέες συμφωνίες, τα νέα μνημόνια.
Από δω τo 'φερνε, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, από κει το πήγαινε, για «λιτό βίο» μίλαγε, σε «ήπια λιτότητα» κατέληξε. Επιχειρούν να αποσπάσουν τη λαϊκή συναίνεση στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, έστω και με άλλο περιτύλιγμα και με άλλες δόσεις στην εφαρμογή της. Η «ήπια λιτότητα» για την οποία μιλάνε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καινούργια εφεύρεση. Μ' αυτόν ακριβώς τον όρο μιλούσε το Δεκέμβρη του 2004 η τότε κυβέρνηση, αναγγέλλοντας τριετή μείωση μισθών με το τότε πρόγραμμα σταθερότητας. Εκατό μέρες έκλεινε το Μάρτη του 2012 και η τότε κυβέρνηση, που μιλούσε επίσης για «ήπια λιτότητα» με μέτρα σε βάρος του λαού ύψους 13 δισ. ευρώ (το σημερινό πρόγραμμα του «μέιλ Βαρουφάκη» φέρνει βάρη για το λαό ύψους 11 δισ. και βλέπουμε...).
Την ίδια στιγμή, βαπτίζουν πατριωτικό καθήκον τις ιδιωτικοποιήσεις, την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, την ληστεία πού θα συμπαρασύρει πάλι τις συντάξεις προς τα κάτω, των αποθεματικών του ΟΑΕΔ, των ασφαλιστικών ταμείων και άλλων δημόσιων φορέων με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, για να πληρωθούν "στην ώρα τους" οι δόσεις στους θεσμούς.
Αποκαλύπτεται περίτρανα σε όφελος ποιας τάξης διαπραγματεύεται η κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή, οι άνεργοι ξεπερνούν το 1,5 εκατομμύριο, με τη συντριπτική πλειοψηφία να μην παίρνει ούτε το πενιχρό επίδομα ανεργίας.
Η επίθεση στο εργατικό - λαϊκό εισόδημα συνεχίζεται αμείωτη. Η μεταρρύθμιση που λέει ότι προωθεί η κυβέρνηση για τον κατώτερο μισθό και τις Συλλογικές Συμβάσεις δε θα οδηγήσει σε αύξηση του εργατικού εισοδήματος, αλλά σε μεγαλύτερες μειώσεις των κλαδικών μισθών. Η χιλιοειπωμένη επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ παραπέμπεται χρονικά όλο και πιο μακριά, δίνοντας το περιθώριο στη μεγαλοεργοδοσία να προσαρμόσει και να ρίξει το μέσο μισθό. Την ίδια στιγμή, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι αμείβονται αρκετά κάτω από τα 600 ευρώ, με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις να αυξάνονται ραγδαία. Σε κάθε περίπτωση, συνεχίζει να υπηρετείται η στρατηγική του κεφαλαίου για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Η αναπλήρωση των απωλειών σε μισθούς και δικαιώματα αποτελεί άγνωστη λέξη για την κυβέρνηση. Θεωρεί τις απώλειες "περασμένες - ξεχασμένες". Τον πλούτο, που στερήθηκαν οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια και κέρδισαν άκοπα οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η κυβέρνηση τον χαρίζει. Την ίδια στιγμή, οι εργοδότες ζητούν ακόμα μεγαλύτερα προνόμια, απαλλαγές από ασφαλιστικές εισφορές, κάθε είδους επιδότηση των κερδών τους.
Η "σκληρή" και "περήφανη" διαπραγμάτευση της κυβέρνησης παραμένει η μεγαλύτερη διαφημιστική απάτη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δε διαπραγματεύεται με στόχο την ανακούφιση των εργαζομένων, την απαλλαγή από τα μνημόνια και τις συνέπειές τους στη ζωή της εργατικής τάξης, αλλά για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Μέσω ενός διαφορετικού μείγματος διαχείρισης της βαρβαρότητας, επιδιώκει να στηρίξει τις επενδύσεις, την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία τους. Στο έδαφος αυτό, εξελίσσεται και η αντιπαράθεση εντός της ΕΕ, η οποία όχι μόνο δεν αλλάζει, όπως ισχυριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παραμένει βαθιά αντεργατική, αντιλαϊκή, γιατί είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών.
Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ, της εξουσίας και οικονομίας του κεφαλαίου, της αναγνώρισης του χρέους και αποπληρωμής του "στο διηνεκές", δεν μπορεί να υπάρξει λύση υπέρ του λαού. Αντίθετα, θα ενισχύονται τα τρομοκρατικά διλήμματα και οι εκβιασμοί και ο λαός θα καλείται να επιλέγει ανάμεσα στη "Σκύλλα και τη Χάρυβδη". Οποιοδήποτε ενδεχόμενο αντιπαράθεσης εντός της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων, εκφράζοντας αντιτιθέμενα μεγάλα συμφέροντα, είναι ψευδεπίγραφη "ρήξη". Υπηρετεί τους στόχους μερίδας του κεφαλαίου που θα ωφεληθεί από μια ενδεχόμενη έξοδο από την Ευρωζώνη και ένα πιο υποτιμημένο νόμισμα. Γι' αυτό η εργατική τάξη, ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στο δίλημμα, αν θα χρεοκοπήσει με ευρώ ή δραχμή, με εσωτερική ή και εξωτερική υποτίμηση ή όποιο άλλο σενάριο ακούγεται.
Η διέξοδος βρίσκεται στο δρόμο της οργανωμένης πάλης για την ανασύνταξη του κινήματος, την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας, που θα διεκδικήσει μέτρα ανακούφισης, ανάκτηση των απωλειών, κατάργηση του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, των διάφορων μνημονιακών νόμων, τη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Για να δοθεί οριστική λύση υπέρ του λαού απαιτείται πραγματική ρήξη. Ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, που σημαίνει η εργατική τάξη με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου να έρθουν στην εξουσία, τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία με εργατικό έλεγχο, η παραγωγή και οι κοινωνικές υπηρεσίες να σχεδιάζονται κεντρικά με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία. Μ' αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να εξασφαλιστεί η αναγκαία, προς όφελος του λαού, αποδέσμευση από όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες».
Ζήτω η 1η Μάη!
Ζήτω η παγκόσμια εργατική τάξη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου