Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑΒΑΡΙΝΟΥ ΜΑΣ ΑΠΑΛΛΑΞΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ ΖΥΓΟ. Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΟΜΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΥΠΟΔΟΥΛΗ ΜΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ.
Με διάγγελμα από το Καστελλόριζο την άνοιξη του 2010 ο
Γιώργος Παπανδρέου παρέδωσε την Ελλάδα <<πακεταρισμένη>> στους δανειστές της τρόικας, στην πραγματικότητα όμως το Μνημόνιο υποτέλειας, έχει γίνει μέρος της εθνικής μας πολιτικής αφήγησης, από το 1827.
Στον ιστορικό, ξεχωριστό και πανέμορφο κολπίσκο της Πύλου που δεσπόζει και φράσσεται από το αγέρωχο καταπράσινο μακρινό νησάκι της Σφακτηρίας, δίνοντάς του μια εξέχουσα φυσική ομορφιά και μια υπερηφάνεια νίκης 188 χρόνια, ο τριεθνής στόλος της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, βούλιαξε τον Τούρκο –Αιγυπτιακό στόλο, σταματώντας την προέλαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, βάζοντας φαρδιά-πλατιά υπογραφή, στην ανεξαρτησία της Ελλάδος. Η έκβαση της ναυμαχίας αυτής, έκρυψε από το βλέμμα της ιστορίας, τις ολέθριες συνέπειες του κακού ριζικού των Ελλήνων, στην καρδιά του οποίου είναι επί αιώνες σφηνωμένο το γονίδιο του εθνικού διχασμού. Έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα της επανάστασης, εάν δεν είχαν οι πολιτικοί τότε εμπλακεί σε εμφύλιες διαμάχες για την εξουσία, ενώ ακόμη δεν είχε εδραιωθεί η ανεξαρτησία του έθνους, κανένας Ιμπραήμ δεν θα απειλούσε τους Έλληνες με … επιστροφή στον ζυγό και σίγουρα δεν θα χρειαζόταν το πολεμικό χάρισμα του Κόδριγκτον, του Χέιντεν και του Ντεριγνί , των τριών ναυάρχων που στάθηκαν στο Ναβαρίνο απέναντι από τον Ιμπραήμ, για να μην παραμείνει η Ελλάδα υπό τον οθωμανικό ζυγό. Τα ονόματα και των τριών τιμήθηκαν με κεντρικούς δρόμους στην Αθήνα. Τον Οκτώβριο του 1827 ο Σουλτάνος διεμήνυσε στους
αγγλογαλλορώσους πρεσβευτές, να μην αναμιγνύονται στα εσωτερικά της Αυτοκρατορίας, όταν πήγαν να του πουν, ότι οι σύμμαχοι αποφάσισαν να επιβάλουν ειρήνη στο Αιγαίο, γιατί κατά βάθος αυτό τους ενδιέφερε και τους συνέφερε οικονομικά και στρατηγικά.
Στα μέσα Σεπτεμβρίου ο μεγάλος στόλος των συμμάχων συναντιέται έξω από την Ζάκυνθο και εκεί σχεδιάζουν ένα μεγαλόπνοο σχέδιο κατά του στόλου του Ιμπραήμ.
Ο Τουρκοαιγυπτιακός στόλος έχει 82 πλοία και ο συμμαχικός στόλος έχει 27 πλοία. Ο συμμαχικός στόλος εύκολα τους κατατροπώνει στο Ναβαρίνο , με ένα γερό σφυροκόπημα. Τρείς ώρες σκληρής μάχης, είναι αρκετές για να στείλουν στο πάτο 5.000 ψυχές μουσουλμάνων και 700 ψυχές χριστιανών.
Οι σύμμαχοι σφράγισαν την επανάσταση, με τη νίκη αυτή για λογαριασμό των Ελλήνων, ο επαναστατικός αγώνας εδώ τελειώνει στον έκτο χρόνο. Τα δύσκολα όμως τώρα αρχίζουν.
Η σημασία της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου, είναι αυταπόδεικτη από τις αντιδράσεις που προκάλεσε. Ο Μέτερνιχ που ήταν ο εμπνευστής της Ιεράς Συμμαχίας και σκοτεινός δυνάστης της Ευρώπης την αποδοκίμασε. Το ίδιο έκανε ο Ουέλινγκτον, πρωθυπουργός της Αγγλίας τότε και νικητής του Ναπολέοντα στο Βατερλό. Κατά βάθος οι μεγάλες δυνάμεις ήθελαν τον αφοπλισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όχι όμως την κατάρρευσή της. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν επέτρεψαν αργότερα στον Ιμπραήμ, να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, όταν στράφηκε κατά του Σουλτάνου. Την Ελλάδα όμως την ήθελαν ελεύθερη, γιατί ήταν ένα κράτος που τους χρωστούσε τα πάντα.
Ο Φόβος της πτώχευσης ακούστηκε για πρώτη φορά το 1827, όταν το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος δυσκολευόταν να εξοφλήσει τα δάνεια που είχαν πάρει οι οπλαρχηγοί για τον αγώνα τον αγώνα του 1821.
Το δάνειο τότε για τους Έλληνες ήταν 2.800.000 λίρες της εποχής , από τα οποία στα χέρια των Ελλήνων , έφτασαν μόνο 560.000 και από τα οποία μόνο οι 100.000 πήγαν στις ανάγκες για την επανάσταση, τα δε υπόλοιπα κατέληξαν σε διάφορες τσέπες γνωστών –αγνώστων. Ήρθε όμως η Ναυμαχία στο Ναβαρίνο και έσωσε την κατάσταση, έτσι ώστε να μη διαλυθεί το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος και οι δανειστές να μη χάσουν τα λεφτά τους, με το σκεπτικό ότι κάποτε θα τα εισπράξουν. Πάντα οι δανειστές ξέρουν πολύ καλά τη κάνουν.
Το 1834 είχαμε τη δεύτερη απειλή για πτώχευση. Μας δάνεισαν με 60 εκατομμύρια φράγκα, από τα οποία τα 33 πήγαν για αποπληρωμή των δανείων της ανεξαρτησίας και τα υπόλοιπα 12,5 για την εξαγορά μέρους της Φθιώτιδος , των επαρχιών, στην Αττική, Εύβοια, από την Τουρκία και 7,5 εκατομ. Για την συντήρηση των Βαυαρικών στρατευμάτων.
Το 1879 η Ελλάδα έχοντας διανύσει μια περίοδο μεγάλου διχασμού , βρέθηκε στη δίνη μιας κακοδιαχείρισης και δια στόματος του αείμνηστου Χαριλάου Τρικούπη ,βρέθηκε να χρωστά 585 εκατομμύρια φράγκα και να πτωχεύει θεωρητικά για Τρίτη φορά. Τα χρήματα των δανείων είχαν καλώς ή κακώς χρησιμοποιηθεί για την χρηματοδότηση του κρητικού αγώνα, υποδομές, προμήθειες πολεμικού υλικού, το 35% δεν έφθασε ποτέ στην Ελλάδα. Η δεκαετία του 1880 είναι μια περίοδος ανάπτυξης με έργα και επενδύσεις που υπερέβαιναν τις οικονομικές δυνατότητες μας. Είναι μια εποχή που ο
εξωτερικός δανεισμός αυξάνεται δραματικά. Η χώρα μπαίνει στην καταστροφική περιπέτεια του πολέμου του 1897 και οι τούρκοι φθάνουν σχεδόν έξω από τη Λαμία.
Οι μεγάλες δυνάμεις (για να μην χάσουν τα λεφτά τους) επεμβαίνουν πάλι και μας υποχρεώνουν στον Διεθνή οικονομικό έλεγχο. Η ειρήνη κοστίζει στην Ελλάδα μεταξύ άλλων 4 εκατομμύρια χρυσές λύρες, ως πολεμική αποζημίωση.
Το Μάρτιο του 1910 συνάπτονται νέα δάνεια για έργα. Ο νόμος περί οικονομικού ελέγχου παραβιάζεται κατάφωρα αλλά κανείς δεν λέει τίποτα , η Ελλάδα εκδίδει χαρτονόμισμα 600 τη μία φορά και 500 εκατομ. την άλλη στη διετία 1921-22.
Η πτώχευση αποφεύγεται με το Α΄ αναγκαστικό δάνειο και ο Πρωτοπαπαδάκης κόβει το χαρτονόμισμα στη μέση, κρατά το ένα μέρος στην κυκλοφορία και το άλλο το ανταλλάσει με τίτλους εσωτερικού δανεισμού.
Τον Μάρτιο του 1931 , λίγο πριν την πτώχευση του 1932 η Ελλάδα έχει χρέος εξωτερικό 2.868 εκατομ. Χρυσά φράγκα. Η πτώχευση είναι μοιραία.
Τελικά το 1952-53 έγινε ένας διακανονισμός των χρεών, με μια αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, νοικοκυρεύοντας κατά κάποιο τρόπο τα δημόσια οικονομικά, μέχρι το 1962-67 όπου διακανονίστηκε σχεδόν το 97% των χρεών μέχρι το 1981.
Δυστυχώς με την δήθεν μεγάλη σοσιαλιστική αλλαγή αρχίζει ο μεγάλος ανήφορος του εξωτερικού χρέους , αλλά επιζούμε και θα επιζήσουμε , γιατί συμφέρει τους δανειστές διότι κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος μας.
Τελικά η Ελλάδα είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Οι εταίροι μας φοβερίζουν , σιγά τα κουμπούρια … Ζούμε με δανεικά από
καταβολής του Ελληνικού κράτους, τώρα θα μας διώξουν; Δεν τους συμφέρει θα χάσουν τόκους και κεφάλαιο μαζί. Κανένας δεν σφάζει μια αγελάδα που την αρμέγει κάθε μέρα.
Με αυτή την επιγραμματική ιστορική ανασκόπηση, καταλήγουμε σε πραγματικά συμπεράσματα:
1) Η Δημοκρατία παρακμάζει όταν δεν υπηρετεί τον λαό και το εθνικό συμφέρον.
2) Η χώρα εάν είναι εξαρτημένη από το Ναβαρίνο μέχρι τα μνημόνια, την κατέστησαν τα δικά μας αναγκαία πολιτικά λάθη, με τις δικές μας εσωτερικές πολιτικές έριδες.
3) Η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε ποτέ. Αυτή είναι μια σκληρή διαπίστωση. Από τον οθωμανικό ζυγό απελευθερωθήκαμε, αυτοί όμως που συνέβαλαν για να είμαστε εδαφικά ελεύθεροι, φρόντισαν να συνάψουν ένα αέναο Μνημόνιο περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας.
4) Το νέο μνημόνιο έχει βούλα, υπογραφή, δικαιώματα.
5) Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου είναι το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός, γιατί τότε σφραγίστηκε η απελευθέρωση της χώρας μας από του Οθωμανούς, για τον λόγο αυτό θα πρέπει να τιμάται από την πολιτεία στον ύψιστο εορταστικό βαθμό , με την πρέπουσα βαρύνουσα σημασία και τιμή που πράγματι της αξίζει.
ΚΑΡΜΙΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ) ΚΟΡΥΦΑΣΙΟΝ 16—10—2015 6937128163.
Με διάγγελμα από το Καστελλόριζο την άνοιξη του 2010 ο
Γιώργος Παπανδρέου παρέδωσε την Ελλάδα <<πακεταρισμένη>> στους δανειστές της τρόικας, στην πραγματικότητα όμως το Μνημόνιο υποτέλειας, έχει γίνει μέρος της εθνικής μας πολιτικής αφήγησης, από το 1827.
Στον ιστορικό, ξεχωριστό και πανέμορφο κολπίσκο της Πύλου που δεσπόζει και φράσσεται από το αγέρωχο καταπράσινο μακρινό νησάκι της Σφακτηρίας, δίνοντάς του μια εξέχουσα φυσική ομορφιά και μια υπερηφάνεια νίκης 188 χρόνια, ο τριεθνής στόλος της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, βούλιαξε τον Τούρκο –Αιγυπτιακό στόλο, σταματώντας την προέλαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, βάζοντας φαρδιά-πλατιά υπογραφή, στην ανεξαρτησία της Ελλάδος. Η έκβαση της ναυμαχίας αυτής, έκρυψε από το βλέμμα της ιστορίας, τις ολέθριες συνέπειες του κακού ριζικού των Ελλήνων, στην καρδιά του οποίου είναι επί αιώνες σφηνωμένο το γονίδιο του εθνικού διχασμού. Έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα της επανάστασης, εάν δεν είχαν οι πολιτικοί τότε εμπλακεί σε εμφύλιες διαμάχες για την εξουσία, ενώ ακόμη δεν είχε εδραιωθεί η ανεξαρτησία του έθνους, κανένας Ιμπραήμ δεν θα απειλούσε τους Έλληνες με … επιστροφή στον ζυγό και σίγουρα δεν θα χρειαζόταν το πολεμικό χάρισμα του Κόδριγκτον, του Χέιντεν και του Ντεριγνί , των τριών ναυάρχων που στάθηκαν στο Ναβαρίνο απέναντι από τον Ιμπραήμ, για να μην παραμείνει η Ελλάδα υπό τον οθωμανικό ζυγό. Τα ονόματα και των τριών τιμήθηκαν με κεντρικούς δρόμους στην Αθήνα. Τον Οκτώβριο του 1827 ο Σουλτάνος διεμήνυσε στους
αγγλογαλλορώσους πρεσβευτές, να μην αναμιγνύονται στα εσωτερικά της Αυτοκρατορίας, όταν πήγαν να του πουν, ότι οι σύμμαχοι αποφάσισαν να επιβάλουν ειρήνη στο Αιγαίο, γιατί κατά βάθος αυτό τους ενδιέφερε και τους συνέφερε οικονομικά και στρατηγικά.
Στα μέσα Σεπτεμβρίου ο μεγάλος στόλος των συμμάχων συναντιέται έξω από την Ζάκυνθο και εκεί σχεδιάζουν ένα μεγαλόπνοο σχέδιο κατά του στόλου του Ιμπραήμ.
Ο Τουρκοαιγυπτιακός στόλος έχει 82 πλοία και ο συμμαχικός στόλος έχει 27 πλοία. Ο συμμαχικός στόλος εύκολα τους κατατροπώνει στο Ναβαρίνο , με ένα γερό σφυροκόπημα. Τρείς ώρες σκληρής μάχης, είναι αρκετές για να στείλουν στο πάτο 5.000 ψυχές μουσουλμάνων και 700 ψυχές χριστιανών.
Οι σύμμαχοι σφράγισαν την επανάσταση, με τη νίκη αυτή για λογαριασμό των Ελλήνων, ο επαναστατικός αγώνας εδώ τελειώνει στον έκτο χρόνο. Τα δύσκολα όμως τώρα αρχίζουν.
Η σημασία της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου, είναι αυταπόδεικτη από τις αντιδράσεις που προκάλεσε. Ο Μέτερνιχ που ήταν ο εμπνευστής της Ιεράς Συμμαχίας και σκοτεινός δυνάστης της Ευρώπης την αποδοκίμασε. Το ίδιο έκανε ο Ουέλινγκτον, πρωθυπουργός της Αγγλίας τότε και νικητής του Ναπολέοντα στο Βατερλό. Κατά βάθος οι μεγάλες δυνάμεις ήθελαν τον αφοπλισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όχι όμως την κατάρρευσή της. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν επέτρεψαν αργότερα στον Ιμπραήμ, να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, όταν στράφηκε κατά του Σουλτάνου. Την Ελλάδα όμως την ήθελαν ελεύθερη, γιατί ήταν ένα κράτος που τους χρωστούσε τα πάντα.
Ο Φόβος της πτώχευσης ακούστηκε για πρώτη φορά το 1827, όταν το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος δυσκολευόταν να εξοφλήσει τα δάνεια που είχαν πάρει οι οπλαρχηγοί για τον αγώνα τον αγώνα του 1821.
Το δάνειο τότε για τους Έλληνες ήταν 2.800.000 λίρες της εποχής , από τα οποία στα χέρια των Ελλήνων , έφτασαν μόνο 560.000 και από τα οποία μόνο οι 100.000 πήγαν στις ανάγκες για την επανάσταση, τα δε υπόλοιπα κατέληξαν σε διάφορες τσέπες γνωστών –αγνώστων. Ήρθε όμως η Ναυμαχία στο Ναβαρίνο και έσωσε την κατάσταση, έτσι ώστε να μη διαλυθεί το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος και οι δανειστές να μη χάσουν τα λεφτά τους, με το σκεπτικό ότι κάποτε θα τα εισπράξουν. Πάντα οι δανειστές ξέρουν πολύ καλά τη κάνουν.
Το 1834 είχαμε τη δεύτερη απειλή για πτώχευση. Μας δάνεισαν με 60 εκατομμύρια φράγκα, από τα οποία τα 33 πήγαν για αποπληρωμή των δανείων της ανεξαρτησίας και τα υπόλοιπα 12,5 για την εξαγορά μέρους της Φθιώτιδος , των επαρχιών, στην Αττική, Εύβοια, από την Τουρκία και 7,5 εκατομ. Για την συντήρηση των Βαυαρικών στρατευμάτων.
Το 1879 η Ελλάδα έχοντας διανύσει μια περίοδο μεγάλου διχασμού , βρέθηκε στη δίνη μιας κακοδιαχείρισης και δια στόματος του αείμνηστου Χαριλάου Τρικούπη ,βρέθηκε να χρωστά 585 εκατομμύρια φράγκα και να πτωχεύει θεωρητικά για Τρίτη φορά. Τα χρήματα των δανείων είχαν καλώς ή κακώς χρησιμοποιηθεί για την χρηματοδότηση του κρητικού αγώνα, υποδομές, προμήθειες πολεμικού υλικού, το 35% δεν έφθασε ποτέ στην Ελλάδα. Η δεκαετία του 1880 είναι μια περίοδος ανάπτυξης με έργα και επενδύσεις που υπερέβαιναν τις οικονομικές δυνατότητες μας. Είναι μια εποχή που ο
εξωτερικός δανεισμός αυξάνεται δραματικά. Η χώρα μπαίνει στην καταστροφική περιπέτεια του πολέμου του 1897 και οι τούρκοι φθάνουν σχεδόν έξω από τη Λαμία.
Οι μεγάλες δυνάμεις (για να μην χάσουν τα λεφτά τους) επεμβαίνουν πάλι και μας υποχρεώνουν στον Διεθνή οικονομικό έλεγχο. Η ειρήνη κοστίζει στην Ελλάδα μεταξύ άλλων 4 εκατομμύρια χρυσές λύρες, ως πολεμική αποζημίωση.
Το Μάρτιο του 1910 συνάπτονται νέα δάνεια για έργα. Ο νόμος περί οικονομικού ελέγχου παραβιάζεται κατάφωρα αλλά κανείς δεν λέει τίποτα , η Ελλάδα εκδίδει χαρτονόμισμα 600 τη μία φορά και 500 εκατομ. την άλλη στη διετία 1921-22.
Η πτώχευση αποφεύγεται με το Α΄ αναγκαστικό δάνειο και ο Πρωτοπαπαδάκης κόβει το χαρτονόμισμα στη μέση, κρατά το ένα μέρος στην κυκλοφορία και το άλλο το ανταλλάσει με τίτλους εσωτερικού δανεισμού.
Τον Μάρτιο του 1931 , λίγο πριν την πτώχευση του 1932 η Ελλάδα έχει χρέος εξωτερικό 2.868 εκατομ. Χρυσά φράγκα. Η πτώχευση είναι μοιραία.
Τελικά το 1952-53 έγινε ένας διακανονισμός των χρεών, με μια αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, νοικοκυρεύοντας κατά κάποιο τρόπο τα δημόσια οικονομικά, μέχρι το 1962-67 όπου διακανονίστηκε σχεδόν το 97% των χρεών μέχρι το 1981.
Δυστυχώς με την δήθεν μεγάλη σοσιαλιστική αλλαγή αρχίζει ο μεγάλος ανήφορος του εξωτερικού χρέους , αλλά επιζούμε και θα επιζήσουμε , γιατί συμφέρει τους δανειστές διότι κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος μας.
Τελικά η Ελλάδα είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Οι εταίροι μας φοβερίζουν , σιγά τα κουμπούρια … Ζούμε με δανεικά από
καταβολής του Ελληνικού κράτους, τώρα θα μας διώξουν; Δεν τους συμφέρει θα χάσουν τόκους και κεφάλαιο μαζί. Κανένας δεν σφάζει μια αγελάδα που την αρμέγει κάθε μέρα.
Με αυτή την επιγραμματική ιστορική ανασκόπηση, καταλήγουμε σε πραγματικά συμπεράσματα:
1) Η Δημοκρατία παρακμάζει όταν δεν υπηρετεί τον λαό και το εθνικό συμφέρον.
2) Η χώρα εάν είναι εξαρτημένη από το Ναβαρίνο μέχρι τα μνημόνια, την κατέστησαν τα δικά μας αναγκαία πολιτικά λάθη, με τις δικές μας εσωτερικές πολιτικές έριδες.
3) Η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε ποτέ. Αυτή είναι μια σκληρή διαπίστωση. Από τον οθωμανικό ζυγό απελευθερωθήκαμε, αυτοί όμως που συνέβαλαν για να είμαστε εδαφικά ελεύθεροι, φρόντισαν να συνάψουν ένα αέναο Μνημόνιο περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας.
4) Το νέο μνημόνιο έχει βούλα, υπογραφή, δικαιώματα.
5) Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου είναι το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός, γιατί τότε σφραγίστηκε η απελευθέρωση της χώρας μας από του Οθωμανούς, για τον λόγο αυτό θα πρέπει να τιμάται από την πολιτεία στον ύψιστο εορταστικό βαθμό , με την πρέπουσα βαρύνουσα σημασία και τιμή που πράγματι της αξίζει.
ΚΑΡΜΙΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ) ΚΟΡΥΦΑΣΙΟΝ 16—10—2015 6937128163.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου