Τι θα κερδίσει ή θα χάσει η Γερμανία στην αυριανή σύνοδο των Βρυξελλών.
Λαέρτης ο Πύλιος
«Ταράττει τους ανθρώπους ουταπράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα» [1]. Επίκτητος
Πρόλογος: Οι «κοπίδες» της Ευρωπαϊκής εξουσίας, το συμβούλιο των «νταβατζήδων», συνεκλήθη επειγόντως, σε σύσκεψη. Ανίκανοι να βγάλουν την Ευρωπαϊκή ένωση μια και καλή από την κρίση, ο καθένας υπερασπίζεται τους δικούς του τοκογλύφους, προτιμούν άκοπα αλλά με το προσωπικό τους αζημίωτο να συσκέπτονται. Πολλά εξαρτώνται από το τι θα συμβεί αύριο στις Βρυξέλλες, στη σύνοδο των Ευρωπαίων αρχηγών, μεταξύ των αρχηγών των κρατών, των τραπεζιτών, των επενδυτών και των ασφαλιστικών ταμείων, θα παρουσιαστεί το κόστος και τα οφέλη για τους Γερμανούς, γιατί είναι αυτοί που αντιδρούν ισχυριζόμενοι ότι υπερασπίζονται τους Γερμανούς φορολογούμενους, αλλά στη πράξη υπερασπίζονται τους αχόρταγους τοκογλύφους. Για να δούμε ποιο είναι το κόστος των Γερμανών στα δύο επικρατέστερα σενάρια με τις αντίστοιχες στρατηγικές που θα τεθούν στο τραπέζι της αυριανής σύσκεψης:
1. Το κόστος που αποκομίζεται η Γερμανία για να σωθεί η Ελλάδα και να σταματήσει η κρίση στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, Ισπανία και Ιταλία.
2. Το κόστος που αποκομίζεται η Γερμανία για να αφήσουν, μαζί με τους εύρωστους οικονομικά δορυφόρους τους, να διαιωνιστούν τα προβλήματα με συνέπεια να σπάσει η νομισματική ένωση στα δύο: σε μια ζώνη με δυνατό ευρώ και σε μια άλλη ζώνη με αδύνατο ευρώ ή με την επιστροφή των αδυνάτων οικονομικά χωρών στα παλιά εθνικά τους νομίσματα.
Το πρώτο σενάριο: Το Γερμανικό κόστος
Το Ελληνικό χρέος ανήλθε ήδη στα 390 δισ. Ευρώ, ενώ η αγορά του ελληνικού χρέους είναι κατά μέσο όρο το 60% της ονομαστικής του τιμής. Το Πορτογαλικό χρέος ανέρχεται στα 147 δισ. Ευρώ και η αγορά του εκτιμάται κατά μέσο όρο στο 68% της ονομαστικής του τιμής , της δε Ιρλανδίας είναι 143 δισ. Ευρώ και εκτιμάται σε 62 σεντς. Για να εξαγοραστούν τα χρέη της Ελλάδος, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας χρειάζονται 390 δισεκατομμύρια Ευρώ. Εάν το Ευρωπαϊκό Ταμείο Σταθερότητας (EFSF) ξεκινήσει την αγορά των ομολόγων Ελλάδος, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας στη παγκόσμια αγορά και πληρώσει το 50% της ονομαστικής των αξίας με ένα premium του 10%, τότε το κόστος θα είναι 220 δισεκατομμύρια ευρώ. Θα πρέπει όμως οι αρχηγοί των κρατών να είναι προσεκτικοί για να μη προκαλέσουν με αυτή την ενέργεια τους «"πιστωτικό γεγονός". Για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει οι τράπεζες και οι
ασφαλιστικές εταιρείες να συμμετέχουν στη συναλλαγή "εθελοντικά". Επιπλέον θα προστεθούν και άλλα έξοδα όπως :
* 40 δισ. Ευρώ για επαρκή χρηματοδότηση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Σταθερότητας (EFSF)
* 30 δισ. Ευρώ για την ενίσχυση της τραπεζικής ρευστότητας των τριών χωρών: Ελλάδος, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Γερμανίας θα επωμιστεί το (30%) αυτής της οικονομικής μανούβρας, το κόστος που θα βαρύνει το Βερολίνου θα είναι ίσο με 90 δισ. Ευρώ και θα αποσβεστεί σε 20 χρόνια [2].
Το δεύτερο σενάριο: Το Γερμανικό κόστος
Αν το ευρώ χωριστεί στα δύο, Το σημερινό, ‘’δυνατό’’ Ευρώ, θα είναι δυνατό για τις εύρωστες οικονομικά χώρες όπως η Γερμανία, την Ολλανδία και η Γαλλία κ.α. και σε ένα άλλο, ‘’αδύναμο’’ Ευρώ, για τις αδύναμες οικονομικά χώρες της «περιφέρειας», οι οποίες βρίσκονται στο χείλος της χρεοκοπίας. Το φάντασμα της ζώνης του Ευρώ των δύο ταχυτήτων με δύο νομίσματα θα κυκλοφορεί μεταξύ των τραπεζιτών, των επενδυτών και των ασφαλιστικών ταμείων.
Ένα Ευρώ για τους "φτωχούς" του Νότου και της Ιρλανδίας, θα είναι υποτιμημένο κατά 30-40% λιγότερο από το Ευρώ των ‘’πλουσίων’’ χωρών του Βορρά: ας πούμε 1.2 (έναντι του δολαρίου) για τους φτωχούς , σε σύγκριση με 1,7 (έναντι του δολαρίου) για τους πλουσίους. Δεδομένου ότι από την μια μεριά, τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία των "φτωχών" χωρών θα υποβιβαστούν (και ως εκ τούτου και τα κρατικά τους ομολόγα) θα πρέπει να καταγραφεί μια υποτίμηση μεταξύ 35 έως 50%,από την άλλη όμως, το Γερμανικό τραπεζικό σύστημα έχει στα χέρια του, ομόλογα και είναι εκτιθέμενο: με 25 δισεκατομμύρια Ευρώ με Ελληνικά ομόλογα, 88 δισεκατομμύρια Ευρώ με Ιρλανδικά ομόλογα, 24 δισεκατομμύρια Ευρώ με Πορτογαλικά ομόλογα, 136 δισεκατομμύρια Ευρώ με Ιταλικά ομόλογα και 120 δισεκατομμύρια Ευρώ με Ισπανικά ομόλογα. Συνολικά το Γερμανικό τραπεζικό και ασφαλιστικό σύστημα είναι εκτιθέμενο με 150 έως 200 δισ. Ευρώ, χωρίς να υπολογίζουμε τα Βελγικά ομόλογα. Αν επικρατήσει το δεύτερο σενάριο αυτή η “χασούρα” για την Γερμανία θα είναι μόνο η αρχή, γιατί θα πρέπει να προσδεθούν στο κόστος και οι έμμεσες απώλειες που θα προέρχονται από τις εξαγωγές. Δεδομένου ότι οι χώρες του Νότου αντιπροσωπεύουν το 16% των Γερμανικών εξαγωγών και με την παραδοχή ότι θα μειωθεί 50% ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών, η απώλεια θα είναι περίπου 80 δισ. Ευρώ ετησίως: δηλαδή απώλειες 400 δισ. ευρώ σε 5 χρόνια. Ακόμη θα πρέπει να προστεθεί η απώλεια της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας, που θα προέλθει από ένα υποτιμημένο Ευρώ και θα μειώσει τις Γερμανικές εξαγωγές (από το 100 έως 200.000.000.000 Ευρώ, δηλαδή οι απώλειες θα είναι 300-600 δισεκατομμύρια Ευρώ σε τρία χρόνια). Συνοψίζοντας, οι συνολικές απώλειες για την Γερμανία αν επικρατήσει το δεύτερο σενάρια θα φτάσουν στα 900 δισεκατομμύρια Ευρώ έως 1,2τρισεκατομμύρια Ευρώ [3].
Συμπέρασμα: Το αγωνιώδες πρόβλημα της Γερμανίδας καγκελαρίου είναι πώς θα εξηγήσει στους Γερμανούς πολίτες, ότι χρειάζονται 90 δισ. ευρώ που θα αποκομιστούν για να σωθεί η νομισματική ένωση. Εναλλακτικά θα πρέπει να εξηγήσει στους Γερμανούς πολίτες αν σπάσει η νομισματική ένωση, η Γερμανία θα έχει απώλειες 900 δισεκατομμύρια Ευρώ έως 1,2τρισεκατομμύρια Ευρώ για τα επόμενα 5 χρόνια. Αυτές τις απώλειες θα κλιθεί να πληρώσει ο Γερμανικός λαός.
Τόμπολα!!, όπως φαίνεται το πρόβλημα είναι μόνο πολιτικό. Αν αύριο το συμβούλιο των «νταβατζήδων» δεν καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα, ό, τι έχουμε δει μέχρι τώρα από τις αγορές θα είναι απλώς μια γεύση. Επομένως η Γερμανία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στους Ευρωπαίους πολίτες και να ενισχύσει αφενός την
Ευρωπαϊκή ενότητα και αφετέρου τα κράτη μέλη ώστε, να αποφύγουν την χρηματική εμπορευματοποίηση και τα τοκογλυφικά οικονομικά συμφέροντα προς όφελος των πολιτών τους.
Πηγές:
[1] μτφρ: Οι άνθρωποι ταράζονται όχι από αυτά που συμβαίνουν αλλά από την άποψή τους για αυτά που συμβαίνουν Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ, Στωικός φιλόσοφος.
[2] La repubblica: Eurozona, l'allarme di Barroso "Situazione grave, serve unità" 20-07-2011
[3] Il sole 24 ore: I dubbi di Angela Merkel 20-07-2011