Έγκριση δόμησης για το "Navarino Waterfront", το νέο ξενοδοχείο 5 αστέρων στη Γιάλοβα

 Έγκριση δόμησης για το "Navarino Waterfront", το νέο ξενοδοχείο 5 αστέρων στη Γιάλοβα

(οικισμό Κάτω Γιάλοβας), της ΤΕΜΕΣ Α.Ε., υπογράφηκε χθες https://diavgeia.gov.gr/doc/6ΚΖ9Ω1Β-ΞΝ2?inline=true 

από τη Διεύθυνση Υπηρεσίας Δόμησης (Πολεοδομίας) του Δήμου Πύλου - Νέστορος.
ΑΔΑ: 6ΚΖ9Ω1Β-ΞΝ2 - 41/2017ED COSTA NAVARINO -NAVARINO WATERFRONT NEO ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ 5 ΑΣΤΕΡΩΝ ΣΤΟΝ ΟΙΚΙΣΜΟ ΚΑΤΩ ΓΙΑΛΟΒΑΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Δόθηκε η απαραίτητη έγκριση από τη Διεύθυνση Υπηρεσίας Δόμησης του Δήμου Πύλου- Νέστορος
Σύμφωνα με απόφαση που  αναρτήθηκε, χθες, στη Διαύγεια, του Δήμου Πύλου - Νέστορος, με υπογραφή της αρμόδιας Διεύθυνσης Υπηρεσίας Δόμησης, εγκρίθηκε η έναρξη εργασιών για την κατασκευή πολυτελούς ξενοδοχείου 5 αστέρων στην περιοχή της Κάτω Γιάλοβας, Navarino Waterfront.
Η μονάδα εντάσσεται στη δεύτερη φάση της επένδυσης της ΤΕΜΕΣ στην ευρύτερη περιοχή και αφορά στην κατασκευή ξενοδοχείου σε οικόπεδο έκτασης 124.000 τ.μ. Σύμφωνα με την άδεια, στο οικόπεδο θα κατασκευαστούν κτήρια συνολικού εμβαδού 32.000 τ.μ., πάρκινγκ 760 θέσεων, πισίνες και πολλά άλλα.
Ειδικότερα, θα πρόκειται για ένα "ζωντανό" resort, φιλικό προς το περιβάλλον, με τεχνητές λίμνες και κατοικίες κατά μήκος της ακτής, συνδεδεμένο με μια παραθαλάσσια Αγορά, κατά το πρότυπο παράκτιας κωμόπολης, που θα προσφέρει πλήθος επιλογών για φαγητό, αγορές και διασκέδαση.

Η μυστική αποστολή του δεύτερου υποβρυχίου στην Μεσσηνια

Η μυστική αποστολή του δεύτερου υποβρυχίου

ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

• 

Γερμανική καρτ ποστάλ του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με δύο υποβρύχια σε επίθεση. Σε ένα τέτοιου τύπου υποβρύχιο επιβιβάστηκαν οι «ορκισμένοι βασιλικοί» αξιωματικοί για να μεταβούν στην Ελλάδα από τη ναυτική βάση των Αυστρογερμανών Πόλα της Ιστριας, στον μυχό της Αδριατικής. Εντολή είχαν να μεταφέρουν μηνύματα του εκθρονισμένου βασιλιά Κωνσταντίνου στον γιο του βασιλιά Αλέξανδρο.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Δύο άγνωστες μαρτυρίες που συνδέονται στενά μεταξύ τους περιλαμβάνει η έκδοση «Η υπόθεση του Δεύτερου Υποβρυχίου, 1918-1920. Ενα επεισόδιο της εποχής του Διχασμού», σε επιμέλεια του Δημητρίου Στ. Φεσσά. Η πρώτη μαρτυρία έχει τον τίτλο «Χειρόγραφον Εφέδρου Υπολοχαγού Νικολάου Ποτηρόπουλου» και αποτελεί συνοπτική εξιστόρηση των αναμνήσεων που έγιναν ευρύτερα γνωστές ως «Υπόθεση του Δεύτερου Υποβρυχίου».
Η δεύτερη μαρτυρία ανήκει στον έφεδρο υπολοχαγό (πυροβολικού) Ηλία Κ. Παπακώστα. Ποτηρόπουλος και Παπακώστας είχαν συνυπηρετήσει σε κρίσιμες για τη χώρα στιγμές, από την αιχμαλωσία του Δ΄ Σώματος Στρατού στο Γκαίρλιτς της Γερμανίας έως τον Εθνικό Διχασμό.
Ποια είναι όμως η ξεχασμένη σήμερα υπόθεση του «δεύτερου υποβρυχίου»; Η «Κ» προδημοσιεύει χαρακτηριστικό απόσπασμα από τον πρόλογο του Δημ. Φεσσά, ο οποίος συμπληρώνει την έκδοση με κατατοπιστικές εισαγωγές, ιστορικά σημειώματα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Το βιβλίο «Η υπόθεση του Δεύτερου Υποβρυχίου» θα κυκλοφορήσει μέσα στις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Καπό
Η υπόθεση του Δεύτερου Υποβρυχίου έχει ως εξής: ένας έφεδρος υπολοχαγός (πεζικού) ο Νικόλαος Γεωργίου Ποτηρόπουλος από τη Μεσσήνη και ένας έφεδρος υπολοχαγός (πυροβολικού) ο Ηλίας Κωνσταντίνου Παπακώστας από το Κομπότι Αρτας είχαν μεταβεί τον Σεπτέμβριο του 1916, μαζί με την πλειονότητα των αξιωματικών και ανδρών του Δ΄ Σώματος Στρατού από την Καβάλα στο Γκαίρλιτς (Görlitz) της Γερμανίας. (...) Στο Γκαίρλιτς οι δύο αξιωματικοί επιλέγηκαν από ένα στενότερο κύκλο «ορκισμένων βασιλικών» στον οποίο ανήκαν, για να μεταβούν στην Ελλάδα από τη ναυτική βάση των Αυστρογερμανών Πόλα της Ιστριας, στο μυχό της Αδριατικής. Εντολή είχαν να μεταφέρουν μηνύματα του εκθρονισμένου βασιλιά Κωνσταντίνου στον γιο του βασιλιά Αλέξανδρο και σε αξιωματικούς ομόφρονές τους, που αφορούσαν διάφορα θέματα μεταξύ των οποίων –ενδεχομένως– και την προσπάθεια στασίασης μονάδων του στρατού κατά της κυβέρνησης Βενιζέλου. Η αναχώρησή τους από το Γκαίρλιτς έγινε τον Ιανουάριο 1918 και το ταξίδι τους μέσω Βερολίνου (όπου πήγαν για να λάβουν οδηγίες από τους εκεί συνεργάτες του βασιλιά Κωνσταντίνου) και Βιέννης μέχρι Πόλας, σιδηροδρομικώς.
Από την Πόλα μέχρι την παραλία της Μεσσήνης, όπου και έφθασαν μετά τέσσερις μέρες στις αρχές Μαρτίου 1918, μεταφέρθηκαν με γερμανικό υποβρύχιο. Η αποστολή αυτή ήταν η δεύτερη με τον ίδιο στόχο. Είχε προηγηθεί κατά τρεις εβδομάδες περίπου μια άλλη, πάλι με υποβρύχιο, με μέλη τον έφεδρο υπολοχαγό Ιωάννη Καλαμαρά και τον έφεδρο ανθυπολοχαγό Ιωάννη Χατζόπουλο, με τόπο αποβίβασης τον κόλπο της Κυπαρισσίας. Στην ονομασία της πρώτης αποστολής ως Υπόθεσης του Υποβρυχίου από τον Τύπο της εποχής οφείλεται και η ονομασία «Υπόθεση του Δεύτερου Υποβρυχίου» γι’ αυτήν που μας απασχολεί.
Η πρώτη αποστολή είχε τραγικό τέλος, διότι οι δύο αξιωματικοί εντοπίσθηκαν στην Αθήνα όπου έφθασαν από την Κυπαρισσία σε λίγες μέρες, συνελήφθηκαν από το βενιζελικό καθεστώς, ομολόγησαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη στο στρατοδικείο. Η σύλληψη είχε προηγηθεί της άφιξης των Ποτηρόπουλου – Παπακώστα στη Μεσσήνη και είχε δυσμενή επίδραση στην αποστολή τους, διότι αυτοί πανικοβλήθηκαν και δεν μπόρεσαν να κινηθούν προς την Αθήνα, όπως σκόπευαν. Αρνητική επίδραση επίσης είχε η απουσία του Εμμανουήλ Φεσσά, τον οποίο πρώτο αναζήτησαν στη Μεσσήνη ως ομοϊδεάτη τους, για να βοηθήσει.
Είχε εκτοπισθεί προ εβδομάδων από τη Μεσσήνη στην Ιθάκη μαζί με άλλους φιλοβασιλικούς, μεταξύ των οποίων και ο αδελφός του Ν. Ποτηρόπουλου. Απευθύνθηκαν τότε στον πρεσβύτερο αδελφό του Εμμανουήλ, τον Χρήστο, γιατρό μαιευτήρα. Ο Χρήστος Φεσσάς τους φιλοξένησε για λίγες μέρες στο σπίτι της οικογένειας στη Μεσσήνη και σε υποστατικό στην περιοχή και ανέλαβε αφενός να τους κρύψει έως ότου αλλάξει η κατάσταση και αφετέρου να ενημερώσει τον βασιλιά Αλέξανδρο στην Αθήνα για τα μηνύματα, πράγμα το οποίο και θα έκανε μεταβαίνοντας εκεί. Εν τω μεταξύ, η είδηση της σύλληψης της πρώτης αποστολής είχε πάρει σημαντικές διαστάσεις στον Τύπο.
Ως κρυψώνα επιλέγηκε ένα «άθλιο αχυρόσπιτο», στάβλος, ιδιοκτησίας Ηλία Δημητρόπουλου στο χωριό Λυκότραφο, μία ώρα με τα πόδια από τη Μεσσήνη. (...) Η απόκρυψη κράτησε 32 μήνες, από τις 12 Μαρτίου 1918 έως τις 7 Νοεμβρίου 1920, δηλαδή λίγες μέρες μετά τις γενικές βουλευτικές εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, με τις οποίες έληξε και η «βενιζελική τυραννία». Κατά τους 32 αυτούς μήνες κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες περί ναυαγίου του υποβρυχίου, πνιγμού των αξιωματικών κ.ά. Στις 24 Αυγούστου 1920, δυόμιση περίπου μήνες πριν από την απελευθέρωση, ο Ηλίας Παπακώστας απεβίωσε από οξεία δηλητηρίαση και ο συνάδελφός του τον έθαψε μέσα στο στάβλο.
Εν τω μεταξύ, μετά τη λήξη του Παγκοσμίου Πολέμου στο τέλος του 1918, οι στρατιωτικοί του Γκαίρλιτς επέστρεψαν, με διάφορες περιπέτειες, στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι, ως επικίνδυνοι για το καθεστώς, στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σούδα και στη συνέχεια τριακόσιοι είκοσι μεταφέρθηκαν σε ακατοίκητη νησίδα του Σαρωνικού. Υστερα από πολύμηνη φυλάκιση περί τους πενήντα πέρασαν από στρατοδικείο και στις 29 Ιουνίου 1920 οκτώ καταδικάσθηκαν σε θάνατο, μεταξύ αυτών και οι φυγόδικοι Παπακώστας και Ποτηρόπουλος.
Το γερμανικό υποβρύχιο
Τα στοιχεία σχετικά με το ταξίδι Πόλα – Μεσσήνη που περιλαμβάνονται στις αφηγήσεις Ποτηρόπουλου και Παπακώστα έστρεψαν το ενδιαφέρον προς την αναζήτηση του υποβρυχίου που τους μετέφερε τον χειμώνα του 1918. Ο τύπος του υποβρυχίου ήταν εύκολο να εντοπισθεί, αφενός από τον αριθμό των μελών του πληρώματος και αφετέρου από την ταχύτητά του (πλήρωμα 33 ανδρών, ταχύτητα 6 ÷ 7 κόμβοι σε κατάδυση και 12 ÷ 15 κόμβοι στην επιφάνεια αντίστοιχα, σύμφωνα με την αφήγηση του Ποτηρόπουλου). Τα στοιχεία αυτά οδηγούν στον τύπο UB III, το νεότερο και επικρατέστερο κατά την περίοδο εκείνη στον γερμανικό στολίσκο υποβρυχίων της Πόλας (Deutsche U-Halbflottille Pola). Ο στολίσκος αυτός, με έδρα την Πόλα και σημαντική βάση στο Καττάρο του Μαυροβουνίου, ήλεγχε (μαζί με το σύνολο του αυστροουγγρικού στόλου) την Αδριατική. Από εκεί, τα υποβρύχια αλώνιζαν τη Μεσόγειο και αποτελούσαν τον τρόμο των θαλάσσιων μεταφορών των συμμάχων. (...)
Αν ληφθεί υπόψη ότι ο μεν Παπακώστας γράφει τις αναμνήσεις του για τα γεγονότα του Φεβρουαρίου και Μαρτίου 1918 μεταξύ Μαρτίου 1918 και Αυγούστου 1920 οπότε και πεθαίνει, ενώ ο Ποτηρόπουλος το 1935, μετά και τη μετατροπή του ημερολογίου στην Ελλάδα από το Ιουλιανό στο Γρηγοριανό τον Φεβρουάριο 1923, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι οι εγγραφές Παπακώστα, αν και λίγες ως προς τις ημερομηνίες που μνημονεύονται, πρέπει να είναι οι ορθές. (...)
Τούτο οδήγησε σε διασταύρωση των αφηγήσεων των δύο συνταξιδιωτών αξιωματικών, η οποία απεκάλυψε σημαντικές αποκλίσεις: Ποτηρόπουλος: Ανεχωρήσαμεν από το Γκαίρλιτς μίαν των τελευταίων ημερών του Ιανουαρίου 1918. Παπακώστας: Ανεχωρήσαμεν από το Γκαίρλιτς στις 3 Φεβρουαρίου 1918. Ποτηρόπουλος: Εις το Βερολίνο εμείναμε περί τας 22 ημέρας. Παπακώστας: Μετά μίαν εβδομάδαν απήλθομεν εκ Βερολίνου. Ποτηρόπουλος: Εις Βιέννην εμείναμεν περί τας 15 ημέρας. Παπακώστας: Εις Βιέννην εμείναμεν επί τίνας ημέρας. Σύμπτωση απόψεων υπάρχει ως προς τη διάρκεια του θαλάσσιου ταξιδιού: Τέσσερις πλήρεις μέρες.
[Ο Παπακώστας] αναφέρει ότι στις 12 Μαρτίου 1918 έφθασαν στο Λυκότραφο. Αφαίρεση από την ημερομηνία αυτή του αριθμού των διανυκτερεύσεων που προηγήθηκαν στην περιοχή (τρεις στην κατοικία Φεσσά, τρεις στην αγροικία Φεσσά και μία στην αγροικία Κουμουνδούρου) οδηγεί στην ημερομηνία άφιξης του υποβρυχίου στον Μεσσηνιακό κόλπο την 5η/18η Μαρτίου και συνεπώς ημερομηνία αναχώρησης από την Πόλα την 1η/14η Μαρτίου. (...) Ετσι οδηγούμαστε στο υποβρύχιο UB–50, που απέπλευσε από την Πόλα στις 18.00 της 1ης/14ης Μαρτίου 1918. (...)
Κατά το διάστημα της παραμονής του στην Πόλα από τον Ιούλιο του 1917 μέχρι το τέλος του πολέμου, το UB–50 έκανε επτά περιπολίες κατά τη διάρκεια των οποίων βύθισε τριάντα εννέα εμπορικά πλοία, προξένησε ζημιές σε επτά άλλα και στις 9 Νοεμβρίου 1918 (Ν. Ημ.), προπαραμονή της υπογραφής της ανακωχής που έβαλε τέλος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βύθισε το βρετανικό πολεμικό Britannia κοντά στο Γιβραλτάρ. Αυτό ήταν και το τελευταίο πλοίο που βυθίστηκε από υποβρύχιο κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ιστορία του απευκταίου σχεδιασμού των ναυπηγείων της Πύλου

Η ιστορία του απευκταίου σχεδιασμού των ναυπηγείων της Πύλου, Εφημερίδα "Μεσσηνιακά Νέα"

15.12.1961

18.06.1962

08.10.1962

10.11.1965

18.04.1973

06.11.1973

25.06.1975

24.02.1976

30.10.1976

30.10.1976

http://kato-minagia.blogspot.gr/2017/05/blog-post_30.html

Από το 1770 χρονολογείται η Ρωσικη παρουσία στο Ναυαρίνο

Από το 1770 χρονολογείται  η Ρωσικη παρουσία στο Ναυαρίνο

Ρωσικά ονόματα στον κοκινόβραχο

Η Βοϊδοκοιλιά παραλία σύμβολο της Μεσσηνίας, θέλει δουλειά .....

Η Βοϊδοκοιλιά παραλία σύμβολο της Μεσσηνίας, θέλει δουλειά (φωτογραφίες)

29/05/2017

Θλίψη και απογοήτευση αισθάνεται κανείς αντικρίζοντας την εγκατάλειψη που υφίσταται η παραλία – σύμβολο της Μεσσηνίας, η Βοϊδοκοιλιά. Δε χρειάζονται περιττά λόγια για την παραλία της Βοϊδοκοιλιάς, αφού σε όλους είναι γνωστή και στον κόσμο ολόκληρο ξακουστή και φημισμένη  , η οποία φωτογραφικά κοσμεί όλα τα έντυπα της Μεσσηνίας μα και της χώρας ακόμα.
 Η Βοϊδοκοιλιά θεωρείται από τις ομορφότερες της Μεσογείου. Είναι διάσημη κυρίως για το ολοστρόγγυλο σχήμα της που θυμίζει το γράμμα «Ω». Στην παραλία αυτή πιστεύεται πως έφτασε, σύμφωνα με την Ομηρική αφήγηση, το πλοίο του Τηλέμαχου, όταν ταξίδεψε στην Πελοπόννησο για να συναντήσει το Νέστορα και το Μενέλαο. Βρίσκεται βόρεια της Πύλου, στις ακτές του Ιονίου, και εφάπτεται με τη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας από την οποία χωρίζεται με μία λωρίδα αμμόλοφων. Η παραλία και η ευρύτερη περιοχή έχει χαρακτηριστεί τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000. “Googlαροντας” τη φράση «παραλία Μεσσηνίας» πρώτη- πρώτη εμφανίζεται η Βοϊδοκοιλιά και χιλιάδες είναι τα αποτελέσματα της αναζήτησης που αναφέρονται στη συγκεκριμένη παραλία, ενώ από τις φωτογραφίες οι περισσότερες απεικονίζουν αυτή. Τι άλλο  προσθέσεις  για να αποδειχθεί ότι   η παραλία έπρεπε και πρέπει να τυγχάνει της φροντίδας και μέριμνας των αρμοδίων; χωρίς, βεβαίως, παρεμβάσεις που αλλοιώνουν το φυσικό της χαρακτήρα, την αγνή και συνάμα εξωτική ομορφιά της, το αμόλευτο περιβάλλον! Κι όμως.
Στη Βοϊδοκοιλιά είναι εμφανή, δυστυχώς, τα σημάδια της εγκατάλειψης. Σημάδια τα οποία αντικρίζουν οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του δήμου Πύλου – Νέστορος και της Μεσσηνίας, όπως και χιλιάδες επισκέπτες κάθε εποχή του χρόνου, όπου κάνουν εξορμήσεις, και κυρίως την άνοιξη και το καλοκαίρι, που διαμένουν είτε στην Costa Navarino είτε σε άλλα τουριστικά καταλύματα και ξενοδοχεία της περιοχής.  Όπως ανέφεραν στο «Θ» επισκέπτες της παραλίας, οι οποίοι μας έδωσαν και σχετικές φωτογραφίες, ήδη από τις προηγούμενες εβδομάδες, που ο καιρός το επέτρεπε, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επέλεξαν  τη Βοϊδοκοιλιά για το μπάνιο τους ή τη βόλτα τους, για χαλάρωση και γαλήνη. Αυτό το πραγματικό στολίδι, όμως, δεν έλαμπε όπως του αξίζει. Ήταν θαμπό και χλωμό. Η θλίψη από την εγκατάλειψη αναδυόταν από μέσα του. Ο δρόμος πρόσβασης – προσέγγισης στην παραλία είναι δύσβατος και σχεδόν   έχει μόνο μία λωρίδα κυκλοφορίας. Αν τύχει κάποιος  κινούμενος με όχημα σε αυτόν, συναντηθεί με άλλο από την αντίθετη κατεύθυνση, προκαλείται μεγάλο πρόβλημα. Επισκέπτες που επιχειρούν να φτάσουν στην παραλία, ταλαιπωρούνται και αγανακτούν. Το, δε, γεφύρι είναι σε άθλια κατάσταση και πολλοί εκφράζουν φόβους επικινδυνότητας διέλευσης οχημάτων από αυτό. Επίσης, κάθε λογής σκουπίδια είναι διασκορπισμένα παντού καθώς δεν υπάρχει κάδος ή καλάθι απορριμμάτων. Το «παρκινγκ» για τα οχήματα, αφού με τα μύρια βάσανα φτάσεις στην παραλία, είναι σε τέτοια θέση που τρομάζεις μη τυχόν και «βουλιάξει» στην άμμο το όχημά σου. Θέσεις – στηρίγματα για ποδήλατα ούτε που υπάρχουν, παρόλο που καθημερινά δεκάδες και εκατοντάδες ποδηλάτες, κυρίως ξένοι επισκέπτες που κάνουν τις διακοπές τους στην περιοχή και διαμένουν είτε στην Costa Navarino είτε σε άλλα τουριστικά καταλύματα και ξενοδοχεία της περιοχής, πηγαίνουν στην παραλία της Βοϊδοκοιλιάς.

Του Ηλία Γιαννόπουλου

http://www.tharrosnews.gr/news/content/%CE%B7-%CE%B2%CE%BF%CF%8A%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B9-%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%AC-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B5%CF%82

Πενταετής άδεια για μελέτη των ανασκαφών και του θολωτού τάφου στην ΠΟΤΑ Ρωμανού

Πενταετής άδεια για μελέτη των ανασκαφών και του θολωτού τάφου στην Π.Ο.Τ.Α (Περιοχή Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης) Ρωμανού

 26/05/2017

Νέα άδεια μελέτης και δημοσίευσης του αρχαιολογικού υλικού των ανασκαφών του ΠΕ ΙΙ οικισμού και του μυκηναϊκού θολωτού τάφου στην περιοχή ΠΟΤΑ Ρωμανού Μεσσηνίας, στο δρα Jorg Rambach, ενέκρινε με απόφασή του το υπουργείο Πολιτισμού.
Η άδεια μελέτης χορηγείται για πέντε χρόνια με τους εξής όρους:
-Η μελέτη των κινητών ευρημάτων να γίνεται σε φυλασσόμενους χώρους αρμοδιότητας της Εφορείας Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας σε εργάσιμες ημέρες και ώρες. Για την καλύτερη οργάνωση και επιτήρηση του χώρου ο μελετητής θα υποβάλει μηνιαίο προγραμματισμό των εργασιών του.
-Σε περιπτώσεις που θα απαιτηθεί δειγματοληψία ή εξέταση αρχαίων με ή χωρίς καταστροφική μέθοδο και αυτές συνεπάγονται μεταφορά αντικειμένων εντός της χώρας ή εξαγωγής τους εκτός αυτής, να υποβάλλονται εγκαίρως τα επιμέρους αιτήματα στην ΕΦΑ Μεσσηνίας.
-Μετά την ολοκλήρωση της μελέτης θα κατατεθεί αντίτυπό της στην ΕΦΑ Μεσσηνίας και στη Διεύθυνση Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, καθώς και αντίγραφα των ανακοινώσεων-δημοσιεύσεων που θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο της μελέτης.
http://www.tharrosnews.gr/news/content/%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%86%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1-%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D

 

Γάλλοι Πρόξενοι στον Μοριά κατά την Β΄ Τουρκοκρατία

Γάλλοι Πρόξενοι στον Μοριά κατά την Β΄ Τουρκοκρατία

Μεθώνη, 1687

      Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της Τουρκοκρατίας ήταν η ελευθέρια του εμπορίου. Αντίθετα από την αποκλειστικότητα της βενετικής εμπορικής πολιτικής η τουρκική αντίληψη επέτρεπε σε οποιονδήποτε να εμπορεύεται μέσα στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με ελάχιστο φόρο, που για τους ξένους μάλιστα ήταν μικρότερος [1]. Ύστερα λοιπόν από την κατάκτηση του Μοριά από τους Τούρκους στα 1715 κάθε εμπορική επαφή της χώρας αυτής με το εξωτερικό στην αρχή σταμάτησε, αφού οι Βενετοί έμποροι διώχτηκαν και οι καταστροφές που είχε φέρει ο πόλεμος είχαν σχεδόν εκμηδενίσει την παραγωγή. Έπρεπε να περάσουν δυο χρόνια, για να αρχίσει πάλι να κινείται  το εμπόριο.
      Οι πρώτοι έμποροι που ήρθαν μετά την Τουρκική κατάκτηση στο Μοριά ήταν Γάλλοι. Ο Joseph Maillet από τη Μασσαλία επιφορτισμένος να οργανώσει το Γαλλικό γενικό προξενείο του Μοριά ήρθε τότε και ίδρυσε πέντε υποπροξενεία: Μεθώνη, Κο­ρώνη, Καλαμάτα, Ναύπλιο και Πάτρα [2]. Εξαντλημένος από τους κόπους του ταξιδιού πέθανε στη Μεθώνη στις 21 Ιουλίου 1717. Τον διαδέχτηκαν στην αρχή ο νεαρός γιος του Pierre Mathieu Maillet και ο Ιππότης Roze που ανακλήθηκε γρήγορα, έπειτα ο Jean de Clairembault, που έμεινε στη Μεθώνη 26 χρόνια και πέθανε κι αυτός εκεί (12 Νοεμβρίου 1745) και τέλος ο Le Prestre (1745–1747). Ο νέος γενικός πρόξενος d’Amirat μετέφερε στα 1748 την έδρα του γενικού προξενείου από τη Μεθώνη, όπου είχε μείνει 30 χρόνια, στην Κορώνη, όπου έμεινε έως την επανάσταση του Ορλώφ.
      Τα πολεμικά εκείνα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν στο ΝΔ τμήμα του Μοριά κι επέφεραν τόσες καταστροφές ανάγκασαν στα 1770 τον τότε γενικό πρόξενο Le Maire να εγκαταλείψει την έδρα της Κορώνης μαζί με όλη τη Γαλλική παροικία την εγκατεστημένη στα Μοθωνοκόρωνα. Μετά 13 χρόνια η έδρα του γενικού προξενείου, που είχε μεταφερθεί στο Ναύπλιο (1774 – 1783), ξαναγυρίζει πάλι στην Κορώνη (1783 -1809). Στα 1809 ύστερα από αίτηση του διοικητή των Ιονίων νήσων στρατηγού Dan­zelot η έδρα μεταφέρεται στην Πάτρα. Γενικός πρόξενος του Μοριά ήταν την εποχή εκείνη ο Esprit Vial, που τρία χρόνια πρωτύτερα είχε φιλοξενήσει το Chateaubriand στο πέρασμά του από την Μεθώνη κατά την περίφημη οδοιπορία του από το Παρίσι στα Ιεροσόλυμα. Στην Πάτρα, τη νέα του έδρα, ο Vial δεν έμεινε παρά ένα χρόνο. Αντικαταστάθηκε από το Roussel στα 1810.
      Γεννημένος στη Bagnols (Gard) το 1758 ο Joseph – J – Β – Hercul de Roussel έλαβε μέρος πρώτα στην εκστρατεία του Λουξεμβούργου (ανθυπολοχαγός έπειτα στο σύνταγμα των δραγώνων). Προσκολλημένος στην Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης στα 1778, διορίστηκε λίγο ύστερα υποπρόξενος στα Δαρδανέλια. Ταξίδεψε στην Αγγλία και στην Ολλανδία. Διορίστηκε υποπρόξενος στην Κορώνη το 1786 και έπειτα στο Ναύπλιο. Αιχμάλωτος στον πόλεμο με την Αίγυπτο. Πρόξενος στα Χανιά το 1802. Διωγμένος από την Κρήτη από μια επανάσταση, κατά την επιστροφή του στη Γαλλία πιάστηκε στη Ζάκυνθο αιχμάλωτος από τους Άγγλους. Μετά την απελευθέρωσή του διορίστηκε γενικός πρόξενος του Μοριά στην Πάτρα.
      Στην «Ιστορία της πόλεως Πατρών» του Θωμοπούλου [3] αναφέρεται ότι ο Rous­sel στα 1811 αντικαταστάθηκε από το Roustant [4]. Από τα τρία όμως γράμματά του που ακολουθούν φαίνεται ότι ο Roussel κρατούσε τη θέση του γενικού προξένου μέχρι το 1813. Τα γράμματα αυτά που βρίσκονται σήμερα στην κατοχή του Μεθωναίου δικη­γόρου κ. Ν. Βασοπούλου απευθύνονται προς τον Leoni πράκτορα (agent) της Γαλλίας στο Ναβαρίνο.
      Ο Ange Leoni γεννήθηκε στο Santa Reparata της Κορσικής και πέθανε στο Ναβαρίνο κατά την πολιορκία του από τους Έλληνες το 1821. Είχε παντρευτεί στα 1803 στη Μεθώνη την Αρετή Παυλοπούλου θυγατέρα του I. Παυλοπούλου και της Σοφίας Κουροπούλου και είχε αποκτήσει επτά παιδιά, από τα οποία το ένα μόνο, ο Jean – François – Felix, παρέμεινε στην Ελλάδα (πέθανε άγαμος στο Ναβαρίνο σε προχωρημένη ηλικία), για να κατανάλωση όλη του τη ζωή σε δικαστικούς αγώνες για τη συγκράτηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του στις δυο πόλεις, Μεθώνη και Ναβαρίνο. Ένα πηγάδι στη Μεθώνη φέρει και σήμερα το όνομα «το πηγάδι του Λεόνι» και μια σειρά μαγαζιά στη δυτική πλευρά της μεγάλης πλατείας του Ναβαρίνου διατηρεί επίσης το όνομά του «τα μαγαζιά του Λεόνι».

Υποσημειώσεις

---

[1] Μιχαήλ Β. Σακελλαρίου, Η Πελοπόννησος κατά την δευτέραν Τουρκοκρατίαν, Αθήναι 1939, Μέρος Β’, κεφάλ. Α’.

[2] Auguste Β ο p p e, Le consulat général de Morée et ses dépendances (Revue des Étu­des Grecques, Tom. XX [1907]).

[3] Στεφάνου Ν. Θωμοπούλου, Ιστορία της πόλεως Πατρών από αρχαιοτάτων χρό­νων μέχρι 1821. Έκδοσις Β’ με επιμέλειαν Κ. Ν. Τριανταφύλλου. Πάτραι 1950, σελ. 556.

[4] Ο Β ο p p e, ένθ’ ανωτέρω, φέρει το Roustant κατά την εποχή αυτή υποπρόξενο Κορώνης.

* Πηγή: Αργολική Βιβλιοθήκη

http://kato-minagia.blogspot.gr/

ΣΤΙΣ 17 ΜΑΗ 1949, ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ’Β ΦΑΣΗΣ ΤΩΝ «ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ» ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΕ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

 ΣΤΙΣ 17 ΜΑΗ 1949, ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ’Β ΦΑΣΗΣ ΤΩΝ «ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ» ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΕ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

 

 ΣΤΙΣ 17 ΜΑΗ 1949, ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ’Β ΦΑΣΗΣ ΤΩΝ «ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ» ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΕ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ (1908-1949)

α) Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΣΤΑΦΙΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ

Ο Σωτήρης Κανελλόπουλος ήταν γόνος μιας σχετικά εύπορης αγροτικής οικογένειας από το χωριό Χαλαζώνι-Φιλιατρών. Γιός του Σπύρου και της Αγγελικής και είχε άλλα δυο αδέλφια, τον Γιώργο και την Μαρία. Τελείωσε το Σχολαρχείο και από μικρός, ευαισθητοποιημένος από τις άθλιες συνθήκες που βίωναν οι αγρότες και οι εργάτες της Τριφυλίας, εντάχθηκε στις προοδευτικές δυνάμεις. Από το 1931 είναι  στέλεχος του ΚΚΕ και λίγο αργότερα γίνεται μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής Πυλίας – Τριφυλίας. Το Φλεβάρη του 1934 εξελέγη Πρόεδρος της Κοινότητας Χαλαζωνίου, ενώ στις εκλογές του Ιούνη του 1935 ήταν υποψήφιος με το Ενιαίο Μέτωπο. Ηγετική φυσιογνωμία που πρωτοστάτησε από πλευράς Τριφυλίων σε όλα τα σταφιδικά συνέδρια και συλλαλητήρια μέχρι και το 1935. Αξίζει να αναφέρουμε δύο χαρακτηριστικά περιστατικά, αποδεικτικά της ισχυρής  επιρροής του Κανελλόπουλου στον αγροτικό χώρο.

Το 1ο περιστατικό είναι κατά την έναρξη του μεγάλου Σταφιδικού Συνεδρίου της Κυπαρισσίας στις 10 Σεπτέμβρη του 1934, όταν ομάδα υποστηρικτών του Προέδρου της Κοινότητας Χαλαζωνίου εισχωρεί στην αίθουσα προκειμένου να υποστηρίξει την εκλογή του Κανελλόπουλου στο Προεδρείο του Συνεδρίου για την επαρχία Τριφυλίας, αντί του συντηρητικού γέρο Γιώργη Λουπινά και ακολουθούν επεισόδια. Στην εφημερίδα “Σημαία Καλαμών” της 11ης -09-1934 διαβάζουμε:
“Μετά την ανάγνωση των τηλεγραφημάτων, προτάθηκε σε κάθε Επαρχία να προτείνει ανά 2 αντιπροσώπους της, προκειμένου να γίνει η εκλογή οριστικού Προεδρείου. Εκ μέρους της Επαρχίας Τριφυλίας προτάθηκε τότε ο Γιώργης Λουπινάς, ενώ άλλη μερίδα σταφιδοπαραγωγών επέμενε στην εκλογή του κομμουνιστή Προέδρου της Κοινότητας Χαλαζωνίου, Σωτήρη Κανελλόπουλου. Συνέπεια τούτου δημιουργήθηκαν λυπηρά επεισόδια μεταξύ των συντηρητικών και των κομμουνιστών σταφιδοπαραγωγών και ολόκληρη η αίθουσα αναστατώθηκε από την προκλητικότητα και των δύο αντιμαχόμενων μερίδων. Σε μια στιγμή ο κ. Κακίσης ορμά εναντίον του κομμουνιστή Προέδρου της Κοινότητας Χαλαζωνίου Κανελλόπουλου, ενώ άλλοι κομμουνιστές επιτίθενται εναντίον του κ. Τζάννε και άλλων. Δημιουργείται πανδαιμόνιο, οι αντιμαχόμενοι ήρθαν στα χέρια, καθίσματα δε και μαγκούρες κατεφέρθησαν εναντίον αμφοτέρων. Η αστυνομία επενέβη τότε για να συλλάβει τους ταραξίες, αλλά οι κομμουνιστές εξαγριώθηκαν ακόμη περισσότερο. Ήρθαν στα χέρια με τους αστυνομικούς και μετά από πολύ κόπο κατόρθωσε να συλλάβει 7 κομμουνιστές, ενώ η πόλη διατελούσε σε αναστάτωση. Τα καταστήματα έκλεισαν αυθορεί και ο περισσότερος κόσμος έτρεχε για να κρυφτεί στις γύρω παρόδους και οικίες. Τέλος μετά από πολύ κόπο κατορθώθηκε η επαναφορά της τάξεως… Ήδη ολόκληρη η πόλη στρατοκρατείται, ισχυρές περίπολοι διατρέχουν τις οδούς της, ενώ κατεπειγόντως ζητήθηκαν ενισχύσεις εκ των γειτονικών αστυνομικών σταθμών. Οι συλληφθέντες κομμουνιστές είναι οι εξής: 1) Διακουμογιαννόπουλος Κώστας εκ Κυνηγού Πυλίας, 2)Παναγ. Παπαχριστοφόρου εκ Φιλιατρών 3) Νικόλαος Παπαχριστοφόρου εκ Φιλιατρών, 4)Παναγ. Βαρουξής εκ Χαλαζωνίου 5)Δ. Σιαπέρας εκ Χαλαζωνίου, 6) Σωτ. Κανελλόπουλος, Πρόεδρος Κοινότητος Χαλαζωνίου και 7) Διον. Λυριντζής εκ Χαλαζωνίου. Άπαντες οι συλληφθέντες κρατούνται στη διοίκηση Χωροφυλακής Κυπαρισσίας και άπαντες αρνούνται (προκειμένου να γλυτώσουν τις εκτοπίσεις) ότι είναι Κομμουνιστές”.


Το 2^ο αξιοσημείωτο περιστατικό εντοπίζεται στα “σταφιδικά” γεγονότα του Αυγούστου του 1935. Συγκεκριμένα στις 23 Αυγούστου, εκατοντάδες διαδηλωτές μεταβαίνουν στην Αστυνομία και απελευθερώνουν τον ηγέτη τους, μέλος της Σταφιδικής τους Επιτροπής, ο οποίος είχε συλληφθεί ως κύριος ομιλητής και “πρωταίτιος” του πρώτου συλλαλητηρίου Φιλιατρών.

Ο «Ριζοσπάστης» της 25ης -08-1935 για την απελευθέρωση του Σωτήρη Κανελλόπουλου.

β) ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΙΕΣ

Ακάματος και ουσιαστικός αγωνιστής, δεινός ρήτορας και αγαπητός σε όλο τον κόσμο της αγροτιάς, ο Κανελλόπουλος πιάστηκε τον Αύγουστο του 1936 με την κήρυξη της δικτατορίας Βασιλιά-Μεταξά και οδηγήθηκε στην Φολέγανδρο.

O Σωτήρης Κανελλόπουλος με άλλα στελέχη του ΚΚΕ στην Ακροναυπλία

Έπειτα τον έκλεισαν στην Ακροναυπλία και αργότερα στο Σανατόριο Ασβεστοχωρίου. Τα βασανιστήρια και οι κακουχίες όμως δεν κατάφεραν να του πτοήσουν το ηθικό. (Από μια μαρτυρία του συγκρατούμενού του, αδελφού της γιαγιάς μου, Δημήτρη Καραμπάτσου, ο Σωτήρης ήταν τόσο νηφάλιος και ικανός ρήτορας, σε βαθμό που “έπειθε ακόμη και τους ίδιους τους φύλακες” με αποτέλεσμα να τον κλείσουν μόνον του σε ξεχωριστό κελί στην Φολέγανδρο μέχρι να οδηγηθούν στην Ακροναυπλία).

γ) Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Οι αρκετές -σε σχέση με τις προηγούμενες περιόδους-  πληροφορίες που διαθέτουμε για την δράση του Κανελλόπουλου κατά την διάρκεια της Κατοχής, επιβεβαιώνουν την πολιτική του διορατικότητα, τη μεθοδικότητα του τρόπου εργασίας του και τη “στόφα” του ηγέτη – αγωνιστή την οποία διέθετε.

Ο Κανελλόπουλος κατάφερε να δραπετεύσει από το Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης και το Μάη του 1941 και  κατέβηκε στη Μεσσηνία, όπου πρωτοστάτησε στην ίδρυση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Συγκεκριμένα (σύμφωνα με το βιβλίο του Ιατρού και αντιστασιακού Παναγιώτη Κανελλόπουλου από την Αυλώνα) ο Σωτήρης Κανελλόπουλος είναι μαζί με τους Παύλο Παπαδόπουλο και Τάσο Δεληκιώτη, οι ιδρυτές της οργάνωσης Νέα Φιλική Εταιρεία (ΝΦΕ) στην πεδινή Τριφυλία. Ο μετέπειτα σύζυγος της αδελφής του Σωτήρη, της Μαρίας, -ο Γιάννης Γαραντζιώτης-, θα είναι επίσης μέλος αυτής και θα φιλοτεχνήσει και την σφραγίδα της οργάνωσης. Επίσης στο οικογενειακό σπίτι του Σωτήρη θα πραγματοποιηθεί και η πρώτη συνέλευση του ΕΑΜ-Τριφυλίας.

Μέσα από τη διδακτορική διατριβή του Παντελή Μούτουλα στο Πάντειο πανεπιστήμιο «Το  ΕΑΜ στην Ηλεία», διαβάζουμε ότι το ΚΚΕ μετά την 6η  του Ολομέλεια είχε προβεί σε αναδιάταξη των ηγετικών οργάνων του με “συγκυριακά” χαρακτηριστικά. Έδρα του Πολιτικού Γραφείου στην Πελοπόννησο είχε ορισθεί η Καλαμάτα, λόγω της ανεπαρκής σύνδεσης της Πάτρας με την Αθήνα και λόγω των ατελέσφορων προσπαθειών για συγκρότηση σε αυτήν αντιστασιακών πυρήνων εξαιτίας των αθρόων συλλήψεων αντιφρονούντων πολιτών από τις ιταλικές αρχές. Στα τέλη Νοέμβρη του 1941, ο Κανελλόπουλος παίρνοντας οδηγίες από την Κομματική Οργάνωση Πελοποννήσου, μέσω Τρίπολης κατευθύνεται σε ένα γνώριμο του μέρος από το «Σταφιδικό Κίνημα» του Μεσοπολέμου, στον Πύργο Ηλείας. Είναι ο πρώτος εκ των “δραπετών” Περιφερειακών Καθοδηγητών που εγκαταστάθηκε στον Πύργο με εντολή της ΚΕ του ΚΚΕ, προκειμένου να οργανώσει την Τοπική Επιτροπή του ΕΑΜ.  (Ο επόμενος ήταν ο Κώστας Φαρμάκης που δραπέτευσε τον Δεκέμβρη του 1941 από τις φυλακές Πύλου και ανέλαβε Γραμματέας της πόλης της Πάτρας και ακολούθησε ο Ανδρέας Ραμπαβίλας από το χωριό Χάβαρι, που δραπέτευσε από την Φολέγανδρο και οδηγήθηκε επίσης στον Πύργο).

Ο Κανελλόπουλος ήταν γνωστός και αναγνωρισμένος για την συνδικαλιστική του δράση (ήδη από τα «σταφιδικά»), για την επιμονή του στις ιδέες  του και την πολιτική του συνέπεια (εφόσον δεν υπέγραψε δήλωση μετανοίας) αλλά και για το χάρισμα της πειθούς που τον διέκρινε. Ο κύκλος του Κανελλόπουλου στον Πύργο περιλάμβανε στελέχη του ΚΚΕ με ντόπια καταγωγή, όπως οι φίλοι του από τα «σταφιδικά» Γιώργης Αργυράκης (που δρούσε ως γραμματέας του τοπικου ΑΚΕ) και Τάσος Καυκανιώτης, ο ζαχαροπλάστης Πέτρος Παυλόπουλος, ο ράφτης Στέλιος Στυλιανίδης, ο συσκευαστής σε εργοστάσιο Σάκης Κορφιάτης, ο εφοριακός Πύργου Άγης Μερεμέτης από την Καράτουλα, ο έφεδρος  λοχαγός Χρήστος Γαλανόπουλος, οι δικηγόροι Γιώργης Χριστόπουλος, Γιώργης Φωτόπουλος και Μιχάλης Μάρας και άλλοι. Ο Κανελλόπουλος θέλησε άμεσα να πλαισιωθεί και από έναν ικανό έμπιστο νέο κομμουνιστή, στοιχειωδώς εξοικειωμένο με την πόλη, που θα επωμιζόταν καθήκοντα αντίστοιχα με τα δικά του στον τομέα της νεολαίας και επιπλέον θα αναλάμβανε πρακτικές αποστολές τις οποίες αδυνατούσε για διάφορους λόγους να εκτελέσει ώριμο στέλεχος. Αυτός ήταν ο Παναγιώτης Κατερίνης (με το ψευδώνυμο “Ορέστης”), Γραμματέας της υπό-αχτίδας της ΟΚΝΕ του Κακόβατου, τον οποίο ο Κανελλόπουλος γνώριζε από πριν ως “επαναστάτη μαθητή” του Γυμνασίου Κυπαρισσίας. Ήδη τον Δεκέμβρη του 1941 είχε πλέον σχηματιστεί  Επιτροπή του ΕΑΜ που επιχείρησε επιτυχώς υπό την καθοδήγηση του Κανελλόπουλου να διευρυνθεί προς άλλους χώρους πέρα από το ΚΚΕ, σε ευρύτερες πληθυσμιακές ομάδες. Για ένα ικανό διάστημα το 1942-1943 ο Κανελλόπουλος (που έφερε το ψευδώνυμο “Πανάγος”) φιλοξενήθηκε στο σπίτι του ζεύγους Κώστα και Πόπης Αλεξανδρόπουλου και εμφανιζόταν ως πραματευτής που προμήθευε το σπίτι με πατάτες. Ο γιός του ζεύγους, ο Τάκης, δρούσε στην ΕΠΟΝ. Η αδελφή της Πόπης, η Θεανώ Καπόγιαννη, ήταν δαχτυλογράφος του δικηγόρου Μιχάλη Μάρα. Μέσα από μια λειτουργία συγγενικών, επαγγελματικών και κοινωνικών δικτύων και μέσα από μια πλούσια δραστηριότητα πολιτιστικών εκδηλώσεων στα οποία πρωτοστατούσε η ΕΠΟΝ, διευρύνθηκε σταδιακά η Εαμική επιρροή στην πόλη.

Η επιρροή αυτή του ΕΑΜ στην πόλη του Πύργου, αλλά και στην ύπαιθρο οφείλεται στην επέμβαση των οργανώσεων και δικτύων του με σκοπό την διατήρηση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού σε όσο το δυνατόν σε προπολεμικά επίπεδα, την όσο το δυνατόν διάσωση της αγροτικής παραγωγής και την όσο το δυνατόν δίκαια ανακατανομή του αγροτικού προϊόντος. Ο αγώνας αυτός άρχισε με τα συλλαλητήρια σε πόλεις και κωμοπόλεις το 1941 και συνεχίστηκε το 1942 με τη διοργάνωση λαϊκών συσσιτίων όπου η παρουσία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ ήταν επιμελώς διακριτική. Αντιθέτως στο κύμα διάρρηξης αποθηκών επιταγμένων τροφίμων που κορυφώθηκε το Μάη-Ιούνη  του 1943, η ένοπλη προστασία των επιχειρήσεων, υπενθύμιζε ότι υποχρεωτικά συντονίζονταν από ένα συμπαγές καθοδηγητικό κέντρο.

Από τις αρχές του 1943 ήταν επιβεβλημένος πλέον ο στρατιωτικός σχεδιασμός του ΕΑΜ στην Πελοπόννησο, μετά από μια άρτια αξιολόγηση του πολιτικού δικτύου. Ο πρωτοπόρος ΕΛΑΣ στην Στερεά Ελλάδα είχε πραγματοποιήσει ήδη την πρώτη μεγάλη του επιτυχία στον Γοργοπόταμο και η Θεσσαλία περνούσε και αυτή στον ένοπλο αγώνα, ενώ ο πρωτεργάτης αυτής Κώστας Γαμβέτας (και αυτός δραπέτης από τις Φυλακές Πύλου) βρισκόταν ήδη στην Πάτρα ως Γραμματέας του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Ο Γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής (ΠΕ) Σωτήρης Κανελλόπουλος συσκέφθηκε τότε με τα μέλη της Επιτροπής πόλης ΕΑΜ, τον Άθη  Χαριάτη και το Θοδωρή Ζώρα και με ειδικούς επί των στρατιωτικών, προκειμένου να επιλέξουν την περιοχή εκκίνησης του αντάρτικου στην Ηλεία. Η σύσκεψη έλαβε χώρα στον Πύργο, τον Φλεβάρη του 1943 με τον μόνιμο λοχαγό Γιώργο Μπουρατζή, τον έφεδρο λοχαγό Χρήστο Γαλανόπουλο και τον έφεδρο ανθυπολοχαγό Γιώργη Βαρελά και αποφασίστηκε ότι η καταλληλότερη περιοχή ήταν η Ολυμπία, «η οποία προσφερόταν ως ορεινή και επειδή είχε καλύτερες οργανωτικές προϋποθέσεις»! Δεν επιλέχθηκε δηλαδή το Βόρειο και Ανατολικό τμήμα της γεωγραφικής περιοχής που ενέπιπτε στην δικαιοδοσία της ΠΕ, αλλά η περιοχή κάτω από τον Αλφειό, όπου υπήρχαν “πιο αξιόπιστες” Εαμικές οργανώσεις. Προφανώς είχαν υπόψη τους τα Κρέστενα και έπειτα τα χωριά από την παραλιακή ζώνη έως τα υψώματα της Μίνθης: Κακόβατος, Μπεσχίνι, Καλιδόνα κ.α. Η περιοχή της Ολυμπίας μπορεί να μην υπαγόταν πλέον στην Μεσσηνία, αλλά η γνωριμία με τους κατοίκους (πολλοί εκ των οποίων αισθάνονταν ακόμη Μεσσήνιοι), η γειτνίαση με την άνω Μεσσηνία και η εγγύτητα με το επιτελείο του ΕΛΑΣ αλλά και του ΕΣ στα Πλατάνια καθώς και με το αρχηγείο της Βρετανικής αποστολής που διένεμε την συμμαχική στρατιωτική βοήθεια και στις δύο πλευρές, είχαν παίξει καθοριστικό ρόλο. Στην περιοχή δρούσαν πολλά έμπιστα πρόσωπα του Κανελλόπουλου. Ήδη από τον χειμώνα του 1942, μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τα Σαβάλια, είχαν οδηγηθεί από την ΚΕ του ΚΚΕ στα Κρέστενα  δύο Πύλιοι, γνωστοί του Κανελλόπουλου από τα “σταφιδικά” που γνώριζαν αγρότες της περιοχής : Ο επίσης δραπέτης από την Ανάφη Στέλιος Διακουμογιαννόπουλος (με το ψευδώνυμο “Κουλός”) καθώς και ο Διονύσης Αποστολόπουλος (με το Ψευδώνυμο “Τάκης”). Στο Κακόβατο στάλθηκε επίσης από τα μέσα Μάη και ο δραπέτης από τη Φολέγανδρο, Θανάσης Κούτρης από την Καλλιρρόη άνω Μεσσηνίας, για να καθοδηγήσει τους πρώτους ένοπλους αντάρτες της περιοχής  Ολυμπίας. Τέλος στην Ολυμπία στάλθηκε από τον Πύργο το καλοκαίρι του 1943  και ο Τάσος Καυκανιώτης (πολιτικός καθοδηγητής της αντάρτικης ομάδας του Ναπολέοντα Παπαγιαννόπουλου) για να καλύψει πολιτικά κενά στη συγκρότηση του ΕΛΑΣ Ολυμπίας.

Η σύγκρουση και του νεοσυσταθέντος ΕΛΑΣ Ολυμπίας με τον ΕΣ ήταν (όπως και στη Μεσσηνία) αναπόφευκτη, δεδομένου ότι το σύμφωνο του Δυρραχίου της 12ης Ιουλίου 1943 στο οποίο καθοριζόταν η αυτοτέλεια των δύο οργανώσεων και επιτρεπόταν η μετάταξη ανταρτών και στο οποίο καταγγέλθηκε ως προδοτική η συμφωνία του Διονύσιου Παπαδόγκωνα με τον Ιταλό Διοικητή Ντομένικο για συνεργασία με τις δυνάμεις Κατοχής, ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Και υπεύθυνοι για αυτό ήταν οι Άγγλοι και ο Παπαδόγκωνας που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν στο χωριό Πολιανή, τους εκπροσώπους των δύο πλευρών (“Χίλια χωριά στη δίνη του Χρόνου”, σελ. 294). Στην Ηλεία τα πρωτοπαλίκαρα του ίλαρχου Βρεττάκου και του ταγματάρχη Καραχάλιου είχαν κάνει εμφανές το ότι είχαν ευθυγραμμιστεί με την πρόταση των αγγλικών αποστολών Χάρινγκτον – Φρέιζερ που στόχευαν να εξοπλίσουν μεγάλες δυνάμεις τους, ικανές να εκτοπίσουν τον ΕΛΑΣ από την Πελοπόννησο. Το βράδυ όμως της 6ης Αυγούστου 1943, μετά από μια δίωρη ένοπλη σύγκρουση των τμημάτων του ΕΛΑΣ με τις ομάδες ΕΣ και ΕΟΒ, διπλή ταυτόχρονη μάχη για την ακρίβεια, έξω από τη Γάρδιτσα και τα Νιβιτσοχώρια, επικράτησε ο ΕΛΑΣ και εξασφάλισε την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή της Ορεινής  Ολυμπίας. Μια ακόμη συμφωνία συνεργασίας μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΣ στο χωριό Χελιδόνι, επίσης δεν τηρήθηκε. (*Μεταπολεμικά μάλιστα, ο αρχηγός των εθνικιστών Τριφυλίας, λοχαγός Γιώργης Καραχάλιος θα γράψει: «Δεν υπήρξαν ανιδιοτελείς οι εξ Αθηνών προσελθόντες», ενώ ο λοχαγός Κ. Κρίβας θα πει το 1948 για τον Ε.Σ.: «Κατέλθομεν εξ Αθηνών με σαφέστατον πρόγραμμα καταπολεμήσεως του κομμουνισμού, διαλύσεω του ΕΛΑΣ»!). Χτυπώντας λοιπόν έτσι αποτελεσματικά “το κακό στη ρίζα του” δικαιώθηκε η επιλογή Κανελλόπουλου για τη συγκεκριμένη περιοχή στρατιωτικής εκκίνησης του ΕΛΑΣ στην Ηλεία, ο οποίος στο εξής επιδίδεται αποφασιστικά στις μάχες εναντίον των κατακτητών και των συνεργατών τους.

Ο Κανελλόπουλος συνεργάστηκε στον Πύργο και με τον μητροπολίτη Ηλείας Αντώνιο για τον εορτασμό της εθνικής επετείου στην Αρχαία  Ολυμπία, στις 25-03-1944, η οποία αναγορεύτηκε σε κεντρικό σύμβολο της παλλαϊκής ενότητας στο πλαίσιο του εθνικού-απελευθερωτικού αγώνα (Βλπ φώτο κάτω ). Ο μητροπολίτης μετά τη δοξολογία, ευλόγησε τα όπλα του ΕΛΑΣ. Ο Αντώνιος είχε μυηθεί στο ΕΑΜ σε χρονική στιγμή απροσδιόριστη και δημιούργησε έναν προσωπικό κύκλο επιρροής από τον οποίο προήλθαν στελέχη της Τοπικής Επιτροπής, όπως οι δικηγόροι Ζαπάντης και Γκάβας. Έλαβε μέρος στο Εθνικό Συμβούλιο στις Κορυσχάδες και διώχθηκε μεταπολεμικά για τις επιλογές του.

Στον εορτασμό της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου 1944 στην Αρχαία Ολυμπία. Με το 2^ο
βελάκι απεικονίζεται ο Εθνοσύμβουλος της Επαρχίας Πυλίας, γεωπόνος στο επάγγελμα,
Βασίλης Κανελλόπουλος.

Πέρα από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις , μέσα στην πόλη του Πύργου λειτουργεί άψογα ο μηχανισμός του ΕΑΜ από τα κομμουνιστικά του στελέχη που κατευθύνουν τις ενέργειες του πλήθους σε έναν αποτελεσματικό συντονισμό. Παραδείγματα χαρακτηριστικά αποτελούν οι αλλεπάλληλες διαμαρτυρίες μαθητριών οι οποίες εξασφαλίζουν από τον Ερυθρό Σταυρό 500 μερίδες συσσίτιο για τις άπορες μαθήτριες και για τα εργατικά σωματεία αύξηση στο μεροκάματο και διπλή μερίδα συσσιτίου, καθώς και αυτές των σταφιδοπαραγωγών. Στις 22 Απριλίου 1944 πραγματοποιείται μεγάλο συλλαλητήριο στον Πύργο (τέτοιο από τα οποία γνωρίζει να διοργανώνει θαυμάσια ο Κανελλόπουλος) με αιτήματα φάρμακα για τις σταφίδες και δάνεια για του παραγωγούς. Κυριαρχούν συνθήματα  υπέρ της ΠΕΕΑ, της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ και αποδοκιμάζεται ο Νομάρχης, ο οποίος υπόσχεται ότι εάν δεν λυθούν τα αιτήματα θα παραιτηθεί. Μετά από δύο μήνες ανακοίνωσε ότι φορτώθηκαν για την Ηλεία 180 τόνοι χαλκός και 230 τόνοι θειόχωμα και οι διαμαρτυρίες έπιασαν τόπο.
*Στον τομέα δε των στρατιωτικών επιχειρήσεων του ΕΛΑΣ, είναι ότι η ένταση των αντάρτικων ενεργειών και των δολιοφθοριών γύρω από τον άξονα Πάτρας-Πυργου-Καλαμάτας το καλοκαίρι του 1944, ενέτεινε τον πανικό των Γερμανών οι οποίοι υπέθεταν πιθανή απόβαση των συμμάχων στη Δυτική Πελοπόννησο. Οι αντάρτες αναδιπλώνονταν με εξαιρετική ευκολία, περνούσαν στα νώτα των στρατιωτικών δυνάμεων και χτυπούσαν ακαριαία. Το γεγονός ότι η Πελοπόννησος κηρύχθηκε από τους Γερμανούς «περιοχή επιχειρήσεων», μια ζώνη με έκτακτη στρατιωτική εξουσία (καμιά άλλη δεν είχε χαρακτηριστεί έτσι μέχρι την απόβαση στην Νορμανδία στις 2 Ιούλη), ήταν ενδεικτικό του κλίματος που επικρατούσε στις τάξεις του γερμανικού στρατού!

Στον Πύργο ο Σωτήρης Κανελλόπουλος θα γνωριστεί με την δασκάλα Γεωργία Κυριακοπούλου από του Κατσαρού στο Αντρώνι Ολυμπίας, της οποίας τα αδέλφια Χαράλαμπος και Νίκος είναι νεαρά μέλη της τοπικής οργάνωσης του ΕΑΜ. Θα παντρευτούν και τον Αύγουστο του 1945 θα γεννηθεί στα Φιλιατρά ο μοναχογιός τους Νίκος, βαπτισμένος στο όνομα της πολυπόθητης “Νίκης του λαού”!

δ) ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΔΣΕ)

Μετά την απελευθέρωση της Χώρας ο Σωτήρης Κανελλόπουλος διώχθηκε για την αντιστασιακή του δράση και την εποχή του “Μονόπλευρου Εμφυλίου” ζει για ένα μικρό διάστημα με τη σύζυγό του και το παιδί τους σε μια μικρή σοφίτα  στον Άγιο Μελέτη στα Σεπόλια, μέσα στην ανωνυμία του πλήθους. Το 1947 κατατάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), στο αρχηγείο Ταϋγέτου. Ανέλαβε Πολιτικός Επίτροπος Πόλης (Καλαμάτας). (Από το βιβλίο του Αρίστου Καμαρινού “Ο Εμφύλιος στην Πελοπόννησο”).
Σκοτώθηκε στις 17 Μάη 1949, στη διάρκεια των “εκκαθαριστικών επιχειρήσεων” του κυβερνητικού στρατού. Από το συγκλονιστικό ημερολόγιο που κρατούσε στη διάρκεια των επιχειρήσεων αυτών, παραθέτουμε την τελευταία παράγραφο:

«…17 Μαϊου: Γύρω μας η φύση οργιάζει. Μας μεθούν τα μύρα της Ανοίξεως. Αχ, πόσο θα ήθελα να χαρώ τούτη την Άνοιξη! Από το πρωί ακούγονται πυκνοί πυροβολισμοί κοντά μας. Πυρά εκδηλώνονται απέναντί μας εις τα 500 μέτρα, κοντά στα Αλτομυρά. Ο εχθρός έχει κινηθεί κατεπάνω μας, λες και έρχεται επί συστάσει, σαν να ξέρει το μέρος μας. Ο Μήτρος Τριβέλης χώνεται σε μια καρκάνα και τον χάνω από τα μάτια μου. Σουρίζουν γύρω οι σφαίρες και χώνομαι όσο πιο βαθιά στην καρκάνα μου. Κοντά μου ένας κότσυφας κελαηδεί. Δεν ξέρω αν θα σωθώ και σήμερα. Πάντως κάτι με τραβάει έξω από τον κόσμο αυτό και άθελά μου ψιθυρίζουν για μια ακόμη φορά τα χείλη μου το τελευταίο τραγούδι του Αθανάσιου Διάκου “Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει…”.

Η στιγμή των ευρημάτων των οστών του Σωτήρη Κανελλόπουλου το καλοκαίρι του 1979 (φώτο Πότας Κακαβά).

Το ημερολόγιο του Σωτήρη Κανελλόπουλου αρχίζει την 1η Μάρτη 1947 και το τελευταίο μέρος γράφτηκε τα ξημερώματα της 17ης Μάη 1949. Το πρωί της ίδιας ημέρας μια ομάδα ΜΑΥδων τον ανακάλυψε και τον εξόντωσε. Στην τσέπη του βρήκαν και το ημερολόγιό του, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Σημαία” της Καλαμάτας, στην “Αλήθεια” της Τριπόλεως στις 5 Ιούλη 1949 και στην “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία” στις 9 και 16 Απρίλη 1989. Πρόσφατα το ημερολόγιο του Σωτήρη Κανελλόπουλου μαζί με κάποια ακόμη διευκρινιστικά στοιχεία  εκδόθηκε ως βιβλίο στην Ιταλική γλώσσα. Το βιβλίο είναι εμπλουτισμένο με οικογενειακές φωτογραφίες και εικόνες που τεκμηριώνουν την έρευνα που διεξήχθη  από τον Νίκο Κανελλόπουλο στο όρος Καλάθι του ορεινού όγκου του Ταϋγέτου προς αναζήτηση του τόπου όπου θανατώθηκε ο πατέρας του. Ο Αρχιτέκτονας Μηχανικός Νίκος Σ. Κανελλόπουλος πέθανε το 1990, ύστερα από πολυετή μάχη με την επάρατη νόσο.

*Ευχαριστώ την νύφη του Σωτήρη Κανελλόπουλου, σύζυγο του γιού του Νίκου, την Λουίζα και την εγγονή του Γιωργία που μου εμπιστεύθηκαν πολύτιμο φωτογραφικό υλικό, καθώς και την ανεψιά του Σωτήρη Κανελλόπουλου, Αγγελικής (κόρη της αδελφής του Μαρίας) για τις προφορικές διηγήσεις και πληροφορίες που μου έδωσε.