«Σκύβω και προσκυνώ το λείψανό σου Ελλάδα» του π.Δημητρίου Θεοφίλου

«Σκύβω και προσκυνώ το λείψανό σου Ελλάδα» του π.Δημητρίου Θεοφίλου, για το Amen.gr 25 Σεπτεμβρίου 2013,                                                                                                                             Ανάμεσα σε πολλά συνθήματα, τούτων των δύσκολων ωρών που κυλάνε αργά και βασανιστικά, ξεχωρίζει αυτή η σοκαριστική…. αμφίσημη πρόταση.Μια φράση που εκφράζει σεβασμό και πόνο συνάμα, αλλά στο βάθος απελπισία. Η πατρίδα μας στέκει ακινητοποιημένη «νεκρή» ανάμεσα σε όλους εμάς που άλληλο-πετροβολούμαστε, βριζόμαστε και εκχυδαΐζουμε τη ζωή που μας απέμεινε, χάνοντας την τελευταία ρανίδα αξιοπρέπειας και φιλότιμου, που μας είχαν απομείνει ζωντανά και αυτό αποδίδεται με μια φράση: «Σκύβω και προσκυνώ το λείψανό σου Ελλάδα».Ας πάψουμε επιτέλους να ασχημονούμε, αφού αυτό θα σήμαινε πλέον περιύβριση νεκρού.Ας σκύψουμε λίγο με επίγνωση και σεμνότητα το κεφάλι αναλαμβάνοντας προσωπικές ευθύνες και όχι καταγγέλλοντας απρόσωπες συλλογικές συμπεριφορές.Τι βλέπουμε όμως γύρω τούτη την «πικρή ώρα», όπου και αν στρέψουμε τη ματιά μας;·Βλέπουμε αναίδεια, φιλονικία και φιλαυτία.·Βλέπουμε άνδρες, οι οποίοι από σύμβολα ηρωικής δύναμης και ψύχραιμης σταθερότητας, έχουν μετατραπεί σε μια απρόσωπη μάζα από ανθρωπάκια, ιδιωτικών επιδιώξεων και συλλογικών αντεκδικήσεων.·Βλέπουμε γυναίκες, που έχουν χάσει την ωραιότητα, της αυθεντικότητάς τους, και η «μήτρα» τους που τις καταξίωνε ως πηγή ζωής, μητρότητας και ομορφιάς τούτου του «παράξενου» κόσμου, να έχει μετατραπεί σε «μήτρα» μίσους, εκδίκησης και παράνοιας.·Βλέπουμε παιδιά και νέους, να λιθοβολούν το χθες και το σήμερα συσσωρεύοντας «λόφους» από πέτρες, ως συλλογική κληρονομιά του μέλλοντος τους.·Βλέπουμε γέροντες άσοφους και πανούργους, να παλεύουν να διασώσουν την καλοπέρασή τους και τα όποια κεκτημένα τους, επάνω στα αποκαΐδια και στους σωρούς ερειπίων των οραμάτων και των ψυχών του μέλλοντος.·Βλέπουμε μια Παιδεία υπό κατάληψη και μια Ζωή υπό εγκατάλειψη.·Βλέπουμε το πέπλο του μισεμού (ξενιτιάς), να έχει «τυλίξει» πάλι τις ζωές μας.·Βλέπουμε την απελπισία, τον φόβο και το αδιέξοδο να είναι φωλιασμένα στις ψυχές των ανθρώπων και να έχουν σημαδέψει τα πρόσωπά τους με χρώματα «φρικτά».Στο νεκρικό κρεβάτι λοιπόν βρίσκεται ά-πνοη, η κοινή μας μήτρα, η μάνα μας η Ελλάδα, δαφνο-στεφανωμένη αλλά ρακένδυτη και κάπου εκεί κοντά παιανίζει χαμηλόφωνα το εμβατήριο της Σμύρνης. Ενώ εμείς τα παιδιά της με «λερωμένα» πρόσωπα και «αφρισμένες» ψυχές, συνεχίζουμε εξακολουθητικά και αμετανόητα, να αλληλοκατηγορούμαστε για το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο για τον θάνατό της και κάποιοι λίγοι να στέκονται δίπλα στο δαφνο-στεφανωμένο προσκεφάλι, σαν «σκιές» προερχόμενες από έναν άλλο παράταιρο, αλλόκοτο και διαφορετικό κόσμο, οι οποίοι κλαίνε με ένα βουβό κλάμα σαν μοιρολόι ηπειρώτικο, με στεναγμό και πλάνταγμα υπόκωφο, αν πας πιο κοντά μπορεί και να διακρίνεις, τον Σοφοκλή, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Αλέξανδρο τον μέγα, τον Ιωάννη Βατάτζη, τους Κομνηνούς, τον Παλαιολόγο Κωνσταντίνο τον ύστερο, τον Καραϊσκάκη, τον Ανδρούτσο, την Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα, την Μαυρογένους Μαντώ, τον Διάκο Αθανάσιο, τον Μελά Παύλο, τον Κλάρα Θανάση, τον Παναγούλη Αλέκο, τον ανώνυμο αγωνιστή(-στρια) – ήρωα(-ιδα), με άλλους πολλούς που θρηνούν άηχα, με τον θρήνο τους να καλύπτεται από τις φωνές, τις βλαστήμιες και τις απειλές, που «πετάμε» εμείς οι τωρινοί και ολίγιστοι, ο ένας στον άλλο, ως λίθους αναθέματος.Ας προσκυνήσουμε τα πάθη σου Ελλάδα μαςΑς σεβαστούμε τους αγώνες και τις αγωνίες σουΑς σου φερθούμε όπως σου αξίζει, έστω και στο νεκροκρέβατοΑς αναλάβουμε τις όποιες ευθύνες ανήκουν στο καθένα χωριστά και σε όλους μαζί, για αυτό τον ανοίκειο και άδικο θάνατό σου.Ας ομονοήσουμε και ας μονιάσουμε έστω και τώρα, πάνω από το τάφο σου, ελπίζοντας στην ανάστασή σου. -