"Νίκων ὁ Μετανοεῖτε" περί δημοσίων υπαλλήλων
Τό κομματικό ἤ δικομματικό ἤ ἤδη τρικομματικό κράτος, ἔχει στηθῆ συνεπικουρούσης τῆς νομολογίας τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, πού δέν ἐξελίχθηκε. Ἔμεινε στήν ἰδέα ὅτι ἡ ἄμεση ἐκτέλεση κάθε μεταθέσεως, ὑπαγορεύεται ἐξ ὁρισμοῦ ἀπό λόγους δημοσίου συμφέροντος (" ὁμαλή λειτουργία τῆς ὐπηρεσίας") καί ἔτσι κάθε μετάθεση ἤ ἀπόσπαση ὁσοδήποτε ἄδικη καί ἀναξιοκρατική δέν ἐλέγχεται ἐπειγόντως - οὐσιαστικῶς μέν, κατά πιθανολόγηση δέ, μέ ἐξαίρεση μόνο τίς διαβαθμισμένες ἐντολές μεταθέσεως- ὅπως θά ἦταν τό φυσικό γιά ἕνα κράτος δικαίου.
Ἡ πατρίδα μας, ὅμως, καί ἐδῶ εἶναι ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος, τελεῖ ἐπί δύο σχεδόν αἰῶνες ὑπό καθεστώς ἤπιας ἀποικιοκρατίας, ἀκριβῶς διά μέσου τῆς δημοσιοϋπαλληλίας τῶν κομματικῶν παραγόντων καί ἤδη "νομενκλατούρων". Μέ τήν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια, γεννήθηκε ἕνα τέρας, ὅλοι οἱ ὀσφυοκάμπτες καί προσκυνημένοι στούς τούρκους, ἔγιναν "κυβερνητικοί". Μέ χρήματα ἀπό πλιάτσικο κατά τήν διάρκεια τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ἐνῶ οἱ φιλότιμοι πολεμοῦσαν ἀνιδιοτελῶς, βρέθηκαν μέ ὅλη τήν μικρόνοιά τους πέριξ τῶν ὑπουργείων καί τῶν βουλευτῶν, στελέχωσαν τό Ἑλληνικό Δημόσιο, καί... ἀναπαρήγοντο! Ἔφτιαξαν τό δοβλέτι τους, στήν ὑπηρεσία τοῦ κάθε ἀφεντικοῦ, ξένου καί ἐντοπίου. Εἶδαν μέ ἄκρα καχυποψία τήν προσπάθεια ἀπελευθερώσεως τῶν ὑπολοίπων Ἑλλήνων κατά τήν περίοδο 1912-1922. Δέν ἀγάπησαν τούς πρόσφυγες συμπατριῶτες τους. Ἥ τούς χρησιμοποίησαν ὡς ψηφοφόρους τους, γιά ἐσωτερικές ἀνακατατάξεις : Βασιλικοί έναντίον βενιζελικῶν καί τἀνάπαλιν. Διοχέτευσαν τό κομματικό δηλητήριό τους, τήν ἀπόλυτη προσωπική ἰδιοτέλεια, στόν ὑπόλοιπο λαό. Ὄνειρό τους μία μικρά πλήν τιμία καί ἐξαρτημένη πλήρως Ἑλλάς.
Ἐξαρτημένη. Στήν ἀρχή, μεταξύ Γερμανίας καί Βρετανίας. Λίγο άργότερα, μεταξύ κουμουνιστικῆς Μόσχας καί Βρετανικῆς αὐτοκρατορίας. Ὕστερα μεταξύ Μόσχας καί Η.Π.Α.-'Αγγλίας. Ἡ προσπάθεια γιά ἕνα πραγματικό τρίτο ἐθνικό δρόμο, τήν Εὐρώπη, ματαιώθηκε στίς μέρες μας, πού ἡ Εὐρώπη κατέστη, πλήρως, ὑποχείριο τῶν λεγομένων ἀγορῶν. Καί ἔτσι, τό στήριγμα τῶν κομματικῶν κυβερνήσεων, ἡ δοβλετική δημσιοϋπαλληλία, κατέστη βαρίδι. Ὄχι γιά τούς ἐδῶ κομματικούς, ἀλλά γιά τούς ἀπ' ἔξω ἀποικιοκράτες.
Οἱ τελευταῖοι, δέν χρειάζονται καθόλου μία σχετικά ἀνεξάρτητη καί ἀξιοκρατική δημόσια ὑπαλληλία τοῦ κράτους μας. Τό κριτήριο αὐτῶν περί τοῦ τοῦ πλεονάσματος σέ δημοσίους ὑπαλλήλους δέν εἶναι αὐτό τῆς καλλίτερης Δημοσίας Διοικήσεως. Εἶναι αὐτό τῆς ἐπιτελέσεως μόνο ἐκτελεστικῶν ἁρμοδιοτήτων, ὄχι μελετητικῶν καί ἀποφασιστικῶν, ὄχι κοινωνικῶς καί ἐθνικῶς ἐπωφελῶν. Ἀπόδειξη; ἡ ἐπιμονή τῆς τρόϊκας γιά τήν μή χρήση τῶν πλεοναζόντων καθηγητῶν γαλλικῶν καί γερμανικῶν στα δημοτικά σχολία, ὅπου, λόγω καί τῆς μή προσλήψεως δασκάλων, θά ὑπάρξη σέ πολλές περιπτώσεις διάλυση τῆς πρωτοβάθμιας ἐκπαιδεύσεως.
Ἐξ ἄλλου, ἐνῶ ἄλλες χῶρες εἶχαν καί ἔχουν ἀποικίες (πολιτικο-οἰκονομικές), καί αὐτό ἐπιτρέπει τήν πολυτέλεια τῆς καλοπέρασης σέ μία μερίδα τοῦ λαοῦ τους καί ἀνεκτό σχετικά ἐπίπεδο ζωῆς γιά τούς ὑπολοίπους, στήν Ἑλλάδα οἱ ἀποικιοκράτες τῆς ἀλλοδαπῆς εὑρίσκονταν καί δυστυχῶς εὑρίσκονταιι σέ ἀγαστή συνεργασία μέ μία ἐντόπια πολιτική καί οἰκονομική ἐλίτ. Πατρίδα τῆς ἐλίτ ἤ καί "ἀλήτ" αὐτῆς, δέν εἶναι ἡ Ἑλλάδα τόσο, ὅσο εἶναι κάποια χώρα τῆς δυτικῆς Εὐρώπης καί οἱ Η.Π.Α. Τό φαινόμενο αὐτό ὑπάρχει καί σέ ὅλες τίς χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου, πρώην ἀποικίες: Ἐν ὀνόματι τῆς φιλίας μέ τόν τάδε ἤ τόν δεῖνα ξένο "σύμμαχο", ταυτίζονται τά ἐθνικά συμφέροντα μέ τά δικά του, δηλαδή τά τῆς δικῆς μας ἐλίτ, μέ τήν δική του ἀποικιοκρατική ἐλίτ.
Στούς πολύ διδακτικούς μύθους τοῦ Αἰσώπου, ὑπάρχει κάπου ἡ διήγηση τῆς συμμαχίας τοῦ λέοντος μέ τήν ἀλεποῦ καί τόν γάϊδαρο. Ἐν ὀνόματι τῆς συμμαχίας, ὁ γάϊδαρος, πού εἶναι φυτοφάγο ζῶο, συμμετέχει σέ μία ἐπιχείρηση ἀπό τήν ὁποία δέν πρόκειται νά ὠφεληθῆ καθόλου: Κοινό κηνύγι. Μετά τό τέλος τοῦ κυνηγίου ὅπου ὁ ἄσχετος γάϊδαρος ἔχει συμμετάσχει ἀποφασιστικά μέ τίς ἀγριοφωνάρες του, ἡ λεία εὑρίσκεται ἐνώπιον τῶν συμμάχων καί ὁ λέων λέγει στόν γάϊδαρο νά τήν μοιράση. Μόλις αὐτός τήν μοιράζει δίκαια, σέ τρία περίπου ἴσα μέρη, ὁ λέων τόν ἁρπάζει καί τόν τρώει. Λέγει δε, στήν ἀλεποῦ, νά κάνη ἐκείνη τήν μοιρασιά. Φυσικά, ἐκείνη τά δίνει ὅλα στόν λέοντα καί γιά τόν ἐαυτό της κρατᾶ ἕνα πολύ μικρό θήραμα. "Πῶς ἔμαθες να μοιράζεις τόσο καλά;" τήν ρωτᾶ τό λιοντάρι. "Μέ ἔμαθε τό πάθημα τοῦ γαϊδάρου!"
Ἠθικό δίδαγμα πρῶτο: Δέν νοεῖται συμμαχία μεταξύ τόσο ἀνίσων μερῶν.
Ἠθικό δίδαγμα δεύτερο: Στά διεθνῆ, δέν πρέπει νά παίξουμε ἐμεῖς τόν ρόλο τοῦ γαϊδάρου καί ἡ Τουρκία τόν ρόλο τῆς ἀλεποῦς.
Ἠθικό δίδαγμα τρίτο: Στά τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων, τῶν ἀπολύσεων καί τῆς ἐφεδρείας, οἱ δημόσιοι ὑπάλληλλοι εὑρίσκονται πλέον στήν θέση τοῦ γαϊδάρου που πρόκειται να φαγωθῆ, καί ἡ πολιτική ἐλίτ μέ ὅσους ἐν τέλει θά μείνουν στην δημοσιοϋπαλληλία εὑρίσκεται στήν θέση τῆς ἀλεποῦς. Ἀναμένουν νά περισσεύση γι' αυτούς, κάτι λίγο ἀπό τήν λεία, πού εἶναι ὁ ὑπόλοιπος Ἑλληνικός λαός καί ὁ ἐθνικός πλοῦτος.
Ἠθικό δίδαγμα τέταρτο: Στή ζούγκλα, ὅλοι λογαριάζουν μέ βάση τόν νόμο τοῦ ἰσχυροῦ, ἀλλά στά τῆς σημερινῆς Ἑλλάδος, ὅσοι λογαριάζουν χωρίς τόν Ξενοδόχο, θέλοντας νά φορολογήσουν "τά παράθυρα καί τίς κότες" (μᾶλλον γιά νά μήν ἀπολύσουν ἀξιοκρατικά ), ΔΕΝ θά προλάβουν, ὅπως εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμάς ὁ Αἰτωλός.
"Νίκων ὁ Μετανοεῖτε"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου