ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΑΜΑΡΑΣ

Ο 84ος Πρωθυπουργός της Ελλάδας, μετά από πολλά χρόνια, από την Περιφέρεια Πελοποννήσου

 20/06

 ·         Ο Αντώνης Σαμαράς είναι από σήμερα ο 13ος πρωθυπουργός της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Θα μπορούσε να είναι ο 11ος, αλλά μεσολάβησαν ο Λουκάς Παπαδήμος και ο υπηρεσιακός Παναγιώτης Πικραμμένος

·         Από αγαπημένο παιδί του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, "μαύρο πρόβατο", από την Πολιτική Άνοιξη, στην επιστροφή στη Νέα Δημοκρατία, στην αρχηγία και τελικά στην πρωθυπουργία

Γεννήθηκε στις 23 Μαΐου του 1951 στην Αθήνα. Είναι εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα. Παντρεμένος από τις 20 Μάιου του 1990 με τη Γεωργία Κρητικού, έχουν μαζί δυο παιδιά: την 21χρονη Λένα και τον 14χρονο Κώστα. 

O ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ

Μπορεί όλοι να ξέρουν πως ο Αντώνης Σαμαράς είναι δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα, από την πλευρά της μητέρας του, ωστόσο άγνωστος στο ευρύ κοινό παραμένει ο πατέρας τουΚωσταντίνος Σαμαράς.

Κορυφαίος καρδιολόγος,καθηγητής και διευθυντής του «Ευαγγελισμού» ο Κωσταντίνος Σαμαράς υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους γιατρούς με πλούσιο μάλιστα φιλανθρωπικό έργο.

Πολύ συχνά ο Κωσταντίνος Σαμαράς προέτρεπε τον (μικρό) Αντώνη Σαμαρά να σπουδάσει ιατρική, αλλά εκείνος είχε ήδη ροπή προς άλλες επιστήμες, με μεγάλη κλίση στο διάβασμα της ιστορίας, μία «τρέλα» την οποία έχει και σήμερα.

Τότε μάλιστα ήταν η περίοδος που είχε ήδη αρχίσει να μπαίνει το μικρόβιο της πολιτικής, πράγμα που είχε αντιληφθεί ο πατέρας του Κωσταντίνος Σαμαράς, αφού συνομιλούσε για ώρες με τον θείο του από την πλευρά της μητέρας του, τον παλιό βουλευτή και υπουργό Αλέξανδρο Ζάννα, ο οποίος υπήρξε στενός φίλος με σπουδαίους πολιτικούς της εποχής του.

Παρ όλα αυτά τα πρώτα διδάγματα και οι νουθεσίες του πατέρα του, Κώσταντίνου Σαμαρά, έμειναν βαθειά χαραγμένα στην μνήμη του προέδρου της ΝΔ, ο οποίος πήρε από εκείνον τις πατριωτικές αξίες και το αίσθημα της προσφοράς στον συνάνθρωπο (σε φωτογραφία παρακάτω ο Αντώνης Σαμαράς με τον πατέρα του στην Κηφισιά, στον σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα).

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ

Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Σπούδασε Οικονομικά στο Amherst College και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Harvard (MBA). Στο Amherst μοιράστηκε το δωμάτιο της εστίας με τον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν ήξερε κανείς από τους δυο τους τότε ότι μερικά χρόνια μετά, θα γίνονταν αντίπαλοι και θα αντάλλασσαν βαριές κουβέντες στη Βουλή. 

Ούτε μπορούσαν να φανταστούν ότι η μοίρα θα τους έφερνε επικεφαλής των δυο μεγαλύτερων πολιτικών παρατάξεων στη δυσκολότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας ή στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 2011, με την παραίτηση Παπανδρέου και τη συμμετοχή της ΝΔ δε ένα σχήμα υπό τον Λουκά Παπαδήμο. 

Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεσσηνίας με τη Νέα Δημοκρατία το 1977 σε ηλικία 26 ετών και έγινε ο νεότερος βουλευτής στην ιστορία του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Τον Ιούλιο 1989 διορίστηκε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με τον Συνασπισμό υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών στην οικουμενική κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. 

Η ΡΗΞΗ, Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ

Όταν στις εκλογές του Απριλίου 1990 η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να κερδίσει αυτοδυναμία, ανέλαβε και πάλι υπουργός Εξωτερικών. Κλήθηκε να χειριστεί δυο μεγάλα θέματα: το Σκοπιανό και το μεταναστευτικό κύμα από την Αλβανία. Ήταν τα δυο θέματα που θα οδηγούσαν στο πολύκροτο διαζύγιό του με τη Νέα Δημοκρατία, στην κόντρα (που παραμένει) με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στην αποπομπή του από τη ΝΔ και εν τέλει στην πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993.

Η αποπομπή του από τη ΝΔ ανακοινώθηκε δημόσια από τον τότε πρωθυπουργό, σε συνέντευξη Τύπου στις 13 Απριλίου 1992 μετά το Συμβούλιο Πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ήταν 13 Απριλίου 1992. 

Είχε προηγηθεί η απόφαση Σαμαρά να διαφοροποιηθεί από την κυβερνητική γραμμή, παρουσιάζοντας στη σύσκεψη σημείωμα με επτά σημεία δράσης, τα οποία προκάλεσαν την αντίδραση του Προέδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού.

Στο διάστημα από το 1992 έως το τέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη διατήρησε τις απόψεις του επί της εξωτερικής πολιτικής. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους παραιτήθηκε από τη βουλευτική του έδρα και αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία.

Θεωρούνταν ο «εκλεκτός» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Κι όταν ήρθε η ρήξη, ο τότε πρωθυπουργός δε δίστασε να μιλήσει για «διαπλεκόμενα οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα» που οδήγησαν στην ανατροπή της κυβέρνησής του, ως όργανο των οποίων κατηγόρησε τον Αντώνη Σαμαρά (σε φωτογραφία παρακάτω Κ. Μητσοτάκης και ο Αντώνης Σαμαράς – 2 ξένοι στο ίδιο δωμάτιο).

11 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ 

Από το 1993 όταν εγκατέλειψε τη Νέα Δημοκρατία, ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη. Χρόνια αργότερα, όταν η ΠΟΛ.ΑΝ. ήταν πια παρελθόν, είχε δηλώσει: «επέλεξα να μείνω 11 χρόνια σπίτι μου για λόγους αρχής». 

Ήταν 30 Ιουνίου όταν ανακοίνωσε την ίδρυση του κόμματός του. Τον ακολούθησαν στελέχη όπως ο Νικήτας Κακλαμάνης, ο Γιώργος Συμπιλίδης, ο Ανδρέας Λεντάκης, ο Στάθης Παναγούλης, ο Στέφανος Στεφανόπουλος και άλλοι. 

Στις αρχές Σεπτεμβρίου 1993 οι βουλευτές της ΝΔ Στέφανος Στεφανόπουλος και Γιώργος Συμπιλίδης ανεξαρτητοποιήθηκαν, η Νέα Δημοκρατία απώλεσε τη δεδηλωμένη, έχοντας μόνο 150 έδρες στην κοινοβουλευτική της ομάδα και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναγκάστηκε να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για τον Οκτώβριο του 1993.

Στις εκλογές του 1993 η Πολιτική Άνοιξη συγκέντρωσε 4,88% και εξέλεξε 10 βουλευτές. Ήταν η μοναδική φορά που η ΠΟΛ.ΑΝ. μπήκε στη Βουλή. Το 1996 έλαβε 2,94%. 
Την άνοιξη του 1995 η Πολιτική Άνοιξη στήριξε το ΠΑΣΟΚ στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι εκλογές αποφεύχθηκαν και ο Κωστής Στεφανόπουλος εξελέγη. 

Οι σχέσεις του Αντώνη Σαμαρά με τη Νέα Δημοκρατία έγιναν ακόμη πιο δύσκολες. Ο τότε πρόεδρος του κόμματος, Μιλτιάδης Έβερτ ζητούσε εκλογές, οι οποίες δεν έγιναν εξαιτίας της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΠΟΛ.ΑΝ. Ο Μιλτιάδης Έβερτ είχε επιτεθεί με βαριές εκφράσεις στον Αντώνη Σαμαρά. 

Τον Απρίλιο του 2000, η Πολιτική Άνοιξη δεν κατέβηκε στις εκλογές και ο Αντώνης Σαμαράς υποστήριξε δημόσια τη Νέα Δημοκρατία. Ήταν η αρχή της επιστροφής στη Ρηγίλλης. 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ 

Το... πλήρωμα του χρόνου ήρθε το 2004 όταν ο Κώστας Καραμανλής του προσέφερε μια θέση στο ψηφοδέλτιο του κόμματος στις ευρωεκλογές. Εξελέγη ευρωβουλευτής και έμεινε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έως το 2007 όταν επέστρεψε στην κεντρική πολιτική σκηνή και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου βγήκε ξανά βουλευτής Μεσσηνίας. 

Με τον ανασχηματισμό της 7ης Ιανουαρίου 2009 έγινε υπουργός Πολιτισμού. Κατά τη διάρκεια της θητείας του εγκαινιάστηκε το Μουσείο της Ακρόπολης. 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗΓΙΑ ΤΗΣ ΝΔ

Η ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2009 αλλά κυρίως τα σκάνδαλα της Siemens και του Βατοπεδίου έφεραν την παραίτηση του Κώστα Καραμανλή και άνοιξε το δρόμο για τις διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου. Ο Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του στις 15 Οκτωβρίου 2009. Το ότι αντίπαλός του ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη έδωσε άλλο... χρώμα στη μάχη για το δαχτυλίδι. 

Οι εκλογές, για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμματος, έγιναν με ανοιχτή ψηφοφορία. Στις 29 Νοεμβρίου 2009, επικράτησε με ποσοστό 50,06% (η Ντόρα Μπακογιάννη έλαβε 39,72% και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης 10,22%) και έγινε πρόεδρος του κόμματος. Επί των ημερών του, το κόμμα άλλαξε λογότυπο, αντικαθιστώντας τη δάδα. 

Τάχθηκε ανοιχτά κατά του πρώτου μνημονίου, διαγράφοντας μάλιστα τη Ντόρα Μπακογιάννη, γιατί το ψήφισε. Τον Νοέμβριο του 2011 συμφώνησε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση χωρίς τον Γιώργο Παπανδρέου, με επικεφαλής τον Λουκά Παπαδήμο, που θα περνούσε τη νέα δανειακή σύμβαση και θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές. Η Νέα Δημοκρατία δε μετείχε με βουλευτές στο κυβερνητικό σχήμα. 

Η κυβέρνηση Παπαδήμου οδήγησε τη χώρα στις εκλογές της 6ης Μαΐου, όταν η Νέα Δημοκρατία ήρθε μεν πρώτο θέμα αλλά με ποσοστό που δεν της έδινε ευχέρεια κινήσεων. Η χώρα μπήξε ξανά σε τροχιά εκλογών και ο Αντώνης Σαμαράς έκανε άνοιγμα σε όλα τα στελέχη της κεντροδεξιάς, συμφωνώντας με την... άσπονδη εχθρό του, Ντόρα Μπακογιάννη, να συνεργαστούν ΝΔ και Δημοκρατική Συμμαχία. 

Η Νέα Δημοκρατία βελτίωσε τα ποσοστά της στις εκλογές της 17ης Ιουνίου και με τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατικής Αριστεράς, σχημάτισε κυβέρνηση.

---------------------

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ: Η  ΠΡΟΓΙΑΓΙΑ  ΤΟΥ  ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ

Η Πηνελόπη Δέλτα γεννήθηκε το 1874 στην Αλεξάνδρεια  της Αιγύπτου  κι ήταν το τρίτο παιδί του Εμμανουήλ Μπενάκη  και της Βιργινίας Χωρέμη  Είχε δυο μεγαλύτερα αδέλφια, την Αλεξάνδρα και τον Αντώνη , το γνωστό "Τρελαντώνη" του ομώνυμου βιβλίου της. Μετά τη γέννηση της Πηνελόπης ακολούθησαν άλλα τρία παιδιά, ο Κωνσταντίνος (που πέθανε σε ηλικία 2 χρόνων), ο Αλέξανδρος και η Αργίνη.

    

Η οικογένεια Μπενάκη μετακόμισε προσωρινά στην Αθήνα το 1882 , όπου η Πηνελόπη παντρεύτηκε τον πλούσιο Φαναριώτη έμπορο Στέφανο Δέλτα.  Μαζί του απέκτησε τρεις κόρες: τη Σοφία (μετέπειτα Μαυροκορδάτου), τη Βιργινία (μετέπειτα Ζάννα) και την Αλεξάνδρα (μετέπειτα Παπαδοπούλου).

Η Βιργινία παντρεύτηκε αργότερα τον Αλέξανδρο  Ζάννα    βουλευτή   Θεσσαλονίκης, Το ζευγάρι  αυτό απόκτησε την Ελένη Ζάννα που παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Σαμαρά.  Οι δυο τελευταίοι  απόκτησαν    τον Αντώνη, το σημερινό (2009) πρόεδρο της ΝΔ και τον Αλέξανδρο,

        Πηνελόπη  Μπενάκη  1874.  Αλεξάνδρεια   +  Στέφανος  Δέλτας

               Ι

        Βιργινία  - Αλέξανδρος  Ζάννας    βουλευτής  Θεσσαλονίκης     

               Ι

        Ελένη   Ζάννα,   +  Κωνσταντίνου Σαμαρά         Γεώργιος   Σαμαράς

                                                Ι                                 βουλευτής Μεσσηνίας  ΕΡΕ      

                                                Ι                                   

                                         Αντώνης Σαμαράς

Επέστρεψαν στην Αλεξάνδρεια το 1905, όπου η Πηνελόπη γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη, τότε υποπρόξενο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Ανάμεσά τους αναπτύσσεται ένας μεγάλος έρωτας, η Πηνελόπη όμως δεν μπορεί να αντιταχθεί στις κοινωνικές επιταγές και την υποχρέωσή της απέναντι στο σύζυγο και τα παιδιά της. Η πλατωνική αυτή σχέση της Πηνελόπης Δέλτα με τον Δραγούμη τελειώνει το 1908, όταν αυτός συνδέεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλη.

                                                                                      

Η Δέλτα μετακόμισε στη Φρανκφούρτη, το 1906 και το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο "Για την Πατρίδα", εκδόθηκε το 1909. Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας  και σύντομα ακολουθεί και το δεύτερο μυθιστόρημά της, "Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου". Το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδί το 1909 την εμπνέει να γράψει το "Παραμύθι χωρίς όνομα" (1911).

Το 1913, η οικογένεια Δέλτα επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια και το 1916 εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αθήνα, όπου ο πατέρας της Δέλτα, Εμμανουήλ Μπενάκης, είχε εκλεχθεί δήμαρχος. Ανέπτυξαν στενή φιλία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο και προσκαλούσαν συχνά στην εξοχική τους οικία στην Κηφισιά.    Το 1925, εκδίδεται "Η ζωή του Χριστού", ενώ την ίδια χρονιά εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα της πολυομυελίτιδας, αρρώστιας που θα την ταλαιπωρήσει μέχρι το θάνατό της. Το 1929, ξεκίνησε τη συγγραφή της τριλογίας "Ρωμιοπούλες", η οποία τελείωσε το 1939. Το πρώτο βιβλίο, "Το Ξύπνημα", καλύπτει γεγονότα των ετών 1895-1907, η "Λάβρα" καλύπτει τα έτη 1907-1909 και το "Σούρουπο" τα έτη 1914-1920.

Εν τω μεταξύ, εκδόθηκαν άλλα τρία μυθιστορήματά της: ο "Τρελαντώνης" (1932), όπου περιγράφει τις περιπέτειες του αδερφού της, όταν όλα τα αδέρφια ήρθαν από την Αίγυπτο να περάσουν το καλοκαίρι με τη θεία τους (σε ένα σπίτι του Τσίλερ) στον Πειραιά, ο "Μάγκας" (1935), η ζωή στην Αλεξάνδρεια με τα μάτια του μικρού σκυλιού της οικογένειας, και τα "Μυστικά του Βάλτου" (1937), όπου η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τη λίμνη των Γιαννιτσών κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα.

Το 1941, ο Φίλιππος Δραγούμης, εμπιστεύεται στη Δέλτα τα ημερολόγια και το αρχείο του αδερφού του, Ίωνα Δραγούμη, στα οποία η Δέλτα πρόσθεσε περίπου 1000 χειρόγραφες σελίδες με σχόλια για το έργο του Δραγούμη. Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα όπου τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονεί παίρνοντας δηλητήριο  σε ηλικία  67 ετών -είχαν προηγηθεί και άλλες απόπειρες αυτοκτονίας στο παρελθόν. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣIΩΠH.

---------------------

ΟΙ 84 ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Στα 165 χρόνια των ελληνικών εκλογικών αναμετρήσεων, από το 1844 έως το 2012, ογδόντα τρεις άνδρες έγιναν πρωθυπουργοί αυτού του τόπου…

Οι 30 είχαν την τιμή να εκλεγούν με την ψήφο του λαού. Οι 5 ήταν δικτάτορες ή εκπρόσωποι δικτατόρων. Οι υπόλοιποι διορίστηκαν από τους βασιλιάδες ή προέδρους δημοκρατίας ή ανέλαβαν προσωρινά, είτε ως υπηρεσιακοί είτε με την υπόδειξη κάποιας εθνοσυνέλευσης.

Τα 8 χρόνια, 1 μήνας και 17 ημέρες της συνεχούς πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη (από 18 Ιανουαρίου 1996 ως 7 Μαρτίου 2004) αποτελούν αξεπέραστο ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα. Ο Κώστας Σημίτης κατέρριψε το ρεκόρ του προκατόχου του, Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε συμπληρώσει συνεχή παραμονή στην πρωθυπουργία 7 χρόνια και 8 μήνες ακριβώς.

Ενώ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συμπλήρωσε ως πρωθυπουργός 7 χρόνια, 4 μήνες (από τις 19 Φεβρουαρίου 1956 ως τις 17/6/1963, που παραιτήθηκε).

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος κατέχει το μεγαλύτερο και αξεπέραστο ρεκόρ: κέρδισε την ψήφο του λαού σε 6 εκλογικές αναμετρήσεις, από το 1910 ως το 1933. Ακολουθεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με 5 εκλογικές νίκες.

Δύο αρχηγοί κόμματος γνώρισαν τον εκπληκτικό θρίαμβο και κατέκτησαν πάνω από το 80% των εδρών της Βουλής. Ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1892 έβγαλε 180 από τους συνολικά 207 βουλευτές: ποσοστό 86,95%!

Και ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1910 πήρε τις 307 από τις 362 έδρες του Κοινοβουλίου: ποσοστό 84,80%!

Στον αλφαβητικό κατάλογο που ακολουθεί, αναφέρονται όλοι, καθώς και οι χρονιές της πρωθυπουργίας τους (όπου μία χρονιά αναφέρεται περισσότερες από μία φορά, σημαίνει ότι ο πολιτικός αυτός έλαβε ισάριθμες εντολές μέσα στον ίδιο χρόνο).

Γ. Αθανασιάδης – Νόβας: 1965
Α. Ανδρουτσόπουλος: 1973-74 εκπρόσωπος δικτάτορα Δημήτριου Ιωαννίδη
Κ. Ζ. Βάλβης: 1863, 1864, 1886
Ε. Βενιζέλος: 1910, 1910, 1912-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-32, 1932, 1933
Σ. Βενιζέλος: 1944, 1950, 1950-51 επικεφαλής συνασπισμού
Δ. Βούλγαρης: 1855-57, 1862-63, 1863-64, 1865, 1866, 1868-69, 1872, 1874-75
Π. Βούλγαρης: 1945
Κ. Γεωργακόπουλος: 1958
Σ. Γονατάς: 1922-24 (με επανάσταση)
Δ. Γούναρης: 1915, 1922
Δαμασκηνός αρχιεπίσκοπος: 1944 (και αντιβασιλιάς 1945-1946)
Ε. Δεληγιώργης: 1865, 1865, 1870, 1872-74, 1873, 1876, 1877
Θ. Δηλιγιάννης: 1885-86, 1890-92, 1895-97, 1902-03, 1904-05
Ν. Δηλιγιάννης: 1895
Κ. Δεμερτζής: 1935-36
Α. Διομήδης: 1949-50
Κ. Δόβας: 1961
Σ. Δραγούμης: 1910
Α. Ζαϊμης: 1897-99, 1901-02, 1915, 1916, 1917, 1926-28
Θ. Ζαϊμης: 1869-70, 1871-72
Ξ. Ζολώτας: 1989-90
Γ. Θεοτόκης: 1899-01, 1902, 1903, 1903-04, 1905, 1906-1909
Ι. Θεοτόκης: 1950
Ν. Καλογερόπουλος: 1916, 1921
Κ. Κανάρης: 1848-49, 1854, 1864, 1864-65, 1877
Π. Κανελλόπουλος: 1945, 1967
Κ. Καραμανλής: 1955, 1956-58, 1958-61, 1961-63, 1974-77, 1977-80
Κ. Καραμανλής, νεότερος: 2004-2009
Γ. Καφαντάρης: 1924
Δ. Κιουσόπουλος: 1952
Κ. Κόλλιας: 1967 εκπρόσωπος δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου και ανακτόρων
Ι. Κολοκοτρώνης: 1862
Γ. Κονδύλης: 1926 με ανατροπή του δικτάτορα Θ. Πάγκαλου, 1935
Α. Κορυζής: 1941
Α. Κουμουνδούρος: 1865, 1865, 1866-68, 1870-71, 1875-76, 1876-77, 1877, 1878, 1878-80, 1879, 1880-82
Γ. Κουντουριώτης: 1848
Α. Κριεζής: 1849-54
Σ. Κροκιδάς: 1922
Δ. Κυριακός: 1863
Ι. Κωλέττης: 1844-47
Κ. Κωνσταντόπουλος: 1892
Σ. Λάμπρος: 1916-17
Δ. Μάξιμος: 1947
Α. Μαυροκορδάτος: 1854-55
Κ. Μαυρομιχάλης: 1909-10
Σ. Μαυρομιχάλης: 1963
Ι. Μεταξάς: 1936-41
Κ. Μητσοτάκης: 1990-93
Α. Μιαούλης: 1857-62, 1859, 1861
Α. Μιχαλακόπουλος: 1924 -25
Α. Μωραϊτίνης: 1863, 1867-68
Α. Οθωναίος: 1933
Θ. Πάγκαλος: 1925-26 (δικτάτορας)
Α. Παπάγος: 1952-55
Λ. Παπαδήμος 2011- (διορισμένος από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας)
Γ. Παπαδόπουλος: 1967-73 (δικτάτορας)
Α. Παπαναστασίου: 1924 1932
Α. Παπανδρέου: 1981-85, 1985-89, 1993-96
Γ. Παπανδρέου: 1944-45, 1963, 1964-65
Γ. Παπανδρέου ο νεότερος 2009-2011
Ι. Παρασκευόπουλος: 1963-64, 1966-67

Π. Πικραμμένος: Μάϊος – Ιούνιος 2012
Π. Πιπινέλης: 1963
Ν. Πλαστήρας: 1945, 1950, 1951-52 επικεφαλής συνασπισμού
Π. Πουλίτσας: 1946
Π. Πρωτοπαπαδάκης: 1922
Γ. Ράλλης: 1980-81 ως διάδοχος Κ. Καραμανλή
Δ. Ράλλης: 1897, 1903 (εναλλάξ με Κ. Μαυρομιχάλη) 1905, 1909, 1920-21
Β. Ρούφος: 1863 1865-66
Κ. Σημίτης: 1996 ως διάδοχος Α. Παπανδρέου, 1996-2000, 2000-2004
Σ. Σκουλούδης: 1915-1916
Θ. Σοφούλης: 1924, 1945-46, 1947-49
Στ. Στεφανόπουλος: 1965-66
Ν. Στράτος: 1922
Σ. Σωτηρόπουλος: 1893
Κ. Τζαβέλας: 1847-48
Τζ. Τζαννετάκης: ως πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης του 1989
Ν. Τριανταφυλλάκος: 1922
Χ. Τρικούπης: 1875, 1878, 1880, 1881, 1882-85 1886 1887-90 1892-93 1893-95
Κ. Τσαλδάρης: 1946-47, 1947
Π. Τσαλδάρης: 1932-33, 1933-35
Η. Τσιριμώκος: 1965
Ε. Τσουδερός: 1941-1944 με την εξόριστη κυβέρνηση
Α. Χαραλάμπης: 1922

---------------------

ΠΗΓΕΣ: Εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», Βικιπαίδεια, Newsit, Fimes, Ρεπορτάζ PelopsNews

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ