ΛΑΕ ΜΟΥ ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΔΟΜΕΝΕ
Εκατό ημέρες παρανοϊκής ασάφειας και οπισθοδρόμησης
οδηγούν εκ του ασφαλούς και πάλι στα βράχια!
Γράφει ο Θανάσης Κουκοβίστας
ΠΟΛΛΑ έχουν γραφεί για τον ρόλο που παίζει η ψυχολογία στην πορεία της αγοράς. Η αμφιβολία είναι καταστροφική, ιδιαίτερα σε οικονομίες που βρίσκονται σε κρίση. Η ελληνική οικονομία είναι άρρωστη εδώ και πολλά χρόνια. Μια αγορά που παραπαίει χρειάζεται ένα συγκεκριμένο σχέδιο για να βρει και πάλι τον βηματισμό της. Η ασάφεια, δημιουργική ή όχι, δίνει τη χαριστική βολή σε μια οικονομία που ξεψυχάει. Η ελληνική οικονομία ψυχορραγεί και διατηρείται με τη μηχανική υποστήριξη των δανεικών, από την πρώτη φορά που το εξωτερικό χρέος ξεπέρασε τον παραγόμενο πλούτο, 116% του ΑΕΠ το 1993. Την αναπηρία της οικονομίας επιτείνει το γεγονός ότι ο παραγόμενος πλούτος δεν προέρχεται από παραγωγική διαδικασία, αλλά από την κατανάλωση και την παροχή υπηρεσιών.
Αντίθετα, χρόνια τώρα, οι παραγωγικοί δείκτες έχουν καθοδική πορεία. Η ανάπτυξη, η καταπολέμηση της ανεργίας εξαρτώνται από την άνοδο της παραγωγικότητας. Νέες θέσεις εργασίας δεν πρόκειται να δημιουργηθούν, αν δεν υπάρξουν επενδύσεις. Ενώ, για να υπάρξουν επενδύσεις, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα ασφαλές περιβάλλον, που θα εξασφαλίζει το κέρδος των επενδυτών. Εφ’ όσον έχουμε αποφασίσει να είμαστε μέλος της ΕΕ και της ζώνης του ευρώ, να ανήκουμε στην ελεύθερη παγκοσμιοποιημένη οικονομία, θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι το κέρδος των επιχειρήσεων θα κινεί την οικονομία. Στην ελεύθερη αγορά δεν χωρούν συναισθηματισμοί, αλλά η λογική των λογιστικών λογαριασμών. Εκτός αν θέλουμε να μας παίρνουν δακτυλικά αποτυπώματα για να προμηθευτούμε φάρμακα (Βενεζουέλα) . Πολύ περισσότερο, εφ’ όσον με την αποδοχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και την είσοδό μας στη ζώνη του ευρώ εκχωρήσαμε το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής κυριαρχίας.
Επίσης, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι τεχνητή. Κάνει τους πλούσιους ακόμα πιο πλούσιους και τα κράτη με μικρό παραγωγικό δυναμικό ακόμα περισσότερο εξαρτώμενα, με μία ιδιότυπη κατοχή όχι σε άλλο κράτος, αλλά στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Δεν υπάρχει χώρα που να μην είναι χρεωμένη, είτε πλούσια είτε φτωχή. Σε αυτό το σύστημα βρίσκονται όλες οι χώρες μέσα, από την κομμουνιστική Κίνα μέχρι την καθέδρα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ. Το ότι έχουν ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση οι ηγέτες όλου του κόσμου, που καθόρισαν τις εξελίξεις με τις πολιτικές αποφάσεις τους, δεν αλλάζει τα πράγματα, αλλά τα κάνει ακόμα πιο ζοφερά.
Κάποτε, όταν υπήρχαν εθνικά κράτη, έφθανε η επανάσταση ενός λαού για να αλλάξει η δυσμενής κατάσταση. Σήμερα, δεν φθάνει η επανάσταση ενός λαού, αλλά χρειάζεται μια παγκόσμια επανάσταση και η δημιουργία ενός άλλου πολιτιστικού επιπέδου από αυτό που μας επέβαλαν. Η μοναχική πορεία και η μοναχική αντίδραση οδηγούν σε απομόνωση τύπου Βόρειας Κορέας.
ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ
Επόμενο ήταν η οικονομική κρίση να έχει αποτέλεσμα την ανθρωπιστική κρίση, η οποία είναι κατά πολύ μεγαλύτερη σε χώρες μη παραγωγικές, όπως είναι η δική μας. Η ένταξή μας στη ζώνη του ευρώ και η αδυναμία μας να ανταποκριθούμε στον υπερβολικό δανεισμό, ο οποίος όμως ήταν αναγκαίος για το οικονομικό μοντέλο που εφαρμόσαμε, οδήγησαν στην εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή στην εξαθλίωση μεγάλου μέρους του λαού. Δύο είναι οι πληγές της αξιοπρεπούς διαβίωσης, η αύξηση της ανεργίας και η υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους. Η αύξηση των φόρων και η περικοπή των αποδοχών έφεραν την διάλυση σε μια οικονομία παροχής υπηρεσιών, όπως είναι η κατανάλωση. Οι εμπορικές επιχειρήσεις έκλεισαν η μία πίσω από την άλλη, που τις ακολούθησαν βιοτεχνίες και βιομηχανίες, με άλλα λόγια ήλθε η ύφεση.
Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία 1,5 εκατομμυρίου ανέργων. Η ανεργία ήλθε για να μείνει για πολλά χρόνια, για πάνω από 20, μέχρι να φθάσουμε στο επίπεδο του 2008, τις 350.000 ανέργους. Ήδη, η τελευταία μέτρηση ανεβάζει το ποσοστό ανεργίας στο 25,7%. Όπως έχει διαμορφωθεί η παγκόσμια οικονομία, ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης περιορίζεται γύρω στο 3%. Η συνεχώς βελτιούμενη τεχνολογική ανάπτυξη περιορίζει δραστικά τις θέσεις εργασίας. Μια δουλειά που κάποτε έκαναν 10 άτομα, σήμερα θα χρειαστούν τα μισά. Με άλλα λόγια, μόνιμες και μακροχρόνιες θέσεις εργασίας δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν πάνω από 40.000. Τουτέστιν, για καλυφθεί το ένα εκατομμύριο ανέργων, θα περάσουν 25 χρόνια. Τώρα από πού έως που, οι κυβερνώντες βαυκαλίζονται ότι σε τρία χρόνια θα έχουν δημιουργηθεί 500.000 θέσεις εργασίας είναι υπόθεση… ιατρικής έρευνας! Ο υπολογισμός των προγραμμάτων καταπολέμησης της ανεργίας με επιδοτούμενες θέσεις και πεντάμηνες συμβάσεις, δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Απλά μετακυλύει την ανεργία σε διαφορετικές πληθυσμιακές ομάδες, χωρίς οριστική λύση.
Μαζί με την αδυναμία της απορρόφησης της ανεργίας υπάρχει και μια δεύτερη πληγή, οι συμβάσεις μειωμένης απασχόλησης με μειωμένες, φυσικά, αποδοχές. Ήδη, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ έχουν φθάσει τις 500.000. Στις συμβάσεις αυτές, αν προσθέσουμε και τις μειωμένες αποδοχές των συμβασιούχων, φθάνουμε σε ένα εφιαλτικό νούμερο εργαζομένων που η αγοραστική δύναμή τους είναι δραστικά περιορισμένη. Αυτό σημαίνει ότι περιορισμένη θα είναι η παραγωγή της
εσωτερικής κατανάλωσης και η παγίωση μιας εξαθλιωμένης μεγάλης ομάδας πολιτών. Είναι φανερό ότι, εάν υπάρξει ανάπτυξη παραγωγής αγαθών, τότε αυτά δεν θα προορίζονται για την εσωτερική κατανάλωση, αλλά για εξαγωγές. Δηλαδή, θα δουλεύουμε με μισθούς πείνας, θα παράγουμε προϊόντα για τις ξένες αγορές. Με άλλα λόγια θα βρισκόμαστε σε ένα ιδιότυπο νεοαποικιακό καθεστώς. Αυτή τη μοίρα μας εξασφάλισαν οι πολιτικοί μας ταγοί.
ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Χθεσινή δήλωση κυβερνητικών κύκλων αναφέρει ότι η συμφωνία με τους «θεσμούς» δεν κλείνει, χάρη στην εμμονή του ΔΝΤ στις ομαδικές απολύσεις, στη μη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και στην περικοπή των συντάξεων. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε και την εξαγγελία της κυβέρνησης για επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ. Ή μας κυβερνούν άσχετοι ή κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους.
Έχουμε μια μικρή επιχείρηση με 10 εργαζόμενους, την οποία έχει κτυπήσει η κρίση. Προκειμένου να διασωθεί, αποφασίζει να απολύσει τους μισούς εργαζόμενους. Σήμερα υπάρχει απαγόρευση. Μοιραία, ή θα αναγκαστεί να κλείσει την επιχείρησή του ή θα τους μετατρέψει τις συμβάσεις σε συμβάσεις μειωμένης απασχόλησης, πράγμα που κατά πάσα πιθανότητα, οι εργαζόμενοι θα δεχθούν, αφού η ανεργία θερίζει. Ή το χειρότερο, θα κλείσει την εταιρεία του και με καινούργια εταιρική μορφή θα ανοίξει μια καινούργια με τον αριθμό των εργαζόμενων που επιθυμεί. Δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Πιο σκληρή για το κοινωνικό σύνολο θα είναι η αντίδραση μιας μεγάλης επιχείρησης με χιλιάδες εργαζόμενους. Μπορεί να διατηρήσει το σύνολο των εργαζομένων, αλλά να επιβάλλει την εκ περιτροπής εργασία και να κάνουν τρία με τέσσερα μεροκάματα τον μήνα, όπως συμβαίνει με τους εργαζόμενους στα ναυπηγεία, οι οποίοι ούτε μπορούν να ζήσουν, αλλά ούτε και στους ανέργους υπολογίζονται. Το χειρότερο όμως είναι ότι μπορεί η επιχείρηση να κλείσει και να μετακομίσει σε γειτονική χώρα. Έχει ανοίξει αυτός ο δρόμος. Με άλλα λόγια, είτε είναι απαγορευμένες οι ομαδικές απολύσεις είτε όχι, αν δεν αλλάξουν οι οικονομικές συνθήκες, χαμένοι θα είναι πάντα οι εργαζόμενοι.
Η επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 είναι συνδεδεμένη με την ύπαρξη των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων. Εάν επανέλθει υποχρεωτικά με νόμο, τότε οι 500.000 συμβάσεις μειωμένης απασχόλησης θα αυξηθούν θεαματικά και θα είναι δώρο άδωρο. Εκτός κι αν νομοθετηθεί να είναι υποχρεωτικά τα 751, ανεξάρτητα από τις ώρες απασχόλησης. Τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμη να προσθέσουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους. Στην ελεύθερη οικονομία η αγορά αυτορυθμίζεται. Τρανό παράδειγμα είναι οι υπάρχουσες υγιείς επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες αμείβουν το προσωπικό τους παραπάνω από τα 751 ευρώ.
Πολλοί χαρακτηρίζουν το συνταξιοδοτικό ωρολογιακή βόμβα και όχι άδικα. Οι συντάξεις είναι συνυφασμένες όχι μόνον από τις εισφορές των εργαζομένων, αλλά και από τον αριθμό των εργαζομένων. Μειωμένες αποδοχές σημαίνουν μικρότερες εισφορές, που συνδέονται με την αδυναμία των ανέργων να συνεισφέρουν στα έσοδα των ταμείων. Αναρωτηθήκαν ποτέ το πόσα δισεκατομμύρια εσόδων έχασε το ΙΚΑ από το 1,5 εκατομμύριο ανέργων ή ο ΟΑΕΕ από τις 300.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έκλεισαν; Πολύ χειρότερα είναι τα πράγματα στις επικουρικές συντάξεις. Σε κανέναν δεν αρέσει αυτή η κατάσταση, αλλά αυτό έπρεπε να το ξέρουν και το έχουν καταλάβει οι πολίτες, πριν περάσουν το παραβάν της κάλπης.
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΟΥ
ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ
Δυστοκία υπάρχει στη σύναψη συμφωνίας, καθώς η κυβέρνηση βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στις εξαγγελίες της και την εσωκομματική αντιπολίτευση. Σύμφωνα με διάφορες πληροφορίες, καθώς από μεριά κυβέρνησης δεν υπάρχει ενημέρωση, τις τελευταίες ημέρες προέκυψε διαφωνία με τα τεχνικά κλιμάκια, με πρόβλεψη να έχουμε μηδενική ανάπτυξη το 2015 και οι πιστωτές να απαιτούν πρόσθετα μέτρα 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτή τη φορά, η κυβέρνηση δεν δικαιούται να επικαλείται τα έργα και τις ημέρες της προηγούμενης, έχοντας πλήρη την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση.
Δεν έφθανε ότι εξήγγειλε ένα πρόγραμμα εξωπραγματικό, αλλά με τις δηλώσεις των στελεχών της απέτρεψε την πληρωμή φόρων και δανείων, τάζοντας ότι θα χαριστούν χρέη. Διάπυρος κήρυκας της σεισαχθείας, για όλα και προς όλους, ήταν ο σημερινός αντιπρόεδρος της Βουλής Αλέξης Μητρόπουλος.
Σύμφωνα με διαρροές, η κυβέρνηση σχεδιάζει να διατηρήσει τον ΕΝΦΙΑ και να επιβάλλει πρόσθετους φόρους. Στο τραπέζι των συζητήσεων έχει πέσει φόρος διαμονής 5% σε πεντάστερα ξενοδοχεία κοσμοπολίτικων νησιών και 3% σε εστιατόρια και μπαρ, ενιαίο συντελεστή ΦΠΑ 15%, πλην φαρμάκων και τροφίμων (παραμένουν αντίστοιχα 6,5% και 13%) και αύξηση των φόρων τεκμηρίων πολυτελούς διαβίωσης. Παράλληλα, σχεδιάζεται να μην ισχύσει από εφέτος το αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ και να μην καταβληθεί η 13η σύνταξη. Αλλά και πάλι, αυτές οι υποχωρήσεις δεν φθάνουν, καθώς υπάρχουν οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης σε περικοπές συντάξεων και εργασιακά. Τις διαφορές στα εργασιακά η κυβέρνηση την χρεώνει σε εμμονή του ΔΝΤ. Υπάρχει ακόμα και η διαφορά στο ρυθμό ανάπτυξης. Η κυβέρνηση λέει ότι θα υπάρξει, υπό προϋποθέσεις, ανάπτυξη 0,8% και θα υπάρξει κενό 800 εκατομμυρίων ευρώ και όχι 2,5 δισεκατομμυρίων.
Η μεγάλη, όμως, διαφορά υπάρχει μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ήδη, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης μίλησε καθαρά για ρήξη
και προσφυγή στις κάλπες. Ο Νίκος Βούτσης επιμένει στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Στην αντιμετώπιση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης τα κυβερνητικά στελέχη θυμήθηκαν τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ώστε μια νέα συμφωνία να χρεωθεί στο λαό και όχι στην ίδια. Ήξεραν όλοι ότι οι δανειστές θα απαιτούσαν μέτρα ανάλογα του «mail Χαρδούβελη», τα οποία θα γίνουν χειρότερα, καθώς η κυβέρνηση με την μέχρι τώρα πολιτική της δημιουργικής ασάφειας άφησαν να περάσουν 100 ημέρες. Ένα δημοψήφισμα θα είχε νόημα να γίνει αμέσως μετά την πρώτη διαπραγμάτευση, πριν υπάρξει η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Έτσι, θα υπήρχε ο χρόνος να μαζευτούν τα πράγματα και σήμερα να υπήρχε η όποια συμφωνία ή ρήξη. Γνώριζαν τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και είχαν συνείδηση ότι εντός ΕΕ και ζώνης του ευρώ τα περιθώρια είναι πάρα πολύ στενά και ότι κάθε προσπάθεια αυτονόμησης από τους κανόνες θα είχε σαν αποτέλεσμα το σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό. Εκτός, αν επιδιώκουν να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, όπως δήλωσε ο πολιτικός μέντορας και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, υπουργός Επικρατείας, Αλέκος Φλαμπουράρης, που θα φέρει αναστάτωση στην παγκόσμια οικονομία και κυρίως στην ευρωζώνη. Αν στόχος τους ήταν η διάλυση της ευρωζώνης, βρίσκονται κοντά σε μια κάποια επιτυχία και άξιος ο μισθός τους!...
Εκατό ημέρες παρανοϊκής ασάφειας και οπισθοδρόμησης
οδηγούν εκ του ασφαλούς και πάλι στα βράχια!
Γράφει ο Θανάσης Κουκοβίστας
ΠΟΛΛΑ έχουν γραφεί για τον ρόλο που παίζει η ψυχολογία στην πορεία της αγοράς. Η αμφιβολία είναι καταστροφική, ιδιαίτερα σε οικονομίες που βρίσκονται σε κρίση. Η ελληνική οικονομία είναι άρρωστη εδώ και πολλά χρόνια. Μια αγορά που παραπαίει χρειάζεται ένα συγκεκριμένο σχέδιο για να βρει και πάλι τον βηματισμό της. Η ασάφεια, δημιουργική ή όχι, δίνει τη χαριστική βολή σε μια οικονομία που ξεψυχάει. Η ελληνική οικονομία ψυχορραγεί και διατηρείται με τη μηχανική υποστήριξη των δανεικών, από την πρώτη φορά που το εξωτερικό χρέος ξεπέρασε τον παραγόμενο πλούτο, 116% του ΑΕΠ το 1993. Την αναπηρία της οικονομίας επιτείνει το γεγονός ότι ο παραγόμενος πλούτος δεν προέρχεται από παραγωγική διαδικασία, αλλά από την κατανάλωση και την παροχή υπηρεσιών.
Αντίθετα, χρόνια τώρα, οι παραγωγικοί δείκτες έχουν καθοδική πορεία. Η ανάπτυξη, η καταπολέμηση της ανεργίας εξαρτώνται από την άνοδο της παραγωγικότητας. Νέες θέσεις εργασίας δεν πρόκειται να δημιουργηθούν, αν δεν υπάρξουν επενδύσεις. Ενώ, για να υπάρξουν επενδύσεις, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα ασφαλές περιβάλλον, που θα εξασφαλίζει το κέρδος των επενδυτών. Εφ’ όσον έχουμε αποφασίσει να είμαστε μέλος της ΕΕ και της ζώνης του ευρώ, να ανήκουμε στην ελεύθερη παγκοσμιοποιημένη οικονομία, θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι το κέρδος των επιχειρήσεων θα κινεί την οικονομία. Στην ελεύθερη αγορά δεν χωρούν συναισθηματισμοί, αλλά η λογική των λογιστικών λογαριασμών. Εκτός αν θέλουμε να μας παίρνουν δακτυλικά αποτυπώματα για να προμηθευτούμε φάρμακα (Βενεζουέλα) . Πολύ περισσότερο, εφ’ όσον με την αποδοχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και την είσοδό μας στη ζώνη του ευρώ εκχωρήσαμε το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής κυριαρχίας.
Επίσης, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι τεχνητή. Κάνει τους πλούσιους ακόμα πιο πλούσιους και τα κράτη με μικρό παραγωγικό δυναμικό ακόμα περισσότερο εξαρτώμενα, με μία ιδιότυπη κατοχή όχι σε άλλο κράτος, αλλά στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Δεν υπάρχει χώρα που να μην είναι χρεωμένη, είτε πλούσια είτε φτωχή. Σε αυτό το σύστημα βρίσκονται όλες οι χώρες μέσα, από την κομμουνιστική Κίνα μέχρι την καθέδρα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ. Το ότι έχουν ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση οι ηγέτες όλου του κόσμου, που καθόρισαν τις εξελίξεις με τις πολιτικές αποφάσεις τους, δεν αλλάζει τα πράγματα, αλλά τα κάνει ακόμα πιο ζοφερά.
Κάποτε, όταν υπήρχαν εθνικά κράτη, έφθανε η επανάσταση ενός λαού για να αλλάξει η δυσμενής κατάσταση. Σήμερα, δεν φθάνει η επανάσταση ενός λαού, αλλά χρειάζεται μια παγκόσμια επανάσταση και η δημιουργία ενός άλλου πολιτιστικού επιπέδου από αυτό που μας επέβαλαν. Η μοναχική πορεία και η μοναχική αντίδραση οδηγούν σε απομόνωση τύπου Βόρειας Κορέας.
ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ
Επόμενο ήταν η οικονομική κρίση να έχει αποτέλεσμα την ανθρωπιστική κρίση, η οποία είναι κατά πολύ μεγαλύτερη σε χώρες μη παραγωγικές, όπως είναι η δική μας. Η ένταξή μας στη ζώνη του ευρώ και η αδυναμία μας να ανταποκριθούμε στον υπερβολικό δανεισμό, ο οποίος όμως ήταν αναγκαίος για το οικονομικό μοντέλο που εφαρμόσαμε, οδήγησαν στην εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή στην εξαθλίωση μεγάλου μέρους του λαού. Δύο είναι οι πληγές της αξιοπρεπούς διαβίωσης, η αύξηση της ανεργίας και η υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους. Η αύξηση των φόρων και η περικοπή των αποδοχών έφεραν την διάλυση σε μια οικονομία παροχής υπηρεσιών, όπως είναι η κατανάλωση. Οι εμπορικές επιχειρήσεις έκλεισαν η μία πίσω από την άλλη, που τις ακολούθησαν βιοτεχνίες και βιομηχανίες, με άλλα λόγια ήλθε η ύφεση.
Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία 1,5 εκατομμυρίου ανέργων. Η ανεργία ήλθε για να μείνει για πολλά χρόνια, για πάνω από 20, μέχρι να φθάσουμε στο επίπεδο του 2008, τις 350.000 ανέργους. Ήδη, η τελευταία μέτρηση ανεβάζει το ποσοστό ανεργίας στο 25,7%. Όπως έχει διαμορφωθεί η παγκόσμια οικονομία, ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης περιορίζεται γύρω στο 3%. Η συνεχώς βελτιούμενη τεχνολογική ανάπτυξη περιορίζει δραστικά τις θέσεις εργασίας. Μια δουλειά που κάποτε έκαναν 10 άτομα, σήμερα θα χρειαστούν τα μισά. Με άλλα λόγια, μόνιμες και μακροχρόνιες θέσεις εργασίας δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν πάνω από 40.000. Τουτέστιν, για καλυφθεί το ένα εκατομμύριο ανέργων, θα περάσουν 25 χρόνια. Τώρα από πού έως που, οι κυβερνώντες βαυκαλίζονται ότι σε τρία χρόνια θα έχουν δημιουργηθεί 500.000 θέσεις εργασίας είναι υπόθεση… ιατρικής έρευνας! Ο υπολογισμός των προγραμμάτων καταπολέμησης της ανεργίας με επιδοτούμενες θέσεις και πεντάμηνες συμβάσεις, δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Απλά μετακυλύει την ανεργία σε διαφορετικές πληθυσμιακές ομάδες, χωρίς οριστική λύση.
Μαζί με την αδυναμία της απορρόφησης της ανεργίας υπάρχει και μια δεύτερη πληγή, οι συμβάσεις μειωμένης απασχόλησης με μειωμένες, φυσικά, αποδοχές. Ήδη, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ έχουν φθάσει τις 500.000. Στις συμβάσεις αυτές, αν προσθέσουμε και τις μειωμένες αποδοχές των συμβασιούχων, φθάνουμε σε ένα εφιαλτικό νούμερο εργαζομένων που η αγοραστική δύναμή τους είναι δραστικά περιορισμένη. Αυτό σημαίνει ότι περιορισμένη θα είναι η παραγωγή της
εσωτερικής κατανάλωσης και η παγίωση μιας εξαθλιωμένης μεγάλης ομάδας πολιτών. Είναι φανερό ότι, εάν υπάρξει ανάπτυξη παραγωγής αγαθών, τότε αυτά δεν θα προορίζονται για την εσωτερική κατανάλωση, αλλά για εξαγωγές. Δηλαδή, θα δουλεύουμε με μισθούς πείνας, θα παράγουμε προϊόντα για τις ξένες αγορές. Με άλλα λόγια θα βρισκόμαστε σε ένα ιδιότυπο νεοαποικιακό καθεστώς. Αυτή τη μοίρα μας εξασφάλισαν οι πολιτικοί μας ταγοί.
ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Χθεσινή δήλωση κυβερνητικών κύκλων αναφέρει ότι η συμφωνία με τους «θεσμούς» δεν κλείνει, χάρη στην εμμονή του ΔΝΤ στις ομαδικές απολύσεις, στη μη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και στην περικοπή των συντάξεων. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε και την εξαγγελία της κυβέρνησης για επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ. Ή μας κυβερνούν άσχετοι ή κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους.
Έχουμε μια μικρή επιχείρηση με 10 εργαζόμενους, την οποία έχει κτυπήσει η κρίση. Προκειμένου να διασωθεί, αποφασίζει να απολύσει τους μισούς εργαζόμενους. Σήμερα υπάρχει απαγόρευση. Μοιραία, ή θα αναγκαστεί να κλείσει την επιχείρησή του ή θα τους μετατρέψει τις συμβάσεις σε συμβάσεις μειωμένης απασχόλησης, πράγμα που κατά πάσα πιθανότητα, οι εργαζόμενοι θα δεχθούν, αφού η ανεργία θερίζει. Ή το χειρότερο, θα κλείσει την εταιρεία του και με καινούργια εταιρική μορφή θα ανοίξει μια καινούργια με τον αριθμό των εργαζόμενων που επιθυμεί. Δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Πιο σκληρή για το κοινωνικό σύνολο θα είναι η αντίδραση μιας μεγάλης επιχείρησης με χιλιάδες εργαζόμενους. Μπορεί να διατηρήσει το σύνολο των εργαζομένων, αλλά να επιβάλλει την εκ περιτροπής εργασία και να κάνουν τρία με τέσσερα μεροκάματα τον μήνα, όπως συμβαίνει με τους εργαζόμενους στα ναυπηγεία, οι οποίοι ούτε μπορούν να ζήσουν, αλλά ούτε και στους ανέργους υπολογίζονται. Το χειρότερο όμως είναι ότι μπορεί η επιχείρηση να κλείσει και να μετακομίσει σε γειτονική χώρα. Έχει ανοίξει αυτός ο δρόμος. Με άλλα λόγια, είτε είναι απαγορευμένες οι ομαδικές απολύσεις είτε όχι, αν δεν αλλάξουν οι οικονομικές συνθήκες, χαμένοι θα είναι πάντα οι εργαζόμενοι.
Η επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 είναι συνδεδεμένη με την ύπαρξη των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων. Εάν επανέλθει υποχρεωτικά με νόμο, τότε οι 500.000 συμβάσεις μειωμένης απασχόλησης θα αυξηθούν θεαματικά και θα είναι δώρο άδωρο. Εκτός κι αν νομοθετηθεί να είναι υποχρεωτικά τα 751, ανεξάρτητα από τις ώρες απασχόλησης. Τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμη να προσθέσουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους. Στην ελεύθερη οικονομία η αγορά αυτορυθμίζεται. Τρανό παράδειγμα είναι οι υπάρχουσες υγιείς επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες αμείβουν το προσωπικό τους παραπάνω από τα 751 ευρώ.
Πολλοί χαρακτηρίζουν το συνταξιοδοτικό ωρολογιακή βόμβα και όχι άδικα. Οι συντάξεις είναι συνυφασμένες όχι μόνον από τις εισφορές των εργαζομένων, αλλά και από τον αριθμό των εργαζομένων. Μειωμένες αποδοχές σημαίνουν μικρότερες εισφορές, που συνδέονται με την αδυναμία των ανέργων να συνεισφέρουν στα έσοδα των ταμείων. Αναρωτηθήκαν ποτέ το πόσα δισεκατομμύρια εσόδων έχασε το ΙΚΑ από το 1,5 εκατομμύριο ανέργων ή ο ΟΑΕΕ από τις 300.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έκλεισαν; Πολύ χειρότερα είναι τα πράγματα στις επικουρικές συντάξεις. Σε κανέναν δεν αρέσει αυτή η κατάσταση, αλλά αυτό έπρεπε να το ξέρουν και το έχουν καταλάβει οι πολίτες, πριν περάσουν το παραβάν της κάλπης.
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΟΥ
ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ
Δυστοκία υπάρχει στη σύναψη συμφωνίας, καθώς η κυβέρνηση βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στις εξαγγελίες της και την εσωκομματική αντιπολίτευση. Σύμφωνα με διάφορες πληροφορίες, καθώς από μεριά κυβέρνησης δεν υπάρχει ενημέρωση, τις τελευταίες ημέρες προέκυψε διαφωνία με τα τεχνικά κλιμάκια, με πρόβλεψη να έχουμε μηδενική ανάπτυξη το 2015 και οι πιστωτές να απαιτούν πρόσθετα μέτρα 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτή τη φορά, η κυβέρνηση δεν δικαιούται να επικαλείται τα έργα και τις ημέρες της προηγούμενης, έχοντας πλήρη την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση.
Δεν έφθανε ότι εξήγγειλε ένα πρόγραμμα εξωπραγματικό, αλλά με τις δηλώσεις των στελεχών της απέτρεψε την πληρωμή φόρων και δανείων, τάζοντας ότι θα χαριστούν χρέη. Διάπυρος κήρυκας της σεισαχθείας, για όλα και προς όλους, ήταν ο σημερινός αντιπρόεδρος της Βουλής Αλέξης Μητρόπουλος.
Σύμφωνα με διαρροές, η κυβέρνηση σχεδιάζει να διατηρήσει τον ΕΝΦΙΑ και να επιβάλλει πρόσθετους φόρους. Στο τραπέζι των συζητήσεων έχει πέσει φόρος διαμονής 5% σε πεντάστερα ξενοδοχεία κοσμοπολίτικων νησιών και 3% σε εστιατόρια και μπαρ, ενιαίο συντελεστή ΦΠΑ 15%, πλην φαρμάκων και τροφίμων (παραμένουν αντίστοιχα 6,5% και 13%) και αύξηση των φόρων τεκμηρίων πολυτελούς διαβίωσης. Παράλληλα, σχεδιάζεται να μην ισχύσει από εφέτος το αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ και να μην καταβληθεί η 13η σύνταξη. Αλλά και πάλι, αυτές οι υποχωρήσεις δεν φθάνουν, καθώς υπάρχουν οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης σε περικοπές συντάξεων και εργασιακά. Τις διαφορές στα εργασιακά η κυβέρνηση την χρεώνει σε εμμονή του ΔΝΤ. Υπάρχει ακόμα και η διαφορά στο ρυθμό ανάπτυξης. Η κυβέρνηση λέει ότι θα υπάρξει, υπό προϋποθέσεις, ανάπτυξη 0,8% και θα υπάρξει κενό 800 εκατομμυρίων ευρώ και όχι 2,5 δισεκατομμυρίων.
Η μεγάλη, όμως, διαφορά υπάρχει μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ήδη, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης μίλησε καθαρά για ρήξη
και προσφυγή στις κάλπες. Ο Νίκος Βούτσης επιμένει στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Στην αντιμετώπιση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης τα κυβερνητικά στελέχη θυμήθηκαν τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ώστε μια νέα συμφωνία να χρεωθεί στο λαό και όχι στην ίδια. Ήξεραν όλοι ότι οι δανειστές θα απαιτούσαν μέτρα ανάλογα του «mail Χαρδούβελη», τα οποία θα γίνουν χειρότερα, καθώς η κυβέρνηση με την μέχρι τώρα πολιτική της δημιουργικής ασάφειας άφησαν να περάσουν 100 ημέρες. Ένα δημοψήφισμα θα είχε νόημα να γίνει αμέσως μετά την πρώτη διαπραγμάτευση, πριν υπάρξει η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Έτσι, θα υπήρχε ο χρόνος να μαζευτούν τα πράγματα και σήμερα να υπήρχε η όποια συμφωνία ή ρήξη. Γνώριζαν τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και είχαν συνείδηση ότι εντός ΕΕ και ζώνης του ευρώ τα περιθώρια είναι πάρα πολύ στενά και ότι κάθε προσπάθεια αυτονόμησης από τους κανόνες θα είχε σαν αποτέλεσμα το σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό. Εκτός, αν επιδιώκουν να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, όπως δήλωσε ο πολιτικός μέντορας και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, υπουργός Επικρατείας, Αλέκος Φλαμπουράρης, που θα φέρει αναστάτωση στην παγκόσμια οικονομία και κυρίως στην ευρωζώνη. Αν στόχος τους ήταν η διάλυση της ευρωζώνης, βρίσκονται κοντά σε μια κάποια επιτυχία και άξιος ο μισθός τους!...
Η μαρτυρία μου Γεια σε όλους. Είμαι εδώ για να καταθέσω πώς πήρα το δάνειο μου από τον κ. Μπέντζαμιν αφού υπέβαλα αίτηση αρκετές φορές από διάφορους δανειστές δανείων που υποσχέθηκαν να βοηθήσουν, αλλά δεν μου έδωσαν ποτέ το δάνειο. Μέχρι που ένας φίλος μου με εισήγαγε στον κ. Benjamin Lee υποσχέθηκε να με βοηθήσει και πράγματι το έκανε όπως υποσχέθηκε χωρίς καμία καθυστέρηση. Ποτέ δεν πίστευα ότι υπάρχουν ακόμα αξιόπιστοι δανειστές δανείων μέχρι που συνάντησα τον κ. Benjamin Lee, ο οποίος πράγματι βοήθησε το δάνειο και άλλαξε την πεποίθησή μου. Δεν ξέρω αν χρειάζεστε με κανέναν τρόπο ένα γνήσιο και επείγον δάνειο, Μη διστάσετε να επικοινωνήσετε με τον κ. Benjamin μέσω του WhatsApp +1-989-394-3740 και το email του: 247officedept@gmail.com ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή