Τρίτη 16 Ιουνίου 2020

Η συγκλονιστική ιστορία μιας 16χρονης Μεσολογγίτισσας στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου!..



Η συγκλονιστική ιστορία μιας 16χρονης Μεσολογγίτισσας στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου!..
Οι εκπληκτικές αποκαλύψεις του διπλωμάτη Πρόκες, απεσταλμένου του Μέττερνιχ στην Ελλάδα, για μια 16χρονη Μεσολογγίτισσα στην Ναυμαχία του Ναυαρίνου, έτσι όπως αναφέρει σε ένα άρθρο του ο κ. Πολυχρόνης Ενεπεκίδης με τίτλο: «Γράμματα από τo Ναυαρίνο του απεσταλμένου του Metternich στην Ελλάδα Prokesch von Osten στα χρόνια 1824-1828»!
Εδώ και αρκετά χρόνια είχα προσκεκλημένο σε εκπομπή μου τον Καθηγητή της Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Βιέννης κ Πολυχρόνη Ενεπεκίδη και τον γνωστό φιλόλογο και γλωσσολόγο κ Γεώργιο Ντελόπουλο. Ακούστηκαν πολλά και συγκλονιστικά στοιχεία., όπως για παράδειγμα για τον ευφυέστατο διπλωμάτη Πρόκες (Prokesch von Osten), που εκπροσώπευσε την Αυστρία ως πρεσβευτής από το 1834 -1849 στην Αθήνα και εν συνεχεία στην Κωνσταντινούπο­λη, γι' αυτό και το επίθετο ευγενείας ήταν «von Osten», "ο εξ Α­νατολών".
Επί πλέον για τις εκθέσεις του Πρόκες από την ηπει­ρωτική Ελλάδα, κυρίως την Πελοπόννησο και τα νησιά του νοτίου Αιγαίου από την περίοδο της επίσημης απο­στολής του 1824 -1828. Οι σχεδόν καλλιγραφημένες αυ­τές εκθέσεις είναι αυτόγραφες, περιλαμβάνουν τις προ­σωπογραφίες των οπλαρχηγών και πολιτικών προσώπων του Αγώνα, τους οποίους γνώρισε προσωπικά, συζήτησε μαζί τους και τους περιέγραψε ως προς τη φύση, το χαρακτήρα, τις ικανότητες, τις ψυχικές τους αρετές αλλά και τα πολλά τους κουσούρια: τη διχόνοια και τα πάθη τους!
Σήμερα, όμως, θα ήθελα να διαβάστε μια συγκλονιστική περιγραφή, που γίνεται για μια 16χρονη Μεσολογγίτισσα, την οποίαν κάνει ο παραπάνω διπλωμάτης, κατά την ανταλλαγή αιχμαλώτων στην Ναυμαχία του Ναυαρίνου με τον Ιμπραήμ, και θα καταλάβετε πολλά. Μα πάρα πολλά!..
Η τραγωδία μιας 16χρονης Μεσολογγίτισσας
«…Μια νεαρή Μεσολογγίτισσα είχε δραπετεύσει από τον α­φέντη της. Είχε φτάσει ως το κατώφλι της κατοικίας μου και ρίχτηκε στα πόδια μου ικετεύοντας με να τη σώσω. Προηγουμένως είχα απελευθερώσει την αδελφή της. Η κοπελίτσα με συγκινούσε αφάνταστα, αλλά δεν τολμούσα να ελπίζω ότι θα ήταν δυνατόν να πετύχω την απελευθέρωσή της.
»Το σπίτι μου το είχαν περικυκλώσει εκατοντάδες Τούρκοι που έκαναν μεγάλο θόρυβο. Το κατώφλι μου τους ήταν ιερό, αλλά έκαναν όρκο πως θα το κομματιάσουν το κορίτσι μόλις φύγει από την περιοχή αυτή του ασύλου. Από το σπίτι ως την ακρογιαλιά μεσολαβούσε ένας ελεύθερος χώρος περίπου 200 βημάτων πλάτους, επομένως το να φυγαδεύσω κρυφά το κορίτσι ως το κατάστρωμα της «Αφροδίτης» ήταν αδύνατο, αν σκεφθεί κανείς την τερά­στια έξαψη των Τούρκων. Δεν μπορούσα όμως να την κρα­τήσω τη νεαρή κοπέλα και στο σπίτι εφόσον ο αφέντης της διατελούσε υπό την προστασία του πασά και αυτός επιθυ­μούσε πολύ την παράδοσή της. Όταν έφτασε αυτό το μήνυ­μα, όρμησε σαν μια απελπισμένη και ρίχτηκε στα πόδια μου, ακούμπησε το όμορφο κεφάλι της στον τοίχο, εξόρκι­σε όλους τους άγιους στον ουρανό, απέρριψε όλες τις δι­κές μου παρηγοριές, που η μηδαμινότητά τους ήταν βέβαια και σε μένα συνειδητή, διαβεβαιώνοντας πως θα σκοτω­θεί μπροστά στα μάτια μου, αν θα την παρέδιδα στους Τούρκους.
Ο Γολγοθάς της κοπέλας προς τον πασά
«Είχα ως τότε εξαγοράσει 42 σκλάβους και ήθελα άλλους τόσους και περισσότερους. Η κακή διάθεση στην οποία βρισκόμουν όταν έφυγα από τον Ιμπραήμ, επρόκειτο να είναι ένα μέσο για να τα καταφέρω. Δεν ήθελα να εγκατα­λείψω ούτε την πρόθεση μου ούτε και το κορίτσι. Μέσα σ' αυτήν την αμηχανία ρώτησα την κοπέλα αν θα είχε το θάρ­ρος να πάει, συνοδευόμενη από έναν από τους αξιωματι­κούς μου, στον πασά. Και όταν απάντησε θετικά, έδωσα την εντολή στον θαυμάσιο ναυτικό δόκιμο Bourguignon, να την οδηγήσει με ιταμότητα μέσα από το πλήθος και το στρατόπεδο, και να πει στον πασά αυτά που είδε και να τον παρακαλέσει με τα πιο επιτακτικά λόγια, να μου εξαγορά­σει αυτό το κορίτσι.
»Ο αξιωματικός πήγε, το κορίτσι μαζί του, και οι δυο σαν έ­να νεαρό λιοντάρι κι ένα μαγεμένο ζαρκάδι. Το πλήθος έ­κανε στην πάντα κατάπληκτο, μπροστά από το ζευγάρι άνοιγε ο δρόμος, από πίσω τους έκλεινε. Ήδη είχαν διασχί­σει το στρατόπεδο και άρχισαν να ανεβαίνουν το λόφο —, δεν τους είχαν ακόμη αγγίξει, γιατί ιερός είναι ο ξένος, όπως εγώ και η συνοδεία μου, που κατοικεί υπό την προστα­σία του ανατολίτη ηγεμόνα.
»Με τα κυάλια μου παρακολουθούσα κάθε του βήμα. Ήδη ήσαν στα μισά του δρόμου για την κορφή του λόφου, οπότε ξαφνικά σχηματίζεται γύρω τους ένα κουβάρι από ανθρώ­πους. Αναγνωρίζω μεταξύ τους τον αφέντη του κοριτσιού που απλώνει το χέρι πάνω της θέλοντας να την αποσπάσει —, βλέπω τον ανδρείο μου — Bourguignon, μόνος του ανάμεσα σε εκατοντάδες, να τραβάει το ξίφος του, αρπάζω το καπέλο μου για να σπεύσω εκεί, οπότε βλέπω ανθρώ­πους του πασά να ρίχνονται μέσα στο πλήθος, και αμέσως έπειτα να ξεπροβάλλουν από ανάμεσα ο Bourguignon με το κορίτσι και να φθάνουν στο περίπτερο του πασά.
»Και τώρα περιμένω το ευτυχές τέλος. Δεν ήταν ευνοϊκό.
Ο αξιωματικός εμφανίζεται εκ νέου χωρίς κορίτσι, γιατί ο Ιμπραήμ πασάς το κράτησε πίσω. Ο διερμηνέας Άμπρο έρ­χεται μαζί του. Με εξορκίζει, εις το όνομα του Ιμπραήμ, να εγκαταλείψω την επιθυμία μου, να μην κάνω κατάχρηση της μεγαλοφροσύνης του πασά και να μην τον αμείψω με αγνωμοσύνη ο αφέντης του κοριτσιού ζητούσε πάρα πολλά χρήματα για να το πουλήσει, κι ότι ο Ιμπραήμ θα φρόντιζε να μη συμβεί τίποτε το κακό στο κορίτσι, υποθηκεύοντας το λόγο του σε μένα, είπε ο διερμηνέας.
»Επιμένω στο αίτημα μου κι επειδή δεν υπάρχει κανένα άλλο μέσον πια, πηγαίνω ο ίδιος μου στον πασά. Καθώς με βλέπει να εμφανίζομαι, χαμογελάει για την κάπως άκαμπτη στάση μου και μου εκθέτει κατόπιν με μεγάλη νηφα­λιότητα ό,τι μου είχε ήδη μηνύσει δια του Άμπρο. Προσθέτει ακόμη πως στο στρατόπεδο απλώνεται μια κα­κή ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να αποβεί πολύ απειλη­τική, κι ότι είναι αδύνατο να πληρώσει εφτά πουγγιά για έ­να κορίτσι 16 χρονώ, που με ένα τρίτο του ποσού αυτού θα ήταν φέτος αρκετά καλά πληρωμένο, ότι δεν μπορεί να μου εξαγοράσει ούτε κι ένα σκλάβο πια, αν θα επέμενα στην απελευθέρωση αυτού του κοριτσιού, κι ότι είχε πιστέ­ψει πως είχε αποκτήσει κάποιο δικαίωμα πάνω στο αίσθη­μά μου για το δίκιο, κλπ. κλπ.
Το αμφίβολο αντίτιμο της «συνείδησης» και του «φιλότιμου»
»Τον παρεκάλεσα να πει να φέρουν το κορίτσι, το οποίο και έκανε. Ικέτευε εκείνον κι εμένα κι έμεινε ήσυχο με τα χείλη κολλημένα στην άκρη της φορεσιάς του. Τότε σηκώθηκα και είπα:
» — Για το γιο του Μεχμέτ Αλή, τον γιο του πιο πλούσιου ανθρώπου στην Ανατολή, είσαι πολύ ακριβή, αλλά εγώ σε αγοράζω, εγώ! Γιατί δεν θέλω να βαραίνει το αίμα σου τη συνείδηση μου...
»Τότε σηκώθηκε ο ευγενικός αυτός άνθρωπος, που όσον αφορά την ψυχοσύνθεση του δεν είχα κάνει λάθος, σηκώ­θηκε λοιπόν και αυτός, ορθώθηκε σανένα λιοντάρι, τρομε­ρό, ωραίο και βάζοντας το ένα του χέρι στον ώμο μου και με το άλλο ρίχνοντας το κορίτσι στην αγκαλιά μου, φώνα­ξε
» — Εγώ την αγοράζω, εγώ!
»Έτσι πέρασε αυτό το κορίτσι στη δική μου ιδιοκτησία. Ο Ιμπραήμ άφησε να το συνοδεύσει η φρουρά του ως το κα­τάστρωμα της «Αφροδίτης», προσφέροντας και για μένα πρόσθετη ικανοποίηση για την επίθεση που επιχείρησαν κατά του αξιωματικού μου — την οποία και αρνήθηκα…»!
* Denkwurdigkeiten und Erinnerungen aus dem Orient, τό­μος τρίτος, επιστολή της 11ης Απριλίου 1828.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου