To απεχθές μιας πυρκαγιάς και το ηθικό μας χρέος

Την Κυριακή 25 Νοεμβρίου, ο ναός του Αγίου Χαραλάμπους Κορώνης έπιασε φωτιά με αποτέλεσμα να καταστραφεί ολοσχερώς παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες των πολιτών.

Η εκκλησία αυτή, χτισμένη στο Ενετικό κάστρο της Κορώνης, στις παρυφές του κοιμητηρίου και κοντά εις το ιερόν του Απόλλωνα, πέραν της θρησκευτικής και συναισθηματικής σημασίας που αντιπροσώπευε για τους κατοίκους, σηματοδοτούσε  θρησκευτικές λατρείες που ξεκινούσαν από την αρχαιότητα και συνεχίζονταν ιστορικά με τις εκάστοτε θρησκείες των κατακτητών, μέχρι των ημερών μας.

Κοντά εις το ιερὸν του Απόλλωνος, οι Ασιναίοι έκτισαν άλλο ιερὸν αφιερωμένο εις τον γενάρχη τους τον Δρύοπα, τον οποίον θεωρούσαν υιό του Απόλλωνα. Διατηρούσαν για πολλά χρόνια την λατρεία του και τελούσαν εορτὲς προς τιμήν του. Όταν οι Ενετοὶ κατέλαβαν την Κορώνη, έκτισαν επὶ των θεμελίων του αρχαίου ναού του Δρύοπος (των Ασιναίων) ένα μεγαλοπρεπή ναὸ αφιερωμένο εις την μνήμην του Αγίου Ρώκ, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης για την λύτρωση της πόλης από την πανώλη η οποία τη ρήμαζε επὶ εννέα έτη (1689-1698). Μια μαρμάρινη πλάκα του Φραγκίσκου Μοροζίνη με χρονολογία 1689 στη Λατινική γλώσσα, η οποία βρισκόταν εντειχισμένη στο εσωτερικό του γυναικωνίτη, μαρτυρούσε το γεγονός. Στη βορειοδυτική πλευρά του ναού, οι Ενετοί είχαν κτίσει ένα στρατιωτικό παρατηρητήριο.

Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κορώνη, μετέβαλαν το ναὸ σε τζαμί και το παρατηρητήριο σε ισλαμικό μιναρέ. Στις 21 Οκτωβρίου 1828, με την απελευθέρωση του τόπου από το τούρκικο ζυγό,  το τζαμί  μετετράπη σε ορθόδοξη εκκλησία. Τα εγκαίνια έγιναν με επίσημη τελετή παρουσία Ελλήνων και Γάλλων αξιωματικών.

Οι Κορωναίοι σήμερα θρηνούν για την ανεπανόρθωτη απώλεια, αλλά πολλές φορές τα δάκρυα είναι μάταια. Όλοι μας ευθυνόμαστε για την συμφορά αλλά αν δεν συνειδητοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι το ηθικό μας χρέος απέναντι στον πλούτο τον οποίο έχουμε κληρονομήσει, αν δεν ευαισθητοποιηθούμε απέναντι στο περιβάλλον,  αν δεν λάβουμε τα μέτρα μας για να αποφευχθούν τα λάθη, τέτοιες τραγωδίες θα επαναληφθούν. Πέραν από την περιβαλλοντική καταστροφή και την απολεσθείσα ομορφιά του ναού, είναι καθήκον και ηθικό χρέος του καθενός μας που οφείλαμε και οφείλουμε για τη διαφύλαξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Όλοι, μετά την καταστροφίν του ιστορικού μας μνημείου θα διερωτηθώμεν:

Τις πταίει; Η χλιαρά συνείδησις ενός εκάστου εξ’ ημών.

Ελένη Ταγωνίδη Μανιατάκη

Αντιπρόεδρος Μανιατακείου Ιδρύματος