Το κρυφτό των Βενιζέλου-Κουβέλη και ο Κωδικός “Παπαδήμος Νο2″

“Ακόμα και οι πλέον αδύναμοι και ηττημένοι πολιτικοί ηγέτες δεν κρύφτηκαν ποτέ στο παρελθόν από τις ευθύνες τους”

Είναι όντως πρωτοφανές. Η χρήση του όρου δεν περιέχει καμιά υπερβολή. Δύο πρόεδροι κομμάτων, που συγκυβερνούν μάλιστα με τη ΝΔ, δεν προσήλθαν στη Βουλή και δεν ψήφισαν τίποτα σε ένα νομοσχέδιο που αφορά τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης- ξεπουλήματος κατά το γράφοντα- όλων των στρατηγικών τομέων της εθνικής οικονομίας και της δημόσιας περιουσίας. Ακόμα και οι πλέον αδύναμοι και ηττημένοι πολιτικοί ηγέτες δεν κρύφτηκαν ποτέ στο παρελθόν από τις ευθύνες τους με τόσο ταπεινωτική, γελοία και εξοργιστική μεθόδευση.

Πρόκειται για πράξη βαρυτάτης προσβολής προς τη δημοκρατία και τη Βουλή αλλά και ευτελισμού των ιδίων. Τίθεται το ζήτημα λοιπόν γιατί οι δύο πρόεδροι προχώρησαν στην εν λόγω ενέργεια, στην οποία τους ακολούθησαν και μερικοί ακόμα βουλευτές. Αντίστοιχη αν και λιγότερο ταπεινωτική είναι βεβαίως και η στάση εκείνων που κρύφτηκαν πίσω από το “παρών”.

Η μία εξήγηση ως προς τη στάση των δύο είναι για να στείλουν ένα μήνυμα στο Σαμαρά, σε μια διαδικασία πριν από αυτήν για το μνημόνιο ΙΙΙ. Μετά τη σχεδόν προβοκατόρικη εις βάρος τους εξαγγελία Σαμαρά περί τέλους των διαπραγματεύσεων, πιθανόν να θέλησαν να του διαμηνύσουν ότι τους χρειάζεται ακόμα για να κυβερνήσει.

Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι γνωρίζοντας πως υπάρχει κίνδυνος να μην περάσει το άρθρο για τις ιδιωτικοποιήσεις, οι ίδιοι και ορισμένοι ακόμα βουλευτές, με την αποχή τους μείωσαν τον αριθμό των ψηφισάντων και άρα την απαιτουμένη πλειοψηφία, ώστε να περάσει το εν λόγω άρθρο. Διασφάλισαν έτσι ότι το μείζον, η ιδιωτικοποίηση της δημοσίας περιουσίας θα περάσει παρά τις όποιες αντιδράσεις βουλευτών. Πιθανότατα οι δύο αυτές εξηγήσεις είναι αλληλοσυμπληρούμενες.

Θέλησαν να στείλουν ένα μήνυμα στο Σαμαρά αλλά όχι και να θέσουν σε κίνδυνο τα συμφέροντα του κατεστημένου που εξυπηρετούν. Όπως όμως συμβαίνει σχεδόν πάντα και μάλιστα σε περιπτώσεις ανεπαρκών ηγεσιών, οι κινήσεις που κάνεις δεν ξέρεις εκ των προτέρων πώς θα κλιμακωθούν. Η απουσία Κουβέλη και Βενιζέλου εκ των πραγμάτων αποδυναμώνει τη θέση τους. Ιδίως σε ό,τι αφορά το Βενιζέλο οδηγεί στην περαιτέρω ένταση της κρίσης μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε η αδυναμία, ειδικά εν μέσω κρίσης συνιστά “θανάσιμο αμάρτημα”. Η κίνηση των δύο προέδρων σε συνδυασμό με τη συμπεριφορά των βουλευτών των κομμάτων τους μετατρέπεται σε κρίση κυβερνητική.

Η κυβερνητική πλειοψηφία βγαίνει πολλαπλά τραυματισμένη.
Πρώτον, διότι δείχνει να μην έχει την απαιτούμενη συνοχή στη Βουλή και δεύτερον επειδή ειδικά το ΠΑΣΟΚ κλυδωνίζεται εσωτερικά, κατάσταση που δεν μπορεί παρά να έχει επιπτώσεις στο κυβερνητικό σχήμα. Απέναντι σε αυτήν την εξελισσόμενη κατάσταση οι συστημικοί σχεδιασμοί θα εξελιχθούν ως εξής: το πλέον πιθανό σενάριο είναι να επιτευχθεί η ψήφιση του μνημονίου την επόμενη εβδομάδα, με μικρές απώλειες. Μετά τη σημερινή εκτόνωση τα μέτρα θα ψηφιστούν και κατόπιν θα εισέλθουμε στην τελική φάση της απαξίωσης ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ, της ανατροπής Βενιζέλου και του σχεδιασμού για τη συγκρότηση της ενωμένης δεξιάς ή της αυταρχικής εκτροπής.

Το άλλο σενάριο είναι να ψηφιστούν τα μέτρα αλλά μέχρι τότε να έχει ξεκινήσει η διαδικασία ανατροπής Βενιζέλου. Η εξέλιξη αυτή θα επιφέρει αναστάτωση στον κυβερνητικό συνασπισμό και βραχυμεσοπρόθεσμα θα τον δοηγήσει στην πτώση του. Ωστόσο δε θα θέσει εν κινδύνω κατά πάσα πιθανότητα την ψήφιση του μνημονίου. Το τρίτο σενάριο είναι το κατεστημένο διά του Σαμαρά και των επιχειρηματικό- μιντιακών κύκλων να προχωρήσει σε έναν τολμηρό εκβιασμό.

Ο εκβιασμός περίπου θα δομηθεί ως εξής: η κρίση κλιμακώνεται και τα μέτρα δεν ψηφίζονται. Η κυβέρνηση πέφτει, ορίζεται μεταβατική κυβέρνηση κάποιας διάρκειας και η κοινωνικοοικονομική κρίση οξύνεται, με τη δόση να μη δίδεται και τον εκβιασμό από έξω να εντείνεται. Στη Χρυσή Αυγή το σύστημα δίνει ακόμα περισσότερο χώρο για την εγκληματική της δράση και εμφανίζει το Σαμαρά ως μόνη λύση. Ένα άλλο τμήμα του κατεστημένου ποντάρει σε ακύρωση της αριστεράς μέσα από μια σύντομη, κυβερνητική της παρένθεση. Πηγαίνουμε σε εκλογές, στις οποίες είτε κερδίζει η ενωμένη δεξιά, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνει πλειοψηφία αλλά δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση.

Αναγκάζεται να συγκυβερνήσει με δυνάμεις ελεγχόμενες από το σύστημα ή/ και να διακινδυνεύσει περατέρω επιδείνωση της πολιτικής κρίσης. Ο αυταρχισμός και η εκτροπή προβάλλονται ως πιθανές λύσεις. Κάθε ένα από τα τρία σενάρια έχει να κάνει με τη διαχείριση των ενδοσυστημικών συγκρούσεων, που προκαλούνται από δυνάμεις απαξιωμένες από το λαό. Βασίζεται δε- και αυτό είναι το σημαντικότερο- στην εξακολούθηση της απουσίας του λαϊκού παράγοντα από τις εξελίξεις. Αυτό είναι το κλειδί.

Αν ο λαϊκός παράγοντας είναι απών, ακόμα και σοβαρές κρίσεις του, το κατεστημένο θα τις διαχειρίζεται με τρόπο επωφελή για το ίδιο. Το ζητούμενο είναι τώρα, που οι εσωτερικές συγκρούσεις του κατεστημένου κλιμακώνονται ο λαός να μπει στο προσκήνιο ορηματικά και ώριμα, ώστε τις χαραμάδες που ανοίγουν να τις αξιοποιήσει προς όφελός του.

Από τον Θέμη Τζέμη

http://www.periodista.gr/