Του Γιώργου Κράλογλου 
Εάν ο Κυριάκος Μαμιδάκης πίστευε ότι η οικονομία είναι μόνο σε κρίση και θα κάνει τον κύκλο της δεν θα αυτοκτονούσε. Ο πείσμων Κρητικός και οραματιστής γερόλυκος των πετρελαίων δεν θα χαριζόταν στον χάρο. Θα το πάλευε. Η αυτοκτονία του σηματοδοτεί μια νέα εποχή. Τη νέα μικρή και εντελώς ασήμαντη, ελληνική οικονομία. 
Και σε αυτή τη μικρή και ασήμαντη οικονομία οι επιχειρηματίες της χώρας και ό,τι λέγεται επιχειρηματική κοινότητα έχουν τεράστιες ευθύνες. Ο Κυριάκος Μαμιδάκης ανέλαβε τις δικές του ευθύνες με το δικό του Κρητικό τρόπο. 
Μένουν τώρα οι επιχειρηματίες που επιμένουν πως με τα χαμόγελα, με τις δημόσιες σχέσεις και με τα πλάγια μηνύματα θα προσγειώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, τους "κουμανταδόρους” ιδεοληψίες της Κουμουνδούρου και θα μάθουν τον Αλέξη Τσίπρα, θέλει δεν θέλει, να μοιράζει δουλειές. 
Να μοιράζει την πίτα του κράτους με τρόπο που θα αναθερμάνει (έτσι πιστεύουν) την οικονομία μέσα από τη γνωστή και καταστροφική (από το 1983 και μετά) ελεγχόμενη κρατικοδίαιτη πολιτική. 
Η αγορά και ιδιαίτερα ό,τι έχει μείνει από αυτό που μάθαμε (μετά το 1950) ως παραγωγή και μεταποίηση στην Ελλάδα είναι χωρισμένη σε δύο μεγάλα στρατόπεδα. 
Οι αιχμάλωτοι του κράτους 
Στο στρατόπεδο, τύπου Νταχάου, των παρά πολλών και αιχμαλώτων της πολιτικής του δεσπότη και αφέντη κράτους... που κοιτάει κατά καιρούς πόσα τους λείπουν από τον κορβανά και διατάζει τους αιχμαλώτους επιχειρηματίες να του τα φέρουν.
Το ξεροκόμματο διατροφής των στοιβαγμένων στο αριστερό στρατόπεδο που θεμελίωσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις πότε στο όνομα της προστασίας του λαού από τα ξυπνοπούλια επιχειρηματίες... πότε στο όνομα της κρίσης είναι η γνωστή σε όλους μας περαίωση... εμπλουτισμένο από την τωρινή σούπα του ΣΥΡΙΖΑ για ρύθμιση των κόκκινων δανείων. 
Οι τρόφιμοι του ελληνικού οικονομικού Νταχάου έχουν τα εξής χαρακτηριστικά γνωρίσματα.
Πρώτον της βιομηχανίας παλαιάς κοπής... Εκείνης που επιλέγει το δρόμο της συρρίκνωσης ή (από το 2009 και μετά) το δρόμο της μετανάστευσης ή της αλλαγής έδρας για να περισώσουν ό,τι μπορούν με την ελπίδα ότι κάποια μέρα η οικονομία επανέλθει σε κανονικότητα. 
Δεύτερον οι μικρομεσαίοι, παλαιού τύπου βιοτέχνες και μαγαζάτορες, που το παλεύουν κοντά και σε όσους πίστεψαν ότι στην Ελλάδα μετουσιώνονται σε πράξη και το όνειρα σαν αυτά των Τραπεζικών παροχών και των επιδοτήσεων (κοινοτικών και εγχώριων) χωρίς να βλέπουν πίσω από το τυράκι την φάκα του ελληνικού κρατισμού. 
Τρίτον όσοι θεώρησαν πως θα τα βγάλουν πέρα με το ελληνικό εξαγωγικό όραμα και δεν υπολόγισαν ότι το ελληνικό κράτος , οι πολιτικοί του και οι πολιτικές του στην οικονομία είναι σαν το λαθροκυνηγό που στέκεται καμουφλαρισμένος στην γωνία και ψάχνει αφελείς να πιστέψουν ότι είναι θάμνος ή δένδρο. 
Πότε το καταλαβαίνουν; Όταν τα βρίσκουν σκούρα με τον ανταγωνισμό και ζητάνε την βοήθεια του κράτους και την οικονομικής διπλωματίας αλλά συναντούν ένα κορβανά να περιμένει λυσσαλέα τους φόρους τους και πρωθυπουργίσκους μαζί με υπουργίσκους να κάνουν ταξιδάκια ανά τον κόσμο και τον ελεύθερος χρόνο τους να πηγαίνουν στα μαγαζιά για ψώνια... 
Αυτοί οι αιχμάλωτοι επιχειρηματίες του κράτους και της οικονομικής πολιτικής του ολοκληρωτισμού δεν πρόκειται να δουν άσπρη ημέρα και κυβερνήσεις με διαφορετική αντίληψη στην Ελλάδα. 
Σε αυτό το στρατόπεδο αιχμαλώτων ήταν οι 350.000 μικρομεσαίοι που έκλεισαν, τα εργοστάσια χαλυβουργίας που δεν λειτουργούν σήμερα, οι χημικές βιομηχανίες που εξαφανίσθηκαν, οι βιομηχανίες oικοδομικών υλικών που κλείνουν, οι σιδηρουργίες που δεν υπάρχουν, οι ναυπηγοεπισκευαστικές μονάδες φαντάσματα, οι μονάδες τροφίμων, συσκευασίας, ηλεκτρολογικού υλικού, κατασκευών και συναρμολόγησης που σήμερα ανοίγουν τις πόρτες τους μόνο σε "κοράκια” μήπως και πουληθούν πιάνοντας κάποια τιμή. 
Από αυτόν τον επαγγελματικό χώρο απέδρασαν και μετανάστευσαν στην παγκόσμια αγορά 475.000 επιστήμονες και ειδικοί τεχνίτες ηλικίας 40-45 ετών με μεγάλη εμπειρία ρίχνοντας μαύρη πέτρα στην Ελλάδα.
Το στρατόπεδο των αιθεροβαμόνων
Το άλλο στρατόπεδο επιχειρηματιών δεν έχει αιχμαλώτους. Δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο. 
Είναι οι λεγόμενοι του δόγματος Μποδοσάκη "εμείς είμαστε με το γκουβέρνο” μόνο που έχουν παραφράσει το δόγμα και το έχουν φέρει στα μέτρα τους και στις προσδοκίες τους για συνεχή κρατικοδίαιτης πολιτικής. 
Γιατί οι Μποδοσάκηδες, οι Νιάρχοι, οι Κατσαμπαίοι, οι Στράτοι, οι Δράκοι και καμιά διακοσαριά ακόμη ήταν με το γκουβέρνο -δηλαδή δεν το στεναχωρούσαν- αλλά προσέφεραν στην οικονομία. Και, κυρίως, δεν επεδίωκαν να ζουν αποκλειστικά... από το κράτος.
Ο Μποδοσάκης (στα τελευταία του) παραιτήθηκε και από διεκδικήσεις επιδοτήσεων εξαγωγών εκατοντάδων εκατομμυρίων δραχμών όταν ο Γιάννης Μπούτος αναζητούσε λεφτά γιατί πάτωνε ο κορβανάς... 
Στο στρατόπεδο αυτό, της εθελουσίας προσέλευσης..., είναι συγκεντρωμένοι όλοι εκείνοι που θεωρούν ότι όπως έγινε και με το ΠΑΣΟΚ ,μετά το 1983, έτσι θα γίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. 
Η άποψη που κυριαρχεί είναι ότι τελικά οι Τσίπρας, Φλαμπουράρης, Παππάς, Δραγασάκης και Σταθάκης θα επιλέξουν, εξ ανάγκης, το δρόμο της συνεργασίας μαζί τους μέσα από τις διαδικασίες κρατικοδίαιτης πολιτικής που θα μοιράζει δουλειές τέτοιες που μπορούν να σταθούν και ως προγράμματα άντλησης πόρων από τα κονδύλια και τα πακέτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Οι δουλειές αυτές είναι εκατοντάδων εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ευρώ και θα δικαιολογηθούν (ως κρατικοδίαιτη πολιτική) με την δήθεν μάχη για την λύση του προβλήματος της ανεργίας στα εργοτάξια για το στήσιμο των εγκαταστάσεων. Στην συνέχεια βέβαια όλα παίζονται...
Αυτό το στρατόπεδο "κανακεύει” προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα από τότε που ήταν στην αντιπολίτευση και συνεχίζει εισπράττοντας ασήμαντες ρυθμίσεις αιτημάτων με εντελώς ασήμαντο και αναποτελεσματικό τρόπο.   
Στην ίδια αντίληψη εντάσσεται και η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που (κατά την άποψη του συγκεκριμένου "στρατοπέδου”) είναι σπουδαίος μοχλός για να προκαλέσει επενδυτικό κλίμα. 
Tο περίεργο δε είναι πως επιμένουν ακόμη και τώρα που βλέπουν την καθημερινή σπέκουλα με τις ιδιωτικοποιήσεις κορυφαίο δείγμα της οποίας είναι η περίπτωση του ΟΛΠ.
Tο γερόλυκο των πετρελαίων Κυριάκο Μαμιδάκη που, ξέχωρα από την εσωστρέφειά του και τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα του, είχε πατρικές αντιλήψεις και ανθρώπινη συμπεριφορά προς όλους τους συνεργάτες του και είναι περισσότερο από βέβαιο πως δεν μπορούσε να ανεχθεί ότι θα τους παρέσυρε στην πτώχευση δεν τον χωρούσε μια τέτοια επιχειρηματική κοινότητα. Δεν τον χωρούσαν τέτοια επιχειρηματικά οράματα... Δεν τον κάλυπτε η οικονομία της Ελλάδας τώρα που μικραίνει και χάνεται. Προτίμησε να φύγει για να μην δει αυτό που θα δούμε και θα ζήσουμε εμείς.