Μας πλησίασε και μας είπε:
Με λένε Ελευθερία.
Αυτή γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 25 του Μάρτη.
“Το εύδαιμον το ελεύθερον,
το δ’ ελεύθερον το εύψυχον”.
Θουκυδίδης [1]
Λαέρτης ο Πύλιος
Πρόλογος: Ως δημοκράτης «εκκλησιαστής»: για μια σημερινή Εκκλησίαν του Δήμου - «Κόσμους» Πύλιους, για μια «συντροφομάζωξη» της Κλεφτουριάς. «Εμπρός», «Αγών δι’ ελευθερίαν». Αυτός είναι ο Μνησιπήνων γραπτός λόγος μου για τον εορτασμό της επανάστασης του 1821, καθόσον θεμελιώνεται στις έξι μαγικές λέξεις των αρχαίων Eλληνικών: «« OΙΑ ΗΩ Ω ΥΙΕ ΑΕΙ ΕΙ »(= Όπως η αυγή, γιε μου να είσαι πάντα).
Θα πρέπει να επισημάνω ότι οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, οι επαναστάτες του 21 είχαν μέσα στη καρδιά τους, στη ψυχή τους και στο μυαλό τους την αυγή της ελευθερίας, και όταν αυτή ξεπρόβαλε, τότε έγραψαν πραγματικά την δική τους ιστορία, που παρέμεινε αφενός διαχρονικά αείφωτη, άσαρκη, εξαγριωμένη και ανείπωτη, και αφετέρου γίγαντας του αληθινού, το καμάρι της ψυχής μας, ο φανός και ο θρόνος της καρδιάς μας. Η επανάσταση δεν ήτανε μήτε μυθοπλαστική, μήτε ένα μεταφυσικό σκεύασμα. Το φτέρωμά της ήτανε του αετού, του παρμένου από τα ψηλά βουνά και τα φαράγγια. Οι Έλληνες πολεμήσανε, σφαχτήκανε, μα η ρωμιοσύνη αναστήθηκε:
Επειδή τα φωτεινά παραδείγματα ήταν πάμπολλα όπως, κάποιοι γενναίοι Μοραΐτες ίσκοι φανταχτεροί, σαν τον καπετάν Αδάμ Κορέλα, τους φίλους του και το γαμπρό του, πέρα και έξω από την ανίκανη διοίκηση, συσταίνουνε μικρές ομάδες, μπουλούκια λιγοστά, αλαφρά και ετοιμοπόλεμα σε κάθε περίπτωση, με σκοπό και κρυφή λαχτάρα τον όσο μεγαλύτερο χαλασμό, την δολιοφθορά, την ψυχική εξόντωση του εχθρού, την μεταφορά του πολέμου σε <χωσιές>, σε κάθε κοτρόνα, σπηλιά ή δένδρο. Αυτούς τους ικανούς μαχητές, οι ξένοι του ονόμασαν: οι κουρσάροι της ξηράς (land-corsairs)[2].
Επειδή αυτοί λοιπόν οι Έλληνες σπάνια όντα ταιριασμένα θεϊκά, το έχουν πάρει απόφαση, πόλεμος εναντίων όλων. Ένας λαός αναμεσίς μεταξύ σφύρας και άκμονα, ολομόναχος, ντυμένος στη δόξα και στο αίμα.
Επειδή ο απελευθερωτικός αγώνας του αγγίζει τις πράξεις του ανθρώπινου παραλόγου. Αυτή ακριβώς είναι η κορύφωση της ύπαρξής του. Το πνεύμα το αρχαίο βγάζει την αρχοντιά και τη μεγαλοσύνη στα μάτια του.
Επειδή η επανάσταση τον ορίζει σαν οντότητα. Κι ο ίδιος, αδιαφορώντας ακόμη και για τις συναισθηματικές εκδηλώσεις άλλων λαών, παλεύει να στεριώσει.
Επειδή η ιστορία του ξεσηκωμού, είναι μια μοναδική εθνική και κοινωνική επανάσταση ταυτόχρονα, που παραμένει αείφωτη αυταπάρνηση συνδαυλιζόμενη με τη λαχτάρα και την επιθυμία της λευτεριάς και όχι ως περίγραμμα επετείων για προσωπικούς ναρκισσισμούς, για σύντομες αγορεύσεις των τυχάρπαστων κι εκείνο που μένει είναι ο σωσμός του σάλιου από τα «ζήτω» στην κάθε επέτειο.
Επειδή δεν είναι οι βιαστικοί πανηγυρισμοί των «ατσαλάκωτων», μήτε η ψεύτικη παραπομπή των «αναγνωρισμένων» και «επώνυμων», μήτε το βολικό ράβε-ξήλωνε, το μπάλωμα και η κομματική αφοσίωση των ευνοιοκρατούντων.
Επειδή ο ξεσηκωμός του ελληνικού λαού δεν ανήκει στους σκελεθρωμένους νεοκοτζαμπάσηδες και στα «επίσημα» σκύβαλα τους , καθόσον από την μια ενδιαφέρονται μόνο για την πάρτη τους και το μαντρί τους και από την άλλη είναι οι κατά συρροή συνωμότες και σταυρωτήδες της Ρωμιοσύνης, ως ‘ νήπιοι κυνώπιδες καμινοί ίσος’(=ως μωροί κομματοξεδιάντοποι το μόνο που κάνουν είναι να τα… διευθετούν όλη μέρα, όπως η…. στακτόγρια που το μόνο που κάνει είναι να διευθετεί το τζάκι και να φλυαρεί όλη μέρα. )[3].
Επειδή η επανάσταση του 21 είχε σαν ρόδι μάγουλα, λαιμό και χέρια σαν κρίνα. Μας πλησίασε και μας είπε: Με λένε Ελευθερία.
Αυτή γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 25 του Μάρτη.
Όμως στο δήμο θα πραγματοποιηθεί και φέτος ο συνεορτασμός , όπου από την μια οι δημότες θα τιμήσουν και θα καθοδηγηθούν από τις πράξεις των αθάνατων προγόνων μας και από την άλλη ο τοπικός « Αρχολίπαρος ψολοκομπιάς» με τους συνακόλουθους αρλεκίνους και φασουλήδες του, θα εκλάβουν τον εορτασμό(όπως έκαναν πάντα) ως μια θαμπόφωτη ευκαιρία για να προτάξουν, ως αξέστως ανεπίξεστοι οσφυοκάμπτες, την «Φάτσα» τους στην εξέδρα των επισήμων(απέναντι από τους τσιγκοπροστατευτές) μαζί με:
-Την αργοσχολία τους : καθόσον ακομάτηδες μια ζωή, σκέφτονται να εκμεταλλευτούν την πίστη τους στον τσέλιγκα και την παραμονή τους στο μαντρί για να έχουν οικονομικό και πολιτικό κέρδος.
-Την καταξίωση τους : καθόσον άτομα ρηχά στη σκέψη και τελείως επιφανειακά σε όλα τους, ο δε λόγος τους είναι τα κλισέ του κόμματος.
-Το πάθος τους , κοινώς το ψώνιο τους: καθόσον αφορά ψυχοπαθητικά άτομα, με υπερτιμημένο το εγώ, που το αρρωστημένο μυαλό τους θεωρεί ότι είναι ικανά να ……σώσουν τον δήμο. Διαβάζω στο λεξικό του Μπαμπινιώτη ότι Επιστημονικά ονομάζονται: Ψώνια και Αβδηρίτες.
-Tο διαγούνισμα τους αναφορικά με τον αρχιδισμό τους και τις επιδειξιμανίες τους.
-Το πρακτορισμός τους: αφορά την εξυπηρέτηση, την προώθηση, την διεκπεραίωση ξένων συμφερόντων, εις βάρος των δήμων και των πολιτών με αντάλλαγμα την υποστήριξη των.
Επίμετρο: Σύμφωνα με το βιβλίο: « Tο 1821 και η αριστοκρατία του», του Γιάννη Σκαρίμπα: <…Το θαύμα του ’21 δεν έγκειται μόνο στη στρατιωτική ήττα της Τουρκίας αλλά στο (ως εκ θαύματος) σώσιμό του από την εχθρότητα των κοτζαμπάσηδων, μερικών Φαναριωτών λογίων και ενός μέρους του ανωτέρου Κλήρου. Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια. Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αφτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν πάει να πεί διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας,Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε…>[4].
Το διαφοροποιημένο αυτό κλίμα ήλθαν να το λύσουν τρία αποφασιστικά γεγονότα ευρωπαϊκής προβολής: η ναυμαχία του Ναβαρίνου, ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1828 και η συνθήκη της Ανδριανούπολης το 1829. Οι ξένες δυνάμεις προσδιόρισαν την υποταγή της Ελλάδος στο ρόλο της εξαρτώμενης χώρας από την πολιτική της και την παραμονή της στη κατηγορία μιας υποανάπτυκτης χώρας [5] .
Οι προσωπιδοφορείς τούτοι, οι λυκόφιλοι υποκριτές και τα ξένα μαλάματα, ούτε την ανεξαρτησία της Ελλάδος γύρευαν, ούτε τον λεβέντη λαό μας θαύμαζαν. Χρόνια συνοδέψανε το χαμό και το θάνατο της Ρωμιοσύνης και λουλουδίσανε το φερετρό της….
Συνεχίζεται και σήμερα η κατίσχυση των πολιτικών νεοκοτζαμπάσηδων καθόσον από την μια έχουν μεταλλαχθεί σε κομματοκρατικό καθεστώς με περαιτέρω βάθεμα της διαπλοκής και της διαφθοράς και την επιβράβευση εκείνων που συνέβαλαν με το έργο τους σ’ αυτά και από την άλλη υπογράφουν τα ειδεχθές μνημόνια, αλυσοδένοντας την χώρα κάτω από την ηγεμονία της Ευρωγερμανικής Βέρμαχτ[6] .
Να την «χέσω τέτοια λευτεριά», θα έλεγε και ο μεγάλος επαναστάτης Μακρυγιάννης, που μας οδηγεί από τον παλιο-οθωμανισμό και τον παλιο-ραγιαδισμό σε έναν νεο-Γερμανοευωλιγουρισμό και σε νεο-ραγιαδισμό.
Ευκαιρία έχει και το γεγονός ότι ο Σκαρίμπας με το λόγο του θίγει σε κάθε ευκαιρία και την «αριστοκρατία» του καιρού του/μας. Αποδεικνύοντας ότι η ιστορία της ελληνικής επανάστασης σπονδυλώνεται σε δυο θεμελιώδη διαχρονικά
συμπεράσματα :
-Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, έκαμες ένα βήμα. Το ’21 αυτό έκαμε. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό -αυτό είναι ολοκλήρωση της επανάστασης. και
- O μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί, είναι η λεφτεριά, και μόλις γεννηθεί του την υποθηκεύσουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει αν όχι η επανάσταση;
ΥΓ: Σατιρίζω τους “κενούς” δημοτικούς τενεκέδες, καθόσον όπως ξέρεται η σάτιρα, είναι αγωνιστικό στοιχείο. Η σάτιρα κατά των ισχυρών. Το σκώμμα εναντίον των γελοίων της εξουσίας. Η ασέβεια απέναντι σε αυτούς που καπηλεύονται την ιστορία της επανάστασης του 21 προς ίδιον όφελος. Το ίδιο έκαναν και οι αρχαίοι έλληνες, χλεύαζαν κάθε πρόσωπο που ενεργούσε ως εξουσιαστική αυθεντία χωρίς σεβασμό στη πόλη: “ Ώμοι, αναιδείην επιειμένε, κερδαλεόφρον, (κομματο)κυνώπα, πώς τις τοι πρόφρων έπεσιν πείθηται Πυλίων ών ή οδόν ελθέμεναι ή ανδράσιν ίφι μάχεσθαι;”(= Αλίμονό μας, αδιάντροπε απ’ την κορφή ως τα νύχια, κερδοσκόπε, (κομματο)σκυλόμουτρο ! Ποιος Πύλιος θα υπακούσει πρόθυμα στα λόγια σου ή θα σε ακολουθήσει ή με τους εχθρούς σκληρά να πολεμήσει;) από τον Ιλιάδα του Όμηρο (Α 149-160).
Πόρισμα: Οι δημίζοντες τοπικοί κομματοσωτήρες έχουν τόσα κοινά με τους αρχαίους Έλληνες και τους επαναστάτες απογόνους, όσα έχει ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια. Με άλλα λόγια, τα δημοτικά κοπίδια είναι καραμπινάτοι αγκαούγκες, δε το συζητώ.
Πηγές
[1] Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον. Θουκυδίδης, 460-394 π.Χ., Αθηναίος ιστορικός (από τον Επιτάφιο του Περικλή).
μτφρ: ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι
[2] Οι Κουρσάροι της Ξηράς, Κώστας Δέλσικας. Εκδόσεις ‘Αστράτη’
κυνώπις ή κυνός όμματα έχων= σκυλόφατσα, ξεδιάντροπε, αναιδή
γρηί καμινοί ίσος= άχρηστε, ανεπρόκοπε, καφενόβιε, τεμπέλη, τα ξύνεις- τα… διευθετείς όλη μέρα, όπως η…. στακτόγρια που το μόνο που κάνει είναι να διευθετεί το τζάκι και να φλυαρεί όλη μέρα.
[4] Το 1821και η Αριστοκρατία του, Γιάννης Σκαρίμπας. Εκδόσεις «Κάκτος»
[5] Σύντομη Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Τάσος Βουρνάς. Εκδόσεις «Πατάκη»
[6] Η κομματοκρατία και το δυναστικό κράτος, Γιώργος Κοντογιώργης. Εκδόσεις «Πατάκη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου