O Μίμης Ανδρουλάκης στο «Θάρρος»: Ζούμε σε εποχές μεσοπολέμου…
Τελευταία Ενημέρωση: 15/04/2013
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Στη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης του «Θάρρους» τις προηγούμενες ημέρες, όπου και αναφερόταν η είδηση με την ομιλία του βουλευτή Μίμη Ανδρουλάκη, στην Καλαμάτα, στον πολυχώρο του «Public», για την παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου «Όπλων κρίσης – νεκρικοί διάλογοι για την Αριστερά», κάποιος φίλος σχολιάζοντάς το έγραψε «ο κ. Τίποτα». Σκληρή κουβέντα. Ίσως να ήθελε να δείξει τον αποτροπιασμό, που νιώθουν, πλέον, οι πολίτες για το πολιτικό σύστημα εν γένει ή να «τιμωρήσει» τον ίδιο τον βουλευτή για την πορεία του στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι άνθρωποι δεν συγχωρούν εύκολα ή φοβούνται τις αλλαγές απόψεων, στάσεων.
Χαϊδεμένο παιδί του Χαρ. Φλωράκη στο ΚΚΕ, ανώτατο στέλεχος του ΣΥΝασπισμού, μετά βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, τους τελευταίους μήνες ανεξάρτητος.
Μπορεί να μην έχει και άδικο. Όμως προσωπικά τον Μ. Ανδρουλάκη τον θυμάμαι ελάχιστα από την πορεία του στο ΚΚΕ, αρκετά από την ένταξή του στον ΣΥΝασπισμό, και, μετά έχασα τα ίχνη του όταν πήγε στο ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό γιατί με απογοήτευσε η απόφασή του. Αυτό που είχα «πλάσει» - αυθαίρετα βέβαια- για τον ίδιο ήταν κάτι διαφορετικό.
Όπως και να έχει όμως, ο Μίμης Ανδρουλάκης δεν είναι μια τυχαία πολιτική προσωπικότητα. Πρόκειται για ένα πολιτικό ον που έχει γράψει τη δική του πλούσια ιστορία στο γίγνεσθαι της χώρας, με πολλούς τρόπους. Η προχθεσινή του εμφάνιση στο «Public» μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του, τι άλλο για πολιτική. Τοπική αλλά και ευρωπαϊκή. Οι απόψεις του -αν μη τι άλλο- άκρως ενδιαφέρουσες.
Γιατί επιχειρείται – μέσω του βιβλίου σας- μια κάθοδο στον…Άδη της πολιτικής;
Η ιστορία λέει ότι κάθε φορά που επίκειται ένα ανανεωτικό εγχείρημα υπάρχει μια ανάσταση νεκρών. Πρόκειται για μια κλασική φράση του Καρλ Μαρξ. Πράγματι, σε εποχές που εγκυμονούν μεγάλες αλλαγές οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να στραφούν με δέος στο παρελθόν τους, να δανειστούν συνθήματα, ιδέες, συναισθήματα από τις μεγάλες μορφές και με αυτή τη δανεική μεταμφίεση να στήσουν τη νέα σκηνή της ιστορίας. Είναι μια βαθύτερη ανάγκη, λοιπόν, για κάποιον, να κάνει την κάθοδο στον κάτω κόσμο, ώστε να δει από τις υψηλότερες πνευματικές κορυφογραμμές τα σημερινά συμβάντα. Δεν είναι όλα καινούργια. Στην ιστορία υπάρχει και η επανάληψη.
Πόσο βοήθησε τον Μίμη Ανδρουλάκη η συνομιλία του με τους μεγάλους νεκρούς;
Ασφαλώς. Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με προσωπικότητες του μεσοπολέμου. Ζούμε σήμερα μια ανάλογη κατάσταση και επομένως έχουμε πολλά να μάθουμε. Βέβαια, η ιστορία εγκλωβίζει κιόλας. Πολλές φορές η στροφή στο παρελθόν είναι και μια πολιτική απελπισία. Όμως θεωρώ ότι η προσπάθειά μου έγινε με δημιουργικό τρόπο.
Η ανανέωση στο πολιτικό σκηνικό, δηλαδή, το μεγάλο ζητούμενο της εποχής, θα γίνει με τους νεκρούς;
Όχι βέβαια. Η Αριστερά, η οποία είναι και το θέμα μου, πάντα είχε δύο πνεύμονες. Έναν πιο επαναστατικό, κομμουνιστικογενή κατά κανόνα και έναν άλλο περισσότερο σοσιαλδημοκρατικό, κεντροαριστερό, μεταρρυθμιστικό. Το βιβλίο βοηθά τον μετασχηματισμό και των δύο πνευμόνων. Δηλαδή, δε λέει στον καθένα τι να κάνει. Του δίνει όμως τα εφόδια να προβληματιστεί και να δει στο δικό του το πεδίο τι αλλαγές θα κάνει. Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο διδακτισμού.
Η πρόταση του Μ. Ανδρουλάκη για το σήμερα ποια είναι;
Ένας από τους ήρωές μου ο Ρούντολφ Χίλφερντινγκ, υπουργός στη δημοκρατία της Βαϊμάρης και ηγετική μορφή της σοσιαλδημοκρατίας, παραφράζοντας τα λόγια του, μας λέει ότι βρισκόμαστε σήμερα σε μια παγίδα: Να μείνουμε στο ευρώ με την υπάρχουσα κατάσταση φαίνεται δυσβάσταχτο, να φύγουμε μόνοι μας καταστροφικό, να μας διώξουν μπορεί και να είναι αρμαγεδώνας, να την κοπανήσουμε από την πίσω πόρτα, οι τοίχοι της φυλακής μετατοπίζονται και μένουμε πάντα εγκλωβισμένοι.
Κατ’ εμέ πρέπει να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο μέτωπο και στην Ευρώπη και στην χώρα μας για μια ριζική μετατόπιση στο staus quo της Ευρωζώνης και μια αναθεώρηση των δανειακών συμβάσεων, των προγραμμάτων διάσωσης του Νότου που ακολουθείται σήμερα.
Κάποιος, βέβαια, θα αναρωτηθεί: Είναι αυτό εφικτό; Θεωρώ ότι δεν είναι ουτοπία. Αν υλοποιήσουμε το ευρωομόλογο, που είναι μια λύση για εμάς, για τη Γερμανία θα έχει μικρότερο κόστος απ’ όλα τα προγράμματα που εφαρμόζονται σήμερα, για την υποτιθέμενη διάσωση του Νότου. Άρα στην πορεία μπορεί να υπάρξει ένας νέος συμβιβασμός Βορρά- Νότου. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλάζοντας το καθεστώς της, να δημιουργήσει χρήμα μη πληθωριστικό, δεσμευμένο αποκλειστικά σε αναπτυξιακά ομόλογα (δίκτυα, υποδομές, καινοτομία, ανακεφαλοποίηση των τραπεζών), με τέτοιο τρόπο, όμως, που δεν θα πανικοβάλλει του Γερμανούς, οι οποίοι έχουν ένα υστερικό- θρησκευτικό φόβο με τον πληθωρισμό.
Μετά τις εκλογές στη Γερμανία, πρέπει να επιλεγεί η στιγμή που θα επανατοποθετήσει κανείς τα ζητήματα στην Ευρωζώνη. Αν μια μεγάλη χώρα του Νότου δείξει ότι αντιστέκεται στη σημερινή κατάσταση, είναι πολύ πιθανό να σπάσει και η ακαμψία των Γερμανών. Θέλει υπομονή και όχι τυφλές μονομερείς ρήξεις. Πρέπει να ξέρουμε τα όρια που έχουμε σε ένα σύστημα απόλυτης αλληλοεξάρτησης και πολυπλοκότητας, όπως είναι η Ευρωζώνη. Διαφορετικά, αν δεν γίνουν κάποιες τομές, είναι αμφίβολη η ύπαρξη της Ευρωζώνης τα επόμενα χρόνια.
Θα παραμείνετε ανεξάρτητος βουλευτής και στο μέλλον;
Είμαι ανεξάρτητος και θα παραμείνω δεσμευμένος στην ιδέα του διπλού μετασχηματισμού στο χώρο της Αριστεράς. Σ’ αυτόν της κεντροαριστεράς, που αυτή τη στιγμή είναι σε μια φάση αποσύνθεσης, αλλά και στον πόλο τον πιο ριζοσπαστικό, που εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με ενδιαφέρουν και οι δύο πόλοι να μετασχηματιστούν. Αυτό θα είναι το καλύτερο. Όσο και να το κάνεις είμαι αρκετά παλιός ώστε να ανήκω στην ιδέα της σύγκλησης των διαφορετικών ρευμάτων. Για το ΚΚΕ πιστεύω ότι παρατράβηξε η ιδέα του σκαντζόχοιρου. Όταν κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, αυτή η τακτική ήταν μια αμυντική στάση να βγάλεις αγκάθια. Πέρασαν όμως από τότε 25 χρόνια και είναι αδικαιολόγητη αυτή η περιχαράκωση. Οδηγεί σ’ έναν μαρασμό κι αυτό δεν είναι καλό.
Σαν βουλευτής κοιμάστε ήσυχος; Αισθάνεστε μήπως άσχημα απέναντι στον ελληνικό λαό;
Προσωπικά πιστεύω ότι έκανα το καθήκον μου. Φώναζα έγκαιρα αν και ολομόναχος, κάθε φορά με ένα βιβλίο, ότι έρχεται η κρίση. Έψαχνα την αλήθεια. Από κει και πέρα, όμως, δεν κοιμάμαι καθόλου. Δεν έχω ύπνο. Ζυγίζω από δω, ψάχνω από κεί, δεν βρίσκω απαντήσεις. Δεν ξέρουμε πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Όσο κι αν εμβαθύνω, αρκεί μια απλή αλλαγή για να έρθει πολιτικός σεισμός. Εξαντλήσαμε τα όρια αντοχής μας στην ύφεση και στην ανεργία. Δεν έχει γίνει το ίδιο και στον ισχυρό Βορρά.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Στη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης του «Θάρρους» τις προηγούμενες ημέρες, όπου και αναφερόταν η είδηση με την ομιλία του βουλευτή Μίμη Ανδρουλάκη, στην Καλαμάτα, στον πολυχώρο του «Public», για την παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου «Όπλων κρίσης – νεκρικοί διάλογοι για την Αριστερά», κάποιος φίλος σχολιάζοντάς το έγραψε «ο κ. Τίποτα». Σκληρή κουβέντα. Ίσως να ήθελε να δείξει τον αποτροπιασμό, που νιώθουν, πλέον, οι πολίτες για το πολιτικό σύστημα εν γένει ή να «τιμωρήσει» τον ίδιο τον βουλευτή για την πορεία του στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι άνθρωποι δεν συγχωρούν εύκολα ή φοβούνται τις αλλαγές απόψεων, στάσεων.
Χαϊδεμένο παιδί του Χαρ. Φλωράκη στο ΚΚΕ, ανώτατο στέλεχος του ΣΥΝασπισμού, μετά βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, τους τελευταίους μήνες ανεξάρτητος.
Μπορεί να μην έχει και άδικο. Όμως προσωπικά τον Μ. Ανδρουλάκη τον θυμάμαι ελάχιστα από την πορεία του στο ΚΚΕ, αρκετά από την ένταξή του στον ΣΥΝασπισμό, και, μετά έχασα τα ίχνη του όταν πήγε στο ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό γιατί με απογοήτευσε η απόφασή του. Αυτό που είχα «πλάσει» - αυθαίρετα βέβαια- για τον ίδιο ήταν κάτι διαφορετικό.
Όπως και να έχει όμως, ο Μίμης Ανδρουλάκης δεν είναι μια τυχαία πολιτική προσωπικότητα. Πρόκειται για ένα πολιτικό ον που έχει γράψει τη δική του πλούσια ιστορία στο γίγνεσθαι της χώρας, με πολλούς τρόπους. Η προχθεσινή του εμφάνιση στο «Public» μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του, τι άλλο για πολιτική. Τοπική αλλά και ευρωπαϊκή. Οι απόψεις του -αν μη τι άλλο- άκρως ενδιαφέρουσες.
Γιατί επιχειρείται – μέσω του βιβλίου σας- μια κάθοδο στον…Άδη της πολιτικής;
Η ιστορία λέει ότι κάθε φορά που επίκειται ένα ανανεωτικό εγχείρημα υπάρχει μια ανάσταση νεκρών. Πρόκειται για μια κλασική φράση του Καρλ Μαρξ. Πράγματι, σε εποχές που εγκυμονούν μεγάλες αλλαγές οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να στραφούν με δέος στο παρελθόν τους, να δανειστούν συνθήματα, ιδέες, συναισθήματα από τις μεγάλες μορφές και με αυτή τη δανεική μεταμφίεση να στήσουν τη νέα σκηνή της ιστορίας. Είναι μια βαθύτερη ανάγκη, λοιπόν, για κάποιον, να κάνει την κάθοδο στον κάτω κόσμο, ώστε να δει από τις υψηλότερες πνευματικές κορυφογραμμές τα σημερινά συμβάντα. Δεν είναι όλα καινούργια. Στην ιστορία υπάρχει και η επανάληψη.
Πόσο βοήθησε τον Μίμη Ανδρουλάκη η συνομιλία του με τους μεγάλους νεκρούς;
Ασφαλώς. Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με προσωπικότητες του μεσοπολέμου. Ζούμε σήμερα μια ανάλογη κατάσταση και επομένως έχουμε πολλά να μάθουμε. Βέβαια, η ιστορία εγκλωβίζει κιόλας. Πολλές φορές η στροφή στο παρελθόν είναι και μια πολιτική απελπισία. Όμως θεωρώ ότι η προσπάθειά μου έγινε με δημιουργικό τρόπο.
Η ανανέωση στο πολιτικό σκηνικό, δηλαδή, το μεγάλο ζητούμενο της εποχής, θα γίνει με τους νεκρούς;
Όχι βέβαια. Η Αριστερά, η οποία είναι και το θέμα μου, πάντα είχε δύο πνεύμονες. Έναν πιο επαναστατικό, κομμουνιστικογενή κατά κανόνα και έναν άλλο περισσότερο σοσιαλδημοκρατικό, κεντροαριστερό, μεταρρυθμιστικό. Το βιβλίο βοηθά τον μετασχηματισμό και των δύο πνευμόνων. Δηλαδή, δε λέει στον καθένα τι να κάνει. Του δίνει όμως τα εφόδια να προβληματιστεί και να δει στο δικό του το πεδίο τι αλλαγές θα κάνει. Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο διδακτισμού.
Η πρόταση του Μ. Ανδρουλάκη για το σήμερα ποια είναι;
Ένας από τους ήρωές μου ο Ρούντολφ Χίλφερντινγκ, υπουργός στη δημοκρατία της Βαϊμάρης και ηγετική μορφή της σοσιαλδημοκρατίας, παραφράζοντας τα λόγια του, μας λέει ότι βρισκόμαστε σήμερα σε μια παγίδα: Να μείνουμε στο ευρώ με την υπάρχουσα κατάσταση φαίνεται δυσβάσταχτο, να φύγουμε μόνοι μας καταστροφικό, να μας διώξουν μπορεί και να είναι αρμαγεδώνας, να την κοπανήσουμε από την πίσω πόρτα, οι τοίχοι της φυλακής μετατοπίζονται και μένουμε πάντα εγκλωβισμένοι.
Κατ’ εμέ πρέπει να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο μέτωπο και στην Ευρώπη και στην χώρα μας για μια ριζική μετατόπιση στο staus quo της Ευρωζώνης και μια αναθεώρηση των δανειακών συμβάσεων, των προγραμμάτων διάσωσης του Νότου που ακολουθείται σήμερα.
Κάποιος, βέβαια, θα αναρωτηθεί: Είναι αυτό εφικτό; Θεωρώ ότι δεν είναι ουτοπία. Αν υλοποιήσουμε το ευρωομόλογο, που είναι μια λύση για εμάς, για τη Γερμανία θα έχει μικρότερο κόστος απ’ όλα τα προγράμματα που εφαρμόζονται σήμερα, για την υποτιθέμενη διάσωση του Νότου. Άρα στην πορεία μπορεί να υπάρξει ένας νέος συμβιβασμός Βορρά- Νότου. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλάζοντας το καθεστώς της, να δημιουργήσει χρήμα μη πληθωριστικό, δεσμευμένο αποκλειστικά σε αναπτυξιακά ομόλογα (δίκτυα, υποδομές, καινοτομία, ανακεφαλοποίηση των τραπεζών), με τέτοιο τρόπο, όμως, που δεν θα πανικοβάλλει του Γερμανούς, οι οποίοι έχουν ένα υστερικό- θρησκευτικό φόβο με τον πληθωρισμό.
Μετά τις εκλογές στη Γερμανία, πρέπει να επιλεγεί η στιγμή που θα επανατοποθετήσει κανείς τα ζητήματα στην Ευρωζώνη. Αν μια μεγάλη χώρα του Νότου δείξει ότι αντιστέκεται στη σημερινή κατάσταση, είναι πολύ πιθανό να σπάσει και η ακαμψία των Γερμανών. Θέλει υπομονή και όχι τυφλές μονομερείς ρήξεις. Πρέπει να ξέρουμε τα όρια που έχουμε σε ένα σύστημα απόλυτης αλληλοεξάρτησης και πολυπλοκότητας, όπως είναι η Ευρωζώνη. Διαφορετικά, αν δεν γίνουν κάποιες τομές, είναι αμφίβολη η ύπαρξη της Ευρωζώνης τα επόμενα χρόνια.
Θα παραμείνετε ανεξάρτητος βουλευτής και στο μέλλον;
Είμαι ανεξάρτητος και θα παραμείνω δεσμευμένος στην ιδέα του διπλού μετασχηματισμού στο χώρο της Αριστεράς. Σ’ αυτόν της κεντροαριστεράς, που αυτή τη στιγμή είναι σε μια φάση αποσύνθεσης, αλλά και στον πόλο τον πιο ριζοσπαστικό, που εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με ενδιαφέρουν και οι δύο πόλοι να μετασχηματιστούν. Αυτό θα είναι το καλύτερο. Όσο και να το κάνεις είμαι αρκετά παλιός ώστε να ανήκω στην ιδέα της σύγκλησης των διαφορετικών ρευμάτων. Για το ΚΚΕ πιστεύω ότι παρατράβηξε η ιδέα του σκαντζόχοιρου. Όταν κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, αυτή η τακτική ήταν μια αμυντική στάση να βγάλεις αγκάθια. Πέρασαν όμως από τότε 25 χρόνια και είναι αδικαιολόγητη αυτή η περιχαράκωση. Οδηγεί σ’ έναν μαρασμό κι αυτό δεν είναι καλό.
Σαν βουλευτής κοιμάστε ήσυχος; Αισθάνεστε μήπως άσχημα απέναντι στον ελληνικό λαό;
Προσωπικά πιστεύω ότι έκανα το καθήκον μου. Φώναζα έγκαιρα αν και ολομόναχος, κάθε φορά με ένα βιβλίο, ότι έρχεται η κρίση. Έψαχνα την αλήθεια. Από κει και πέρα, όμως, δεν κοιμάμαι καθόλου. Δεν έχω ύπνο. Ζυγίζω από δω, ψάχνω από κεί, δεν βρίσκω απαντήσεις. Δεν ξέρουμε πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Όσο κι αν εμβαθύνω, αρκεί μια απλή αλλαγή για να έρθει πολιτικός σεισμός. Εξαντλήσαμε τα όρια αντοχής μας στην ύφεση και στην ανεργία. Δεν έχει γίνει το ίδιο και στον ισχυρό Βορρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου