Στις ακρογιαλιές του Νέστορα Τρίτη, 09 Σεπτέμβριος 2014
Του Νίκου Σαρδέλη
Το πρόγραμμα δραστηριοτήτων του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας προέβλεπε ότι την Κυριακή 31 Αυγούστου, θα γινόταν πεζοπορική εκδρομή στην περιοχή της Βοϊδοκοιλιάς. Ο βαθμός δυσκολίας και η διάρκειά της μικρή, ο προορισμός όμως μεγάλος σε φυσική ομορφιά και ιστορική αξία…
Το πρωί της τελευταίας ημέρας του φετινού καλοκαιριού, μία ομάδα είκοσι περίπου ατόμων αναχώρησαν από τα γραφεία του συλλόγου με προορισμό τη Δυτική Μεσσηνία. Μία ώρα περίπου μετά βρισκόμασταν στη στενή λωρίδα γης που χωρίζει το βόρειο άκρο του κόλπου της Πύλου από τη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας (Διβάρι). Μπροστά μας ορθώνονταν ο βράχος του Ναβαρίνου με το επιβλητικό Παλαιόκαστρο στην κορυφή.Ξεκινήσαμε την πορεία προς το κάστρο από τη νότια πλευρά του βράχου, από το “στενό της Συκιάς” (από τις συκιές που φύτρωναν παλαιότερα δίπλα στην αρχαία πηγή γλυκού νερού). Αυτός άλλωστε ήταν και ο δρόμος που οδηγούσε από τη θάλασσα, από το λιμάνι των σχοίνων (“Port de Junch” η φράγκικη ονομασία του), προς την κύρια είσοδο του κάστρου.
Αριστερά μας η Σφακτηρία προσθέτει το πράσινο χρώμα της χαμηλής θερμομεσογειακής της βλάστησης, στο γαλάζιο του μικρού και αβαθή πορθμού που αποτελεί τη βόρεια είσοδο του λιμανιού της Πύλου.
Μία δυσάρεστη εικόνα μας περίμενε λίγο πιο μετά... μία έκταση προς τη μεριά του πελάγους καμένη, από φωτιά που είχε εκδηλωθεί στα μέσα του καλοκαιριού. Μικρή έκταση, την είχαν προλάβει. Ευτυχώς.
Ύστερα από μία ήπια ανάβαση είκοσι περίπου λεπτών φτάσαμε στην πύλη του κάστρου, μεγάλο τμήμα της οποίας έχει σήμερα καταρρεύσει. Κινηθήκαμε με προσοχή πάνω στα τείχη για την αποφυγή ατυχήματος αλλά και πρόκλησης φθορών.
Η γενική κατάσταση του Παλαιόκαστρου δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Το κάστρο είχε χάσει την στρατηγική του σημασία ήδη κατά τον 16ο αιώνα και είχε ουσιαστικά εγκαταλειφθεί μετά την κατασκευή του Νιόκαστρου της Πύλου, από τους Οθωμανούς. Από τότε δεν υπήρξε κάποια προσπάθεια επισκευής. Όμως, πίσω στα 1278 μ.Χ., όταν χτίστηκε από τους Φράγκους επάνω στα απομεινάρια της ακρόπολης της αρχαίας Πύλου, δέσποζε φύση και θέση ως παντοδύναμο οχυρό. Ένα μεσαιωνικό κάστρο που επιτηρούσε το Ιόνιο, τις παντιέρες “που πάγαιναν του ανέμου συνοδιά”, από τη νήσο Πρώτη βόρεια έως τη Σαπιέντζα προς το Νότο.
Η θέα που προσφέρει στον επισκέπτη είναι μοναδική και η ομάδα τράβηξε αμέτρητες φωτογραφίες. Ιδίως η εικόνα της ακτής της Βοϊδοκοιλιάς από ψηλά είναι ανεπανάληπτη. Δεν είναι τυχαίο που αποτελεί εμβληματική εικόνα της περιοχής μας.
Συνεχίζοντας η ομάδα πραγματοποίησε κατάβαση από τη βόρεια πλευρά προκειμένου να φτάσει στη Βοϊδοκοιλιά. Στη μέση της κατάβασης επισκεφθήκαμε το σπήλαιο το λεγόμενο του Νέστορος ή του Νηλέως. Κατά την παράδοση, το σπήλαιο χρησίμευσε ως στάβλος για τα κοπάδια αγελάδων του Νηλέα και του Νέστορα.
Όταν φτάσαμε στην παραλία η μέρα είχε προχωρήσει και ο ήλιος πύρωνε τις αμμοθίνες. Αμέσως βουτήξαμε στα γαλαζοπράσινα νερά. Μερικοί κολυμπήσαμε μέχρι το άλλο άκρο του όρμου, στο βράχο του Αϊ-Λιά όπου βρίσκεται η μικρή παραλία “γλώσσα” και ο τάφος του Θρασυμήδη, γιου του Νέστορα.
Ο δρόμος της επιστροφής περνούσε από τις αμμοθίνες στο νότιο άκρο της Βοϊδοκοιλιάς και στη συνέχεια από το στενό μονοπάτι μεταξύ του βράχου του Ναβαρίνου και της λιμνοθάλασσας της Γιάλοβας. Η λιμνοθάλασσα αυτή είναι ο νοτιότερος υγρότοπος διεθνούς σημασίας στα Βαλκάνια και κατά τις μεταναστευτικές περιόδους αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό για πολλά είδη πουλιών. Δεν παρατηρήσαμε κάποιο κοπάδι από αυτά, το φθινοπωρινό τους ταξίδι προς το Νότο δεν έχει ξεκινήσει. Είδαμε όμως έναν αετό που πετούσε κάνοντας γύρους κοντά στους απόκρημνους βράχους.
Η εκδρομή αυτή μας έδωσε την ευκαιρία να βρεθούμε σε ένα μέρος που έχει χαρακτηριστεί ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Ένα μέρος γεμάτο πανέμορφες εικόνες που, αν και τόσο προσιτό, διατηρεί τη φυσική του ομορφιά, παραμένοντας ανέγγιχτο από σύγχρονες ανθρωπογενείς επεμβάσεις..
Παρατήρηση. Όποιος ενδιαφέρεται για την περιοχή, μπορεί να βρει πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο (ενδεικτικά: wikipedia / λήμμα Παλαιόκαστρο Ναβαρίνου, εφημερίδα Καθημερινή / Κυριακή 2 Οκτωβρίου 1994).
Το πρόγραμμα δραστηριοτήτων του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας προέβλεπε ότι την Κυριακή 31 Αυγούστου, θα γινόταν πεζοπορική εκδρομή στην περιοχή της Βοϊδοκοιλιάς. Ο βαθμός δυσκολίας και η διάρκειά της μικρή, ο προορισμός όμως μεγάλος σε φυσική ομορφιά και ιστορική αξία…
Το πρωί της τελευταίας ημέρας του φετινού καλοκαιριού, μία ομάδα είκοσι περίπου ατόμων αναχώρησαν από τα γραφεία του συλλόγου με προορισμό τη Δυτική Μεσσηνία. Μία ώρα περίπου μετά βρισκόμασταν στη στενή λωρίδα γης που χωρίζει το βόρειο άκρο του κόλπου της Πύλου από τη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας (Διβάρι). Μπροστά μας ορθώνονταν ο βράχος του Ναβαρίνου με το επιβλητικό Παλαιόκαστρο στην κορυφή.Ξεκινήσαμε την πορεία προς το κάστρο από τη νότια πλευρά του βράχου, από το “στενό της Συκιάς” (από τις συκιές που φύτρωναν παλαιότερα δίπλα στην αρχαία πηγή γλυκού νερού). Αυτός άλλωστε ήταν και ο δρόμος που οδηγούσε από τη θάλασσα, από το λιμάνι των σχοίνων (“Port de Junch” η φράγκικη ονομασία του), προς την κύρια είσοδο του κάστρου.
Αριστερά μας η Σφακτηρία προσθέτει το πράσινο χρώμα της χαμηλής θερμομεσογειακής της βλάστησης, στο γαλάζιο του μικρού και αβαθή πορθμού που αποτελεί τη βόρεια είσοδο του λιμανιού της Πύλου.
Μία δυσάρεστη εικόνα μας περίμενε λίγο πιο μετά... μία έκταση προς τη μεριά του πελάγους καμένη, από φωτιά που είχε εκδηλωθεί στα μέσα του καλοκαιριού. Μικρή έκταση, την είχαν προλάβει. Ευτυχώς.
Ύστερα από μία ήπια ανάβαση είκοσι περίπου λεπτών φτάσαμε στην πύλη του κάστρου, μεγάλο τμήμα της οποίας έχει σήμερα καταρρεύσει. Κινηθήκαμε με προσοχή πάνω στα τείχη για την αποφυγή ατυχήματος αλλά και πρόκλησης φθορών.
Η γενική κατάσταση του Παλαιόκαστρου δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Το κάστρο είχε χάσει την στρατηγική του σημασία ήδη κατά τον 16ο αιώνα και είχε ουσιαστικά εγκαταλειφθεί μετά την κατασκευή του Νιόκαστρου της Πύλου, από τους Οθωμανούς. Από τότε δεν υπήρξε κάποια προσπάθεια επισκευής. Όμως, πίσω στα 1278 μ.Χ., όταν χτίστηκε από τους Φράγκους επάνω στα απομεινάρια της ακρόπολης της αρχαίας Πύλου, δέσποζε φύση και θέση ως παντοδύναμο οχυρό. Ένα μεσαιωνικό κάστρο που επιτηρούσε το Ιόνιο, τις παντιέρες “που πάγαιναν του ανέμου συνοδιά”, από τη νήσο Πρώτη βόρεια έως τη Σαπιέντζα προς το Νότο.
Η θέα που προσφέρει στον επισκέπτη είναι μοναδική και η ομάδα τράβηξε αμέτρητες φωτογραφίες. Ιδίως η εικόνα της ακτής της Βοϊδοκοιλιάς από ψηλά είναι ανεπανάληπτη. Δεν είναι τυχαίο που αποτελεί εμβληματική εικόνα της περιοχής μας.
Συνεχίζοντας η ομάδα πραγματοποίησε κατάβαση από τη βόρεια πλευρά προκειμένου να φτάσει στη Βοϊδοκοιλιά. Στη μέση της κατάβασης επισκεφθήκαμε το σπήλαιο το λεγόμενο του Νέστορος ή του Νηλέως. Κατά την παράδοση, το σπήλαιο χρησίμευσε ως στάβλος για τα κοπάδια αγελάδων του Νηλέα και του Νέστορα.
Όταν φτάσαμε στην παραλία η μέρα είχε προχωρήσει και ο ήλιος πύρωνε τις αμμοθίνες. Αμέσως βουτήξαμε στα γαλαζοπράσινα νερά. Μερικοί κολυμπήσαμε μέχρι το άλλο άκρο του όρμου, στο βράχο του Αϊ-Λιά όπου βρίσκεται η μικρή παραλία “γλώσσα” και ο τάφος του Θρασυμήδη, γιου του Νέστορα.
Ο δρόμος της επιστροφής περνούσε από τις αμμοθίνες στο νότιο άκρο της Βοϊδοκοιλιάς και στη συνέχεια από το στενό μονοπάτι μεταξύ του βράχου του Ναβαρίνου και της λιμνοθάλασσας της Γιάλοβας. Η λιμνοθάλασσα αυτή είναι ο νοτιότερος υγρότοπος διεθνούς σημασίας στα Βαλκάνια και κατά τις μεταναστευτικές περιόδους αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό για πολλά είδη πουλιών. Δεν παρατηρήσαμε κάποιο κοπάδι από αυτά, το φθινοπωρινό τους ταξίδι προς το Νότο δεν έχει ξεκινήσει. Είδαμε όμως έναν αετό που πετούσε κάνοντας γύρους κοντά στους απόκρημνους βράχους.
Η εκδρομή αυτή μας έδωσε την ευκαιρία να βρεθούμε σε ένα μέρος που έχει χαρακτηριστεί ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Ένα μέρος γεμάτο πανέμορφες εικόνες που, αν και τόσο προσιτό, διατηρεί τη φυσική του ομορφιά, παραμένοντας ανέγγιχτο από σύγχρονες ανθρωπογενείς επεμβάσεις..
Παρατήρηση. Όποιος ενδιαφέρεται για την περιοχή, μπορεί να βρει πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο (ενδεικτικά: wikipedia / λήμμα Παλαιόκαστρο Ναβαρίνου, εφημερίδα Καθημερινή / Κυριακή 2 Οκτωβρίου 1994).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου