Λαέρτης ο Πύλιος
Ο «κοινοβουλευτικός δικομματισμός» που υπηρετεί πιστά την Ελληνική αστική τάξη, για να διατηρηθεί στην εξουσία, έχει κατορθώσει να επιβάλει αλλά και να κατακτήσει την ιδεολογική ηγεμονία και διεύθυνση της κοινωνίας. Όταν η κατάκτηση αυτή αμφισβητείται από κοινωνικές ομάδες ή από κοινωνικά κινήματα, τότε ασκείται η άμεση βία εκ μέρους του δικομματικού και κοινοβουλευτικού Ελληνικού κράτους. Είναι φανερό ότι η Ελληνική αστική τάξη παρά το ότι είναι μια σαφώς μειοψηφούσα κοινωνικά τάξη, κατορθώνει μέσα από τον «κοινοβουλευτικό δικομματισμό», να διευρύνει την κοινωνική της βάση, με το να προσεταιρίζεται και άλλες τάξεις και στρώματα και να τα οδηγεί να ενστερνίζονται την ιδεολογία της, με αποτέλεσμα να αποδέχονται συναινετικά (με εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια) την εξουσία της. Η κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής τάξης παράγεται και αναπαράγεται από την καπιταλιστική παραγωγή ανάπτυξης και υποστηρίζεται αποκλειστικά από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του «κοινοβουλευτικού δικομματισμού». Ο Γκράμσι [1] συνδέει την ηγεμονία με την οικονομία, θεωρεί ότι αυτή «γεννιέται στο εργοστάσιο»[2]. Συνεπώς η Ελληνική αστική τάξη χρησιμοποιεί το όργανο της που ακούει στο όνομα « δικομματισμός» και με το όπλο την ιδεολογική της ηγεμονία και διεύθυνση, επιβάλει την εξουσία της στη κοινωνία.
Η κυρίαρχη ιδεολογία της εργασίας του πνεύματος και της τέχνης με βάση την οποία ο Γκράμσι θεωρεί ότι η εργατική τάξη μπορεί να κατακτήσει την ηγεμονία στο σύνολο της κοινωνίας [3], πριν από την ανατροπή του καπιταλισμού, περνάει, μέσα από έναν μακρόπνοο πόλεμο θέσεων στο πεδίο της κοινωνίας και με όπλο την συνεχή διαπάλη, προσπαθεί να υποσκάψει, αν όχι να ανατρέψει, την ιδεολογική ηγεμόνευση της αστικής τάξης και να την αντικαταστήσει με την δική της ιδεολογική ηγεμόνευση. Αυτή είναι με απλά λόγια η Γκράμσιανή επικρατούσα συλλογιστική θέση, που πηγάζει από την έννοια της ηγεμονίας.
Κάτω από τις παρούσες συνθήκες της βαθύτατης δομικής κρίσης του Ελληνικού, Ευρωπαϊκού και παγκοσμίου συστήματος, η ηγεμονία, από τη μια, αποκτά μια ακόμη πιο βαρύνουσα σημασία και, από την άλλη, τίθεται, παρά τις όποιες σταθερές, κάτω από διαφορετικούς όρους από εκείνους της εποχής του Γκράμσι ή ακόμη και του Αλτουσέρ και του Πουλανζά.
Έτσι, λοιπόν, στην εποχή μας και με το πέρασμα του χρόνου, η αστική ιδεολογία στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες έχει διαπεράσει ακόμη πιο έντονα τους πόρους της κοινωνίας. Ταυτόχρονα η ίδια η κρίση είναι φορέας καταστάσεων -ανεργία, νέες εργασιακές σχέσεις κ.λπ.-, που ενισχύουν κυρίαρχες αξίες οι οποίες συγκροτούν την αστική ιδεολογία, όπως για παράδειγμα ο ανταγωνισμός ή ο ατομισμός και κατ'
επέκταση την ηγεμονία της ίδιας αυτής της ιδεολογίας. Και κάτι τέτοιο εγκυμονεί ακόμη και τον κίνδυνο να υπάρξουν αντιδράσεις στην κρίση οι οποίες μπορεί να εκλάβουν βαθιά αντιδραστικό έως και φασιστικό χαρακτήρα.
Από την άλλη, η κρίση λειτουργεί αποκαλυπτικά, διότι οδηγεί το κεφάλαιο να γίνεται ακόμη πιο στυγνό σε οικονομικό επίπεδο, πολώνει την κοινωνία προλεταριοποιώντας ευρύτερες μάζες, αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της αστικής κοινοβουλευτικής δικομματικής ολιγαρχίας, διευκολύνοντας έτσι την αποκαθήλωση της ιδεολογικής του ηγεμόνευσης [4] .
Είναι λοιπόν, στο πλαίσιο αυτών των αντιθέσεων που πρέπει να κινηθούν θεωρητικά αλλά και κυρίως μέσω της δράσης των, τα ριζοσπαστικά δημοκρατικά κινήματα, για να φθείρουν όσο γίνεται την αστική και δικομματική ιδεολογική ηγεμόνευση, για να αναδειχτούν ιδεολογικά ηγεμόνες, κάτι που δεν συντελείται αυτομάτως, ούτε επειδή κάποιος δηλώνει ότι είναι κόμμα της εργατικής τάξης ή κόμμα οποίας δήποτε άλλης τάξης και κατ' επέκταση για να αποδυναμώσει τη συναίνεση των πολιτών προς την δικομματική και κοινοβουλευτική αστική κυριαρχία.
Μια τέτοια παρέμβαση απαιτεί τόσο την ιδεολογική θεωρητικά επεξεργασμένη παρέμβαση των δημοκρατικών κινημάτων, όσο και την πολύπλευρη εμπλοκή των στο αυθόρμητο λαϊκό κίνημα, με προοπτική όχι βεβαίως να το καπελώσει με τη χυδαία έννοια του όρου, αλλά να το ηγεμονεύσει και να το οδηγήσει προς την πραγματική δημοκρατία [5] .
Πηγές [1] Βικιπαίδεια :Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci) Ιταλός φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.
[2] Α. Gramsci, «Quaderni del Carcera», Τορίνο 1973, τόμος 2, σελ. 146.
[3] Ν. Πουλαντζάς, «Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις», Θεμέλιο, 1975, σελ. 35. [4] enet.gr Περί ηγεμονίας Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου
[5] newsmessinia.blogspot.com/.../blog-post_... 30 Απρ. 2011 – "Δημοκρατία και Κοινοβουλευτισμός". Δύο διαφορετικά πολιτεύματα. Επιμέλεια Λαέρτης ο Πύλιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου