Η νομιμοποίηση του τόκου παράγει χρέη και τα χρέη παράγουν μεγαλύτερα χρέη. Ιδού ο μηχανισμός .
Λαέρτης ο Πύλιος
Ἓν μὲν οὖν εἶδος κτητικῆς κατὰ φύσιν τῆς οἰκονομικῆς μέρος ἐστίν, καθὸ δεῖ ἤτοι ὑπάρχειν ἢ ... Οὐ γὰρ εὐβάστακτον ἕκαστον τῶν κατὰ φύσιν ἀναγκαίων. ... ψεγομένης δικαίως [1258b] οὐ γὰρ κατὰ φύσιν ἀλλ' ἀπ' ἀλλήλων ἐστίνν, ...
Αριστοτέλης [1]
Εισαγωγή: Στην αρχαία Αθήνα η μάστιγα των υπερχρεώσεων από κερδοσκόπους (όχι Αθηναίους) τοκογλύφους προκάλεσε τόσο βαθιά πληγή στην κοινωνία και ιδιαίτερα στους έχοντες χαμηλά εισοδήματα που προκάλεσε την παρέμβαση του σοφού νομοθέτη Σόλωνα. Παρόλα αυτά οι Έλληνες ποτέ δεν ξεπέρασαν την αρνητική τους άποψη για τα κερδοσκοπικά δάνεια και ήταν ο Αριστοτέλης είπε ότι το χρήμα δεν αναπαράγεται από τη φύση όπως τα σιτηρά ή τα ζώα και έτσι είναι κόντρα στους νόμους της φύσης να τοκίζεται [2].
Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία με αναπτυγμένη εμπορική δραστηριότητα και σε ένα περιβάλλον που ενθαρρύνει τον πλουτισμό και το κυνήγι αυτού, ο τόκος είναι πλήρως νομιμοποιημένος και αποδεκτός.
Φανταστείτε ότι ο κόσμος αποτελείται από 4 μέρη. Έναν πολύ πλούσιο, 1 πλούσιο, 1 μέσο και 1 φτωχό. Κυκλοφορούν 100 νομισματικές μονάδες (ν.μ) που κατανέμονται ως εξής: 55 ο πάμπλουτος, 25 ο πλούσιος, 15 ο μέσος και 5 ο φτωχός, σύνολο 100. Ας υποθέσουμε ότι ο πλούσιος δανείζεται 10 ν.μ. για να επενδύσει από τον πάμπλουτο. Ο μέσος δανείζεται 5 ν.μ. για να καταναλώσει από τον πλούσιο. Ο φτωχός δανείζεται 2 ν.μ. από τον μέσο για να επιβιώσει. Σε όλους τους δανεισμούς υπάρχει ένα επιτόκιο 10%. Οπότε ο φτωχός πρέπει να αποπληρώσει 2,2 ν.μ., ο μέσος 5,5 ν.μ., ο πλούσιος 11. Σύνολο 18,7 ν.μ.. Η αποπληρωμή του δανείου παρουσιάζεται με ένα διάγραμμα βαθμίδων με βρόγχους ανάδρασης (του τόκου 10%) οι οποίοι σχηματίζουν την κλειστή Δανειακή αλυσίδα (Σχ1).
Σχ1. Δανειακή αλυσίδα
Ας υποθέσουμε ότι όλοι μπόρεσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια τους. Όμως ο τόκος έχει δημιουργήσει 18,7 ν.μ. αντί για 17 που δανείστηκαν εξαρχής. Με δεδομένο ότι υπήρχαν 100 ν.μ. στην αρχή αυτό είναι αδύνατο αφού θα έπρεπε να υπάρχουν 100 και 1,7 ν.μ. Οπότε; Είναι σίγουρο ότι κάποιος δεν θα μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο. Εναλλακτικά; Εισάγουμε κάποιον να ελέγχει το χρήμα (Σχ.2). Αυτός αποφασίζει να διαθέσει επιπλέον 1,7 ν.μ. Τώρα μπορεί να γίνει η αποπληρωμή. Αλλά πως έκοψε αυτό το1,7; Με τόκο. Που χρωστάει; Στον υπεύθυνο κοπής...
Είναι φανερό ότι η Δανειακή αλυσίδα φανερώνει το φαύλο κύκλο της υπερχρέωσης. Το κέρδος αυτής της υπερχρέωσης που προκύπτει από τους βρόγχους του κλειστού διαγράμματος το καρπώνεται αυτός που κόβει το χρήμα χωρίς κόστος……η Τράπεζα.
Παραστατικά μπορούμε να παρουσιάσουμε την τράπεζα που ελέγχει το χρήμα και δανείζει την διαφορά, αφού πρώτα κόψει το χρήμα που αντιστοιχεί σε 1,7 νμ
Σχ. 2 Εισαγωγή της Τράπεζας
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος από την δανειακή αλυσίδα δεν μπορεί να αποπληρώσει το χρέος του. Έστω ότι αυτός είναι ο φτωχός που δανείστηκε 2 ν.μ. από τον μέσο. Ο μέσος τώρα για να καλύψει το δικό του χρέος θα πρέπει να ξεπληρώσει τα δανεικά του έχοντας χάσει 2 ν.μ. Οπότε γίνεται φτωχότερος. Προφανώς όσο πιο ψηλά είναι η κλίμακα που θα παρουσιαστεί το πρόβλημα αποπληρωμής τόσο πιο μεγάλη θα είναι η ζημιά και οι προεκτάσεις της. Ποιος κερδίζει από όλο αυτό; Ο υπεύθυνος κοπής...
Θέλω να καταλήξω στο εξής. Ότι η ύπαρξη του τόκου εξαρχής καθορίζει το γεγονός ότι κάποιοι δεν θα τα καταφέρουν αφού τα λεφτά δεν φτάνουν για όλους ειδικά αν ανατοκιστούν. Αυτοί μέσω του δανεισμού γίνονται υπόδουλοι του τόκου. Σταδιακά όσο περισσότεροι έχουν πρόβλημα τόσο περισσότεροι υποδουλώνονται. Φτάσαμε στις μέρες μας ολόκληρα κράτη να είναι υπόδουλα στις κεντρικές τράπεζες. Αυτές είναι οι μεγάλες κερδισμένες. Είναι ο πρώτος δανειστής. Παίρνουν ένα χαρτί, το ομόλογο, που λέει με τι τόκο θα τυπώσουν το απαιτούμενο κάθε φορά χρήμα από το κράτος. Αν το κράτος φανεί συνεπές θα γίνουν πλουσιότερες κατά τον τόκο. Αν το κράτος φανεί ασυνεπές θα μεγαλώσει η εξάρτηση του κράτους από αυτές. Ο τόκος παράγει χρέη και τα χρέη παράγουν μεγαλύτερα χρέη. Σε αυτή την πορεία κάποιοι θα πτωχεύσουν, κάποιοι θα καταστραφούν, κάποια χρέη θα διαγραφούν με αντάλλαγμα την υποδούλωση, πολιτική, οικονομική, κάθε είδους. Είναι ένας αγώνας που κερδίζει εκείνος που θα μείνει τελευταίος [3].
Επίλογος: Οι έντιμοι οικονομολόγοι μιλούν για μια παγκόσμια κεντρική τράπεζα που στο μέλλον θα ελέγχει τα πάντα, μάλλον οι απόψεις τους δεν απέχουν πολύ από την αλήθεια...
Πηγές
[1] www.alfavita.gr/.../art15_10_08_1914.ph... Θεοδώρου. Ο Αριστοτέλης ασχολείται με ένα δεύτερο τρόπο προσπορισμού αγαθών μέσω της διακίνησης χρήματος (χρηματιστική), που είναι με άλλα λόγια η τέχνη του πλουτισμού. Υποσύνολα της χρηματιστικής αποτελούν η «μεταβλητική», δηλαδή το εμπόριο και ή «οβολοστατική», δηλαδή η τοκογλυφία.Σκιαγραφεί έτσι ο φιλόσοφος με εξαιρετική μαεστρία την εικόνα της μετάβασης της κοινωνίας από τη φυσική στην εμπορευματική οικονομία. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ο Αριστοτέλης θεωρούσε τόσο το κέρδος που προερχόταν από το εμπόριο (ου γαρ κατά φύσιν αλλ’απ’αλλήλων εστίν), όσο και τον τόκο (νόμισμα εκ νομίσματος) σαν πράγματα αφύσικα και ως εκ τούτου κατακριτέα. Χαρακτηριστικά είναι τα σχετικά περί τούτων αποφθέγματα του. «Της δε μεταβλητικής ψεγομένης δικαίως» και το «ευλογότατα μισείται η οβολοστατική».
[2] www. sofokleous10 (Βέβαια, δε μπορούμε να γνωρίζουμε ποια θα ήταν η άποψη του Αριστοτέλη αν μάθαινε για το κλασματικό τραπεζικό σύστημα που επιτρέπει την αναπαραγωγή του χρήματος και μάλιστα πολύ πιο εύκολα από τα σιτηρά ή τα ζώα). Γι’ αυτό το λόγο πολέμησαν την τοκογλυφία και προσπάθησαν να την καταργήσουν οριστικά χωρίς, ωστόσο, να το πετύχουν, τουλάχιστον όχι για πολύ.
ο οποίος έλαβε νομικά μέτρα τέτοια που οδήγησαν τα επιτόκια σε θεαματική πτώση, φέρνοντας τα στα επίπεδα του 10-12%.
[3] alithinapsemata.wordpress.com Ο εντιμότερος κλέφτης