Ο πόλεμος για τον «μαύρο χρυσό» της αγροτιάς...
Κορινθιακή σταφίδα. Ο επονομαζόμενος «μαύρος χρυσός» της αγροτικής οικονομίας.
Το προϊόν που στήριξε όσο κανένα άλλο την οικονομία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, από τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα έως και λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στον ελλαδικό χώρο τη συναντάμε για πρώτη φορά στους ομηρικούς χρόνους. Γραπτές...
αναφορές για το εμπόριό της υπάρχουν από τον 12ο αιώνα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα οι εξαγωγές της προς τις αγορές της Αγγλίας και της Γαλλίας αποτελούσαν το 55% του συνόλου των εξαγωγών της Ελλάδας, παρέχοντας μοναδική ώθηση στην οικονομία της χώρας.
Ανώτερη ποιοτικά τόσο από τη σουλτανίνα (ξανθιά σταφίδα) όσο και από την κοινή σταφίδα, κατακτά ακόμα και σήμερα τον κόσμο. Περασμένα μεγαλεία…
Ο Αύγουστος είναι ο μήνας του τρύγου για τη σταφίδα. Θα μαζευτεί σε αλώνια και θα μείνει εκεί κάτω από τον ήλιο μέχρι να ξεραθεί.
Αν ο καιρός είναι καλός, σε δύο εβδομάδες το πολύ είναι έτοιμη. Υπάρχουν φορές όμως που χρειάζεται να μείνει έως κι έναν μήνα κάτω από τον ήλιο. Και αλίμονο αν βρέξει.
Το αλώνι πρέπει να σκεπαστεί αμέσως για να μη σαπίσει ο καρπός.
Ο κυρ Ανδρέας είναι αγρότης σ’ ένα χωριό της Ηλείας. Εχει ελιές, παράγει ντομάτα και αγγούρι που πουλάει στη λαϊκή αγορά, αλλά η μεγάλη του αγάπη παραμένουν τα τρία στρέμματα κορινθιακής σταφίδας που έχει στην κατοχή του, κληρονομιά από τον πατέρα του.
«Παλιά όλο το χωριό είχε σταφίδα. Μισό στρέμμα ο ένας, δύο στρέμματα ο άλλος. Τώρα, πάει, τα ξεριζώσανε. Φυτέψανε άλλα πράματα. Σάμπως μπορούν να κάνουν κι αλλιώς; Η σταφίδα δεν πουλάει. 60 και 70 λεπτά το κιλό λένε πως θα την πάρουν φέτος. Ούτε τα έξοδά μας δεν βγάζουμε», λέει στην «Εφ.Συν.».
Κι όμως. Ενα μεγάλο κομμάτι της οικιστικής αλλά και πολιτιστικής παράδοσης της δυτικής Ελλάδας, το οποίο σώζεται ακόμα και σήμερα, οφείλει την ύπαρξή του στην καλλιέργεια και το εμπόριο της σταφίδας.
Τα λιμάνια της Πάτρας στην Αχαΐα και του Κατάκολου στην Ηλεία εκσυγχρονίστηκαν πολύ νωρίς ώστε να εξυπηρετούν τα καράβια (πριμαρόλια) που μετέφεραν τη σταφίδα στο εξωτερικό.
Η σιδηροδρομική γραμμή Πύργος-Κατάκολο στην Ηλεία ήταν η δεύτερη που κατασκευάστηκε στην Ελλάδα, μετά τη γραμμή Αθήνα-Πειραιάς, ώστε το τρένο να φτάνει ώς το λιμάνι, μεταφέροντας τον πολύτιμο καρπό.
Το θέατρο «Απόλλων» στην Πάτρα –έργο του Τσίλερ– και ο ναός του Αγίου Ανδρέα στην ίδια πόλη κατασκευάστηκαν από δωρεές σταφιδεμπόρων.
Πλήθος νεοκλασικών κτιρίων σε Ηλεία, Αχαΐα, Ζάκυνθο που σώζονται ακόμα και σήμερα αποτελούσαν σπίτια ή αποθήκες ανθρώπων που ασχολούνταν με το εμπόριο της σταφίδας.
Πώς φτάσαμε όμως από την ακμή στην παρακμή;
Η αλόγιστη επέκταση των αμπελώνων οδήγησε σε υπερπαραγωγή προϊόντος, το οποίο από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσε να καταναλωθεί, ειδικά από τη στιγμή που η αγορά της Γαλλίας έπαψε να δέχεται σε μεγάλες ποσότητες την ελληνική σταφίδα.
Αιτία αποτέλεσε η ανάκαμψη των γαλλικών αμπελώνων, με συνέπεια να περιοριστεί η χρήση της κορινθιακής σταφίδας για παραγωγή φτηνού κρασιού προς τον απλό κόσμο. Οσο απότομα άνοιξε η γαλλική αγορά για την Ελλάδα τόσο απότομα έκλεισε.
Στην αγορά της Πάτρας το 1892, η τιμή της σταφίδας πέφτει κατά 50%.
Κάπως έτσι άρχισε η σταφιδική κρίση η οποία τράνταξε συθέμελα την ελληνική κοινωνία και οδήγησε σε σκηνές απείρου κάλλους, τόσο εντός όσο και εκτός του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Ανατρέχοντας κάποιος στις εφημερίδες της εποχής θα διαπιστώσει την κρισιμότητα της κατάστασης που επικρατούσε. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής:
■ «Προλάβετε οι αρμόδιοι τα περαιτέρω διότι το πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην, η δε λαϊκή παραφροσύνη εμφυλίους πολέμους…» (εφ. «Ακρόπολις», 17 Σεπτεμβρίου 1893).
■ «Η σταφίς. Η σταφίς. Το καθήκον της νέας Βουλής. Να περιορισθεί η αθρόα προσφορά» (εφ. «Ακρόπολις», 19 Μαΐου 1895).
■ «Φοβούμεθα πολύ αυτό το χυθέν εν Ηλεία αίμα… Ανθρωπος οφείλει εις το Δημόσιον. Οργανα του Δημοσίου καταδιώκουν τον οφειλέτην. Και τον σκοτώνουν, διότι… δεν έχει να πληρώσει» (εφ. «Πελοπόννησος», 16 Νοεμβρίου 1903).
Περιουσίες καταστρέφονται, άνθρωποι πεινάνε, οι τράπεζες (παλιά μου τέχνη κόσκινο) προχωρούν σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, γίνονται ταραχές σε πολλές από τις σταφιδοπαραγωγούς περιοχές (Πύργος, Φιλιατρά, Πύλος, Πάτρα κ.α.) όπου επεμβαίνει η αστυνομία, σημειώνονται τραυματισμοί, φυλακίσεις, ενώ σε μεμονωμένες περιπτώσεις υπάρχουν ακόμα και νεκροί!
Ο Γεώργιος Σουρής απογοητευμένος από τα γεγονότα θα γράψει:
«Κι αν λείψει κάθε φόρος της, κι ας βάλουν πιο μεγάλο
εγώ ποτέ στο στόμα μου σταφίδα δεν θα βάλω
και ούτε θέλω να την δω ποτέ μου σε τραπέζι
κι ας κάνουν μόνο με αυτήν πουτίγκες οι Εγγλέζοι».
Μπροστά στον κοινωνικό αναβρασμό η κυβέρνηση Δηλιγιάννη φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή το 1895 το νομοσχέδιο του «παρακρατήματος».
Σύμφωνα με αυτό, ποσοστό 15% σε είδος της εξαγόμενης σταφίδας θα παρακρατούνταν από τα τελωνεία και στη συνέχεια θα διοχετευόταν υποχρεωτικά στη βιομηχανία για να μετατραπεί σε μη εμπορεύσιμη προς βρώση ύλη (π.χ. σε οινόπνευμα).
Το μέτρο αυτό, αν και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, βοήθησε σε μια μερική ανάκαμψη της αγοράς για 2-3 χρόνια, ωστόσο στη συνέχεια άρχισε και πάλι η πτώση της τιμής του προϊόντος.
Ακολουθεί –από την κυβέρνηση Θεοτόκη– η ίδρυση Σταφιδικής Τράπεζας, μέτοχοι της οποίας ήταν όλοι οι ιδιοκτήτες σταφίδας που εισέφεραν καρπό ως εξαγωγικό δασμό.
Ωστόσο η έλλειψη κεφαλαίων ήταν προφανής, οι περιοχές που ζούσαν από τη σταφίδα ήταν πλέον «νεκρές» οικονομικά, οι τοκογλύφοι αλώνιζαν, ενώ είχαν ξαναβγεί έντονα πια στο φως οι διαφορές και τα συμφέροντα εκείνων που εμπορεύονταν τον καρπό.
Ο νόμος του παρακρατήματος είχε χωρίσει εξ αρχής τις παραγωγικές περιοχές στα δύο. Ηλεία και Μεσσηνία τάσσονταν υπέρ, ενώ Αιγιάλεια και Κορινθία τάσσονταν κατά.
Οι υπέρμαχοι του κατά πίστευαν ότι επειδή παρήγαν την καλύτερη ποιότητα σταφίδας –Βοστίτσης– δεν ήταν δίκαιο να υποβάλλονται σε αφαίρεση ποσοστού του προϊόντος τους το οποίο ακόμα και μέσα στην κρίση θα έβρισκε τον δρόμο του στις αγορές.
Το ζήτημα είχε δημιουργήσει και ενδοκυβερνητικό πρόβλημα καθώς οι βουλευτές των περιοχών αυτών τάσσονταν με το μέρος της περιφέρειάς τους και όχι με τη γραμμή του κόμματος: «Σας συγχαίρομεν μετά της λοιπής σταφιδικής Ελλάδος διότι υπεράνω συμφέροντος κόμματός σας εθέσατε φλέγοντα συμφέροντα επαρχίας σας και λοιπής σταφιδικής Ελλάδος…», αναφέρει τηλεγράφημα της Σταφιδικής Επιτροπής Πατρών προς τους βουλευτές της περιοχής (εφ. «Ακρόπολις», 2 Φεβρουαρίου 1894).
Ωστόσο, τα γεγονότα της σταφίδας που ακολούθησαν κάποια χρόνια αργότερα, στη δεκαετία του ’30, είχαν καθαρά ταξικό χαρακτήρα και εντάσσονταν στο πλαίσιο των δεκάδων κινητοποιήσεων του εργατικού κινήματος της εποχής.
Εχει προηγηθεί το 1925 η ίδρυση του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού (ΑΣΟ) με σκοπό την εξισορρόπηση της προσφοράς προς τη ζήτηση της κορινθιακής σταφίδας, «διά αγοράς ή παρακρατήσεως του πλεονάσματος», τη διαφήμιση του προϊόντος και την εμπορική του αξιοποίηση και προώθηση.
Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1934 σημειώνονται επεισόδια μεταξύ μικρών σταφιδοπαραγωγών και εργατών με δυνάμεις της χωροφυλακής και του στρατού σ’ όλη τη δυτική Ελλάδα, από την Πάτρα έως την Καλαμάτα.
Ενα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1935, πραγματοποιούνται ένοπλα αγροτικά συλλαλητήρια στην Κρέσταινα Ηλείας και στα Φιλιατρά Μεσσηνίας με πρωταγωνιστές και πάλι μικρούς σταφιδοπαραγωγούς και εργάτες.
Τον ίδιο μήνα, στην Κυπαρισσία πολιορκείται ο τοπικός ΑΣΟ και οι εργάτες και οι μικροπαραγωγοί καίνε τα λογιστικά βιβλία, ενώ παράλληλα στέλνουν τηλεγράφημα στον υπουργό Εσωτερικών Π. Ράλλη ζητώντας ικανοποίηση των αιτημάτων τους.
Εκείνος ο Αύγουστος θα είναι σημαδιακός για το αγροτικό κίνημα, μια και θα συγκληθεί στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας το πρώτο πανσταφιδικό συνέδριο.
Μεταξύ των αιτημάτων των συμμετεχόντων είναι:
● Μείωση της εξαγωγικής εισφοράς (παρακράτημα) κατά το μισό ακόμα.
● Διάλυση των ατμοπλοϊκών τραστ (τα καράβια που μετέφεραν τη σταφίδα στο εξωτερικό είχαν κάνει τραστ και συγκριτικά με άλλα καράβια έπαιρναν υπέρογκα ναύλα, επιβαρύνοντας τη σταφίδα με 75 λεπτά την οκά).
● Δεκάχρονη αναστολή των αγροτικών χρεών.
● Κατάργηση της εγγείου φορολογίας κτλ.
Τα αιτήματα δεν θα περάσουν από την κυβέρνηση την ώρα που για το αγροτικό κίνημα ο ΑΣΟ λειτούργησε ως «δούρειος ίππος» στον αγώνα του και ταραχές θα ξεσπάσουν.
Είναι τα λεγόμενα «Σταφιδικά» του 1935. Οι ταραχές θα κρατήσουν από τις 26 έως τις 30 Αυγούστου. Η αφορμή ήταν η δολοφονία δύο αγροτών κι ενός 12χρονου παιδιού από χωροφύλακες στην Πύλο.
Χιλιάδες αγρότες θα πολιορκήσουν την πόλη, θα καταλάβουν τον ΑΣΟ και την Εφορία και θα διώξουν τους χωροφύλακες.
Η κυβέρνηση απάντησε με αποστολή στρατιωτικών τμημάτων από την Τρίπολη, ενώ θα σταλεί και το αντιτορπιλικό «Πάνθηρ» στην Καλαμάτα.
Στις 27 Αυγούστου ξεκινά μεγαλειώδης πορεία 10.000 οπλισμένων (με φτυάρια, τσεκούρια, δικράνια κ.λπ.) αγροτών προς την Καλαμάτα.
Αλλοι αγρότες κινούνται προς κατάληψη των Φιλιατρών και της Κυπαρισσίας. Θ’ ακολουθήσουν συμπλοκές με τον στρατό, με νεκρούς, τραυματίες και δεκάδες συλλήψεις.
Τελικά ο στρατός θα επικρατήσει καθώς την 30ή Αυγούστου που θα γίνει το τελευταίο μεγάλο συλλαλητήριο στον Πύργο Ηλείας, οι περίπου 4.000 αγρότες θα συγκρουστούν –χωρίς επιτυχία– με τις δυνάμεις ασφαλείας και θα διαλυθούν.
Θα ακολουθήσουν φυλακίσεις και διώξεις.
Ο πόλεμος θα δώσει τη χαριστική βολή στο εμπόριο της σταφίδας.
Στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν, θα ολοκληρωθεί ο κύκλος της παρακμής μετά τη μεγάλη άνοδο του 19ου αιώνα.
Ο ΑΣΟ καταργήθηκε το 1997 και στη θέση του σήμερα υπάρχουν διάφοροι μικροί συνεταιρισμοί.
Υπολογίζεται ότι η ετήσια παραγωγή μαύρης σταφίδας σήμερα ανέρχεται σε περίπου 35.000 τόνους από τους οποίους οι 25.000 εξάγονται στην Αγγλία.
►«Οικονομική ιστορία της ελληνικής σταφίδας 1851-1912», Πέτρος Πιζάνιας, εκδόσεις Εμπορικής Τράπεζας-Ιστορικό Αρχείο.
►Εφημερίδες της εποχής.
1. Η κορινθιακή σταφίδα που παράγεται στην περιοχή της Αιγιάλειας του Νομού Αχαΐας με την ονομασία «ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΣΤΑΦΙΔΑ ΒΟΣΤΙΤΣΑ» (ΠΟΠ).
2. Η κορινθιακή σταφίδα που παράγεται στον Νομό Ζακύνθου με την επωνυμία «ΣΤΑΦΙΔΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ» (ΠΟΠ).
3. Η κορινθιακή σταφίδα που παράγεται στον Νομό Ηλείας έχει αναγνωριστεί ως προϊόν Προστατευμένης Γεωγραφικής Ενδειξης (ΠΓΕ) με την ονομασία «ΣΤΑΦΙΔΑ ΗΛΕΙΑΣ».
Πηγή
το είδαμε στο http://moriasnews.gr/?p=47349
Κορινθιακή σταφίδα. Ο επονομαζόμενος «μαύρος χρυσός» της αγροτικής οικονομίας.
Το προϊόν που στήριξε όσο κανένα άλλο την οικονομία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, από τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα έως και λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στον ελλαδικό χώρο τη συναντάμε για πρώτη φορά στους ομηρικούς χρόνους. Γραπτές...
αναφορές για το εμπόριό της υπάρχουν από τον 12ο αιώνα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα οι εξαγωγές της προς τις αγορές της Αγγλίας και της Γαλλίας αποτελούσαν το 55% του συνόλου των εξαγωγών της Ελλάδας, παρέχοντας μοναδική ώθηση στην οικονομία της χώρας.
Ανώτερη ποιοτικά τόσο από τη σουλτανίνα (ξανθιά σταφίδα) όσο και από την κοινή σταφίδα, κατακτά ακόμα και σήμερα τον κόσμο. Περασμένα μεγαλεία…
Ο Αύγουστος είναι ο μήνας του τρύγου για τη σταφίδα. Θα μαζευτεί σε αλώνια και θα μείνει εκεί κάτω από τον ήλιο μέχρι να ξεραθεί.
Αν ο καιρός είναι καλός, σε δύο εβδομάδες το πολύ είναι έτοιμη. Υπάρχουν φορές όμως που χρειάζεται να μείνει έως κι έναν μήνα κάτω από τον ήλιο. Και αλίμονο αν βρέξει.
Το αλώνι πρέπει να σκεπαστεί αμέσως για να μη σαπίσει ο καρπός.
Ο κυρ Ανδρέας είναι αγρότης σ’ ένα χωριό της Ηλείας. Εχει ελιές, παράγει ντομάτα και αγγούρι που πουλάει στη λαϊκή αγορά, αλλά η μεγάλη του αγάπη παραμένουν τα τρία στρέμματα κορινθιακής σταφίδας που έχει στην κατοχή του, κληρονομιά από τον πατέρα του.
«Παλιά όλο το χωριό είχε σταφίδα. Μισό στρέμμα ο ένας, δύο στρέμματα ο άλλος. Τώρα, πάει, τα ξεριζώσανε. Φυτέψανε άλλα πράματα. Σάμπως μπορούν να κάνουν κι αλλιώς; Η σταφίδα δεν πουλάει. 60 και 70 λεπτά το κιλό λένε πως θα την πάρουν φέτος. Ούτε τα έξοδά μας δεν βγάζουμε», λέει στην «Εφ.Συν.».
Κι όμως. Ενα μεγάλο κομμάτι της οικιστικής αλλά και πολιτιστικής παράδοσης της δυτικής Ελλάδας, το οποίο σώζεται ακόμα και σήμερα, οφείλει την ύπαρξή του στην καλλιέργεια και το εμπόριο της σταφίδας.
Τα λιμάνια της Πάτρας στην Αχαΐα και του Κατάκολου στην Ηλεία εκσυγχρονίστηκαν πολύ νωρίς ώστε να εξυπηρετούν τα καράβια (πριμαρόλια) που μετέφεραν τη σταφίδα στο εξωτερικό.
Η σιδηροδρομική γραμμή Πύργος-Κατάκολο στην Ηλεία ήταν η δεύτερη που κατασκευάστηκε στην Ελλάδα, μετά τη γραμμή Αθήνα-Πειραιάς, ώστε το τρένο να φτάνει ώς το λιμάνι, μεταφέροντας τον πολύτιμο καρπό.
Το θέατρο «Απόλλων» στην Πάτρα –έργο του Τσίλερ– και ο ναός του Αγίου Ανδρέα στην ίδια πόλη κατασκευάστηκαν από δωρεές σταφιδεμπόρων.
Πλήθος νεοκλασικών κτιρίων σε Ηλεία, Αχαΐα, Ζάκυνθο που σώζονται ακόμα και σήμερα αποτελούσαν σπίτια ή αποθήκες ανθρώπων που ασχολούνταν με το εμπόριο της σταφίδας.
Πώς φτάσαμε όμως από την ακμή στην παρακμή;
Το ιστορικό πλαίσιο
Στα τέλη του 19ου αιώνα κι ενώ η σταφίδα αποτελούσε κύριο εξαγώγιμο προϊόν άρχισε να εμφανίζεται το λεγόμενο «σταφιδικό ζήτημα».
Η αλόγιστη επέκταση των αμπελώνων οδήγησε σε υπερπαραγωγή προϊόντος, το οποίο από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσε να καταναλωθεί, ειδικά από τη στιγμή που η αγορά της Γαλλίας έπαψε να δέχεται σε μεγάλες ποσότητες την ελληνική σταφίδα.
Αιτία αποτέλεσε η ανάκαμψη των γαλλικών αμπελώνων, με συνέπεια να περιοριστεί η χρήση της κορινθιακής σταφίδας για παραγωγή φτηνού κρασιού προς τον απλό κόσμο. Οσο απότομα άνοιξε η γαλλική αγορά για την Ελλάδα τόσο απότομα έκλεισε.
Στην αγορά της Πάτρας το 1892, η τιμή της σταφίδας πέφτει κατά 50%.
Κάπως έτσι άρχισε η σταφιδική κρίση η οποία τράνταξε συθέμελα την ελληνική κοινωνία και οδήγησε σε σκηνές απείρου κάλλους, τόσο εντός όσο και εκτός του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Ανατρέχοντας κάποιος στις εφημερίδες της εποχής θα διαπιστώσει την κρισιμότητα της κατάστασης που επικρατούσε. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής:
■ «Προλάβετε οι αρμόδιοι τα περαιτέρω διότι το πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην, η δε λαϊκή παραφροσύνη εμφυλίους πολέμους…» (εφ. «Ακρόπολις», 17 Σεπτεμβρίου 1893).
■ «Η σταφίς. Η σταφίς. Το καθήκον της νέας Βουλής. Να περιορισθεί η αθρόα προσφορά» (εφ. «Ακρόπολις», 19 Μαΐου 1895).
■ «Φοβούμεθα πολύ αυτό το χυθέν εν Ηλεία αίμα… Ανθρωπος οφείλει εις το Δημόσιον. Οργανα του Δημοσίου καταδιώκουν τον οφειλέτην. Και τον σκοτώνουν, διότι… δεν έχει να πληρώσει» (εφ. «Πελοπόννησος», 16 Νοεμβρίου 1903).
Περιουσίες καταστρέφονται, άνθρωποι πεινάνε, οι τράπεζες (παλιά μου τέχνη κόσκινο) προχωρούν σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, γίνονται ταραχές σε πολλές από τις σταφιδοπαραγωγούς περιοχές (Πύργος, Φιλιατρά, Πύλος, Πάτρα κ.α.) όπου επεμβαίνει η αστυνομία, σημειώνονται τραυματισμοί, φυλακίσεις, ενώ σε μεμονωμένες περιπτώσεις υπάρχουν ακόμα και νεκροί!
Ο Γεώργιος Σουρής απογοητευμένος από τα γεγονότα θα γράψει:
«Κι αν λείψει κάθε φόρος της, κι ας βάλουν πιο μεγάλο
εγώ ποτέ στο στόμα μου σταφίδα δεν θα βάλω
και ούτε θέλω να την δω ποτέ μου σε τραπέζι
κι ας κάνουν μόνο με αυτήν πουτίγκες οι Εγγλέζοι».
Μπροστά στον κοινωνικό αναβρασμό η κυβέρνηση Δηλιγιάννη φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή το 1895 το νομοσχέδιο του «παρακρατήματος».
Σύμφωνα με αυτό, ποσοστό 15% σε είδος της εξαγόμενης σταφίδας θα παρακρατούνταν από τα τελωνεία και στη συνέχεια θα διοχετευόταν υποχρεωτικά στη βιομηχανία για να μετατραπεί σε μη εμπορεύσιμη προς βρώση ύλη (π.χ. σε οινόπνευμα).
Το μέτρο αυτό, αν και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, βοήθησε σε μια μερική ανάκαμψη της αγοράς για 2-3 χρόνια, ωστόσο στη συνέχεια άρχισε και πάλι η πτώση της τιμής του προϊόντος.
Ακολουθεί –από την κυβέρνηση Θεοτόκη– η ίδρυση Σταφιδικής Τράπεζας, μέτοχοι της οποίας ήταν όλοι οι ιδιοκτήτες σταφίδας που εισέφεραν καρπό ως εξαγωγικό δασμό.
Ωστόσο η έλλειψη κεφαλαίων ήταν προφανής, οι περιοχές που ζούσαν από τη σταφίδα ήταν πλέον «νεκρές» οικονομικά, οι τοκογλύφοι αλώνιζαν, ενώ είχαν ξαναβγεί έντονα πια στο φως οι διαφορές και τα συμφέροντα εκείνων που εμπορεύονταν τον καρπό.
Ο νόμος του παρακρατήματος είχε χωρίσει εξ αρχής τις παραγωγικές περιοχές στα δύο. Ηλεία και Μεσσηνία τάσσονταν υπέρ, ενώ Αιγιάλεια και Κορινθία τάσσονταν κατά.
Οι υπέρμαχοι του κατά πίστευαν ότι επειδή παρήγαν την καλύτερη ποιότητα σταφίδας –Βοστίτσης– δεν ήταν δίκαιο να υποβάλλονται σε αφαίρεση ποσοστού του προϊόντος τους το οποίο ακόμα και μέσα στην κρίση θα έβρισκε τον δρόμο του στις αγορές.
Το ζήτημα είχε δημιουργήσει και ενδοκυβερνητικό πρόβλημα καθώς οι βουλευτές των περιοχών αυτών τάσσονταν με το μέρος της περιφέρειάς τους και όχι με τη γραμμή του κόμματος: «Σας συγχαίρομεν μετά της λοιπής σταφιδικής Ελλάδος διότι υπεράνω συμφέροντος κόμματός σας εθέσατε φλέγοντα συμφέροντα επαρχίας σας και λοιπής σταφιδικής Ελλάδος…», αναφέρει τηλεγράφημα της Σταφιδικής Επιτροπής Πατρών προς τους βουλευτές της περιοχής (εφ. «Ακρόπολις», 2 Φεβρουαρίου 1894).
Τα «Σταφιδικά» του 1935
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα γεγονότα που σημάδεψαν τη σταφιδική κρίση του 19ου αιώνα δεν είχαν καθαρά ταξικό χρώμα, μια και σ’ αυτά συμμετείχε μεγάλη μερίδα της μεσαίας τάξης η οποία προσπαθούσε να προασπίσει τα συμφέροντά της.
Ωστόσο, τα γεγονότα της σταφίδας που ακολούθησαν κάποια χρόνια αργότερα, στη δεκαετία του ’30, είχαν καθαρά ταξικό χαρακτήρα και εντάσσονταν στο πλαίσιο των δεκάδων κινητοποιήσεων του εργατικού κινήματος της εποχής.
Εχει προηγηθεί το 1925 η ίδρυση του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού (ΑΣΟ) με σκοπό την εξισορρόπηση της προσφοράς προς τη ζήτηση της κορινθιακής σταφίδας, «διά αγοράς ή παρακρατήσεως του πλεονάσματος», τη διαφήμιση του προϊόντος και την εμπορική του αξιοποίηση και προώθηση.
Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1934 σημειώνονται επεισόδια μεταξύ μικρών σταφιδοπαραγωγών και εργατών με δυνάμεις της χωροφυλακής και του στρατού σ’ όλη τη δυτική Ελλάδα, από την Πάτρα έως την Καλαμάτα.
Ενα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1935, πραγματοποιούνται ένοπλα αγροτικά συλλαλητήρια στην Κρέσταινα Ηλείας και στα Φιλιατρά Μεσσηνίας με πρωταγωνιστές και πάλι μικρούς σταφιδοπαραγωγούς και εργάτες.
Τον ίδιο μήνα, στην Κυπαρισσία πολιορκείται ο τοπικός ΑΣΟ και οι εργάτες και οι μικροπαραγωγοί καίνε τα λογιστικά βιβλία, ενώ παράλληλα στέλνουν τηλεγράφημα στον υπουργό Εσωτερικών Π. Ράλλη ζητώντας ικανοποίηση των αιτημάτων τους.
Εκείνος ο Αύγουστος θα είναι σημαδιακός για το αγροτικό κίνημα, μια και θα συγκληθεί στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας το πρώτο πανσταφιδικό συνέδριο.
Μεταξύ των αιτημάτων των συμμετεχόντων είναι:
● Μείωση της εξαγωγικής εισφοράς (παρακράτημα) κατά το μισό ακόμα.
● Διάλυση των ατμοπλοϊκών τραστ (τα καράβια που μετέφεραν τη σταφίδα στο εξωτερικό είχαν κάνει τραστ και συγκριτικά με άλλα καράβια έπαιρναν υπέρογκα ναύλα, επιβαρύνοντας τη σταφίδα με 75 λεπτά την οκά).
● Δεκάχρονη αναστολή των αγροτικών χρεών.
● Κατάργηση της εγγείου φορολογίας κτλ.
Τα αιτήματα δεν θα περάσουν από την κυβέρνηση την ώρα που για το αγροτικό κίνημα ο ΑΣΟ λειτούργησε ως «δούρειος ίππος» στον αγώνα του και ταραχές θα ξεσπάσουν.
Είναι τα λεγόμενα «Σταφιδικά» του 1935. Οι ταραχές θα κρατήσουν από τις 26 έως τις 30 Αυγούστου. Η αφορμή ήταν η δολοφονία δύο αγροτών κι ενός 12χρονου παιδιού από χωροφύλακες στην Πύλο.
Χιλιάδες αγρότες θα πολιορκήσουν την πόλη, θα καταλάβουν τον ΑΣΟ και την Εφορία και θα διώξουν τους χωροφύλακες.
Η κυβέρνηση απάντησε με αποστολή στρατιωτικών τμημάτων από την Τρίπολη, ενώ θα σταλεί και το αντιτορπιλικό «Πάνθηρ» στην Καλαμάτα.
Στις 27 Αυγούστου ξεκινά μεγαλειώδης πορεία 10.000 οπλισμένων (με φτυάρια, τσεκούρια, δικράνια κ.λπ.) αγροτών προς την Καλαμάτα.
Αλλοι αγρότες κινούνται προς κατάληψη των Φιλιατρών και της Κυπαρισσίας. Θ’ ακολουθήσουν συμπλοκές με τον στρατό, με νεκρούς, τραυματίες και δεκάδες συλλήψεις.
Τελικά ο στρατός θα επικρατήσει καθώς την 30ή Αυγούστου που θα γίνει το τελευταίο μεγάλο συλλαλητήριο στον Πύργο Ηλείας, οι περίπου 4.000 αγρότες θα συγκρουστούν –χωρίς επιτυχία– με τις δυνάμεις ασφαλείας και θα διαλυθούν.
Θα ακολουθήσουν φυλακίσεις και διώξεις.
Ο πόλεμος θα δώσει τη χαριστική βολή στο εμπόριο της σταφίδας.
Στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν, θα ολοκληρωθεί ο κύκλος της παρακμής μετά τη μεγάλη άνοδο του 19ου αιώνα.
Ο ΑΣΟ καταργήθηκε το 1997 και στη θέση του σήμερα υπάρχουν διάφοροι μικροί συνεταιρισμοί.
Υπολογίζεται ότι η ετήσια παραγωγή μαύρης σταφίδας σήμερα ανέρχεται σε περίπου 35.000 τόνους από τους οποίους οι 25.000 εξάγονται στην Αγγλία.
Βιβλιογραφία
►«Το σταφιδικό ζήτημα και οι κοινωνικοί αγώνες», Καίτη Αρώνη-Τσίχλη, εκδ. Παπαζήση.►«Οικονομική ιστορία της ελληνικής σταφίδας 1851-1912», Πέτρος Πιζάνιας, εκδόσεις Εμπορικής Τράπεζας-Ιστορικό Αρχείο.
►Εφημερίδες της εποχής.
Σταφίδα ΠΟΠ
Σήμερα υπάρχουν δύο τύποι κορινθιακής σταφίδας που έχουν αναγνωριστεί ως προϊόντα Προστατευμένης Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ) και ένας ως Προστατευμένης Γεωγραφικής Ενδειξης (ΠΓΕ):1. Η κορινθιακή σταφίδα που παράγεται στην περιοχή της Αιγιάλειας του Νομού Αχαΐας με την ονομασία «ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΣΤΑΦΙΔΑ ΒΟΣΤΙΤΣΑ» (ΠΟΠ).
2. Η κορινθιακή σταφίδα που παράγεται στον Νομό Ζακύνθου με την επωνυμία «ΣΤΑΦΙΔΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ» (ΠΟΠ).
3. Η κορινθιακή σταφίδα που παράγεται στον Νομό Ηλείας έχει αναγνωριστεί ως προϊόν Προστατευμένης Γεωγραφικής Ενδειξης (ΠΓΕ) με την ονομασία «ΣΤΑΦΙΔΑ ΗΛΕΙΑΣ».
Πηγή
το είδαμε στο http://moriasnews.gr/?p=47349
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου