Πώς χρεοκόπησαν οι συνεταιρισμοί
EUROKINISSI-ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Περιοδεύων βουλευτής της Ν.Δ., στις εκλογές του 1981, ανακοίνωσε στους παραγωγούς κηπευτικών της Φοινικούντας ότι τους εξασφάλισε χρηματοδότηση για την ίδρυση συσκευαστηρίου οπωροκηπευτικών, και όντως το είχε κάνει.
Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, που ακολούθησε, δεν αναίρεσε την υποσχετική αλλά τη διεύρυνε και την ενέταξε στα προβλεπόμενα από ευρωπαϊκό κανονισμό για την ίδρυση 9 περιφερειακών αγορών σε όλη την Ελλάδα, με στόχο την υποχρεωτική (!) διακίνηση όλων των αγροτικών προϊόντων φυτικής παραγωγής μέσα από αυτές.
Το μάθημα των Αγροτικών Εφαρμογών διδάσκει ότι προϋπόθεση για την ανάληψη μιας ενέργειας εκ μέρους των παραγωγών είναι η ύπαρξη ή η ανάπτυξη πραγματικής θέλησης από τους ίδιους τους παραγωγούς.
Η αρχή αυτή είχε παραβιαστεί εξ αρχής τόσο από τον πολιτικό-Μαυρογιαλούρο, όσο και από μια κυβέρνηση που φόρτωσε σε λιγοστούς παραγωγούς ενός χωριού την ευθύνη μιας περιφερειακής αγοράς.
Προϋπολογίστηκε έργο ποσού 74,7 εκατ. δραχμών, από τα οποία τα 50,2 εκατ. δραχμές αποτελούσαν εθνική και κυρίως ευρωπαϊκή επιδότηση. Το έργο δανειοδοτήθηκε για να κατασκευαστεί από την ΑΤΕ.
Το ποσό εκτός επιδότησης ήταν μεσοπρόθεσμο δάνειο και το επιδοτούμενο (τα 50,4 εκατ. δραχμές) δόθηκε από την ΑΤΕ ως «έναντι επιδοτήσεως» με ονομαστική διάρκεια 3 ετών!
Η σύμβαση για το έναντι επιδοτήσεως τμήμα του δανείου έγινε με τη με αριθ. 278/27-06-1984 και η εξόφληση οριζόταν για τις 31-12-1986, δηλαδή στην πράξη τα 3 έτη γίνονταν δύο και μισό!
Επιπλέον γι’ αυτό το χρονικό διάστημα (της κατασκευής!) προβλεπόταν πληρωμή τόκων με επιτόκιο 14,5%.
Από πού, αλήθεια, θα έβγαιναν οι τόκοι του ποσού 50,4 εκατ. δρχ. (το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού!) κατά τη διάρκεια της κατασκευής;
Χωρίς περίοδο χάριτος, με λιγοστό χρόνο απόδοσης, πριν καν το έργο ολοκληρωθεί και μπει σε λειτουργία, το δάνειο ήταν ήδη ληξιπρόθεσμο και πολλαπλά επιβαρημένο!
Ο αρχικός προϋπολογισμός του έργου από 74,7 εκατ. δρχ. έφτασε τελικά τα 90 εκατ. δρχ. περίπου και φυσικά τα επιπλέον 20 εκατ. δρχ. ήταν έξω από κάθε επιδότηση!
Ποιος ευθυνόταν γι’ αυτό; Η επιτροπή που συστήθηκε από 11-5-1987, με βάση τον κανονισμό 355 για την παραλαβή του έργου, σημείωνε: «Η υπέρβαση στο οικοδομικό έργο οφείλεται στην τροποποίηση των σχεδίων από την ΑΤΕ, με αποτέλεσμα να αυξηθεί υπερβολικά το οπλισμένο σκυρόδεμα. Η τροποποίηση γνωρίστηκε στην Επιτροπή Ε.Κ. με την με αριθ. 45/23-01-1985 επιστολή» και σε τιμές «που κρίνονται υπερβολικές ως προς τα οπλισμένα σκυροδέματα».
Επίσης έγραφε: «Για τις εγκαταστάσεις σε εξοπλισμό και μεταποίηση και συσκευασία είχε προβλεφθεί κόστος 13,7 εκατ. δρχ. και δαπανήθηκαν 25,8 εκατ. δρχ. Η υπέρβαση αυτή οφείλεται στον διπλασιασμό της δυναμικότητας των γραμμών τομάτας και κολοκυθιού. Η αύξηση της δυναμικότητας, κατά την άποψη του συνεταιρισμού, κρίθηκε απαραίτητη και γνωστοποιήθηκε με επιστολή του, από 19-9-1984».
Η ΑΤΕ φέρει ευθύνη και στις δύο περιπτώσεις των υπερβάσεων.
Στην πρώτη περίπτωση άμεση και στη δεύτερη έμμεση γιατί ενέκρινε. Στην ουσία λειτούργησε ως βουλιμικός πωλητής κεφαλαίου, στοχεύοντας στο φιλέτο των επιδοτήσεων και αφήνοντας την ίδια ώρα τον συνεταιρισμό καταχρεωμένο. Ετσι κι έγινε.
Οταν έκλεισε ο φάκελος του έργου και ήρθαν οι επιδοτήσεις -με ενέργειες τότε του γράφοντος- απορροφήθηκαν από την ΑΤΕ στα ληξιπρόθεσμα δάνεια (έναντι επιδοτήσεως και διάρκειας 3, στην πράξη 2,5 ετών) και στους τόκους υπερημερίας.
Η διοίκηση του συνεταιρισμού βεβαίως δεν μπορούσε να αξιολογήσει επένδυση τέτοιου επιπέδου, της είπαν για περιφερειακή αγορά, σκέφτηκε να αυξήσει τις γραμμές συσκευασίας για να ανταποκριθεί -εικάζω- στη δυναμικότητα όλης της περιοχής Πυλίας, όπως προδιαγραφόταν από την επένδυση περιφερειακού συσκευαστηρίου.
Αυτά όμως έπρεπε να είχαν ενταχθεί εγκαίρως στο επιδοτούμενο μέρος.
Η πολιτική της ΑΤΕ και η αναξιόπιστη Πολιτεία -διότι ουδέποτε θεσπίστηκε η υποχρεωτική διακίνηση των οπωροκηπευτικών μέσω του συσκευαστηρίου- οδήγησαν την επένδυση και τον συνεταιρισμό στη χρεοκοπία.
Το δράμα έχει και δεύτερο μέρος.
Υγιής αντίδραση των συνεταίρων προκειμένου να αξιοποιήσουν το κτίριο και τις εγκαταστάσεις που υπολειτούργησαν για 2 έτη, ήταν η συλλογική τους απόφαση να εγκαταστήσουν σε τμήμα του μονάδα ελαιοτριβείου.
Οπως έλεγαν, το ελαιοτριβείο είναι «να και δώμου». Δηλαδή δεν έχει ρίσκο για τον παραγωγό. Κάνει το λάδι του και το παίρνει πληρώνοντας τα δικαιώματα έκθλιψης που αφήνουν ένα καθαρό έσοδο στον συνεταιρισμό. Ετσι και έγινε.
Ιδρύθηκε ελαιοτριβείο παραγωγής αθέρμιγου ελαιόλαδου με την τεχνολογία Sinolea και προμηθευτή την τριτοβάθμια Συνεταιριστική του κλάδου, την «Ελαιουργική».
Η επένδυση εντάχθηκε στον αναπτυξιακό νόμο 1262/82 με την με αριθ. ΥΠΑ-ΠΔΣ/2984/21532 απόφαση που κοινοποιήθηκε στις 6-7-1988.
Η ΑΤΕ ενέκρινε μεσοπρόθεσμο δάνειο 37 εκατ. δρχ. (με αριθ. 446/13-04-1989), το οποίο κοινοποιήθηκε στον συνεταιρισμό από το υποκατάστημα Πύλου, μετά παρέλευση εξαμήνου!
Η επένδυση είχε ήδη πραγματοποιηθεί στη βάση ευέλικτης συμφωνίας με την Ελαιουργική ΣΥΝΠΕ. Αδειοδοτήθηκε, βγήκε άδεια διάθεσης λυμάτων, καλύφθηκε και με συμμετοχή των συνεταίρων η ίδια συμμετοχή 15%, πληρώθηκε στην ΑΤΕ το 0,2% για τη θεώρηση και τελικά υπογράφηκε με το υποκατάστημα Πύλου σύμβαση δανείου (13/1-11-1990).
Ωστόσο, το δάνειο ουδέποτε αποδόθηκε από τον νέο διευθυντή κ. Ροϊδάκη, τον οποίο όρισε η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη της Ν.Δ.!
Ταξικό μίσος; Η ΑΤΕ τα κατάσχεσε όλα, τα άφησε αφύλακτα, λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν!
Προ Μνημονίου το οικόπεδο μόνο του συνεταιρισμού πουλήθηκε για 670 χιλ. ευρώ! Σχεδιαζόμενο ξενοδοχείο 300 κλινών ναυάγησε λόγω μνημονίων και ούτε αυτό πραγματοποιήθηκε.
Σε θέση μπροστά από προστατευόμενο οικότοπο σε ζώνη Natura χάσκει ένα χάλασμα και ο χώρος είναι σκουπιδότοπος.
«Οπου κοιτάζω να κοιτάζεις, όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα…».
*Δρ Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθήνας
http://www.efsyn.gr/arthro/pos-hreokopisan-oi-synetairismoi
Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, που ακολούθησε, δεν αναίρεσε την υποσχετική αλλά τη διεύρυνε και την ενέταξε στα προβλεπόμενα από ευρωπαϊκό κανονισμό για την ίδρυση 9 περιφερειακών αγορών σε όλη την Ελλάδα, με στόχο την υποχρεωτική (!) διακίνηση όλων των αγροτικών προϊόντων φυτικής παραγωγής μέσα από αυτές.
Το μάθημα των Αγροτικών Εφαρμογών διδάσκει ότι προϋπόθεση για την ανάληψη μιας ενέργειας εκ μέρους των παραγωγών είναι η ύπαρξη ή η ανάπτυξη πραγματικής θέλησης από τους ίδιους τους παραγωγούς.
Η αρχή αυτή είχε παραβιαστεί εξ αρχής τόσο από τον πολιτικό-Μαυρογιαλούρο, όσο και από μια κυβέρνηση που φόρτωσε σε λιγοστούς παραγωγούς ενός χωριού την ευθύνη μιας περιφερειακής αγοράς.
Προϋπολογίστηκε έργο ποσού 74,7 εκατ. δραχμών, από τα οποία τα 50,2 εκατ. δραχμές αποτελούσαν εθνική και κυρίως ευρωπαϊκή επιδότηση. Το έργο δανειοδοτήθηκε για να κατασκευαστεί από την ΑΤΕ.
Το ποσό εκτός επιδότησης ήταν μεσοπρόθεσμο δάνειο και το επιδοτούμενο (τα 50,4 εκατ. δραχμές) δόθηκε από την ΑΤΕ ως «έναντι επιδοτήσεως» με ονομαστική διάρκεια 3 ετών!
Η σύμβαση για το έναντι επιδοτήσεως τμήμα του δανείου έγινε με τη με αριθ. 278/27-06-1984 και η εξόφληση οριζόταν για τις 31-12-1986, δηλαδή στην πράξη τα 3 έτη γίνονταν δύο και μισό!
Επιπλέον γι’ αυτό το χρονικό διάστημα (της κατασκευής!) προβλεπόταν πληρωμή τόκων με επιτόκιο 14,5%.
Από πού, αλήθεια, θα έβγαιναν οι τόκοι του ποσού 50,4 εκατ. δρχ. (το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού!) κατά τη διάρκεια της κατασκευής;
Χωρίς περίοδο χάριτος, με λιγοστό χρόνο απόδοσης, πριν καν το έργο ολοκληρωθεί και μπει σε λειτουργία, το δάνειο ήταν ήδη ληξιπρόθεσμο και πολλαπλά επιβαρημένο!
Ο αρχικός προϋπολογισμός του έργου από 74,7 εκατ. δρχ. έφτασε τελικά τα 90 εκατ. δρχ. περίπου και φυσικά τα επιπλέον 20 εκατ. δρχ. ήταν έξω από κάθε επιδότηση!
Ποιος ευθυνόταν γι’ αυτό; Η επιτροπή που συστήθηκε από 11-5-1987, με βάση τον κανονισμό 355 για την παραλαβή του έργου, σημείωνε: «Η υπέρβαση στο οικοδομικό έργο οφείλεται στην τροποποίηση των σχεδίων από την ΑΤΕ, με αποτέλεσμα να αυξηθεί υπερβολικά το οπλισμένο σκυρόδεμα. Η τροποποίηση γνωρίστηκε στην Επιτροπή Ε.Κ. με την με αριθ. 45/23-01-1985 επιστολή» και σε τιμές «που κρίνονται υπερβολικές ως προς τα οπλισμένα σκυροδέματα».
Επίσης έγραφε: «Για τις εγκαταστάσεις σε εξοπλισμό και μεταποίηση και συσκευασία είχε προβλεφθεί κόστος 13,7 εκατ. δρχ. και δαπανήθηκαν 25,8 εκατ. δρχ. Η υπέρβαση αυτή οφείλεται στον διπλασιασμό της δυναμικότητας των γραμμών τομάτας και κολοκυθιού. Η αύξηση της δυναμικότητας, κατά την άποψη του συνεταιρισμού, κρίθηκε απαραίτητη και γνωστοποιήθηκε με επιστολή του, από 19-9-1984».
Η ΑΤΕ φέρει ευθύνη και στις δύο περιπτώσεις των υπερβάσεων.
Στην πρώτη περίπτωση άμεση και στη δεύτερη έμμεση γιατί ενέκρινε. Στην ουσία λειτούργησε ως βουλιμικός πωλητής κεφαλαίου, στοχεύοντας στο φιλέτο των επιδοτήσεων και αφήνοντας την ίδια ώρα τον συνεταιρισμό καταχρεωμένο. Ετσι κι έγινε.
Οταν έκλεισε ο φάκελος του έργου και ήρθαν οι επιδοτήσεις -με ενέργειες τότε του γράφοντος- απορροφήθηκαν από την ΑΤΕ στα ληξιπρόθεσμα δάνεια (έναντι επιδοτήσεως και διάρκειας 3, στην πράξη 2,5 ετών) και στους τόκους υπερημερίας.
Η διοίκηση του συνεταιρισμού βεβαίως δεν μπορούσε να αξιολογήσει επένδυση τέτοιου επιπέδου, της είπαν για περιφερειακή αγορά, σκέφτηκε να αυξήσει τις γραμμές συσκευασίας για να ανταποκριθεί -εικάζω- στη δυναμικότητα όλης της περιοχής Πυλίας, όπως προδιαγραφόταν από την επένδυση περιφερειακού συσκευαστηρίου.
Αυτά όμως έπρεπε να είχαν ενταχθεί εγκαίρως στο επιδοτούμενο μέρος.
Η πολιτική της ΑΤΕ και η αναξιόπιστη Πολιτεία -διότι ουδέποτε θεσπίστηκε η υποχρεωτική διακίνηση των οπωροκηπευτικών μέσω του συσκευαστηρίου- οδήγησαν την επένδυση και τον συνεταιρισμό στη χρεοκοπία.
Το δράμα έχει και δεύτερο μέρος.
Υγιής αντίδραση των συνεταίρων προκειμένου να αξιοποιήσουν το κτίριο και τις εγκαταστάσεις που υπολειτούργησαν για 2 έτη, ήταν η συλλογική τους απόφαση να εγκαταστήσουν σε τμήμα του μονάδα ελαιοτριβείου.
Οπως έλεγαν, το ελαιοτριβείο είναι «να και δώμου». Δηλαδή δεν έχει ρίσκο για τον παραγωγό. Κάνει το λάδι του και το παίρνει πληρώνοντας τα δικαιώματα έκθλιψης που αφήνουν ένα καθαρό έσοδο στον συνεταιρισμό. Ετσι και έγινε.
Ιδρύθηκε ελαιοτριβείο παραγωγής αθέρμιγου ελαιόλαδου με την τεχνολογία Sinolea και προμηθευτή την τριτοβάθμια Συνεταιριστική του κλάδου, την «Ελαιουργική».
Η επένδυση εντάχθηκε στον αναπτυξιακό νόμο 1262/82 με την με αριθ. ΥΠΑ-ΠΔΣ/2984/21532 απόφαση που κοινοποιήθηκε στις 6-7-1988.
Η ΑΤΕ ενέκρινε μεσοπρόθεσμο δάνειο 37 εκατ. δρχ. (με αριθ. 446/13-04-1989), το οποίο κοινοποιήθηκε στον συνεταιρισμό από το υποκατάστημα Πύλου, μετά παρέλευση εξαμήνου!
Η επένδυση είχε ήδη πραγματοποιηθεί στη βάση ευέλικτης συμφωνίας με την Ελαιουργική ΣΥΝΠΕ. Αδειοδοτήθηκε, βγήκε άδεια διάθεσης λυμάτων, καλύφθηκε και με συμμετοχή των συνεταίρων η ίδια συμμετοχή 15%, πληρώθηκε στην ΑΤΕ το 0,2% για τη θεώρηση και τελικά υπογράφηκε με το υποκατάστημα Πύλου σύμβαση δανείου (13/1-11-1990).
Ωστόσο, το δάνειο ουδέποτε αποδόθηκε από τον νέο διευθυντή κ. Ροϊδάκη, τον οποίο όρισε η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη της Ν.Δ.!
Ταξικό μίσος; Η ΑΤΕ τα κατάσχεσε όλα, τα άφησε αφύλακτα, λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν!
Προ Μνημονίου το οικόπεδο μόνο του συνεταιρισμού πουλήθηκε για 670 χιλ. ευρώ! Σχεδιαζόμενο ξενοδοχείο 300 κλινών ναυάγησε λόγω μνημονίων και ούτε αυτό πραγματοποιήθηκε.
Σε θέση μπροστά από προστατευόμενο οικότοπο σε ζώνη Natura χάσκει ένα χάλασμα και ο χώρος είναι σκουπιδότοπος.
«Οπου κοιτάζω να κοιτάζεις, όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα…».
*Δρ Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθήνας
http://www.efsyn.gr/arthro/pos-hreokopisan-oi-synetairismoi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου