Πρωτοφανής εκδήλωση αγιοποίησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή

Πρωτοφανής εκδήλωση αγιοποίησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή  

Από ΣΥΡΙΖΑ φύτρωσε το καινούργιο άνθος: Τσίπρας ο συστημικός 

του Θανάση Κουκοβίστα 

Ήταν όλοι εκεί, στο Μέγαρο Μουσικής, για το πολιτικό μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, 15 χρόνια μετά τον θάνατό του. Είχαν προσκληθεί όλοι, πλην της Χρυσής Αυγής. Η μόνη άρνηση ήλθε από το ΚΚΕ και δεν παρέστη εκπρόσωπος του Περισσού.  

Όλα τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν επάνω στην αποδοχή της πρόσκλησης από τον Αλέξη Τσίπρα. Όλοι προσπαθούσαν να μαντέψουν τι θα έλεγε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με αριστερό προφίλ και αντικαραμανλική καταγωγή. Το κακό στην περίπτωση αυτή είναι ότι κανείς δεν λογάριασε την παρουσία του Αντώνη Σαμαρά, που τον είχε αποπέμψει από την συνεδρίαση των πολιτικών αρχηγών, γιατί δεν του άρεσαν οι θέσεις του για το Μακεδονικό. Δεν τους άρεσε ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας υπουργός Εξωτερικών που προκάλεσε την μοναδική φιλελληνική θέση της Ευρωβουλής, τα Σκόπια δεν έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν ονομασία που θα περιέχει το όνομα Μακεδονία ή παράγωγό του. Η απόφαση ήταν ξεκάθαρη, ούτε σύνθετη ονομασία ούτε γεωγραφικός προσδιορισμός. 

Η εμμονή τότε του Αντώνη Σαμαρά στη θέση αυτή ξίνισε την σούπα του τότε Προέδρου Δημοκρατίας και των αρχηγών των κομμάτων. Άλλωστε, ο ένας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε δηλώσει ότι όποιο και να πάρουν τα Σκόπια, σε δέκα χρόνια το ελληνικό αίτημα θα είχε ξεχαστεί. Τα δέκα χρόνια είναι ο μαγικός σταθμός λήθης για τον ελληνισμό. Εννιά χρόνια πέρασαν από το δημοψήφισμα στην Κύπρο για το σχέδιο Ανάν και οι Κύπριοι εξέλεξαν πρόεδρο τον υπέρμαχο του σχεδίου Ανάν. Όμως δεν είναι τυχαίο ότι στην εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής κανένας από τους ομιλητές δεν αναφέρθηκε, ουσιαστικά,στο Μακεδονικό και στο Κυπριακό. Δεν έπρεπε να μείνει η παραμικρή σκιά στην αγιοποίηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. 

Ευρώπη και ξερό ψωμί 

Κανένας από τους ομιλητές δεν αναφέρθηκε στην αντιπαροχή που δεν κετέστρεψε μόνον την Αθήνα, αλλά όλες τις ελληνικές πόλεις. Ούτε στην καταστροφή του στενού της Σαλαμίνας αναφέρθηκε κανένας ούτε στην πολιτική της μετανάστευσης που άδειασε την Ελλάδα από το πιο παραγωγικό κόμμάτι της. Όλοι οι ομιλητές εστιάστηκαν στην ευφυή επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να κάνει την χώρα μέλος της τότε ΕΟΚ. Όλοι τόνισαν ότι σήμερα θα είχαμε καταστραφεί τελείως, αν είμαστε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ, αν δεν ανήκαμε στον σκληρό πυρήνα της.  

Αυτό που κανένας δεν είπε, είναι το πληρώσαμε την είσοδό μας στην ΕΕ με πλήρη αποβιομηχανοποίηση. Κανένας δεν είπε ότι χάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής κυριαρχίας μας και ότι μια κοινοτική οδηγία υπερτερεί ακόμα και του ελληνικού Συντάγματος. Βλέπουμε μόνον τα δανεικά που αυξάνουν το εθνικό χρέος και ισχυρίζονται ότι αυτά μας σώζουν. Το ότι φθάσαμε στην αναζήτηση δανεικών και στην υποτέλεια από άχρηστες κυβερνήσεις που διασπάθισαν τον εθνικό πλούτο και μας οδήγησαν στην εξαθλίωση. Δεν αναφέρθηκε κανένας στην αντιπολίτευση όλων αυτών των χρόνων που δεν ενημέρωνε τον λαό για το που βαδίζουμε, αλλά, το χειρότερο, με τις διεκδικήσεις και των τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων, εξωπραγματικών τις περισσότερες φορές, οδηγούσαν μαθηματικά στην καταστροφή μας. 

Κανείς δεν σκέπτεται ότι είναι πολύ νωρίς για να κάνουμε την αποτίμηση της εισόδου μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Είναι νωρίς να αποτιμήσουμε το μέγεθος της καταστροφής από την κατάργηση του εθνικού κράτους και του προστατευτισμού της εθνικής οικονομίας. Όλοι οι ομιλητές θεώρησαν δεδομένο ότι κερδίσαμε από την ένταξή μας στην ΕΕ και στην ζώνη του ευρώ, όλοι το ίδιο σύστημα εξυπηρέτησαν, όλοι το ίδιο σύστημα υπηρετούν, μηδέ του Αλέξη Τσίπρα εξαιρουμένου. Κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου φώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μας έβαλαν πιο βαθιά στο συνδικάτο. Το ίδιο και ο Αλέξης Τσίπρας, εκλιπαρεί συνάντηση με τους «δικτατορίσκους» Μέρκελ και Ολάντ. Θέλει, λένε, να τους εκφράσει τις δικές του θέσεις, να τους πείσει και να τους κάνει να αλλάξουν ρότα. Αυτό θέλει ή θέλει να τους πεί, μην ακούτε τι λέω στο πόπολο, εγώ μαζί σας είμαι και, αν κάνουν το λάθος και με πιστέψουν, θα σας παραδώσω τους Έλληνες ακόμα πιο σφιχτοδεμένους; Ερωτήματα που πηγάζουν από όσα λιβάνισε για τον Κωνσταντίνο Καρμανλή. 

Ο αριστέρος ψάλτης του συστήματος 

Αν αντί για τα κανονικά ρούχα φορούσε ράσα και κρατούσε λιβανιστήρι, η εξωτερική εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα θα έδενε περισσότερο με τα όσα είπε. Και είπε:  

«Ανήκω στη γενιά των ανθρώπων που γεννήθηκαν στη χώρα μετά τη μεταπολίτευση και μεγάλωσα σε ένα αριστερό οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο συχνά οι παλιότεροι διεκτραγωδούσαν τα βάσανα και τους διωγμούς μιας γκρίζας προδικτατορικής εποχής, που χαρακτηριστικά ονόμαζαν εποχή του καραμανλισμού. Οι ίδιοι, όμως, άνθρωποι, ήταν αυτοί που επίσης χαρακτηριστικά επαναλάμβαναν: 

Το 1974 στην Ελλάδα επέστρεψε ένας άλλος Καραμανλής!». 

Αυτή η διαδεδομένη καραμέλα που πιπιλίζεται συνεχώς, δεν θα μπορούσε να λείπει από το λιβάνισμα του Αλέξη Τσίπρα. Για τους αριστερούς η κύρια αιτία είναι η νομιμοποίηση της κομμουνιστικής αριστεράς, η επανέκδοση του «Ριζοσπάστη» και της «Αυγής». Κανείς όμως από τους «γλάρους» που καταπίνουν αμάσητη την τροφή, δεν αναρωτήθηκε ότι μπορούσε να υπάρξει ηγέτης που θα είχε αποκαταστήσει την δημοκρατική νομιμότητα, χωρίς την νομιμοποίηση του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού, τότε; Όταν, μάλιστα, η πολιτική απόφαση να διασπαστεί το κόμμα , χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, αποδυνάμωσε τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης; 

Μπροστά στην εξουσία 

Τον άνθρωπο δεν τον αλλάζει μόνον η εξουσία, αλλά και η προοπτική εξουσίας. Εύκολα μεταλλάσσεται το αριστερό προσωπείο σε συστημικό. 

Είπε ο Αλέξης Τσίπρας, λιβανίζοντας την μνήμη Καραμανλή:  

«Επεδίωξε και κατάφερε να διευρύνει τα όρια της παράταξής του. Αφουγκράστηκε τις νέες δημοκρατικές ανάγκες και κυρίως την ιστορική ανάγκη να οικοδομηθεί στη χώρα μια σταθερή δημοκρατική νομιμότητα, που θα προστατεύει τα στοιχειώδη δικαιώματα, θα περιορίζει στο ελάχιστο τους πολιτικούς διαχωρισμούς και θα διασφαλίζει την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία. 

Από αυτή την άποψη, δεν συνέβαλε μόνο αποφασιστικά να ξεπεραστούν πρακτικές και λογικές άλλων εποχών, που και ο ίδιος είχε υπηρετήσει και μάλιστα πρωταγωνιστικά. Αλλά ξεπέρασε με μια έννοια και τον ίδιο τον εαυτό του. Κι αυτό είναι, πιστεύω, που καθιστά την προσωπικότητά του ξεχωριστή, ακόμα και για τους αντιπάλους του». 

Τον ξεπέρασε πολύ τον εαυτό του ο μακαρίτης, είναι αλήθεια. Με τις νέες δημοκρατικές αντιλήψεις του επέλεξε ένα αυστηρό εκλογικό σύστημα ενισχυμένης αναλογικής. Έτσι περιόρισε την ευρεία εκπροσώπηση στην Βουλή και για να είναι πιο σίγουρος όρισε είσοδο στην δεύτερη κατανομή το άπιαστο για τα μικρά ποσοστό του 17%. Κάπως έτσι στήθηκε το δίπολο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Τώρα μπροστά στην προοπτική εξουσίας,  Αλέξης Τσίπρας εξυμνεί την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία, δηλαδή τον δικομματισμό.  

Θέλει, λένε, να μοιάσει του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά μάλλον μοιάζει με τον αλήστου μνήμης γιαλαντζί σοσιαλιστή και βασιλικό πρωθυπουργό Ηλία Τσιριμώκο. 

Ένα κόμμα αποκριάτικο 

Εύκολα φοράς οποιαδήποτε μάσκα. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν η μάσκα πέφτει. Η παράταξη του ΚΚΕ Εσωτερικού, του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, που πρόσθεσε και της Οικολογίας αργότερα και μεταλλάχθηκε σε Συνασπισμό Ριζοσπαστκής Αριστεράς και ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, φρόντισε να πετάξει αργά και με ρυθμικά συνθήματα την μάσκα, όπως οι καμπαρατζούδες κάνουν στο στριπτίζ. 

Εν ολομελεία και ομόφωνα, τουλάχιστον στο τελικό ψήφισμα, στις 19 Ιουλίου 1992, τάχθηκαν υπέρ της Συνθήκης του Μαάστριχτ. Επεχείρησαν μια «παρθενορραφή», Το 1998, όταν είχαν αποχωρήσει από την συζήτηση για την επικύρωση της Συνθήκης στην Βουλή, διευκολύνοντας όμως την πλειοψηφία να το περάσει άνετα. Αυτοί οι υπέρχοχοι οικολόγοι Αλέκος Αλαβάνος και Μιχάλης Παπαγιαννάκης ψήφισαν στην ευρωβουλή την επέκταση της καλλιέργειας των μεταλλαγμένων και στην Ευρώπη, όπως απιτούσαν οι Αμερικανοί. Μετά παραπονιούνται στην Κουμουνδούρου ότι τους κατηγορούν για διγλωσσία στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.  

Ας πρόσεχαν στο τι έχουν ψηφίσει μέχρι σήμερα στην Ευρωβουλή. Υπάρχουμε αρκετοί που η μνήμη μας διατηρείται πάνω από 10 χρόνια. Όταν ο ΣΥΝ ζητούσε να καταργηθούν τα ιδιωτικά κολέγια, ο Αλέκος Αλαβάνος, με ερώτησή του, ήθελε να καταδικαστεί η χώρα μας γιατί δεν αναγνώριζε τα πτυχία των αποφοίτων των κολεγίων. Διαμαρτύρονται σήμερα για το σχέδιο «Αθηνά» στην εκπαίδευση και τον νόμο Διαμαντοπούλου, αλλά κρατούν το στόμα τους κλειστό ότι στην Ευρωβουλή ψήφισαν την Συμφωνία της Μπολώνια και τις άλλες που ακολούθησαν για να φθάσουμε εδώ. Κι ενώ κλαίνε για τα εργατικά δικαιώματα, ο Δημήτρης Παπαδημούλης, το 2008, ΣΥΡΙΖΑ πλεόν, όχι μόνον ψήφισε την Έκθεση Σέρκα, αλλά την θεώρησε με δηλώσεις του και αναγκαίο βήμα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η Έκθεση Σέρκα προβλέπει ότι ο εργοδότης έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί τον εργαζόμενο 13 ώρες, να μην του καταβάλει υπερωρίες, αλλά να του επιστρέψει σε διάστημα ενός χρόνου τις επιπλέον ώρες. Ακριβώς τα ίδια προβλέπει και το μεσοπρόθεσμο της κυβέρνησης Παπαδήμου. Μόνον που για λόγους επικοινωνίας δεν μιλάει για 13 ώρες εργασίας, αλλά για 10 ώρες ελεύθερο χρόνο. Όχι Γιάννης, Γιαννάκης!!! 

Η αλήθεια κείται μακράν 

Όμως εν δυνάμει πρωθυπουργός, αρχηγός της Αξιωματική Αντιπολίτευσης, ενώπιον όλου του πολιτικού κατεστημένου έσπευσε να το καθησυχάσει δίνοντας τα διαπιστευτήρια με το λιβάνισμα στον πρώτο τη τάξει θεμελιωτή της νέας ελληνικής πραγματικότητας, λέγοντας: 

«Το 1974 δεν δίστασε να προχωρήσει στην αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, εν μέσω της σοβαρότατης εθνικής κρίσης του Κυπριακού. Την περίοδο 1975-1977 δεν δίστασε να προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις, πιστεύοντας ότι έτσι εξυπηρετούσε καλύτερα το δημόσιο συμφέρον». 

Δεν αναφέρθηκε στην φράση «Η Κύπρος κείται μακράν» ούτε στον αφορισμό «για εμάς αποτελεί αιτία πολέμου, εάν απειληθεί η Ελληνική Επικράτεια», φράση που μετά από δύο ημέρες επέτρεψε να εκδηλωθεί ο δεύτερος «Ατίλλας», καθώς σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο η Κύπρος δεν αποτελεί μέρος της Ελληνικής Επικράτειας, αλλά μόνον μέρος του ελληνισμού. Και μάλιστα σε μια εποχή που είχαμε πλήρη υπεροχή σε Αεροπορία και Ναυτικό.  

Στην ουσία, οι κρατικοποιήσεις αφορούν στις πρώτες τότε στην αγορά τράπεζες του Στρατή Ανδρεάδη, Εμπορική και Ιονική Λαϊκή, και δευτερευόντως στα Ναυπηγεία Ελευσίνας και του Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους. Έτσι, έκλεισε η στρόφιγγα προς την ελληνική βιομηχανία, που μαράζωσε, εξαφανίστηκε και ευαρεστήθηκαν οι Ευρωπαίοι να μας δεχθούν στην οικογένειά τους, απαλλαγμένοι από τα ενοχλητικά για τις αγορές τους προϊόντα της «Πειραϊκής Πατραϊκής», της «Πίτσος», της «Ιζόλα» και καταντήσαμε η χώρα της μηδενικής βιομηχανικής παραγωγής και του φασόν. Θυμήθηκε ότι ήταν κάποτε υπουργός Δημοσίων Έργων και άνοιξε τον δρόμο προς την οικονομική παρακμή, που ολοκλήρωσε ο αλήστου μν.ήμης «εθνικός διαχειριστής», Κώστας Σημίτητς με την ανάληψη των Ολυμοπιακών Αγώνων και την είσοδό μας στην ζώνη του ευρώ. 

Αυτά απέκρυψε από όσους τον άκουγαν, θέλωντας να τους πείσει ότι είναι ένας από αυτούς και διαφυλάσσει τους «αγίους προγόνους». Αξίζει με άλλα λόγια να τον αποδεχθούν για επόμενο πρωθυπουργό. Δεν έχει σημασία τι λέμε. Άλλωστε όλοι λένε και καμμιά... παραμυθία για να περνά η ώρα και να θαμπώνεται το πόπολο. Τους έδειξε ότι έχει μάθει καλά το παιχνίδι και το πόσιο σοβαρή ήταν η διακήρυξή του ότι το ευρώ αποτελεί εθνικό νόμισμα. 

Σε αυτούς τους καιρούς, τους δύσκολους, πολλοί από εμάς ανατρέχουν στην ειλικρίνεια και στην υπέρβαση της Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά και του Ανδρέα Λεντάκη. Βέβαια, η ειλικρίνεια και η πολιτική υπέρβαση είναι δρόμος υψηλών εμποδίων, που χρειάζεται εντατική προπόνηση και πίστη ότι θα φθάσεις στο τέρμα.