ΕΠΙΚΑΙΡΑ πολιτικά 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΘ 

Πέρα από τις διαπιστώσεις υπάρχουν και αλήθειες για τις οποίες  

δεν μιλάμε, για έναν νέο προσανατολισμό της οικονομίας! 

 

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΟΥΚΟΒΙΣΤΑ 

 

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ κουβέντες του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, στην ομιλία του στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ήταν ότι οι πολιτικοί ανέβαιναν στην συμπρωτεύουσα και έδιναν υποσχέσεις διανομής ενός πλούτου που δεν παρήγαμε, ενώ η αντιπολίτευση πίεζε για μεγαλύτερες παροχές και αυτό ήταν η αιτία της οικονομικής καταστροφής μας.  

Αυτό όμως δεν είναι η αιτία της καταστροφής, είναι το αποτέλεσμα. Οι αιτίες είναι βαθύτερες και φέρουν ακεραία την ευθύνη όλοι όσοι κυβέρνησαν αυτή την χώρα, από την μεταπολίτευση και μετά, αλλά και νωρίτερα. Οφείλεται κυρίως στην έλλειψη καθαρού και ρεαλιστικού οράματος των πολιτικών για το μέλλον της χώρας, μηδέ των «επιβατών της εξουσίας» της επτάχρονης δικτατορίας. Απλά, έκαναν μια πιο χρηστή διαχείριση, χωρίς καν μία τομή που θα βελτίωνε την ζωή των πολιτών, πέρα από κατάργηση της (έστω και ανάπηρης) δημοκρατίας.  

Από την άλλη, οι πολιτικοί διαποτισμένοι από την σουλτανική νοοτροπία ότι το κράτος τους ανήκει, κυβέρνησαν με γνώμονα το ατομικό συμφέρον τους, που δεν ήταν άλλο από τον πλουτισμό και διατήρηση της εξουσίας. Οι δρόμοι σε αυτό ήταν τρεις, παροχές στον λαό να μην φωνάζει, διορισμοί ημετέρων και έργα βιτρίνας με υπερβάσεις, για την δημιουργία ημετέρου ισχυρού λόμπι εργολάβων και για άλλες πιο σκοτεινές επιδιώξεις. Δεν χρειάζεται το τελευταίο βαθύτερη ανάλυση, παρά να αναλογιστούμε τι ακολούθησε την κατάργηση της ΜΟΜΑ, από την σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου! 

ΕΠΙΛΟΓΗ  

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ 

Από την εδραίωση της κομμουνιστικής επανάστασης, το 1920, ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο μεγάλα στρατόπεδα. Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, ο κόσμος χωρίστηκε και γεωγραφικά σε δύο στρατόπεδα. Η επιλογή σε ποιο στρατόπεδο θα ανήκει η χώρα μας έγινε μετά από έναν εθνοκτόνο εμφύλιο πόλεμο. Από τότε η χώρα μας εντάχθηκε στο δυτικό στρατόπεδο και αυτό ήταν μία μη αναστρέψιμη επιλογή. Από τότε η Ελλάδα ανήκει σταθερά στο δυτικό στρατόπεδο. Πρόθυμα ενταχθήκαμε στο ΝΑΤΟ.  

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα δεν διεκδικήσαμε και δεν θέλησαν οι κυβερνήσεις Κέντρου και Δεξιάς να διεκδικήσουν. Αντίθετα, θέλοντας να εξασφαλίσουν την εξουσία έτρεχαν πέρα από τον Ατλαντικό για να καταθέσουν την υπακοή τους στα κελεύσματά τους! Χρησιμοποίησαν τα εκατομμύρια του «Σχεδίου Μάρσαλ» για να δημιουργήσουν τον δικό τους πολιτικό στρατό. Αγανάκτησε μέχρι και ο επικεφαλής του ελέγχου για το «Σχέδιο Μάρσαλ» Αμερικανός αξιωματούχος και χαστούκισε δημόσια, σε δεξίωση, τον κεντρώο υπουργό Συντονισμού Στέφανο Στεφανόπουλο.  

Μετά την μεταπολίτευση μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ, ψηφίσαμε την Συνθήκη του Μαάστριχτ, μπήκαμε στην ΟΝΕ και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, που άνοιγε τα οικονομικά σύνορα στις εισαγωγές. Σε όλα αυτά μπήκαμε γυμνοί και κατασπαταλήσαμε του κόσμου τα τρισεκατομμύρια των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων και των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, χωρίς πολιτικό προσανατολισμό, με αποτέλεσμα να βρεθούμε από πάνω και με ένα δυσβάστακτο δημόσιο χρέος, που η αλόγιστη διαχείριση των κυβερνήσεων της τελευταίας 15ετίας, εκτόξευσε σε πρωτοφανές ύψος που καθιστά αδύνατη την εξόφλησή του. 

Είναι σωστή η παρατήρηση του Αντώνη Σαμαρά ότι μερίδιο ευθύνης έχει και η αντιπολίτευση που πάντοτε πρόβαλε μαξιμαλιστικές απαιτήσεις. Δεν είναι μόνον η αντιπολίτευση των δεξιών κομμάτων, αλλά και των αριστερών. Η μόνη αξιόλογη πρόταση από την αντιπολίτευση που έχει ακουστεί, ήταν της προδικτατορικής ΕΔΑ για την αγροτική σύνταξη, την οποία υιοθέτησαν και τα αστικά κόμματα, από το φόβο ότι η ΕΔΑ από Αξιωματική Αντιπολίτευση θα γινόταν κυβέρνηση. Έτσι θεσμοθετήθηκαν οι αγροτικές συντάξεις. Μόνον που σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να εγκύψει και να μελετήσει την πολιτική της ΕΔΑ, επέλεξε να μετατραπεί σε ένα αστικό κόμμα για να διαχειριστεί και αυτό την οικονομία, κατά τον παλαιό και επικίνδυνο τρόπο των υποσχέσεων και των παροχών. Τάζει καταργήσεις μνημονίων, επαναφορά μισθών και επαναπροσλήψεις. Υπόσχεται δηλαδή μια νέα πορεία προς το χειρότερο χθες ολοταχώς!!!  

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ  

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ Η ΚΡΙΣΗ 

Στην ομιλία του ο πρωθυπουργός είπε ότι για πρώτη φορά η χώρα μας θα παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα και το 70% του πλεονάσματος θα δοθεί για αποκατάσταση των αδικιών, σε ένστολους και μικροσυνταξιούχους. Ενώ ο υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας με τον υπουργό Υγείας με φανφάρες ανάγγειλαν ότι θα δοθούν 200.000 κάρτες υγείας για ιατρικές εξετάσεις και φάρμακα. Ή αναγγέλλεται η καταβολή του επιδόματος θέρμανσης. Χαιρετίσματα στην εξουσία! Κατ’ αρχήν υπάρχουν προϋποθέσεις και κριτήρια που περιορίζουν την βάση των πολιτών δικαιούχων των παροχών.  

Κατ’ αρχήν οι άνεργοι έφθασαν το 1.400.000 χιλιάδες. Από αυτούς επιδοτούμενοι από τον ΟΑΕΔ είναι περίπου οι 300.000 και οι μόνοι που έχουν ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Το υπόλοιπο εκατομμύριο βρίσκεται στο έλεος του Θεού! Μαζί, πρέπει να συνυπολογιστούν και οι χιλιάδες επιχειρηματίες και οι οικογένειές τους, οι οποίοι χρωστούν ασφαλιστικές εισφορές, όπως και δικηγόροι και πολιτικοί μηχανικοί και τόσοι άλλοι, και στους οποίους έχει διακοπεί η ασφαλιστική περίθαλψη. Πιθανώς, πολλοί από αυτούς που θα ευεργετηθούν από τις εξαγγελίες να συγκινηθούν και να ψηφίσουν τις παρατάξεις που συναποτελούν την κυβέρνηση. Και λοιπόν;… 

Έτσι φθάνουμε στα οράματα που επισημάναμε. Κάθε Έλληνας από την ημέρα που γεννιέται και μέχρι να πεθάνει πληρώνει σε έμμεσους φόρους, για τους φτωχούς πιο επαχθείς, δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό το ληστρικό κράτος, που ξέρει μόνον να εισπράττει, όφειλε να έχει δώσει στον κάθε Έλληνα μια κάρτα υγείας για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μία εθνική αξιοπρεπή σύνταξη. Όφειλε να καθοδηγήσει τους εργαζόμενους να δημιουργήσουν το δικό τους ταμείο, που οι ίδιοι θα διαχειρίζονται και δεν θα αποτελούσε φυτώριο κυβερνητικών διορισμών, για να μπορούν ανταποδοτικά να βελτιώνουν την σύνταξή τους.  

Ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από την αντιπολίτευση έχει ακουστεί ποτέ τέτοια πρόταση. Κανείς δεν έχει μιλήσει για ένα τέτοιο στόχο και δεν έχει ζητήσει από τους πολίτες να «βάλουν πλάτη» για κάτι τέτοιο στο μέλλον, αφού οι σημερινές συγκυρίες δεν το επιτρέπουν. Καλό να αυξάνουμε τους φόρους για να ξεχρεώσουμε τους δανειστές μας, ας βάζαμε μια πεντάρα παραπάνω για να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη όλοι οι Έλληνες, χωρίς περιορισμούς και προϋποθέσεις! Όμως αυτό συνεπάγεται πολίτες που θα βάζουν το κοινό συμφέρον πάνω από το ατομικό και μια εκπαίδευση που θα διαμορφώνει πολίτες και όχι υπηκόους.  

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ 

Από το 1830, με ευθύνη σύμπασας της πολιτείας, η εκπαίδευση δεν διαμορφώνει πολίτες, αλλά υπηκόους. Πολίτης σημαίνει κρίση και έμβλημα αυτό που είχε πεί ο αείμνηστος, για τον λόγο του αυτό, Τζον Κέννεντι «μη κοιτάς τι μπορεί να κάνει η Αμερική  για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για την Αμερική». Εδώ, και το αναιμικό, είναι η αλήθεια, μάθημα Αγωγής του Πολίτη το καταργήσανε. Δεν πρέπει να μαθαίνουμε τα καθήκοντα των πολιτών αλλά και τις υποχρεώσεις του κράτους προς τους πολίτες. Καμιά αντίρρηση ότι το μάθημα διδασκόταν στρεβλά. Είναι, όμως, τελείως διαφορετικό να ζητεί την βελτίωσή του και άλλο να ζητείς την κατάργησή του, που έχει χειρότερα αποτελέσματα. Χάσαμε τον μπούσουλα… 

Αν υπήρχαν διαμορφωμένοι πολίτες, το ΠΑΣΟΚ δεν θα έβλεπε δεύτερη τετραετία, αν αληθεύει η αποδιδόμενη στον Ανδρέα Παπανδρέου φράση «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια (δραχμές τότε)». Δεν έχει σημασία για ποια πράξη. Η ουσία είναι ότι ένας πολίτης θα απαιτούσε χρηστή διαχείριση και δεν θα ανεχόταν διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Έτσι, δεν θα φθάναμε στην δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου, ούτε στο ένα εκατομμύριο μάρκα του Τσουκάτου, που ακόμα δεν έχει κληθεί για ανάκριση, ούτε θα ήταν διάχυτη η αντίληψη ότι οι πολιτικοί κλέβουν, αντίληψη που οι ίδιοι καλλιέργησαν με τις αλληλοκατηγορίες. Κατά τα άλλα, οι σεβαστοί δικαστές μας κατήλθαν σε απεργία διαρκείας για τις περικοπές των μισθών και ζητούσαν αναδρομικά από ένα καταστρεμμένο οικονομικά κράτος. Αν υπήρχαν διαμορφωμένοι πολίτες, το κράτος δεν θα τολμούσε να βγει να ζητεί δανεικά με ομόλογα και μετά να τα κουρεύει σε ιδιώτες και ασφαλιστικά ταμεία και δεν θα είχε διορίσει διευθυντές που θα «τζόγαραν» για κέρδη σε δομημένα ομόλογα! Αλήθεια τι απέγινε αυτό το σκάνδαλο διασπάθισης των αποθεματικών πολλών Ασφαλιστικών Ταμείων; 

Όπως γράφαμε και στο σημείωμα της περασμένης Δευτέρας για την εκπαίδευση, πρόσβαση στην Ανωτάτη Εκπαίδευση θα έχουν μόνο όσοι διαθέτουν χρήματα, ενώ δεν υπάρχει καμιά βελτίωση στην παρεχόμενη ποιότητα σπουδών. Αντίθετα, προσανατολίζεται σε μια ακόμα μεγαλύτερη εξειδίκευση, σε βάρος της γενικής εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα, λόγω και της οικονομικής κρίσης, τα πανεπιστήμια να βγάζουν χαμηλοαμοιβόμενους πτυχιούχους και ανέργους. Ποιος συνειδητοποιημένος πολίτης θα δεχόταν τις οπισθοδρομικές μεταρρυθμίσεις που μέχρι σήμερα έχουν θεσπιστεί; Δεν θα τους χάλαγε, όμως, η συνταγή του φθηνού εργατικού επιστημονικού κρέατος. Και το χειρότερο, κράτος και εκπαιδευτικοί αντιπαλεύουν για τα συμφέροντά τους με όμηρους τους μαθητές, που υποτίθεται ότι έπρεπε να υπηρετούν. 

ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ 

Η δαιμονοποίηση των μνημονίων είναι η μισή αλήθεια. Όλοι μιλούν για την αποτυχία του πρώτου μνημονίου, που έφερε το χειρότερο δεύτερο. Είναι η μισή αλήθεια ή το μεγάλο ψέμα. Κατ’ αρχήν το πρώτο μνημόνιο συντάχθηκε με βάση τα στοιχεία που εμείς δώσαμε για την οικονομία μας. Κατά δεύτερον μπήκαν κάποιοι όροι και δόθηκαν κατευθύνσεις που εμείς δεν ακολουθήσαμε. Ας θυμηθούμε την περίφημη εφεδρεία του Δημήτρη Ρέππα, που εσχάτως ζήτησε την συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να μη χαθούν οι όμορφες ημέρες του… μπάχαλου! Η κατεύθυνση της τρόικα ήταν περιστολή των κρατικών δαπανών, περιορισμούς στο υπερτροφικό κράτος. Για να μη θιγεί ο κομματικός στρατός επελέγη η οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων, ενώ δεν προστατεύτηκε ο ιδιωτικός τομέας. 

Όμως τα μνημόνια δεν απαιτούν μόνον οικονομικά μέτρα. Τα τρία τέταρτα των μνημονίων αναφέρονται σε διαρθρωτικές αλλαγές, που εν πολλοίς καταργούν το πελατειακό κράτος. Όμως η κριτική εξαντλείται στα οικονομικά μέτρα, λες και η ανάκαμψη της χώρας εξαρτάται μόνον από την οικονομία και όχι από τον εκσυγχρονισμό του κράτους, που από την σύστασή του το δημιουργήσαμε κακέκτυπο της ευρωπαϊκής αστικής δημοκρατίας. Είναι, αναμφίβολα, δεινό οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις να γίνονται μέσα σε οικονομική κρίση. Κανείς όμως δεν έχει μιλήσει για την πολιτική κρίση που σοβούσε από δεκαετίες και μαθηματικά οδηγούσε στον πάτο. Μη θιγούν τα κεκτημένα και χάσουμε ψήφους. Η πικρή αλήθεια είναι ότι χρεοκοπήσαμε πρώτα πολιτικά και ηθικά και ακολούθησε η οικονομική κατάρρευση! 

Υπήρχε δεύτερη επιλογή το 2010, η άρνηση υπογραφής μνημονίου και η έξοδος από το ευρώ. Τότε, η υποτίμηση θα γινόταν στο νόμισμα και όχι εσωτερική. Εντός της ζώνης του ευρώ και χωρίς μνημόνιο, δηλαδή χωρίς δανεικά, η εσωτερική υποτίμηση θα ήταν τρισχειρότερη. Σήμερα δεν θα είχαμε μισθούς και συντάξεις ούτε την στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εκπαίδευση. Άλλωστε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται ένα νέο μνημόνιο.  

Συνεχώς, ο Αλέξης Τσίπρας και τα στελέχη της Κουμουνδούρου διατείνονται ότι θα καταγγείλουν το μνημόνια, θα ζητήσουν κούρεμα 50% του υπολοίπου χρέους και θα κάνουν νέα συμφωνία με τους δανειστές με ηπιότερους όρους. Κάθε συμφωνία με δανειστές συνεπάγεται μνημόνιο. Άρα, τους όρους θα τους καθορίσουν οι δανειστές από την θέση του ισχυροτέρου. Όσο για το κούρεμα του χρέους, αυτό βρίσκεται στην διακριτική θέληση των δανειστών. Τα ομόλογα που βεβαιώνουν το χρέος, σήμερα, βρίσκονται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και είναι αγορασμένα από κράτη των εταίρων μας. Ποια ξένη κυβέρνηση και ποιοι στην ΕΕ θα υπογράψουν την πολιτική καταδίκη τους για να χαριστούν τα λεφτά στην Ελλάδα; Αν όμως προχωρήσουμε σε μονομερή ενέργεια, τότε μας… πήρε και μας σήκωσε, αν δεν είμαστε έτοιμοι να αποχωρήσουμε από την ζώνη του ευρώ. Να πάψει πια το γελοίο σύνθημα και εντός ευρώ και χωρίς μνημόνιο! 

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΣ 

Η δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, ασφαλώς, μας οδηγεί στην έξοδο από την κρίση και δεν πρόκειται για λογιστικά τεχνάσματα, που ισχυρίζεται η μεταπολίτευση. Όμως, από την έξοδο από την κρίση μέχρι την ανάπτυξη η απόσταση είναι μεγάλη. Ανάπτυξη και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου δεν γίνεται με 1,5 εκατ. ανέργους. Όσο και να περιέχει αντιπολιτευτική υπερβολή η εκτίμηση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ ότι η ανεργία θα πέσει κάτω από 10% σε δεκαετίες, δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια. Η αποκλιμάκωση της ανεργίας θα είναι μακροχρόνια και επώδυνη.  

Η ανάπτυξη, στηριγμένη σε ιδιωτικοποιήσεις και επενδύσεις, συνεπάγεται ακόμη πιο ισχυρή κοινωνική πολιτική για να υπάρξει βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού. Έτσι και αλλιώς, οι χαμηλοί μισθοί που έχουν θεσπιστεί, δεν παρέχουν καμιά οικονομική δυνατότητα να ζήσουν οι Έλληνες χωρίς κοινωνικές παροχές σε υγεία και εκπαίδευση. Κανένας επιχειρηματίας, που θα ωφεληθεί από την ανάπτυξη δεν πρόκειται να δώσει μεγάλες αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα. Εκτός από τα λιγοστά στελέχη των επιχειρήσεων, στους υπολοίπους εργαζόμενους, το πολύ- πολύ, να βάλει ο επιχειρηματίας στο κοκαλάκι των αμοιβών και… μια διάφανη πέτσα κρέατος! 

Από τις επόμενες ομιλίες- διαγγέλματα του Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου θα πρέπει να ακούσουμε ότι μέρος του πλεονάσματος, αλλά και της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων (εάν αυτοί υπάρχουν και είναι εκμεταλλεύσιμοι) να συγκεντρωθούν και να διοχετευτούν σε ένα ταμείο που θα επιτρέψει να έχουν όλοι οι Έλληνες δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, δωρεάν εκπαίδευση και ενιαία εθνική σύνταξη ή ένα ελάχιστο εθνικά εγγυημένο εισόδημα που κατά καιρούς θυμούνται οι πολιτικοί. Χρειάζονται χρόνια για να φθάσουμε σε αυτό το σημείο. Εμείς δεν θα το δούμε. Ας ζήσουν, τουλάχιστον, τα παιδιά μας σε καλύτερες συνθήκες. 

Ας βρεθεί, επιτέλους, ένας υπουργός Παιδείας, που πέρα από την εκπαίδευση, θα ασχοληθεί και με την γενικότερη παιδεία του λαού. Είναι κρίμα ένας λαός κληρονόμος ενός πολιτισμού με έμβλημα το αίσθημα της ελευθερίας και της δημοκρατίας να έχει συμπεριφορά υπηκόου! Πρέπει πρώτα, πρώτοι οι πολιτικοί, να πείσουν ότι στοχεύουν στο κοινό συμφέρον και μετά να απαιτούν από τους πολίτες να έχουν φορολογική συνείδηση ή συνείδηση προσφοράς στην πατρίδα! Η βάση υπάρχει στην εθνική συνείδηση, που μας ενώνει απέναντι στον εξωτερικό εχθρό, σε πείσμα της παγκοσμιοποίησης. Το βήμα προς τα εμπρός λείπει και ήρθε ο καιρός να το κάνει με σοβαρότητα και σιγουριά η Ελλάδα. Αλλιώς νέα δεινά περιμένουν στη γωνία τις νέες γενιές. 

 

ΘΑΝ. ΚΟΥΚΟΒΙΣΤΑΣ