Δυσαρέσκεια και φασαρίες στο μνημόσυνο για τη σφαγή των Καλαματιανών από τους Ναζί
14 Φεβ
2016
2016
ΔΗΜΟΣ - ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΘΥΜΑΤΩΝ
Η πληγή του Εμφυλίου έδειξε και σήμερα, κατά το μνημόσυνο των εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς στο στρατόπεδο της Καλαμάτας, το βάθος της. Κατά το μνημόσυνο εκτυλίχθηκαν θλιβερές σκηνές, όταν ο Δήμος Καλαμάτας, που διοργανώνει την τελετή, δεν επέτρεψε να παραβιαστεί το πρόγραμμα προκειμένου να μιλήσει και ένας δεύτερος απόγονος θύματος. Ο Δήμος αρνήθηκε τονίζοντας ότι πρόκειται για μια εθνική και όχι πολιτική εκδήλωση. Σε αυτό το σημείο ο ένας άρχισε να κατηγορεί τον άλλο «είσαι φασίστας» – «εσύ είσαι φασίστας»… Η Πότα Κακκαβά, εκπρόσωπος των συγγενών των θυμάτων, κατά την ομιλία της σχολίασε ότι «Εάν αυτό δεν λέγεται πολιτικό, ποιο είναι το πολιτικό; Οι άνθρωποι γιατί σκοτωθήκανε; Γιατί κλέψανε; Γιατί ήτανε απατεώνες ή γιατί είχανε φορέσει το μελανοχίτωνα; Τι ήτανε; Τους πήρανε μέσα από την Αγορά το Σάββατο. Έλληνες μαζί και οι Γερμανοί. Τι πολιτικό, τι σημαίνει; Δεν είμαστε πολίτες; Ντροπή. Κατάλαβα γιατί μέχρι σήμερα η ιστορία δεν γράφτηκε. Γιατί τους συμφέρει»...
Η πληγή του Εμφυλίου έδειξε και σήμερα, κατά το μνημόσυνο των εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς στο στρατόπεδο της Καλαμάτας, το βάθος της. Κατά το μνημόσυνο εκτυλίχθηκαν θλιβερές σκηνές, όταν ο Δήμος Καλαμάτας, που διοργανώνει την τελετή, δεν επέτρεψε να παραβιαστεί το πρόγραμμα προκειμένου να μιλήσει και ένας δεύτερος απόγονος θύματος. Ο Δήμος αρνήθηκε τονίζοντας ότι πρόκειται για μια εθνική και όχι πολιτική εκδήλωση. Σε αυτό το σημείο ο ένας άρχισε να κατηγορεί τον άλλο «είσαι φασίστας» – «εσύ είσαι φασίστας»… Η Πότα Κακκαβά, εκπρόσωπος των συγγενών των θυμάτων, κατά την ομιλία της σχολίασε ότι «Εάν αυτό δεν λέγεται πολιτικό, ποιο είναι το πολιτικό; Οι άνθρωποι γιατί σκοτωθήκανε; Γιατί κλέψανε; Γιατί ήτανε απατεώνες ή γιατί είχανε φορέσει το μελανοχίτωνα; Τι ήτανε; Τους πήρανε μέσα από την Αγορά το Σάββατο. Έλληνες μαζί και οι Γερμανοί. Τι πολιτικό, τι σημαίνει; Δεν είμαστε πολίτες; Ντροπή. Κατάλαβα γιατί μέχρι σήμερα η ιστορία δεν γράφτηκε. Γιατί τους συμφέρει»...
«Κατάλαβα τι ήρθατε να τιμήσετε σήμερα…», είπε σε άλλο σημείο η Πότα Κακκαβά. «Τους νεκρούς κυρία Πότα», απάντησε η πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, Μαρία Οικονομάκου, για να της ανταπαντήσει η αντιστασιακή «οι νεκροί δεν είναι τυχαίοι, έχουν παιδιά, έχουν εγγόνια, είναι πίσω τους η ιστορία, η οποία δεν γράφτηκε μέχρι σήμερα, γι’ αυτό έχουμε την κατάσταση τη σημερινή»…
Στο τέλος της εκδήλωσης υπήρξε εντονότατη λεκτική αντιπαράθεση από τον Σταμάτη Μπεχράκη, δημοτικό σύμβουλο της μείζονος μειοψηφίας, που κατηγόρησε τη δημοτική αρχή για τη στέρηση του λόγου από εκπροσώπους των οικογενειών των θυμάτων αλλά και για υποβάθμιση της τελετής όλα τα χρόνια της θητείας της. Αντιπαράθεση που έγινε με το σύμβουλο του δημάρχου, Κώστα Κοντοθανάση, ο οποίος συντόνισε την εκδήλωση και ακολούθως με το δημοτικό σύμβουλο της πλειοψηφίας, Γιώργο Φάββα.
Από του χρόνου το μνημόσυνο θα το κάνουν οι συγγενείς των θυμάτων μόνοι τους, χωρίς το Δήμο, έλεγε ο απόγονος θύματος που ήθελε να μιλήσει αλλά δεν του επιτράπηκε, ενώ η Μαρία Οικονομάκου απάντησε ότι «δεν είναι δικό σας το μνημόσυνο, είναι όλων, δεν είναι μόνο αριστεροί εδώ»!
Από την πλευρά της η Πότα Κακκαβά, κατά την ομιλία της σχολίασε ότι στον πόλεμο ήταν «600.000 οι νεκροί. 1.000.000 λένε άλλοι. Λέει ότι από τις 600.000 εσφαγιάσθηκαν υπό των ΕΑΜοκομμουνιστών οι 44.000, άρα κύριοι χρωστάτε στους ΕΑΜοκομμουνιστές άλλες 556.000! Ε όχι κύριοι, τίποτα δεν χρωστάμε. 600.000 είναι οι νεκροί. Αυτούς να μετράτε και έτσι να καταλάβετε τι σημαίνει πόλεμος, τι σημαίνει εμφύλιος. Η μόνη χώρα που έκανε εμφύλιο είμαστε εμείς, γιατί πραγματικά δεν αναγνώρισε την αντίσταση όπως τα άλλα κράτη».
Είπε επίσης η Πότα Κακκαβά για το κλίμα που επιβλήθηκε μετά την απελευθέρωση όσον αφορά τη σφαγή της Καλαμάτας: «Μετά από αυτά τα γεγονότα ήταν μια οργάνωση που τη λέγαμε Φοίνικα, στην οποία είχαμε τα ονόματα όλων των νεκρών. Μετά το 1945, που έγιναν τα πάνω κάτω, μας απαγόρευσαν να γράφουμε, να λέμε και να μιλάμε για τους νεκρούς. Μπήκανε μέσα, μας πήραν τις καταστάσεις. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν ονόματα. Πέραν των ονομάτων που δεν υπάρχουν, όταν παρήλθε ο χρόνος και φτάσαμε σε ένα σημείο έπρεπε τα ονόματα να είναι γραμμένα όλα. Όταν γράφαμε τα ονόματα ερχόντασταν οι οικογένειες των θυμάτων και μας βρίζανε και μας λέγανε, «ποιος σας είπε»; «Τι ποιος μας είπε», τους λέγαμε, «σκοτωμένοι άνθρωποι είναι μέσα». Έλεγαν όχι όχι, γιατί όταν είχες σκοτωμένο από τους Γερμανούς ήσουν προδότης! Και «καλά τους έκαναν οι Γερμανοί και τους σκότωσαν γιατί ήσουν προδότης». Και γι’ αυτό δεν υπάρχουν τα ονόματα όλα. Εκ των υστέρων, μαζέψαμε λίγα λίγα ονόματα και όταν άκουσαν για κάποιες αποζημιώσεις μας βρήκαν και μας είπαν ξέρετε και εμείς έχουμε θύματα»...
Αναφερόμενη στο ιστορικό της σφαγής η Πότα Κακκαβά σημείωσε: «Έξι του μήνα κατακλύσανε οι Γερμανοί μαζί με τους ντόπιους φασίστες την ανατολική πόλη. Μπήκανε από τη Φαρών και πέρα και κλείσανε την Αγορά όπου είχαν κατέβει χωριάτες και ο κόσμος όλος και άρχισαν καθ’ υπόδειξη να συλλαμβάνουν. Έγιναν οι συλλήψεις, τους μάζεψαν στην πλατεία 23ης Μαρτίου έως το Πάνθεον και όταν τελείωσαν τον αριθμό που θέλανε, τους πήρανε και τους πήγαν στο Σύνταγμα από τη Λακωνικής. Και σε κάποια στιγμή που έγινε η Μάχη στον Άγιο Φλώρο, ήρθαν οι πληροφορίες ότι έχει σκοτωθεί κάποιος Γερμανός διοικητής. Τότε σταμάτησαν και ξημερώνοντας από Κυριακή Δευτέρα, 8 του μήνα του Φλεβάρη, πήγαμε το πρωί να πάμε φαγητό στους δικούς μας και μας είπαν οι Γερμανοί που βγήκαν στη πύλη «φύγετε, τους δικούς σας τους στείλαμε στη Γερμανία εργάτες». Εμείς όμως είδαμε κάτω τα αίματα, φωνάξαμε αίματα, ακολουθήσαμε τα αίματα μέχρι την Παραλία όπου χάθηκαν τα ίχνη. Γυρίσαμε πίσω και ρωτήσαμε στα σπίτια που ήταν και μας είπαν ότι όλη τη νύχτα ακούγονταν οι κλαγγές των όπλων και τα καμιόνια, ότι οι άνθρωποι οι δικοί μας είναι σκοτωμένοι… Φύγαμε κλαίγοντας και σκούζοντας. Πέρασε λίγος καιρός και είπαν ότι τους έχουν στα σφαγεία. Πέρασε ο χρόνος και όταν έγινε η απελευθέρωση μετά, τον Αύγουστο, ήρθε η διασυμμαχική αποστολή, μαζί με Εβραίους που έψαχναν να βρουν πόσα είναι τα θύματά τους. Όταν εμείς ξεχώναμε τους νεκρούς μας, την προηγούμενη ημέρα, δεν μας άφησαν, μόνο τους 14 πήρανε. Τους βάλαμε στη σειρά όλους και όταν ήρθαν αυτοί με τις φωτογραφίες τους, φωτογράφησαν και ήταν 520 συν 14, 514 νεκροί. Πήραμε όσους γνωρίσαμε γιατί είχαν μουμιοποιηθεί. Ούτε μύριζαν, ούτε τους είχαν πάρει τίποτα, ήταν ατόφιοι με τα κοστούμια τους. Άλλους φέραμε εδώ στο νεκροταφείο, άλλους τους πήγαμε στου Αγιάννη».
Κλείνοντας η Πότα Κακκαβά την ομιλία της σχολίασε το εξής: «Σας παρακαλώ συνέλθετε. Τί είδατε σήμερα; Ότι οι μισοί Έλληνες δεν πήγαν να ψηφίσουν. Είναι τραγικό ότι η νεολαία σας απαξίωσε, όλο τον κόσμο, όλες τις κυβερνήσεις. Τι θα κάνετε σήμερα; Πολιτικό είναι και αυτό; Όχι κύριε. Πεινάει ο κόσμος, στις πόρτες μας έρχεται. Δεν πρέπει να συνέλθετε, δεν πρέπει να γραφτεί κάποτε η ιστορία, δεν πρέπει σήμερα οι άνθρωποι να καταλάβουν που φτάνουμε; Αν αυτά είναι πολιτικά, εγώ τα θεωρώ ιστορία και επειδή η ιστορία είναι μητριά για μας και ποτέ δεν γράφτηκε ας βγει κάποιος κάποια φορά…».
Τέλος, άλλη μια αντιπαράθεση που σημειώθηκε ήταν όταν οι συγγενείς των θυμάτων διαμαρτυρήθηκαν επειδή το πρόγραμμα δεν προέβλεπε να κατατεθεί στεφάνι και από τους ίδιους. Την ώρα μάλιστα του εθνικού ύμνου ο συγγενής θύματος που ήθελε να μιλήσει και δεν του επιτράπηκε διαμαρτυρήθηκε πολύ έντονα.
Στ.Μ.
Στο τέλος της εκδήλωσης υπήρξε εντονότατη λεκτική αντιπαράθεση από τον Σταμάτη Μπεχράκη, δημοτικό σύμβουλο της μείζονος μειοψηφίας, που κατηγόρησε τη δημοτική αρχή για τη στέρηση του λόγου από εκπροσώπους των οικογενειών των θυμάτων αλλά και για υποβάθμιση της τελετής όλα τα χρόνια της θητείας της. Αντιπαράθεση που έγινε με το σύμβουλο του δημάρχου, Κώστα Κοντοθανάση, ο οποίος συντόνισε την εκδήλωση και ακολούθως με το δημοτικό σύμβουλο της πλειοψηφίας, Γιώργο Φάββα.
Από του χρόνου το μνημόσυνο θα το κάνουν οι συγγενείς των θυμάτων μόνοι τους, χωρίς το Δήμο, έλεγε ο απόγονος θύματος που ήθελε να μιλήσει αλλά δεν του επιτράπηκε, ενώ η Μαρία Οικονομάκου απάντησε ότι «δεν είναι δικό σας το μνημόσυνο, είναι όλων, δεν είναι μόνο αριστεροί εδώ»!
Από την πλευρά της η Πότα Κακκαβά, κατά την ομιλία της σχολίασε ότι στον πόλεμο ήταν «600.000 οι νεκροί. 1.000.000 λένε άλλοι. Λέει ότι από τις 600.000 εσφαγιάσθηκαν υπό των ΕΑΜοκομμουνιστών οι 44.000, άρα κύριοι χρωστάτε στους ΕΑΜοκομμουνιστές άλλες 556.000! Ε όχι κύριοι, τίποτα δεν χρωστάμε. 600.000 είναι οι νεκροί. Αυτούς να μετράτε και έτσι να καταλάβετε τι σημαίνει πόλεμος, τι σημαίνει εμφύλιος. Η μόνη χώρα που έκανε εμφύλιο είμαστε εμείς, γιατί πραγματικά δεν αναγνώρισε την αντίσταση όπως τα άλλα κράτη».
Είπε επίσης η Πότα Κακκαβά για το κλίμα που επιβλήθηκε μετά την απελευθέρωση όσον αφορά τη σφαγή της Καλαμάτας: «Μετά από αυτά τα γεγονότα ήταν μια οργάνωση που τη λέγαμε Φοίνικα, στην οποία είχαμε τα ονόματα όλων των νεκρών. Μετά το 1945, που έγιναν τα πάνω κάτω, μας απαγόρευσαν να γράφουμε, να λέμε και να μιλάμε για τους νεκρούς. Μπήκανε μέσα, μας πήραν τις καταστάσεις. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν ονόματα. Πέραν των ονομάτων που δεν υπάρχουν, όταν παρήλθε ο χρόνος και φτάσαμε σε ένα σημείο έπρεπε τα ονόματα να είναι γραμμένα όλα. Όταν γράφαμε τα ονόματα ερχόντασταν οι οικογένειες των θυμάτων και μας βρίζανε και μας λέγανε, «ποιος σας είπε»; «Τι ποιος μας είπε», τους λέγαμε, «σκοτωμένοι άνθρωποι είναι μέσα». Έλεγαν όχι όχι, γιατί όταν είχες σκοτωμένο από τους Γερμανούς ήσουν προδότης! Και «καλά τους έκαναν οι Γερμανοί και τους σκότωσαν γιατί ήσουν προδότης». Και γι’ αυτό δεν υπάρχουν τα ονόματα όλα. Εκ των υστέρων, μαζέψαμε λίγα λίγα ονόματα και όταν άκουσαν για κάποιες αποζημιώσεις μας βρήκαν και μας είπαν ξέρετε και εμείς έχουμε θύματα»...
Αναφερόμενη στο ιστορικό της σφαγής η Πότα Κακκαβά σημείωσε: «Έξι του μήνα κατακλύσανε οι Γερμανοί μαζί με τους ντόπιους φασίστες την ανατολική πόλη. Μπήκανε από τη Φαρών και πέρα και κλείσανε την Αγορά όπου είχαν κατέβει χωριάτες και ο κόσμος όλος και άρχισαν καθ’ υπόδειξη να συλλαμβάνουν. Έγιναν οι συλλήψεις, τους μάζεψαν στην πλατεία 23ης Μαρτίου έως το Πάνθεον και όταν τελείωσαν τον αριθμό που θέλανε, τους πήρανε και τους πήγαν στο Σύνταγμα από τη Λακωνικής. Και σε κάποια στιγμή που έγινε η Μάχη στον Άγιο Φλώρο, ήρθαν οι πληροφορίες ότι έχει σκοτωθεί κάποιος Γερμανός διοικητής. Τότε σταμάτησαν και ξημερώνοντας από Κυριακή Δευτέρα, 8 του μήνα του Φλεβάρη, πήγαμε το πρωί να πάμε φαγητό στους δικούς μας και μας είπαν οι Γερμανοί που βγήκαν στη πύλη «φύγετε, τους δικούς σας τους στείλαμε στη Γερμανία εργάτες». Εμείς όμως είδαμε κάτω τα αίματα, φωνάξαμε αίματα, ακολουθήσαμε τα αίματα μέχρι την Παραλία όπου χάθηκαν τα ίχνη. Γυρίσαμε πίσω και ρωτήσαμε στα σπίτια που ήταν και μας είπαν ότι όλη τη νύχτα ακούγονταν οι κλαγγές των όπλων και τα καμιόνια, ότι οι άνθρωποι οι δικοί μας είναι σκοτωμένοι… Φύγαμε κλαίγοντας και σκούζοντας. Πέρασε λίγος καιρός και είπαν ότι τους έχουν στα σφαγεία. Πέρασε ο χρόνος και όταν έγινε η απελευθέρωση μετά, τον Αύγουστο, ήρθε η διασυμμαχική αποστολή, μαζί με Εβραίους που έψαχναν να βρουν πόσα είναι τα θύματά τους. Όταν εμείς ξεχώναμε τους νεκρούς μας, την προηγούμενη ημέρα, δεν μας άφησαν, μόνο τους 14 πήρανε. Τους βάλαμε στη σειρά όλους και όταν ήρθαν αυτοί με τις φωτογραφίες τους, φωτογράφησαν και ήταν 520 συν 14, 514 νεκροί. Πήραμε όσους γνωρίσαμε γιατί είχαν μουμιοποιηθεί. Ούτε μύριζαν, ούτε τους είχαν πάρει τίποτα, ήταν ατόφιοι με τα κοστούμια τους. Άλλους φέραμε εδώ στο νεκροταφείο, άλλους τους πήγαμε στου Αγιάννη».
Κλείνοντας η Πότα Κακκαβά την ομιλία της σχολίασε το εξής: «Σας παρακαλώ συνέλθετε. Τί είδατε σήμερα; Ότι οι μισοί Έλληνες δεν πήγαν να ψηφίσουν. Είναι τραγικό ότι η νεολαία σας απαξίωσε, όλο τον κόσμο, όλες τις κυβερνήσεις. Τι θα κάνετε σήμερα; Πολιτικό είναι και αυτό; Όχι κύριε. Πεινάει ο κόσμος, στις πόρτες μας έρχεται. Δεν πρέπει να συνέλθετε, δεν πρέπει να γραφτεί κάποτε η ιστορία, δεν πρέπει σήμερα οι άνθρωποι να καταλάβουν που φτάνουμε; Αν αυτά είναι πολιτικά, εγώ τα θεωρώ ιστορία και επειδή η ιστορία είναι μητριά για μας και ποτέ δεν γράφτηκε ας βγει κάποιος κάποια φορά…».
Τέλος, άλλη μια αντιπαράθεση που σημειώθηκε ήταν όταν οι συγγενείς των θυμάτων διαμαρτυρήθηκαν επειδή το πρόγραμμα δεν προέβλεπε να κατατεθεί στεφάνι και από τους ίδιους. Την ώρα μάλιστα του εθνικού ύμνου ο συγγενής θύματος που ήθελε να μιλήσει και δεν του επιτράπηκε διαμαρτυρήθηκε πολύ έντονα.
Στ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου