«Δημοκρατία κρείτον τυρρανίδος».[1]
Περίανδρος ο Κορίνθιος..
Εισαγωγή: Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία που στηρίζεται στην συστηματική εξαπάτηση του ελληνικού λαού, με την υφαρπαγή της ψήφου του, τώρα προχώρησε σε μια ακόμη απάτη. Δηλαδή, στην απάτη συγκυβέρνησης των δυο μνηνονιακών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ) και ένα "αντιμνημονιακού (ΝΔ) για σχηματισμό κυβέρνησης "εθνικής σωτηρίας", ώστε να αποφευχθεί η σημερινή πολιτική κρίση. Την εξέλιξη του πολιτεύματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, σε καθεστώς της χούντας της αγοράς την "ζήσαμε" χθες στο πειραματόζωο που λέγεται Ελλάδα. Πράγματι οι διεθνείς τοκογλύφοι πραγματοποίησαν την εξέλιξη της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ, σε ένα κράτος μέλος με το καθεστώς της Χούντας της αγοράς. Η Χούντα πλέον δεν φορά στρατιωτική στολή και δεν μυρίζει «αρβυλίλα», φορά επώνυμο κι ακριβό κοστούμι και μυρίζει τοκογλυφική "χρηματίλα".
Εν τω μεταξύ μετά την τετραήμερη φαρσοκωμωδία, η εξουσιαστική ελίτ, ντόπια και ξένη, εδραίωνε το καθεστώς της εξελιγμένης χούντας, ταυτόχρονα διαλαλούσε μέσα από τα μεγάλο-παπαγαλάκια ένα μικρό και "ευέλικτο" κυβερνητικό σχήμα
που θα διαχειριστεί τις τύχες της Ελλάδος. Το κυβερνητικό σχήμα "ξεχείλωσε" στο δρόμο, μεταξύ του Μαξίμου έως τα στρατηγία των κόμματων, για να χωρέσει τους πρόθυμους (37 προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, 6 από τη Ν Δ, 4 από το ΛΑΟΣ) και να φτάσει τα "49" άτομα και αύριο μεθαύριο με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να οριστικοποιηθεί στα 50 άτομα!
Οι εκπρόσωποι των συγκυβερνούντων κομμάτων προσπαθούν να δικαιολογήσουν στα τηλεοπτικά πάνελ, τη συμπόρευση με δήθεν "Διαφωνίες", θέτοντας "διαχωριστικές" γραμμές μεταξύ τους, αλλά στην τελευταία ανάλυση αποφεύγουν να ξεστομίσουν ότι καλούνται να εφαρμόσουν από κοινού την πιο σκληρή πολιτική για τον ελληνικό λαό.
Την επιβολή της χούντας της αγοράς ( Διεθνών τοκογλύφων) θα την πραγματοποίηση η κυβέρνηση των δυο μνημονιακών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ) και ένα "αντιμνημονιακού (ΝΔ) με πρωθυπουργό των εκπρόσωπο των πολυεθνικών και των διεθνών τοκογλύφων με την βοήθεια των ΜΜΕ που θα χρησιμοποιήσουν τις τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης [2]
1. Η τεχνική της διασκέδασης
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, μέσω ενός αδιάκοπου καταιγισμού διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών. Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομία, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα».
2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων
Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί. Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.
3. Η τεχνική της υποβάθμισης
Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.
4. Η στρατηγική της αναβολής
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτ’απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.
5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού».
6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική
Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...
7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία
Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες».
8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα
Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.
9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή
Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται,
κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!..
10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους
Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας. Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.
Η εδραίωση της χούντας των αγορών(διεθνών τοκογλύφων) έχει μεγάλες πιθανότητες να πραγματοποιηθεί καθόσον η κοινοβουλευτική αριστερά, ουσιαστικά, παίζει το παιχνίδι του «άτακτου παιδιού». Αντί δηλαδή να έχει αποχωρήσει από την Βουλή από καιρό, ώστε να μη νομιμοποιεί την Χούντα των αγορών (διεθνών τοκογλύφων) που χωρίς την οποιαδήποτε σχετική λαϊκή εντολή υλοποιεί τη μεγαλύτερη εσκεμμένη οικονομική καταστροφή από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους (η οποία συμπεριλαμβάνει το ξεπούλημα σε τιμή ευκαιρίας του κοινού πλούτου), και να ηγηθεί ενός λαϊκού κινήματος που θα πάλευε ενάντια στις πραγματικές αιτίες τη κρίσης, άλλοι φαίνεται να είναι οι στόχοι της. Έτσι, η μεν ρεφορμιστική Αριστερά, που συμφωνώντας με τους «συστημικούς» αναλυτές, θεωρεί το Χρέος, δηλαδή το σύμπτωμα της κρίσης, ως την αιτία της, φαίνεται να έχει βασικό στόχο την αύξηση του εκλογικού ποσοστού της για να δημιουργήσει «άλλο συσχετισμό δυνάμεων. Η δε αντικαπιταλιστική Αριστερά (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) φαίνεται να βρίσκεται κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα και να ελπίζει ότι η εξαθλίωση που αναπόφευκτα θα φέρει η Λατινοαμερικανοποίηση της χώρας θα οδηγήσει σε επαναστατικές συνθήκες, που θα της δώσουν τη δυνατότητα να παλέψει κατά των πραγματικών αιτίων της κρίσης. Και αυτό ενώ, όπως επανειλημμένα δείχθηκε στο τέλος του περασμένου αιώνα, η εξαθλίωση που δημιουργεί το παγκοσμιοποιημένο σύστημα σήμερα απλά οδηγεί σε μεγαλύτερη εξατομίκευση και αγώνα επιβίωσης όλων εναντίον όλων, ή σε εύκολα συντριβόμενες από την εξουσία εξεγέρσεις (Αργεντινή), ή σε ανώδυνες για το σύστημα εξεγέρσεις που αυτοδιαλύονται (Ισπανία).
Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία μετατρέπεται ραγδαία σε κανονική Χούντα των αγορών (τοκογλύφων), έστω χωρίς στρατιωτικό μανδύα, ουσιαστικά απαγορεύοντας κάθε ενοχλητική απεργία (πέρα από τις ανώδυνες σπασμωδικές απεργίες που κηρύσσουν οι κομματικοί της εγκάθετοι στα συνδικάτα) και οποιαδήποτε εξίσου ενοχλητική εκδήλωση πραγματικής διαμαρτυρίας. Και εάν το «κίνημα» των αγανακτισμένων το υποστήριζαν μέχρι τώρα όλα τα ΜΜΕ μέχρι τον... «κοκό», αυτό δεν ήταν άσχετο με το ότι είναι ανώδυνο για τις ελίτ, αφού ούτε καν μπόρεσε να σταματήσει τους μνημονιακούς και τους δήθεν αντιμνημονιακούς βουλευτές να συνεχίσουν τη «δουλειά» τους με το μεσοπρόθεσμο [3].
Σήμερα η εναντίωση στη χούντα των αγορών (τοκογλύφων) πρέπει να βασιστεί στη εξέγερση ενός παλλαϊκού κινήματος που θα παλέψει ενάντια στις πραγματικές αιτίες
της κρίσης, θέτοντας ως στόχο την πραγματική εκπροσώπηση των πολιτών μέσα στα κέντρα εξουσίας [4] . Αν αυτό συμβεί τότε:
1ον Ο πολίτης θα συμμετέχει, με τις ανησυχίες του, τα προβλήματά του και την καθημερινότητά του – το κοινό περί δικαίου αίσθημα – ως πραγματικό πρόσωπο και ιδιότητα στις θεσπισμένες εξουσίες.
2ον Θα έσπαγαν τα στεγανά της εξουσίας και θα άνοιγαν δίαυλοι επικοινωνίας με την κοινωνία.
Αυτό είναι το πρόταγμα που πρέπει να μας οδηγήσει για μια δίκαιη, κατ’ αρχάς, κοινωνία, δημιουργώντας το όραμα που σήμερα λείπει από την χώρα και αποτελεί την ικανή και αναγκαία κινητήρια δύναμη για να γκρεμιστεί το τείχος του νοητού αδιεξόδου. Το όραμα δεν μπορεί παρά να είναι πρωτοπόρο, ρηξικέλευθο με δυναμική. Το όραμα της εγκαθίδρυσης ενός νέου συστήματος όχι εξουσίας αλλά πολιτικής που θα βασίζεται σε γενικές αρχές της ίδιας της φύσης της Δημοκρατίας.
Για να επιτευχθούν τα παραπάνω πρέπει να εισέλθει στην πολιτική η νέα, και παλιά όσο και η επινόηση της Δημοκρατίας, έννοια του κληρωτού, «δημοκρατικόν εστί κληρωτόν, το δε αιρετόν ολιγαρχικόν» [5]. Πιο σαφές δεν γίνεται από αυτό.
Βασισμένοι σε αυτές τις απλές αρχές συγκεκριμένα πράγματα που είναι εφαρμόσιμα στην πράξη μπορούν να οδηγήσουν σε ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, πιο ανοιχτό ώστε να ελέγχεται. Ένα σύστημα που θα είναι δίκαιο και θα προάγει την ισονομία, την ισοπολιτεία την ισηγορία και την ελευθερία. Απλοί πολίτες θα το διασφαλίζουν αυτό, θα μεταφέρουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα στην εξουσία και την εμπειρία της πραγματικής ζωής τους στον μηχανισμό λήψης αποφάσεων.
Ας μη ζητήσει κανένα κόμμα και ειδικά η θεσμικά εκλεγμένη αριστερά την εξουσία αλλά ένα άλλο μοντέλο εξουσίας που θα ενώσει τους πολίτες στην αποδοχή του ως την εναλλακτική πρόταση που θα οδηγήσει σε λύσεις αποδεκτές από τον λαό.
Προτάσεις από έναν δεν έχουν νόημα. Προτάσεις από τον καθένα είναι τα πάντα, και αυτό είναι το πνεύμα που πρέπει να μας διέπει [6] :
1. Εθνοσυνέλευση και νέο Σύνταγμα ΤΩΡΑ. (Τα τέσσερα πρώτα άρθρα του συντάγματος είναι αυτά που οι συνταγματολόγοι ονομάζουν «σκληρό πυρήνα». Αν αλλάξουν αυτά τα άρθρα, ή για να αλλάξουν αυτά τα άρθρα, πρέπει να ανατραπεί το πολίτευμα.
2. Απλή και μόνο αναλογική σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.
3. Πρέπει να εισαχθεί στην πολιτική η έννοια του κληρωτού, αυτού που θα κληρωθεί σε μια θέση, γιατί στη δημοκρατία οι πολίτες πρέπει να μπορούν να αναλάβουν οποιαδήποτε θέση διακυβέρνησης. Η θέσεις των κληρωτών θα είναι στην νομοθετική εξουσία, όπου θα εκφράζουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
4. Τα λευκά ψηφοδέλτια θα ακυρώνουν θέσεις από τους κομματικούς σχηματισμούς και θα τις δίνουν σε νέους κληρωτούς. Οι θέσεις θα αφαιρούνται ποσοστιαία. 10% λευκά τότε 10% αφαίρεση θέσεων.
5. Η θέση του κληρωτού θα είναι περιορισμένης διάρκειας ώστε να εναλλάσσονται τα πρόσωπα. Ίσως εξάμηνο ή ετήσιο το πολύ.
6. Η νομοθετική εξουσία θα αποκοπεί πλήρως από την εκτελεστική. Ο βουλευτής στη θητεία του δεν θα μπορεί να γίνει υπουργός. Αν κάνει σωστή δουλειά με τους νόμους ας βάλει υποψηφιότητα για εκτελεστικός (κυβέρνηση)
7. Οποιοσδήποτε βουλευτής μπορεί να ανακληθεί σε κάθε έτος αν ζητηθεί από ορισμένο αριθμό πολιτών (τα 2/3 ίσως) της περιφέρειάς του. Αν κάποιος με ξεγέλασε
και πήρε την ψήφο μου ή απλώς διαπίστωσα την ανεπάρκειά του τότε δεν είναι δυνατόν να τον λούζομαι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, άσε που είναι επικίνδυνο.
8. Η εκτελεστική εξουσία θα ψηφίζεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μη γνωρίζω από πριν ποιος θα είναι ο υπουργός οικονομικών, ή οι υποψήφιοι υπουργοί οικονομικών. Δεν θέλω εκπλήξεις σε αυτούς που θα κυβερνήσουν. Υπάρχει κίνδυνος να μου λένε «Μαζί τα φάγαμε». Και εδώ μπορεί να ισχύσει η ανάκληση και πάλι το ποσοστό και ο χρόνος είναι συζητήσιμα.
9. Παρόμοιες οι διαδικασίες και στην δικαστική εξουσία, δεν είναι δυνατόν να διορίζονται οι δικαστές και να είναι τσιράκια της αδιάσπαστης εκτελεστικής-νομοθετικής εξουσίας.
10. Αποκομματικοποιήση του κράτους, πολύ βασικό. Στην Ελλάδα δεν έχουμε δημόσιο έχουμε κομματικό κράτος. Το ΑΣΕΠ που καταστρατηγήθηκε από παντού πρέπει να γίνει μόνη πηγή εισόδου στο δημόσιο χωρίς παρεκκλίσεις.Το πώς θα ισχυροποιηθεί και πως θα λειτουργήσει θα πρέπει να το πουν πιο ειδικοί.
11. Δεν θα γίνεται αναθεώρηση του Συντάγματος χωρίς δημοψήφισμα
12. Δεν θα περνά προϋπολογισμός χωρίς δημοψήφισμα
13. Δεν είναι δυνατόν να υπογράφεται μνημόνιο χωρίς δημοψήφισμα
14. Δεν θα υπάρχει καμία ασυλία για όλους του δημόσιους υπαλλήλους.
15. Για κάποιον που μπαίνει στην πολιτική θα καταγράφεται η περιουσία του και βγαίνοντας θα ελέγχεται, μην έχει πολλά σπίτια και πολλές offshore.
16. Η τεχνολογία επιτρέπει πια τη συμμετοχή των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας ανεξαρτήτως του αριθμού τους.
17. Ένας ικανός αριθμός πολιτών μπορεί να προκαλέσει δημοψήφισμα για οποιονδήποτε λόγο.
18. Μπορεί, με συγκεκριμένες συνθήκες που δεν τις ξέρω, να ανακαλέσει κυβερνητικό ή βουλευτή ή συνδικαλιστή. Τα δικαστήρια, δεν ξέρω από ποιόν βαθμό, θα στελεχώνονται με σώμα ενόρκων για να μεταφέρουν την αίσθηση δικαίου της κοινωνίας.
19. Η διάρκεια της κυβερνητικής, βουλευτικής, δικαστικής και συνδικαλιστικής θητείας θα είναι δύο τετραετίες μόνο. Ας ανανεωνόμαστε συνεχώς, κανείς δεν είναι αλάνθαστος και αυθεντία.
20. Δύο ανακλήσεις από το αξίωμα στερεί το δικαίωμα στη συμμετοχή για να ξαναλάβει κάποιος αξίωμα, ίσως για δέκα χρόνια – να θυμίζει εξοστρακισμό.
21. Στο τέλος κάθε θητείας γίνεται απολογισμός από σώμα ευθύνων (θα συγκροτείται προσωρινά, ίσως με κλήρωση ειδικών) και θα ελέγχει αν αυτά που ελέχθησαν προεκλογικά έγιναν και αν όχι για ποιόν λόγο. Θα πρέπει και εδώ να θεσμοθετηθούν ποινές με κάποιο τρόπο. Πρέπει να πάψουν τα προεκλογικά προγράμματα να είναι εκθέσεις ιδεών τρίτης δημοτικού και να λέει κάθε ένας ότι του έρθει για να βγει.
22. Τα ίδια που ισχύουν για τους βουλευτές και τον τρόπο εκπροσώπησης θα ισχύουν και στην εκπροσώπηση στον συνδικαλισμό για να μην έχουμε εργατοπατέρες.
Συμπέρασμα: Το προτεινόμενο μοντέλο πολιτικής διακυβέρνησης όπου οι πολίτες θα έχουν την ευθύνη, δίνει διέξοδο από την καταστροφική κρίση. Αυτή η διέξοδος και η εφαρμογή του μοντέλου διακυβέρνησης, είναι δυνατή με την επανάκτηση ενός ελάχιστου βαθμού οικονομικής κυριαρχίας. Προϋποθέτει όμως, ότι πρέπει να αμφισβητήσουμε όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα και κατ’ αρχήν την συμμετοχή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ που συνεπάγονται μηδαμινό έλεγχο στη νομισματική πολιτική μας (αφού δεν ελέγχουμε ούτε το νόμισμά μας), και οριακό έλεγχο στη δημοσιονομική πολιτική. Όμως, καμιά άλλη χώρα στην Ιστορία δεν βγήκε από
παρόμοια κρίση χωρίς τον ελάχιστο αυτό βαθμό οικονομικής κυριαρχίας. Η έξοδος από την ΕΕ δεν σημαίνει ούτε τοπικισμό ούτε απομονωτισμό, όπως αποπροσανατολιστικά υποστηρίζει η εκφυλισμένη «Αριστερά. Σημαίνει την δυνατότητα οικοδόμησης μιας νέας διεθνούς κοινότητας αλληλεγγύης που θα θεμελιώνεται στις αυτοδύναμες (όχι αυτάρκεις) οικονομίες, οι οποίες θα αυτοκατευθύνονται ως οικονομικές δημοκρατίες, και όχι στις σημερινές οικονομίες της αγοράς, που έχουν οδηγήσει τον κόσμο σε μια πρωτόγνωρη παγκόσμια κρίση (οικολογική, κοινωνική αλλά και αξιών) [7].
Το προτεινόμενο το μοντέλο διακυβέρνησης θα επιβληθεί στην ολιγαρχία, όταν η ιδέα της εφαρμογής αυτού του πολιτικού συστήματος γίνει κοινό αίτημα του λαού, που σήμερα διστάζει να ξεσηκωθεί γιατί δεν υπάρχει πρόταση για το μετά και μοναχά αναρωτιέται ποιος θα αντικαταστήσει το σημερινό πρωθυπουργό αφού πλέον κατάλαβε ότι σύσσωμο το πολιτικό σύστημα είναι διαβρωμένο, είμαι πολύ αισιόδοξος ότι η αλλαγή που θέλουμε πλησιάζει γιατί η «Δημοκρατία κρείτον τυρρανίδος».
Πηγές:
[1] Περίανδρος ο Κορίνθιος. Περίανδρος, 668-584 π.Χ., Τύραννος της Κορίνθου και εκ των 7 σοφών μετάφραση: Η δημοκρατία είναι καλύτερη από την τυραννία.
[2] Νόαμ Τσόμσκι: Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης Αναδημοσίευση από http://www.istorikathemata.com/2011/01/blog-post_14.html
[3] Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, Νοέμβης 2010), κεφ. 5-8
[4] : kopria.blogspot.com/.../blog-post Ποιό το ζητούμενο;;
[5] www.kozaro.com/.../i-apantisis-tis-elinikis μετάφραση: «Η δημοκρατία βασίζεται στην διαδικασία της κλήρωσης μεταξύ ισοτίμων, η διαδικασία της ψηφοφορίας είναι ολιγαρική». Εξ ορισμού το σημερινό πολίτευμα (διότι στην πράξη προφανώς ισχύει ) είναι μια απάτη.
[6] www thalamofilakas.blogspot.com ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
[7] ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Υπάρχει διέξοδος από την κρίση των ελίτ!Ελευθεροτυπία (24 Σεπτέμβρη 2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου